Το "White Horse" συμπεριλαμβάνονταν στο πολύ δυναμικό ντεμπούτο των Λονδρέζων Cold In Berlin το 2010, "Give Me Walls". Το remix του "White Horse", που ήταν και το πρώτο remix σε κομμάτι της μπάντας, κυκλοφόρησε στο ομώνυμο ΕΡ με υπεύθυνους για το πετυχημένο "πείραγμα" τους Heretics, dark electro σχήμα στο οποίο είχα αναφερθεί εδώ. Δυο χρόνια μετά το δεύτερο άλμπουμ του "And Yet..." (2012), το γκρουπ δουλεύει πάνω σε νέο δίσκο, προβάροντας συνεχώς live καινούρια κομμάτια όπως το "Natural Order". Μάλιστα οι Cold In Berlin ήταν να περάσουν πέρσι και από την Ελλάδα για δυο ζωντανές εμφανίσεις, που τελικά όμως ακυρώθηκαν.

Οι TV On The Radio έκαναν γνωστό χθες, ότι ο νέος τους δίσκος, και πέμπτος στη καριέρα τους - τρία χρόνια μετά το "Nine Types Οf Light", θα ονομάζεται "Seeds" και θα κυκλοφορήσει το φετινό φθινόπωρο από τη δική τους Harvest Records. Αυτός θα είναι ο πρώτος δίσκος της μπάντας μετά το χαμό του Gerard Smith, που έφυγε από την ζωή στις αρχές του 2011. Το τελευταίο νέο υλικό που ακούσαμε από το σχήμα ήταν τα περσινά κομμάτια "Million Miles" και "Mercy". Παρακάτω μπορείτε να δείτε το trailer που έκαναν διαθέσιμο οι TV On The Radio για τη νέα τους δουλειά, όπως και τρία βίντεο νέων κομματιών από πρόσφατες ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος. 

Οι @fter Maths είναι ένα rock σχήμα από την Αθήνα που το 2010 ηχογράφησε το πρώτο τους πειραματικό demo ,ως studio project της Decy Belu και του Duru (μπασίστα επίσης των Τσοπάνα Rave και Transistor). Μετά από ευνοϊκές κριτικές που δέχτηκαν, το 2011 ηχογράφησαν ένα ΕΡ με 5 τραγούδια, το οποίο είχε ραδιοφωνικά airplays στην Ελλάδα αλλά και σε web sites/radios στον κόσμο, ενώ ο Spyreas Sid των Cyanna έκανε ένα remix στο τραγούδι τους "Fateproof". Μετά το single "Queen Elizabeth", ο πρώτος δίσκος της μπάντας αναμένεται το φετινό χειμώνα και θα κινείται σε rock,vintage,americana ήχους.

Πριν λίγο καιρό η Karen O ανακοίνωσε ότι ο πρώτος προσωπικός της δίσκος, που ηχογραφήθηκε μεταξύ 2006 και 2007, θα κυκλοφορήσει στις 8 Σεπτεμβρίου. Το "Rapt" είναι το πρώτο single και το πρώτο κομμάτι που γίνεται γνωστό από το νέο "Crush Songs", το οποίο συνοδεύεται από επίσημο βίντεο σκηνοθετημένο από τον σύζυγο της Ο, Barney Clay, και ταιριάζει πλήρως στο χαρακτηρισμό που έδωσε η ίδια η frontman Yeah Yeah Yeahs για τη νέα της δουλειά, δηλαδή ως "lo-fi, bedroom recordings".

Οι The Killers έχουν συνηθίσει τους φίλους τους σε διασκευές στις ζωντανές τους εμφανίσεις, ενώ δισκογραφικά η πιο γνωστή διασκευή τους είναι αυτή στο "Shadowplay" των Joy Division (κομμάτι που συμπεριλήφθηκε στη ταινία για τον Ian Curtis "Control", όπως και στο δικό τους "Sawdust"). Η τελευταία διασκευή που παρουσίασαν, σε πρόσφατη συναυλία τους στο Μόντρεαλ, ήταν στο "Fancy" της Iggy Azalea. Δείτε το βίντεο παρακάτω:

Το "The Lord's Favorite" αποτελεί το πρώτο νέο κομμάτι των Iceage μετά από το περσινό "You're Nothing", ενώ από ότι έχει αφήσει να εννοηθεί η μπάντα, υπάρχει και άλλο υλικό το οποίο προορίζεται για το τρίτο άλμπουμ των Δανών. Το κομμάτι, που συνοδεύεται από επίσημο βίντεο σε σκηνοθεσία του Cali DeWitt, ακούγεται σαν μια πιο rockabil-άδικη εκδοχή του post-punk τους και σίγουρα πρόκειται για ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχουν παρουσιάσει οι Iceage μέχρι τώρα.

