Η συναυλία των Russian Circles ήταν μια από τις πιο αναμενόμενες μιας και λόγω κορωνοϊού είχε αναβληθεί αρκετές φορές. Τόσο τα καλά λόγια που είχα ακούσει για τις εμφανίσεις τους, όσο και το πολύ αξιόλογο τελευταίο τους άλμπουμ, "Blood Year", μου είχαν δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες. Οι Αμερικανοί από το Σικάγο κατάφεραν στο έπακρο να ανταποκριθούν σε αυτές τις προσδοκίες με μια φανταστική εμφάνιση. Είναι σπάνιο όταν παίζει κάποια instrumental μπάντα και σε έχει συνέχεια στη τσίτα και δεν υπάρχει ούτε σημείο που να βαρεθείς και ακόμα πιο σπάνιο όταν ο κόσμος ανταποκρίνεται σε τέτοιο βαθμό σε κομμάτια σαν να πρόκειται για κάποια μεγάλα ραδιοφωνικά χιτάκια. Σε αυτή τη κατηγορία θα μπορούσε να συμπεριληφθεί το καταπληκτικό "Harper Lewis", αλλά και το "Youngblood", κομμάτι που έκλεισαν την εμφάνισή τους, που έτυχαν θερμής υποδοχής από τις πρώτες νότες τους. Συνολικά όμως όλα τα κομμάτια ζωντανά ακούγονταν πιο δυνατά, με περισσότερο όγκο, ενώ τις εντυπώσεις έκλεψε για εμένα ο ντράμερ τους, Dave Turncrantz. Οι Russian Circles απέδειξαν περίτρανα γιατί θεωρούνται ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα της post-rock/metal σκηνής και παράλληλα ανήκουν σε εκείνη τη κατηγορία που σου δίνουν το κάτι (πολύ) παραπάνω ζωντανά.

Δεν είναι τυχαίο, συνήθως, όταν μια μπάντα καταφέρνει να "βγάλει" sold out το Gagarin και είναι πολύ πιο όμορφο όταν ακούς τον κόσμο κατά την αποχώρησή του από το χώρο να μιλάει για μια απίστευτη εμπειρία. Μοναδικό μελανό σημείο της βραδιάς ήταν ο ανεπαρκής (ή μάλλον ανύπαρκτος) εξαερισμός, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες που επικρατούν και τον όγκο του κόσμο που συγκεντρώθηκε για αυτό το live. Παρόλ' αυτά άξιζε το κάθε δευτερόλεπτο και τίποτα δεν θα μπορούσε να μειώσει αυτή τη πολύ μεγάλη εμφάνιση από τους Russian Circles.

Η δεκαετία του 80 χαρακτηρίζεται συνολικά από υπερβολή, κάτι που φυσικά ισχύει και στη μουσική. Το hard/ glam/ hair/ poser rock γνωρίζει ημέρες δόξας, με την Αμερική να κατέχει φυσικά τη μερίδα του λέοντος σε αυτή τη σκηνή, με μπάντες που, ανεξαρτήτως καλλιτεχνικής αξίας και αποτελέσματος, γεμίζουν στάδια εκεί που σε άλλες εποχές ίσως απευθύνονταν σε πολύ μικρότερα ακροατήρια. Αλλά επειδή τα συγκεκριμένα δεν είναι ακριβώς στα μουσικά μου γούστα, η παρακάτω λίστα αποτελείται ως επί τον πλείστων από αγγλικές μπάντες (με εξαίρεση αυτή των Βέλγων The Names, των The Lords Of The New Church που αποτελούν μια αγγλοαμερικανική μουσική σύμπραξη και των Αυστραλών The Birthday Party στο τελευταίο τους άλμπουμ πριν ο Nick Cave ξεκινήσει τη μεγαλειώδη πορεία του). 

Το 1982 αποτελεί μια φανταστική χρονιά για τη new wave / post-punk σκηνή. Οι The Cure κυκλοφορούν το μνημειώδες "Pornography", ενώ και τα "A Kiss In The Dreamhouse", "The Sky's Gone Out" και "Epic Garden Music" των Siouxsie And The Banshees, Bauhaus και Sad Lovers And Giants αντίστοιχα, είναι δίσκοι - σταθμοί γενικότερα για τον συγκεκριμένο ήχο. Φυσικά υπήρξαν αρκετές ακόμα απολαυστικές δουλειές που δεν χώρεσαν στην συγκεκριμένα λίστα, όπως αυτές των The Fall, Cocteau Twins, Solid Space, The Sound, Killing Joke, The Damned, A Flock Of Seagulls αλλά και του "Rio" των Duran Duran (που περιλαμβάνει και ένα από τα αγαπημένα μου 80s κομμάτια - το  "The Chauffeur"). 

