Το garage punk συγκρότημα των Naomi Punk κατάφερε να κάνει αίσθηση το 2012, με τον δεύτερο δίσκο του "The Feeling". Το τρίτο άλμπουμ του, το "Television Man" (το album review του οποίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ), ήταν και πάλι μέσα στις καλύτερες δουλειές του 2014. Τρία χρόνια μετά οι Naomi Punk επιστρέφουν με νέα δουλειά και πάλι από την Captured Tracks, η οποία θα ονομάζεται "Yellow" και θα είναι διαθέσιμη στις 4 Αυγούστου. Το σχήμα από την Ουάσινγκτον έκανε γνωστά δυο νέα κομμάτια από το επερχόμενο άλμπουμ, τα "Tiger Pipe" και "Chains", τα οποία μπορείτε να τα ακούσετε παρακάτω:

Όπως συνηθίζω τα τελευταία χρόνια, ήρθε η στιγμή να παρουσιάσω (έστω και με μικρή καθυστέρηση) τα 40 κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς που μας πέρασε, μιας και η εικοσάδα, φαντάζει αρκετά περιοριστική. Αξιόλογες δουλειές υπάρχουν αρκετές, μερικές κάθε χρόνο τις ανακαλύπτω αργότερα, οπότε το μόνο που χρειάζεται κάποιος είναι διάθεση. Η αρχή γίνεται με την πρώτη δεκάδα, και τις θέσεις 31 έως 40, παρακάτω:

No.40 Heretics - Refuge (s-r): Τον Νοέμβριο οι Heretics κυκλοφόρησαν τη τρίτη δισκογραφική δουλειά τους, δυο χρόνια μετά το "Wealth = Success", το οποίο συνεχίζει σε ακόμα πιο δυναμικούς σκοτεινούς electro pop ρυθμούς. 

Ακούστε: "Mirrors & Lenses", "Save Our Souls"

Νο.39 Naomi Punk - Television Man (Captured Tracks): Μπορεί να μην υπάρχει κάποια ηχητική διαφορά από την προηγούμενη κυκλοφορία τους, αλλά αυτό δεν μειώνει την απόλαυση ενός αξιόλογου θορυβώδη δίσκου που σε κερδίζει με την απλότητά του. Διαβάστε ολόκληρο το album review του "Television Man" εδώ.

Ακούστε: "Television Man", "Firehose Face"

No.38 Mode Moderne - Occult Delight (Light Organ): Μπορεί το δεύτερο άλμπουμ των Mode Moderne να θυμίζει αρκετά Interpol στην αρχή του, αλλά όσο προχωράει ο δίσκος φανερώνει ότι οι The Smiths έχουν τιμητική τους. Αποφεύγει όμως να ακουστεί σαν tribute και για αυτό παραμένει απολαυστικό.

Ακούστε: "Thieving Baby's Breath", "Time's Up"

No.37 Blood Red Shoes - Blood Red Shoes (Jazz Life): Οι Blood Red Shoes με το ομότιτλο άλμπουμ τους ξαναβρίσκουν τον ήχο τους και την φόρμα τους, με απολαυστικά σημεία που θυμίζουν γιατί ενδιαφέρθηκαν τόσοι πολλοί για την μπάντα πριν μερικά χρόνια. Διαβάστε το album review του ομώνυμου δίσκου του διδύμου των Laura-Mary Carter και Steven Ansell εδώ.

Ακούστε: "An Animal", "The Perfect Mess"

No.36 Veil Of Light - Ξ (Beläten): Tο ντεμπούτο του Veil Of Light από την Ζυρίχη είναι ένα απολαυστικό δείγμα shoegaze/ coldwave ήχου, που δίκαια κατάφερε να ενθουσιάσει τη σουηδική δισκογραφική εταιρεία Beläten.

Ακούστε: "Pale Eyes", "In Ruins"

No.35 Protomartyr - Under Colour Of Official Right (Hardly Art): Με βάση το post-punk των Gang Of Four και των Fall, αλλά και αρκετές indie pop αναφορές, οι Protomartyr μας παρουσιάζουν μαι απόλυτα ρεαλιστική σκληρή πραγματικότητα, όπως την βιώνουν οι ίδιοι από το Detroit. Διαβάστε ολόκληρο το album review του "Under Colour Of Official Right" εδώ.

Ακούστε: "Maidenhead", "Ain't So Simple"

Νο.34 MOTH - First Second (Mass Media Records): Oι Δανοί (από που αλλού;) ΜΟΤΗ κυκλοφόρησαν τον Ιούνιο ένα από τα πιο καλά, κρυμμένα, post-punk διαμαντάκια της φετινής χρονιάς.