To ομώνυμο ντεμπούτο των αδερφών Thurlow, ή αλλιώς 2:54, συγκέντρωσε κάποιες εντυπωσιακές κριτικές, ενώ βρήκε την θέση του και στη δικιά μου λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ του 2012. Αφού πρόσφατα υπέγραψαν στη Bella Union, το σχήμα είναι έτοιμο να παρουσιάσει το δεύτερο άλμπουμ του συνεχίζοντας στο γνωστό του σκοτεινό στυλάκι. Το "Orion" αποτελεί το πρώτο single, το οποίο μπορείτε να ακούσετε παρακάτω:

Ο μπασίστας Matt McJunkins και ο ντράμερ Jeff Friedl που έχουν συνεργαστεί με τον Maynard James Keenan στους A Perfect Circle και αργότερα στους Puscifer, έχουν έτοιμη μια νέα μπάντα με τίτλο The Beta Machine. Το σχήμα, που εννοείται φέρει την ηχητική σφραγίδα από τα προηγούμενα γκρουπ των μελών του, παρουσίασε το πρώτο του single, "Pictures", το οποίο είναι διαθέσιμο από το iTunes. Δείτε το επίσημο βίντεο:

Σε πρόσφατη συναυλία του, ο Eddie Vedder έκανε ένα αντιπολεμικό σχόλιο για την κατάσταση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης και δέχτηκε πυρά από πολλές μεριές μιας και τα λεγόμενα του κρίθηκαν, από κάποια βαριά σκεπτόμενα όντα, αντισημιτικά. Φυσικά ο Vedder απάντησε μέσω της επίσημης ιστοσελίδας της μπάντας, μια ανακοίνωση που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, αλλά και μια διασκευή στο "Imagine" του John Lennon. Δείτε το απόσπασμα από τη συναυλία του frontman των Pearl Jam στη Πορτογαλία:

Οι Weezer επανέρχονται φέτος με το ένατο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο "Everything Will Be Alright in the End", τρία χρόνια μετά το "Hurley". Το πρώτο single από την νέα τους δισκογραφική προσπάθεια, η οποία θα κυκλοφορήσει στις 29 Σεπτεμβρίου από την Republic, θα αποτελέσει το "Back Τo Τhe Shack". Μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω, αλλά και να δείτε την εμφάνιση του συγκροτήματος στη τηλεοπτική εκπομπή του Jimmy Fallon όπου παρουσίασαν το "Back Τo Τhe Shack" εδώ.

Οι Spoon ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν στις 4 Αυγούστου τον νέο τους δίσκο με τίτλο "They Want My Soul". Το πρώτο κομμάτι που είχαν παρουσιάσει από αυτόν στις αρχές Ιουνίου ήταν το "Rent I Pay", ενώ πριν λίγες ημέρες έκαναν γνωστά δυο καινούρια βίντεο για τα κομμάτια "Do You" και "Inside Out". Δείτε τα παρακάτω:

Ένα χρόνο μετά το "The Messenger", τον πρώτο καθαρά προσωπικό δίσκο του Johnny Marr που αποτέλεσε μια από τις πιο αξιόλογες δουλειές του 2013, ο κιθαρίστας των The Smiths έχει έτοιμο το νέο του άλμπουμ. Το "Playland" θα κυκλοφορήσει στις 6 Οκτωβρίου, ενώ την ίδια ημέρα θα γίνει διαθέσιμο και το πρώτο single του δίσκου με τίτλο "Easy Money". Παρακάτω μπορείτε να δείτε το tracklist της επερχόμενης δουλειάς του Marr, όπως και βίντεο από τα νέα "Boys Get Straight" και "Little King", κομμάτια που παρουσίασε ο ίδιος στις πρόσφατες ζωντανές εμφανίσεις του.

01. Back in the Box

02. Easy Money

03. Dynamo

04. Candidate

05. 25 Hours

06. The Trap

07. Playland

08. Speak Out Reach Out

09. Boys Get Straight

10. This Tension

11. Little King

Οι Λονδρέζοι Death And The Penguin σχηματίστηκαν πέρσι όταν και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single με τίτλο "Strange Times", ενώ στις αρχές του προηγούμενου μήνα έκαναν διαθέσιμο το ΕΡ "Accidents Happen" από την Best Before Records (μπορείτε να το ακούσετε/ κατεβάσετε εδώ). Η μπάντα καταφέρνει να συνδυάζει όμορφες pop μελωδίες με math-rock εξάρσεις που συχνά punk-ίζουν, σαν μια μίξη Biffy Clyro και Foals με στοιχεία από At The Drive-In. Το "Accidents Happen" περιέχει και μια ενδιαφέρουσα διασκευή στο "The Words That Maketh Murder" της PJ Harvey (από το τελευταίο άλμπουμ της "Let England Shake" του 2011), αλλά το κομμάτι που ξεχώρισα περισσότερο από το ντεμπούτο ΕΡ των Death And The Penguin είναι το "Snuffed Out", το οποίο συνοδεύεται από το παρακάτω επίσημο βίντεο.

Official Site / Soundcloud / Bandcamp

Τρία χρόνια μετά το "Tomorrow's World" το οποίο έλαβε μέτριες κριτικές, και αφού πέρσι έκαναν ένα χριστουγεννιάτικο διάλειμμα με το "Snow Globe", οι Vincent Clarke και Andy Bell επιστρέφουν φέτος με το δέκατο έκτο άλμπουμ της καριέρας τους. Η νέα δουλειά των Erasure ονομάζεται "The Violet Flame" και αναμένεται στις 22 Σεπτεμβρίου από την Mute. Το δίδυμο επέλεξε για πρώτο single από το επερχόμενο άλμπουμ του το "Elevation", το οποίο μπορείτε να ακούσετε παρακάτω:

Ο Yoann Lemoine κυκλοφόρησε πέρσι ως Woodkid το "The Golden Age", που για μένα αποτέλεσε τον κορυφαίο δίσκο του 2013. Οπότε μπορείτε να καταλάβετε τον ενθουσιασμό μου όταν μετά από μερικούς μήνες ανακοινώθηκε ότι θα εμφανιστεί στην χώρα μας. Όντας επίσης το πρώτο όνομα που έγινε γνωστό για το φετινό Rockwave Festival πίστεψα ότι μπορεί να ετοιμάζουν κάτι καλό μετά από πολλά χρόνια. Δυστυχώς η ησυχία που ακολούθησε και η ανακοίνωση κάποιας Μποφίλιου και του Χαρούλη έβαλε ταφόπλακα στις ελπίδες μου και επιβεβαίωσε την παρακμή ενός άλλοτε μεγάλου φεστιβάλ. Τουλάχιστον οι Calexico, που ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα μιας και με έφταναν σε σημεία ανείπωτης υπνηλίας, live αποδείχτηκαν αρκετά πιο ενεργητικοί, ενθουσιάζοντας τους φίλους τους που είχαν μαζευτεί μπροστά στη σκηνή, ενώ εκτέλεσαν και δυο πολύ αξιόλογες διασκευές, στα "Love Will Tear Us Apart" των Joy Division (που το "πείραξαν" αρκετά) και "Bigmouth Strikes Again" των The Smiths.

Ο Woodkid εμφανίστηκε στην κύρια πλέον σκηνή του Rockwave (η οποία υπήρξε η μικρή άλλοτε) κατά τις έντεκα και για κάτι παραπάνω από μια ώρα μας ταξίδεψε με τρόπο ανάλογο της δισκογραφικής δουλειάς του. Σε αυτό βοήθησε και η πολυπληθής μπάντα του, μιας και υπήρχαν τρεις στα πνευστά, δυο σε τύμπανα και άλλοι δυο σε πλήκτρα (με τον έναν να γίνεται σε σημεία ο τρίτος στα κρουστά). Ζωντανά τα κομμάτια του "The Golden Age" απογειώνονταν ακόμα περισσότερο, γεγονός που δεν περίμενα. Ο μικρόσωμος Γάλλος, που δεν κάθισε δευτερόλεπτο στο ίδιο σημείο, μπορεί να έδιχνε άνετος στη σκηνή, αλλά μου φάνταζε περισσότερο σαν μικρό παιδί που τρέχει χαρούμενο με το νέο του παιχνίδι. Παρουσίασε σχεδόν όλα τα κομμάτια του ντεμπούτο του, αλλά και ένα νέο αρκετά χορευτικό, το οποίο, πέρα από το πολύ όμορφο video projection, δεν με κέρδισε και κυρίως δεν μου ταίριαζε με το υπόλοιπα κομμάτια. Το σετ έκλεισε με μια σχεδόν δωδεκάλεπτη εκτέλεση του "Run Boy Run", και παρόλο που η συνέχεια του τραγουδιού από μεριάς κόσμου είναι κλασσική στο τέλος των συναυλίων του, εδώ έδειχνε πραγματικά ξαφνιασμένος και χαρούμενος (δείτε το σχετικό βίντεο εδώ). Πάντως ήταν φανερό ότι ο Lemoine είχε μελετήσει τα πάντα, από τα βίντεο μέχρι τις θέσεις και το στήσιμο των μουσικών του, χαρίζοντας μας ένα απολαυστικό live, καταφέρνοντας να μαγέψει ένα μέρος του κοινού. Ο λιγοστός κόσμος που επισκέφτηκε το Terra Vibe (πρώτη φορά έχω καταφέρει να παρκάρω τόσο κοντά στην είσοδο) μου φάνηκε ότι δεν είχε βρεθεί εκεί για κάποιο από τα ονόματα που συμμετείχαν, αλλά μάλλον σαν απόδραση από την πόλη, μιας και πρόκειται για μια πολύ όμορφη τοποθεσία, και είναι κρίμα να χαραμίζεται ο χώρος, αλλά και το φεστιβάλ, με τέτοιο line-up. 

Για τους Παριζιάνους Bien À Toi είχα γράψει τον Φεβρουάριο, σε ανάρτηση που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Η μπάντα συνεχίζει να παρουσιάζει πολύ όμορφα instrumental κομμάτια, που κινούνται μεταξύ πειραματικής punk και post-rock, κυκλοφορώντας πριν δυο ημέρες το νέο της single με τίτλο "0°c". Ακούστε το παρακάτω: 

Μετά από δυο άλμπουμ στα 00s τα οποία έλαβαν ανάμεικτη αποδοχή και επτά χρόνια απουσίας στη συνέχεια (λόγω και της επανένωσης των Bauhaus), ο Peter Murphy επέστρεψε δισκογραφικά με τον πιο δυναμικό τρόπο, με το απίστευτο "Ninth" που κυκλοφόρησε το 2011. Ο πρώην τραγουδιστής των Bauhaus παραμένει σε φανταστική φόρμα τρία χρόνια μετά, και το επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο, τον δέκατο προσωπικό του δίσκο, στον οποίο συνεργάζεται με τον Martin "Youth" Glover των Killing Joke. Το "Lion" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κατά το ήμισυ ως συνέχεια του "Ninth" και κατά το άλλο σαν το σύνολο των διάφορων μουσικών πτυχών του Murphy, που πάντα υπήρχαν στη δισκογραφική του διαδρομή. 