Την ίδια χρονιά έχουμε και την αρχή του ιστορικού deathrock συγκροτήματος των Αμερικανών Christian Death. Φυσικά έχουμε και άλλες αξιόλογες δισκογραφικές προσπάθειες από την Αμερική, από τις οποίες ξεχωρίζω αυτές των Bad Religion, Sonic Youth, The Descendents και των The Gun Club.

10. The Lords Of The New Church - The Lords Of The New Church (Illegal Records)

09. The Clash - Combat Rock (CBS Records)

08. The Birthday Party - Junkyard (4AD Records)

07. The Names - Swimming (Les Disques du Crépuscule)

06. Depeche Mode - A Broken Frame (Mute Records)

05. Simple Minds - New Gold Dream (81-82-83-84) (Virgin)

04. Sad Lovers And Giants - Epic Garden Music (Midnight Music)

03. Bauhaus - The Sky's Gone Out (Beggars Banquet)

02. Siouxsie And The Banshees - A Kiss In The Dreamhouse (Polydor Records)

01. The Cure - Pornography (Fiction)

Δεν ήταν καλός μήνας ο φετινός Μάιος. Πρώτα είχαμε την είδηση πριν από δέκα ημέρες του χαμού του τεράστιου Βαγγέλη Παπαθανασίου σε ηλικία 79 ετών και προχθές γνωστοποιήθηκε ο θάνατος του Andy Fletcher σε ηλικία 60 ετών από φυσικά αίτια σύμφωνα με τις τελευταίες αναφορές. Ο Fletcher, που γεννήθηκε το 1961 στο Νότινγκαμ, υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Depeche Mode στους οποίους παρέμενε μέχρι και σήμερα. Οι Pet Shop Boys, OMD, Faithless, Vernon Reid των Living Colour, Alison Moyet, Lol Tolhurst των The Cure και πολλοί ακόμα μουσικοί απέτισαν φόρο τιμής στον Fletch και εξέφρασαν τα συλλυπητήριά τους. Rest In Peace ...

Autofiction tracklist:

Μετά από πέντε χρόνια η Zola Jesus επιστρέφει με νέα δισκογραφική δουλειά στις 24 Ιουνίου από την Sacred Bones Records (ήταν αρχικά να κυκλοφορήσει στις 20 Μαΐου). Από το "Arkhon" είχε ήδη δημοσιοποιήσει τα κομμάτια "Lost" και "Desire", με το "The Fall" να αποτελεί το πιο πρόσφατο που κάνει γνωστό. Για το τελευταίο η η Nika Roza Danilova δήλωσε ότι αποτελεί ένα πολύ προσωπικό, καθαρτικό κομμάτι, ενώ εμφανίστηκε και ενθουσιασμένη από τη συνεργασία της με τη σκηνοθέτη Jenni Hensler για τις ανάγκες του βίντεο του "The Fall".

Στις 13 Μαΐου οι Florence And The Machine κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Dance Fever". Μια εβδομάδα σχεδόν μετά, παρουσίασαν μια ειδική έκδοση του δίσκου, η οποία περιλαμβάνει κάποιες ακουστικές εκτελέσεις αλλά και μια διασκευή στο "Search And Destroy" από το άλμπουμ "Raw Power" του 1973 των The Stooges. Μπορείτε να την ακούσετε παρακάτω:

Τον προηγούμενο μήνα οι Interpol ανακοίνωσαν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "The Other Side Of Make-Believe". Επίσης έκαναν διαθέσιμα προς ακρόαση τα κομμάτια "Toni" και "Something Changed". Πριν από λίγες ημέρες παρουσίασαν το τρίτο τους κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο τους, το οποίο ονομάζεται "Fables" και μπορείτε να το ακούσετε στο ακόλουθο βίντεο. 

Πριν από λίγο καιρό ο Matt Cameron, ο ντράμερ των Pearl Jam, βρέθηκε θετικός στο κορωνοϊό οπότε αναγκάστηκε να λείψει από τις πρόσφατες εμφανίσεις του συγκροτήματος. Οι Pearl Jam κάλυψαν το κενό του με διάφορους αντικαταστάτες, αλλά η συναυλία τους στο Fresno επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη για τους φίλους τους. Ο αρχικός ντράμερ του σχήματος, ο Dave Krusen, εμφανίστηκε στη σκηνή μαζί τους και όπως ήταν φυσικό έπαιξε σε όλα τα κομμάτια από το "Ten" αλλά και στο "State Of Love And Trust".

Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να συγκεντρώσει στον ίδιο χώρο μέταλα, γκοθάδες αλλά και άλλους φίλους της μουσικής που απλώς θέλουν να χορέψουν και να περάσουν καλά; Μα φυσικά μια συναυλία του Perturbator. Πέρα από την προφανή αγάπη του για τη dark/new wave και synth μουσική, ο Γάλλος James Kent είναι δηλωμένος φαν της metal μουσικής, έχοντας υπάρξει μέλος ακόμα και σε black metal σχήμα. Οι Perturbator, που αποτελούν το προσωπικό του σχήμα, έχουν παίξει σε διάφορα metal φεστιβάλ, όπως τα Hellfest, Download, Rock Am Ring, γνωρίζοντας ιδιαίτερα θετική ανταπόκριση. Ο ήχος του μπορεί να βασίζεται στα synths αλλά έχει τον όγκο και τα κοψίματα που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του πιο ανοιχτόμυαλου rock/ metal κοινού, αρκούντως ατμοσφαιρικό για τους πιο σκοτεινούς και αρκετά χορευτικό για όλους τους υπόλοιπους. Ζωντανά παρουσιάζονται ως δίδυμο με φυσικά ντραμς και τον Kent στα πλήκτρα και ενίοτε στην κιθάρα. 

Την συναυλία άνοιξε ο Φωνόπτικον, ο οποίος δεν αποτέλεσε μια απλή προσθήκη για να γεμίσουμε τη θέση του support αλλά το ιδανικό ζέσταμα για αυτό που θα ακολουθούσε. Με κάθε κομμάτι να συνδέεται με κάποια 80s sci-fi ταινία (με επιλεγμένες σκηνές να προβάλλονται στη σκηνή), ο  Στέφανος Κωσταντινίδης παρουσίασε ένα άρτια εκτελεσμένο δείγμα synthwave μουσικής που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχα του εξωτερικού. Μισή ώρα μετά ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο. Οι κριτικές που είχα ακούσει από την προηγούμενη εμφάνιση του σχήματος ήταν σχεδόν αποθεωτικές. Η εμφάνισή του ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω σε αυτά που μου είχαν μεταφέρει. Παρόλο που μιλάμε για synth μουσική και μόλις δυο άτομα επί σκηνής, η ενέργεια που βγάζει και μεταδίδει είναι απίστευτη, κάτι που θα ζήλευαν πάρα πολλές rock ή metal μπάντες. Η προσπάθεια επίσης που πρέπει να καταβάλει κάποιος για να μην κουνηθεί έστω και λιγάκι είναι ακόμα μεγαλύτερη. Σπάνια έχω δει κάποιο live, με ως επί το πλείστων χωρίς φωνητικά, που να κυλήσει τόσο αβίαστα. Το σετ βασίστηκε στο πολύ καλό περσινό άλμπουμ "Lustful Sacraments" - με το που έπαιζαν κάποιο κομμάτι από αυτό ήταν σαν να μεταφερόσουν σε κάποιο darkwave club - και στο "Dangerous Days", με τα 12 από τα 15 κομμάτια που παρουσίασαν να προέρχονται από αυτά τα δυο άλμπουμ. Πολύ λογικά αυτά που έκλεψαν τις εντυπώσεις και είχαν πιο ζεστή ανταπόκριση ήταν το εναρκτήριο "Excess", το "Future Club" και το "She Is Young, She Is Beautiful, She Is Next". Τα "Welcome Back", "Perturbator's Theme" και "The Cult of 2112" έκλεισαν ιδανικά μια φανταστική εμφάνιση που θα πρότεινα σε οποιονδήποτε να παρακολουθήσει. Μπορεί στο παρελθόν να έχασα τις πρώτες δυο επισκέψεις του Perturbator, αλλά πλέον αποτελεί μια συναυλία που δεν χάνεται.

Μπορεί να κοντεύει πλέον ένας μήνας από την εμφάνιση των Paradise Lost στη χώρα μας αλλά δεν θα μπορούσα να μην γράψω τίποτα για τους Βρετανούς. Κάπου διάβαζα ότι οι Paradise Lost είναι το συγκρότημα που έχει έρθει περισσότερες φορές στην Ελλάδα από οποιοδήποτε άλλο, αλλά είναι τόση μεγάλη είναι η αγάπη του ελληνικού κοινού προς το γκρουπ και αυτό φαίνεται σε κάθε επίσκεψή του. Η αλήθεια είναι ότι έχοντας παρακολουθήσει τους Lost αρκετές φορές στο παρελθόν, το δικό μου ενδιαφέρον κυρίως εστιάζεται στο πώς θα παρουσιάσουν το εκάστοτε νέο υλικό που θα έχουν κυκλοφορήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χαίρομαι να ακούω ύμνους όπως το "Embers Fire" ή το "Say Just Words" αλλά θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς τα τέσσερα πέντε κλασσικά που δεν λείπουν από τις περισσότερες συναυλίες τους. Φυσικά υπάρχουν οπαδοί (νέοι ή μη) που δεν τους έχουν ξαναδεί οπότε αυτά είναι, επιβεβλημένα και αναμενόμενα. Επίσης είναι πλέον τόσο μεγάλη και ποιοτική η δισκογραφία τους, που δεν πιστεύω κάποιο σετλιστ θα είχε τους πάντες εντελώς χαρούμενους, εκτός αν αυτό ήταν πεντάωρο. Σίγουρα πάντως οι Shadowkings μπορεί σε κάθε live τους να είναι περισσότερο ή λιγότερο καλοί, αλλά πάντα η εμφάνισή τους κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα απόδοσης.