Ακούστε: "Young Future", "Obelion Disco"

Νο.33 Death From Above 1979 - The Physical World (Last Gang): Μπορεί το γενικότερο αποτέλεσμα να έχει χάσει τον "ωμό" θόρυβο του παρελθόντος, αλλά το βασικό είναι ότι οι Death From Above 1979 δεν φαίνεται να προσπαθούν να προσφέρουν ένα δίσκο παρακαταθήκη για τα επόμενα δέκα χρόνια, αλλά ένα διασκεδαστικό σύγχρονο rock δίσκο, πράγμα που το καταφέρνουν σε μεγάλο βαθμό. Μπορείτε να διαβάσετε πιο αναλυτικά τη γνώμη μου για το "The Physical World" εδώ.

Ακούστε: "Trainwreck 1979", "Government Trash"

Νο.32 Mr. Kitty - Time (Negative Gain Productions): Το "Time" είναι το τέταρτο άλμπουμ των Mr. Kitty (ή αλλιώς του Forrest Carney), το οποίο ξεκινάει υπερβολικά δυναμικά, και συνολικά αποτελεί μια δουλειά που άνετα θα ενθουσιάσει τους φίλους της coldwave, synthpop και witch house σκηνής.

Ακούστε: "Rats", "XIII"

Νο.31 Future Islands – Singles (4AD): Μπορεί οι Future Islands να κυκλοφόρησαν πέρσι το τέταρτο και καλύτερο άλμπουμ τους και η εμφάνισή τους στον Letterman να τους έβαλε για τα καλά στο μουσικό χάρτη, αλλά όπως μας απέδειξαν και στην Αθήνα, η live απόδοσή τους είναι το δυνατό χαρτί τους. Μπορείτε να διαβάσετε για την συναυλία της μπάντας στο Gagarin205 εδώ.

Ακούστε: "Seasons (Waiting on You)", "Spirit" 

Διαβάστε επίσης:

Διεθνή Άλμπουμ No.01-10

Διεθνή Άλμπουμ No.11-20

Διεθνή Άλμπουμ No.21-30

Οι Naomi Punk κυκλοφόρησαν στις 5 Αυγούστου τον δεύτερο δίσκο τους, με τίτλο "Television Man", από την Captured Tracks (μπορείτε να διαβάσετε το album review εδώ). Το ομώνυμο κομμάτι αποτέλεσε το πρώτο single του δίσκου και μετά το "Firehose Face" είναι το δεύτερο που συνοδεύεται από επίσημο βίντεο. Δείτε το παρακάτω:

Τους Naomi Punk δεν τους γνώριζα πριν επανακυκλοφορήσει η Captured Tracks τον δεύτερο δίσκο τους "The Feeling" το 2012, αλλά από τότε είχα το νου μου για το τι θα ακολουθήσει για αυτή την αρκετά ενδιαφέρουσα μπάντα. Η μίξη lo-fi, garage και punk στοιχείων είναι για άλλη μια φορά η ίδια και στο "Television Man", θυμίζοντας διάφορα πρώιμα grunge συγκροτήματα (ακούστε το "Linoleum Tryst #19" και το "Eleven Inches" και θα καταλάβετε), και γενικά δεν υπάρχει κάποια ηχητική διαφορά από την προηγούμενη κυκλοφορία τους. Φυσικά αυτό δεν μειώνει την απόλαυση ενός αξιόλογου σε σημεία θορυβώδη δίσκου που σε κερδίζει με την απλότητά του. Μπορεί "Burned Body" να μην υπάρχει, αλλά υπάρχουν κομμάτια που ξεχωρίζουν όπως το εναρκτήριο "Firehose Face" ή το ομώνυμο, που αποτέλεσε το πρώτο single και οδηγεί ιδανικά στο "Plastic World Νo. 6" - την καλύτερη στιγμή του άλμπουμ. Δυστυχώς οι αδυναμίες του προηγούμενου δίσκου είναι ηχηρά παρούσες, και μάλιστα κομμάτια όπως τα "Eleven Inches" και "Eon Οf Pain" μοιάζουν πολύ περισσότερο με ανούσια τζαμαρίσματα προκαλώντας αφόρητη μονοτονία. Μπορεί για την ώρα το "Television Man" να αρκεί αφού φαντάζει η φυσική συνέχεια του "The Feeling", αλλά πρέπει να δώσουν πολλά περισσότερα αν θέλουν να ξεχωρίσουν.