Η αρχή του άλμπουμ γίνεται με το πολύ έντονο "Hang Up", ένα κομμάτι industrial λογικής που επέλεξε να κυκλοφορήσει και ως προπομπός του "Lion" στη φετινή Record Store Day, με την κορύφωση να έρχεται ιδανικά λίγο πριν το τέλος του. Η goth κομματάρα "I Am My Own Name" πέρα από το ότι αποτελεί την κορυφαία στιγμή της νέας του δουλειάς και μια από τις κορυφαίες συνολικά της χρονιάς που διανύουμε, είναι και ένα από τα καλύτερα τραγούδια της προσωπικής του καριέρας. Αντίστοιχα από τα πιο δυνατά κομμάτια του άλμπουμ, το gothic rock του "Holy Clown" και το εντυπωσιακό στήσιμο του "Eliza" θα μπορούσαν να αποτελέσουν αναπόσπαστο μέρος οποιασδήποτε dark playlist. Στον αντίποδα η νοσταλγία που βγάζει το ατμοσφαιρικό "The Ghost of Shokan Lake" φέρνει στο μυαλό τους Bauhaus, ενώ το "Loctaine" είναι το φετινό "Never Fall Out". To glam/ Bowie στοιχείο, που ούτως η άλλως το συναντάμε συχνά στη πορεία του Murphy, είναι για άλλη μια φορά παρών, με πιο χαρακτηριστικό κομμάτι το "Low Tar Stars". To mid-tempo "Compression" είναι απλά μαγικό, βασιζόμενο σε μια τόσο απλή αλλά και τόσο κολλητική μελωδία. 

Συνολικά το "Lion" είναι άλλη μια καταπληκτική δουλειά από μεριάς Peter Murphy με μεγάλη ηχητική ποικιλία, που αν και βρίσκεται μισό βήμα πίσω από το ένατο, πρόκειται για ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του και εννοείται ένα από τα καλύτερα του 2014 έως τώρα.

Βαθμολογία: 8,5 / 10

Τον Ιανουάριο οι The Soft Moon έκαναν διαθέσιμο το νέο τους single "Feel", το οποίο είχε ως b-side το "Hunger". Ο Luis Vasquez ετοίμασε ένα remix στο "Hunger" για λογαριασμό του τέταρτου μέρους της συλλογής "Death#Disco". Οι συλλογές αυτές είναι πραγματικά αξιόλογες, μιας και συγκεντρώνουν κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα ονόματα του σημερινού darkwave, post-punk, synthpop και coldwave χώρου, και μπορούν εναλλακτικά να λειτουργήσουν αρκετά καλά και ως πρώτη επαφή με τη συγκεκριμένη σκηνή. Πάντως το αποτέλεσμα του remix του "Hunger" είναι εντυπωσιακό, σε σημείο που το προτιμώ με διαφορά από το πρωτότυπο.

Μπορείτε να διαβάσετε για τη φετινή εμφάνιση των The Soft Moon στο Plisskën Festival εδώ.

Μετά το πολύ πετυχημένο ντεμπούτο των DIIV το 2012, "Oshin", και τον θόρυβο που δημιούργησε γύρω από το όνομα της μπάντας, ήταν φυσιολογικό ο δεύτερος δίσκος τους να θεωρείται μια από τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς. Το σχήμα είχε κάνει γνωστό πέρσι ένα νέο κομμάτι, το "Dust", αλλά σε μια εμφάνισή τους πριν λίγες μέρες στο Μπρούκλιν παρουσίασε έξι νέα τραγούδια. Τίτλοι κομματιών αλλά και περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την νέα τους δουλειά δεν έχουν γίνει γνωστές, ούτε από τη μεριά του συγκροτήματος αλλά ούτε και από την Captured Tracks. Μπορείτε να δείτε παρακάτω το live video από ένα καινούριο κομμάτι των DIIV:

Μετά από δύο χρόνια αποχής, οι Limbo παρουσίασαν το "D-Song", ένα καινούργιο κομμάτι, που σηματοδοτεί και ένα νέο ξεκίνημα για τη μπάντα. Το video του "D-Song", σκηνοθετημένο από τον Τούρκο σκηνοθέτη Hasan Kuyucu, κάνει εικόνα την περιπλάνηση και δίνει ελπίδα για συνέχεια, όσο αντίξοες και αν φαίνονται οι συνθήκες. Τσεκάρετέ το:

To σχήμα των Total Control παρουσιάζει αρκετές ιδιαιτερότητες, τόσο οργανικά όσο και μουσικά. Το γκρουπ από την Μελβούρνη απαρτίζεται από πέντε μέλη, που όλα ασχολούνται με άλλα projects, με τους Total Control να αποτελούν μάλλον την πιο σκοτεινή πλευρά τους, χωρίς όμως να έχουν εκδηλώσει τη πρόθεση να περιοδεύσουν κάτω από αυτό το όνομα. Μετά από τέσσερα ΕΡ το ένα διαφορετικό από το άλλο, και ένα πρώτο άλμπουμ με τίτλο "Henge Beat", το οποίο πέρασε λίγο στα ψιλά γράμματα, το "Typical System" είναι το άλμπουμ που θα τους κάνει ευρύτερα γνωστούς, όχι γιατί ασχολήθηκαν περισσότερα μουσικά μέσα, αλλά γιατί έχει τα κομμάτια για να ξεχωρίσει. Η μπάντα είναι ξεκάθαρα χωρισμένη στο darkwave/ post-punk, με τα όποια ηχητικά ξεσπάσματα να καταλαμβάνουν κύριο λόγο σε σημεία, και στο new wave των αρχών των 80s. Τραγούδι που απλώς να γεμίζει τον δίσκο δεν υπάρχει.

