Την συγκεκριμένη εισαγωγή θα την αρχίσω κάπως αρνητικά. Η μεγαλύτερη απογοήτευση για φέτος, τουλάχιστον για τα υψηλά στάνταρ που μας είχαν συνηθίσει, ήρθε για μένα από τη νέα δουλειά των Arcade Fire. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για το αρκετά μέτριο "Everything Now" εδώ. Ευτυχώς όμως κάποιοι άλλοι Καναδοί, οι Wolf Parade, αναπλήρωσαν και με το παραπάνω αυτό το κενό. Όμως και οι υπόλοιπες εννιά δουλειές, που παρουσιάζονται στην παρακάτω λίστα, είναι αρκετά ξεχωριστές για μένα, μιας και μου χάρισαν πάρα πολλές απολαυστικές ακροάσεις μέσα στο 2017.
No.20 Zola Jesus - Okovi (Sacred Bones Records): Μετά από μια όχι και τόσο επιτυχημένη πιο εμπορική απόπειρα, η Nika Roza Danilova επιστέφει στο δισκογραφικό της σπίτι, αλλά και στις αξιόλογες δουλειές, με ένα άλμπουμ που συνδυάζει όλα τα ηχητικά στοιχεία με τα οποία μας είχε ενθουσιάσει στο παρελθόν.
No.19 PAWNS - The Gallows (Mass Media Records): Οι PAWNS με είχαν εντυπωσιάσει από τα πρώτα τους ηχητικά βήματα και το ντεμπούτο του σχήματος από την Νέα Υόρκη, με τις hardcore/ punk ρίζες, δεν απογοητεύει και παράλληλα αποτελεί μια από τις κορυφαίες post-punk/ death rock κυκλοφορίες της χρονιάς.
No.18 The National - Sleep Well Beast (4AD Records): Μετά από τέσσερα χρόνια, στα οποία τα μέλη των The National ασχολήθηκαν με άλλα projects, το σχήμα επανήλθε φέτος με νέο άλμπουμ, το οποίο μπορεί πολύ φυσιολογικά να πατάνε εν μέρει πάνω στην ίδια δοκιμασμένη συνταγή, αλλά πειραματίζονται περισσότερο ηχητικά παραδίδοντας ένα πιο φρέσκο αποτέλεσμα. Μπορείτε να διαβάσετε το album review εδώ.
Ακούστε: "Day I Die", "The System Only Dreams In Total Darkness"
No.17 Priests - Nothing Feels Natural (Sister Polygon): Στον νέο τους δίσκο οι Priests συνεχίζουν να μην μασούν τα λόγια τους για την κατάσταση γύρω τους και φανερώνουν ότι έχουν όλα εκείνα τα στοιχεία για να μας δώσουν κάτι ακόμα καλύτερο στο μέλλον. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για το "Nothing Feels Natural" εδώ.
Ακούστε: "No Big Bang", "Suck"
No.16 M!R!M - Iuvenis (Manic Depression Records): Δεύτερο άλμπουμ για τον Ιταλό Lacopo Bertelli, ή αλλιώς Jack Milwaukee, και σίγουρα υπάρχει πολύ μεγάλη εξέλιξη από το ντεμπούτο του, τόσο μουσικά όσο και συνθετικά. Ψιθυριστά φωνητικά, 80s synths, και κάποια από τα πιο κολλητικά riffs της χρονιάς, με κάνουν να ελπίζω σε κάτι πολύ καλύτερο στο μέλλον.
Ακούστε: "At Night", "Song For The Lonely Dreamers"
No.15 Dune Messiah - The Iron Oak (Third Coming Records): Οι Dune Messiah είναι ένα νέο neofolk/dark country σχήμα με βάση την Κοπεγχάγη, του Magnus Westergaard - κιθαρίστα των The Woken Trees, που τον Μάρτιο που μας πέρασε κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του. Για τους φίλους του ήχου των Current 93, Wovenhand, Nick Cave αποτελεί απαραίτητο άκουσμα.
Ακούστε: "What You've Become", "This Far"
No.14 The Horrors - V (Wolftone/Caroline Records): Μπορεί το ηχητικά στάσιμο "Luminous" να μην ενθουσίασε όσο οι προηγούμενες δουλειές τους, αλλά με το πέμπτο τους άλμπουμ, που έχει σαφείς αναφορές στους Depeche Mode των 90s, οι The Horrors συνεχίζουν την επιτυχημένη πορεία τους.
Ακούστε: "Something To Remember Me By", "Machine"
No.13 Death Bells - Standing At The Edge Of The World (Funeral Party/ Burning Rose): Το "Standing At The Edge Of The World" αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτο άλμπουμ που άκουσα μέσα στο 2017. Μπορεί αρχικά οι Αυστραλοί να φαντάζουν ως άλλη μια post-punk/shoegaze μπάντα, αλλά ο δίσκος τους επιφυλάσσει στον ακροατή αρκετές ευχάριστες εκπλήξεις.
No.12 Drab Majesty - The Demonstration (Dais Records): Το υλικό του "The Demonstration" ανήκει στη κατηγορία των δουλειών που προσφέρουν άλλη μια οπτική στη dark/ new wave σκηνή των 80s. Και ακριβώς κάτω από αυτό το πλαίσιο ο δεύτερος δίσκος των Drab Majesty λειτουργεί απόλυτα επιτυχημένα. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για τον δίσκο εδώ. Τον περασμένο Μάιο, το σχήμα του Deb Demure βρέθηκε στην Αθήνα για μια ζωντανή εμφάνιση στο Death Disco.
Ακούστε: "Cold Souls", "Too Soon to Tell"
No.11 Wolf Parade - Cry Cry Cry (Sub Pop): Το συγκρότημα από το Μόντρεαλ δείχνει αναζωογονημένο, κυκλοφορώντας έναν εκπληκτικό indie rock δίσκο που παίζει να είναι ακόμα καλύτερος και από το ντεμπούτο τους - το εξαιρετικό "Apologies to the Queen Mary" του 2005. Ποιος χρειάζεται τους Arcade Fire;
Ακούστε: "You're Dreaming", "Lazarus Online"
Διαβάστε επίσης:
.jpg)