Το βράδυ του Κυριακής, 17 Απριλίου, το live τους ανήκε στην πρώτη περίπτωση. Αλλά και το δικό μου ενδιαφέρον ικανοποιήθηκε σε μεγάλο ποσοστό, μιας και παρουσίασαν πέντε κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ. Άλλωστε το "Obsidian" δεν ήταν μόνο το κορυφαίο άλμπουμ του 2020 για αυτό το blog, αλλά το θεωρώ και ένα από τα καλύτερα της σύγχρονης ιστορίας τους. Η αρχή όμως έγινε με το "Embers Fire" με τον αντίστοιχο φυσιολογικό πανικό, με το καινούριο, γκοθιάρικο, "Forsaken" να ακούγεται εκπληκτικά ζωντανά. Τα άλλα δυο νέα κομμάτια που παρουσίασαν στο βασικό σετ τους ήταν τα "Serenity" και "The Devil Embraced", με το δεύτερο να ξεχωρίζει (ίσως όμως επειδή είναι και εξαιρετικό κομμάτι). Εντύπωση μου έκανε ότι το "Blood and Chaos" ήταν το μόνο κομμάτι από τον προηγούμενο δίσκο τους - "Medusa" - με τον Greg να εμφανίζεται σε μεγάλα κέφια φανερώνοντας ότι άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει αναπόσπαστο μέλος και των μελλοντικών συναυλιών τους, σε αντίθεση με το άλμπουμ "The Plague Within" που εκπροσωπήθηκε από τα "An Eternity of Lies" και "No Hope in Sight". Προσπάθησαν επίσης να συμπεριλάβουν και άλλο υλικό από το δεύτερο μισό της δισκογραφικής πορείας τους με τα "Faith Divides Us - Death Unites Us" και "The Enemy", αν και παρέλειψαν εντελώς το φανταστικό "Tragic Idol". Ίσως περίμενα να παίξουν και κάτι από το "Symbol of Life", δεδομένου ότι συμπλήρωσε φέτος είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του (και δεν εννοώ μόνο το "Erased"). Δεν μπορείς να μην χτυπηθείς με το αναμενόμενο "As I Die", αλλά και τα "The Last Time" και "Say Just Words" (το δεύτερο κομμάτι που έπαιξαν από το "One Second" μετά από το ομότιτλο - τι φανταστική κομματάρα).

Μπορεί πολλοί να διαφωνήσουν αλλά το encore ήταν ένα από τα καλύτερα από τις συναυλίες που έχω παρακολουθήσει των Lost, μιας και περιλάμβανε δυο από τα καλύτερα κομμάτια του  "Obsidian" και μια έκπληξη. Η αρχή έγινε με το "Darker Thoughts", ένα από τα πιο διαφορετικά singles του σχήματος, για να ακολουθήσει το "So Much Is Lost" από το "Host". Με χαρά είδα την αποδοχή που βρήκε το συγκεκριμένο κομμάτι παιγμένο ηλεκτρικά και μακάρι να παρουσίαζαν κάποια στιγμή έτσι όλο το άλμπουμ μιας και θεωρώ ότι έχει αδικηθεί λόγω του ηλεκτρονικού ήχου του. Η κορυφαία στιγμή του live ήρθε στο τέλος με το gothic rock του "Ghosts" να μας παίρνει τα μυαλά σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του σχήματος στην Αθήνα. Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν...

Υ.Γ. Την συναυλία άνοιξε το σχήμα των δικών μας Fragment Soul. Στη σκηνή είδαμε μια πολύ δεμένη μπάντα (σε σημεία μου έφεραν λίγο από Anathema), με ωραίο ήχο και εξαιρετικά φωνητικά  αλλά οι μελωδίες τους δεν κατάφεραν να με κερδίσουν ολοκληρωτικά. Σίγουρα όμως δεν πρόκειται για μια περίπτωση που προσπερνάς εύκολα.