Το πρώτο κομμάτι του "Typical System" με τίτλο "Glass", οφείλει τα μέγιστα στους New Order. H συνέχεια όμως έρχεται με την καθαρά punk επίθεση του "Expensive Dog", πριν εξελιχθεί στο τελευταίο λεπτό σε ένα απίστευτο goth ύμνο. Το "Flesh War" πάλι, είναι το πιο Joy Division κομμάτι της κυκλοφορίας, αν και σε πιο synth pop φάση. Ανάμεσα στο 70s garage/ punk του "Systematic Fuck" και στο αντίστοιχο "Two Less Jacks", αν και με πιο σύγχρονο ήχο, υπάρχει το "Liberal Party" που ακούγεται σαν ένα πιο τριπαριστό She Wants Revenge με σαξόφωνο. Darkwave και krautrock αναμειγνύονται ιδανικά στο "Black Spring", ενώ το "The Ferryman" αποτελεί την ιδανική εισαγωγή στο minimal wave του "Hunter". Αν και δεν μου αρέσει καθόλου να αναφέρω στίχους, όπως λένε και οι Total Control στο retro κλείσιμο του "Safety Net", you don’t need a safety net για μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Βαθμολογία: 8,5 / 10

Το "All The Rage Back Home" είναι το δεύτερο κομμάτι που παρουσιάζουν οι Interpol από τον επερχόμενο νέο δίσκο τους - "El Pintor" 8 Σεπτεμβρίου, μετά από τη live εκτέλεση του "Anywhere" (και τρίτο αν συμπεριλάβει κανείς και το "My Desire", κομμάτι που έπαιξε η μπάντα στις πρόσφατες συναυλίες της και μπορείτε να ακούσετε, αν και όχι σε πολύ καλή ποιότητα, εδώ). Το "All The Rage Back Home" είναι ένα κλασσικό πολύ καλό Interpol τραγούδι με το οποίο θα μπορούσα να είμαι ενθουσιασμένος, αν δεν μου φαίνονταν ότι έχουν πάρει 2,3 σημεία από άλλα κομμάτια τους και τα είχαν πλασάρει διαφορετικά, ή δεν είχα ξαναακούσει το γκρουπ. Δείτε το επίσημο βίντεο σε σκηνοθεσία του Paul Banks και της Sophia Peer:

Τον Φεβρουάριο του 2013 οι Nick Cave & The Bad Seeds έδωσαν μια συναυλία στο Fonda Theatre του Λος Άντζελες με την βοήθεια πολυμελής ορχήστρας, για να γιορτάσουν την κυκλοφορία του "Push The Sky Away". Στο πρώτο μισό του live παρουσίασαν ολόκληρο το περσινό άλμπουμ, ενώ στο δεύτερο μισό η μπάντα έπαιξε κλασσικά κομμάτια της, όπως τα "Deanna", "The Mercy Seat" και "Stagger Lee". Να θυμίσω ότι τον προηγούμενο Νοέμβριο είχαν κυκλοφορήσει το "Live from KCRW", για την εμφάνιση τους στο ραδιοφωνικό σταθμό KCRW. Μπορείτε να δείτε ολόκληρη το live του σχήματος στο Fonda Theatre διάρκειας 103 λεπτών εδώ.

Μια εβδομάδα απέμεινε για την επίσημη κυκλοφορία του νέου άλμπουμ του Morrissey, "World Peace Is None Of Your Business". Αφού έκανε γνωστά τα "The Bullfighter Dies", "Istanbul" και το ομώνυμο, ο Moz αποφάσισε να διαθέσει προς ακρόαση ολόκληρη τη νέα του δουλειά, την οποία μπορείτε να ακούσετε παρακάτω:

Tracklist:

1. World Peace is None of Your Business

2. Neal Cassady Drops Dead

3. Istanbul

4. I’m Not a Man

5. Earth Is the Loneliest Planet

6. Staircase at the University

7. The Bullfighter Dies

8. Kiss Me a Lot

9. Smiler With Knife

10. Kick the Bride Down the Aisle

11. Mountjoy

12. Oboe Concerto

Το δίδυμο των Sebastien Grainger και Jesse Keeler, δηλαδή οι Death From Above 1979, κυκλοφόρησε το 2004 το "You're Α Woman, I'm Α Machine", άλμπουμ που γνώρισε θερμή αποδοχή, πριν διαλυθεί δυο χρόνια μετά. Το 2011 το σχήμα επανενώθηκε για συναυλίες και χθες ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορήσει το δεύτερο δίσκο του, με τίτλο "The Physical World", στις 8 Σεπτεμβρίου από την Last Gang Records. Το πρώτο κομμάτι από το δίσκο που έκαναν γνωστό από το νέο άλμπουμ είναι το "Trainwreck 1979", που μπορείτε να το ακούσετε στο τέλος της ανάρτησης. Το tracklist του "The Physical World" είναι: 

1. Cheap Talk

2. Right On, Frankenstein!

3. Virgins

4. Always On

5. Crystal Ball

6. White Is Red

7. Trainwreck 1979

8. Nothin' Left

9. Government Trash

10. Gemini

11. The Physical World

Ενάμιση χρόνο μετά τη κυκλοφορία του "Anna", οι Courteeners έχουν έτοιμο το τέταρτο άλμπουμ τους με τίτλο "Concrete Love", το οποίο θα είναι διαθέσιμο στις 18 Αυγούστου, ενώ λίγες ημέρες μετά η μπάντα θα εμφανιστεί στο Reading & Leeds Festival. Η αλήθεια είναι ότι το γκρουπ προσπαθεί αρκετά να ξεφύγει από τα στενά όρια του Μάντσεστερ, προς ένα πιο mainstream κοινό και πίστευα ότι με τον τελευταίο δίσκο τους θα το κατάφερναν. Σίγουρα ο Liam Fray και η παρέα του ξέρουν να σκαρφίζονται πιασάρικα pop κομμάτια, όπως φαίνεται και από το "Summer" που αποτελεί το πρώτο κομμάτι που κάνουν οι Courteeners γνωστό από το "Concrete Love".

Αν στο αφιέρωμα για τα άλμπουμ του 1984 δεν είχα "ζήσει" τις δουλειές εκείνες, το 1994 αποτέλεσε μια χρονιά που κυκλοφόρησαν αρκετοί αγαπημένοι δίσκοι, αλλά φυσικά και άλλοι που έμαθα ή εκτίμησα αργότερα. To σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς ήταν φυσικά ο θάνατος του Kurt Cobain βάζοντας ταφόπλακα στο grunge κίνημα και τους Nirvana σε όσα εφηβικά δωμάτια του πλανήτη δεν είχαν μπει μέχρι τότε. Πέρα όμως από το "MTV Unplugged in New York" που κεφαλαιοποίησε το παραλήρημα με τον Cobain, οι Pearl Jam κυκλοφόρησαν τον τρίτο στη σειρά κορυφαίο τους δίσκο, οι Smashing Pumpkins παρουσιάζουν τη συλλογή από b-sides "Pisces Iscariot", ενώ πολύ αξιόλογες δουλειές είχαμε και από τους Soundgarden, Stone Temple Pilots, Kyuss, Therapy, Hole, Live και REM. Επίσης το punk-pop γνωρίζει μεγάλες δόξες τόσο με τους Offspring, αλλά κυρίως με τους Green Day των οποίων το άλμπουμ "Dookie" και το single "Basket Case" γίνονται τεράστιες επιτυχίες. Αξίζει να αναφέρω τα αρκετά σπουδαία soundtrack που κυκλοφόρησαν το 94, όπως αυτά από τις ταινίες Τhe Crow, Reality Bites, Pulp Fiction και Natural Born Killers. 

Στον αντίποδα, στην Αγγλία έχουμε την κορύφωση της britpop με τους Oasis και Blur να μονοπωλούν τα πρωτοσέλιδα, αλλά και τους Pulp, Suede να συμβάλλουν με τις δουλειές τους, ενώ οι The Jesus and Mary Chain κυκλοφόρησαν το "Stoned & Dethroned" και οι The Auteurs το έξοχο "Now I'm A Cowboy". Σε πιο gothic χωράφια, είδος που πήρε μια νέα και ίσως την τελευταία ένεση ζωής στο πρώτο μισό των 90s και που με απασχολεί προσωπικά, πέρα από το ντεμπούτο των Diary Of Dreams, είχαμε πολύ καλές δουλειές από τους Love Like Blood, Garden of Delight, και Nosferatu. Είναι τόσα πολλά τα αξιόλογα άλμπουμ που παρουσιάστηκαν τη συγκεκριμένη χρονιά, αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω τα δέκα αγαπημένα μου που συμπληρώνουν 20 χρόνια, αυτά θα ήταν:

10. The Auteurs - Now I'm A Cowboy (Hut Records)

09. The Jesus And Mary Chain - Stoned & Dethroned (Blanco y Negro)

08. Soundgarden - Superunknown (A&M)

07. Dreadful Shadows - Estrangement (Sounds Of Delight)

06. The Offspring - Smash (Epitaph)

05. The Smashing Pumpkins - Pisces Iscariot (Virgin)

04. Oasis - Definitely Maybe (Creation)

03. Nine Inch Nails - The Downward Spiral (Interscope)

02. Nick Cave and the Bad Seeds - Let Love In (Mute)

01. Pearl Jam - Vitalogy (Epic)

Οι New Order απέδειξαν πέρσι με το "Lost Sirens" ότι τα περισσεύματά τους (από το "Waiting For The Siren's Call") μπορεί να είναι σχεδόν το ίδιο αξιόλογα, με τη δουλειά αυτή να αποτελεί μια από τις καλύτερες περσινές. Η μπάντα συνεχίζει να περιοδεύει, ενώ έχει ανακοινώσει την πρόθεση να κυκλοφορήσει και νέο άλμπουμ, που θα αποτελέσει το πρώτο των New Order χωρίς τον Peter Hook. Έτσι μετά το Lollapalooza της Βραζιλίας, όπου το συγκρότημα παρουσίασε επίσημα το "Singularity", το Σικάγο είχε σειρά για τους New Order να κάνουν γνωστό άλλο ένα νέο κομμάτι με τίτλο "Plastic". Δείτε το βίντεο:

Το Ejekt Festival φρόντισε να γιορτάσει τα δέκα χρόνια παρουσίας του φέρνοντας τρία συγκροτήματα που γνωρίζει καλά ο κόσμος και που είχαν ξαναβρεθεί στην ίδια διοργάνωση με επιτυχία, εξασφαλίζοντας ότι θα υπάρχει ανταπόκριση και από τις δυο μεριές για αυτή τη γιορτή. Την αρχή έκαναν οι White Lies, ακριβώς στην προκαθορισμένη ώρα του προγράμματος, με τον ήλιο και γενικότερα τη ζέστη να μην φαντάζει σύμμαχός τους. Με νωπό ακόμα το καταπληκτικό περσινό τους άλμπουμ "Big TV", η μπάντα ξεσήκωσε το κοινό για την μια περίπου ώρα που βρέθηκε στη σκηνή. Όπως έχω αναφέρει δεν θεωρώ τους White Lies σαν ένα γκρουπ που μπορεί να δώσει πάντα το κάτι παραπάνω live, με τον Harry McVeigh να επιδίδεται κυρίως σε παλαμάκια, επαναλαμβάνοντας σχεδόν πάντα τα ίδια σχόλια. 

Παρόλα αυτά στο Ejekt ήταν απολαυστικοί, οι μόνοι που μου έβγαλαν ότι χαίρονταν που συμμετείχαν στο φεστιβάλ, και πέρα από τα γνωστά κομμάτια τους, κυρίως της πρώτης τους δουλειάς, απέδωσαν τα τραγούδια τους του νέου τους δίσκου πολύ ανώτερα σε σχέση με την εμφάνισή τους τον Δεκέμβριο στο Λονδίνο. Σαφώς ήταν η καλύτερη φορά, από τις τέσσερις, που τους έχω παρακολουθήσει και θεωρώ ότι αποτέλεσαν το καλύτερο live του φετινού Ejekt. Αυτό που δεν καταλαβαίνω, και ίσως μπορεί να μου λύσουν την απορία αυτοί που ασχολούνται με τον χώρο και "ξέρουν" καλύτερα, είναι πως κανείς δεν έχει φέρει τη μπάντα εκτός κάποιου φεστιβάλ, αφού είναι προφανές ότι δεν θα ήταν εκεί, να καβουρδιστεί στις 18:00, ούτε το 1/4 του κόσμου αν δεν ήταν οι White Lies.

Οι Editors αποτελούν άνετα μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού, οπότε το έργο τους είναι πάντα λίγο πιο εύκολο, με τον Tom Snith, που αν και βγήκε στη σκηνή σαν τον Justin, εκτός από φωνάρα να είναι και πολύ καλός frontman. Η αρχή της εμφάνισής τους βρήκε τη μπάντα λίγο μουδιασμένη (ακόμα οι κλασσικές ξεχαρβαλωμένες κινήσεις του Smith ήταν πιο μαζεμένες), και σε αυτό ίσως έπαιξε ρόλο και ένα πρόβλημα που αντιμετώπισαν με το μπάσο (γενικά ο ήχος του ήταν λίγο μπουκωμένος, θέμα που αντιμετώπισαν σε κάποιο βαθμό και οι White Lies). Από το "Formaldehyde" όμως άρχισαν να ανεβαίνουν, και μας έδωσαν άλλη μια ξεχωριστή συναυλιακή εμπειρία. Καλύτερες στιγμές του σετ τους θα χαρακτήριζα τα "Honesty", "Eat Raw Meat = Blood Drool" και "Smokers Outside The Hospital Doors". Γενικά περίμενα ότι θα παρουσίαζαν λιγότερα κομμάτια από το "The Weight Of Your Love", αλλά πάλι καλά διάλεξαν τα πιο υποφερτά αν εξαιρέσει κανείς το "A Ton Of Love", που μάλλον δεν το έχουν πάρει ακόμα απόφαση ότι δεν ακούγεται.  Ας έπαιζαν τουλάχιστον και το "The Sting"...

Η ώρα πλησίαζε 22:30 και είχε έρθει για τους headliners της βραδιάς, τους Kasabian. Όταν πριν λίγες μέρες έγραφα την άποψή μου για το τραγικό πρόσφατο άλμπουμ τους "48:13", τελείωνα με την φράση ότι σίγουρα ότι δεν θα έχουν ξεχάσει πως να δίνουν καταπληκτικά live. Μάλλον θα πρέπει να το αναθεωρήσω και αυτό. Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι πρόσφεραν μια κακή συναυλία, αλλά μου φάνηκε πέρα για πέρα επαγγελματική, με αρκετά πιο παλιά κομμάτια αποτυχημένα πειραγμένα. Μπορεί να ήταν μόλις η τρίτη φορά που τους έβλεπα, αλλά δεν έχω ξαναδεί τον Tom Meighan τόσο άνευρο, αλλά και τον σαφώς πιο ενεργητικό εδώ Sergio Pizzorno τόσο τυπικό. Ίσως είχαν το μυαλό τους στο Glastonbury που ακολουθούσε λίγες μέρες μετά. Εντύπωση μου προκάλεσαν τα μόλις τέσσερα κομμάτια που διάλεξαν από τον τελευταίο τους δίσκο, με το "Bumblebeee", με το οποίο άνοιξαν, να ξεχωρίζει και live, ενώ τα υπόλοιπα ήταν σαν να πέρασαν και να μην ακούμπησαν, αν κρίνω και από τη χλιαρή αποδοχή. Το σετ τους μου θύμισε αρκετά το αντίστοιχο για τη περιοδεία του "Velociraptor!", με την προσθήκη των νέων κομματιών. Όμως όπως είναι αυτονόητο κάποια από τα καλύτερα κομμάτια τους, και στανταράκια για live όπως τα "Underdog", "Fire", "Club Foot" και "L.S.F.", δημιούργησαν τον αναμενόμενο χαμό. Δύσκολα κάποιος φίλος της μπάντας δεν θα περάσει καλά σε μια συναυλία της, απλώς μου έλειψε αυτή η χαβαλετζίδικη μεριά και η γενικότερη διάθεση από τη μεριά των Kasabian.

Οι The Boxer Rebellion θα βρεθούν στην Αθήνα για μια συναυλία στο Six d.o.g.s την Δευτέρα 3 Νοεμβρίου. Μπορεί με τα τελευταία άλμπουμ τους, "Promises" και "The Cold Still", να ακολούθησαν έναν ακόμα πιο εμπορικό δρόμο, μη πλησιάζοντας και τα συνθετικά επίπεδα των "Exits" και "Union", αλλά έχοντας την ευκαιρία να δω τη μπάντα ζωντανά λίγο μετά τη κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου της, διαπίστωσα ότι πρόκειται για ένα γκρουπ που τα δίνει όλα επί σκηνής. 

Έξι μέρες αργότερα, στον ίδιο χώρο θα εμφανιστεί ο Jamie Stewart ή αλλιώς Xiu Xiu. Αν και δεν τον έχω παρακολουθήσει από την αρχή της καριέρας του, έχει κυκλοφορήσει αρκετές δουλειές, με το "Always" να βρίσκεται μέσα στους καλύτερους δίσκους που άκουσα το 2012. Μπορεί το περσινό tribute album στη Nina Simone να μου φάνηκε ένα αποτυχημένο πείραμα, αλλά φέτος επανήλθε με την ένατη δισκογραφική του προσπάθεια, "Angel Guts - Red Classroom", όπως και μια best-of συλλογή.

Οι επερχόμενες συναυλίες των Swans στη χώρα μας μετατράπηκαν σε χειμερινό Plisskën Festival, που θα λάβει χώρα στις 4 και 5 Δεκεμβρίου 2014 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα. Το βρετανικό ηλεκτρονικό δίδυμο των Simian Mobile Disco αποτελεί τη νέα προσθήκη στο line-up, αλλά μιας και μιλάμε για φεστιβάλ φαντάζομαι ότι θα ανακοινωθούν και άλλα ονόματα.

Οι Pearl Jam αυτή τη περίοδο βρίσκονται στην Ευρώπη σε περιοδεία για την προώθηση του περσινού τους δίσκου "Lightning Bolt". Τα setlist τους είναι πάντα απρόβλεπτα και αυτή τη φορά οι Νορβηγοί φίλοι της μπάντας είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν, για πρώτη φορά παιγμένο ζωντανά, το "Strangest Tribe", ένα single που κυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα του 1999. Στην ίδια συναυλία διασκεύασαν Wayne Cochran, Pink Floyd, κλασσικά Neil Young αλλά και το "Waiting Οn Α Friend" των The Rolling Stones. Δείτε βίντεο από το τελευταίο αλλά και από το "Strangest Tribe" παρακάτω:

Οι Kult Country είναι μια εξαμελής μπάντα από το Μάντσεστερ, που με το μελαγχολικό shoegaze/ lo-fi της έχει καταφέρει να τραβήξει την προσοχή αρκετών στο Νησί. Το συγκρότημα παρουσίασε πέρσι το πρώτο του επτάιντσο ονόματι "Slowburn" από την τοπική Sways Records, δισκογραφική στέγη αρκετών ανερχόμενων ονομάτων, ενώ το δεύτερο της 7", με τίτλο "Trembling Moon", κυκλοφόρησε πριν δυο μέρες από την No Self Records. Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε το b-side - "Atlas Haze" - του τελευταίου single σε παραγωγή του MJ των Hookworms:

Official Site / Soundcloud

Τρία χρόνια έχουν περάσει από το "Conatus", το τελευταίο άλμπουμ της Zola Jesus μιας και το περσινό "Versions" δεν ήταν ακριβώς καινούρια δουλειά, και η Nika Roza Danilova έχει έτοιμο τον νέο της δίσκο με τίτλο "Taiga", ο οποίος θα είναι διαθέσιμος στις 6 Οκτωβρίου από την Mute. Το "Dangerous Days" είναι το πρώτο κομμάτι που γίνεται γνωστό από το "Taiga", το οποίο φανερώνει έναν πιο ευθύ pop χαρακτήρα σε σχέση με το συνηθισμένο, περίεργο πιο σκοτεινό στυλάκι της Danilova. Μπορεί να κατεβάσετε ελεύθερα το "Dangerous Days" αρκεί να επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα της Zola Jesus, αλλά και να ακούσετε το κομμάτι παρακάτω:

Η Alejandra Deheza, το μοναδικό πλέον μέλος των School of Seven Bells, ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορήσει το τέταρτο, και τελευταίο φαντάζομαι, άλμπουμ του σχήματος. Το άλλο μέλος,ο κιθαρίστας και πληκτράς του γκρουπ Benjamin Curtis (Secret Machines) έχασε τη μάχη με τoν καρκίνο τον περασμένο Δεκέμβριο σε ηλικία μόλις 35 ετών. Ο Curtis είχε όμως προλάβει να ηχογραφήσει όλα τα κομμάτια του για τον δίσκο, ενώ το τελευταίο τραγούδι που δούλεψε, από το νοσοκομείο, ήταν μια διασκευή στο "I Got Knocked Down (But I’ll Get Up)" του Joey Ramone. Μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω, ενώ για να δείτε το επίσημο βίντεο κατευθυνθείτε εδώ.

Αφού ασχολήθηκε πριν τρία χρόνια με όπερα και πέρσι κυκλοφόρησε και νέο άλμπουμ με τους Yeah Yeah Yeahs, το πολύ ενδιαφέρον "Mosquito", η Karen O θα παρουσιάσει την πρώτη της προσωπική δουλειά, με τίτλο "Crush Songs", στις 8 Σεπτεμβρίου από την Cult, τη δισκογραφική εταιρία δηλαδή του Julian Cassablancas των The Strokes. Να θυμίσω ότι η frontwoman των Yeah Yeah Yeahs είχε επιμεληθεί τη μουσική της ταινίας του Spike Jonze "Where the Wild Things Are" το 2009, ενώ πιο πρόσφατα είχε δώσει κομμάτια στα soundtrack των ταινιών "Her" -επίσης του Jonze- και στο "Frankenweenie" του Tim Burton.