Βαθμολογία : 7 / 10

Δύο χρόνια μετά την ευχάριστη δισκογραφική έκπληξη του δεύτερου άλμπουμ τους, "The Feeling", οι Naomi Punk ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν στις 5 Αυγούστου τον τρίτο δίσκο τους, με τίτλο "Television Man" πάλι από την Captured Tracks, με το ομώνυμο κομμάτι να είναι το πρώτο που έκαναν γνωστό. Η μπάντα ετοίμασε ένα βίντεο για το "Firehose Face" από το νέο της δίσκο, το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω:

H Captured Tracks είχε ξεκινήσει πριν μερικά χρόνια μια σειρά επανεκδόσεων παλιών άλμπουμ των Medicine, όταν το 2013 κυκλοφόρησε τελικά τον νέο δίσκο του συγκροτήματος 18 χρόνια μετά τη τελευταία του δουλειά. Το αξιόλογο "To The Happy Few" έδειξε ότι η μπάντα το έχει ακόμα, και δικαίως ο δίσκος βρέθηκε σε αρκετές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Το νέο άλμπουμ των Medicine ονομάζεται "Home Everywhere" και θα κυκλοφορήσει στις 28 Οκτωβρίου, με το "Turning" να αποτελεί το πρώτο επίσημο single.

"Television Man" θα ονομάζεται το νέο, τρίτο άλμπουμ των Naomi Punk, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 5 Αυγούστου από την Captured Tracks. Ο δεύτερος δίσκος της μπάντας από την Ουάσινγκτον, "The Feeling", αποτέλεσε μια από τις δισκογραφικές δουλειές που ξεχώρισα πριν από δυο χρόνια. Οι Naomi Punk έκαναν γνωστό το ομώνυμο κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο τους που μπορείτε να ακούσετε παρακάτω:

Πέρσι ήταν οι δίσκοι των John Maus, She Wants Revenge και Peter Murphy που πραγματικά έλιωσα και σημάδεψαν το 2011 για μένα, ενώ το 2010 αυτοί των Interpol, O. Children, αλλά και το ντεμπούτο των The Soft Moon. Δυο χρόνια μετά πάλι ο δίσκος των The Soft Moon έρχεται σε μια χρονιά, που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσα ότι παρόλο που είχε αρκετούς καλούς δίσκους, δεν υπήρξε κάποιος τόσο ξεχωριστός. Η αλήθεια είναι, ότι στα τέλη Νοεμβρίου δεν πίστευα να "γυρίσει" η κατάσταση, ούτε να υπάρξει κάποια αλλαγή στην λίστα με τα καλύτερα του 2012 που παρουσίασα στη blogovision, αλλά και στο Sonik #82, όμως μετά από δυο μήνες στο repeat στην επιλογή play all (αλλά και λόγω καθυστερημένης αρχικής ακρόασης), μόνο επιπόλαιη δεν μου φαίνεται πλέον η επιλογή του "Zeros".

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2012:

1. The Soft Moon - Zeros : Από το ντεμπούτο τους το 2010 και το "Zeros", μεσολάβησε πέρσι το "Total Decay", το καλύτερο ΕΡ εκείνης της χρονιάς. Στον πρώτο δίσκο σε κολλάει η ηχητική επίθεση, αλλά εδώ ο Vasquez επικεντρώνεται στα κομμάτια. Και αποδεικνύεται ότι τα καταφέρνει ιδιαιτέρως καλά, μιας και κανένα κομμάτι του άλμπουμ δεν υπολείπεται, με το post-punkικό "Insides" να οδηγεί, και τα "Machines", "Die Life", "Want" και φυσικά το εφιαλτικό ομώνυμο να ακολουθούν. Διαβάστε ολόκληρο το album review του "Zeros" εδώ. 

3. Light Asylum - Light Asylum : Ένας electro-goth δίσκος, με μεγάλο ατού τις απίστευτες φωνητικές επιδόσεις της Shannon Funchess, και κομματάρες όπως τα "Heart Of Dust", "IPC", "Angel Tongue" και "Shallow Tears". Σίγουρα πρόκειται για ένα δυναμικό, σε στιγμές χορευτικό άλμπουμ, που πατάει γερά στα dark 80s, αλλά παρουσιάζει παράλληλα, μεγάλο ενδιαφέρον και στιχουργικά.

5. Trust - TRST : Πέρυσι η Maya Postepski συμμετείχε σε έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2011, το "Feel It Break" των Austra, και φέτος το ξαναπραγματοποιεί παρέα με τον Robert Alfons και το ντεμπούτο των Trust. Σκοτεινές μελωδίες, νεορομαντικές ατμόσφαιρες, πάντα με ηλεκτρονική διάθεση και ήχο πολύ κοντά σε αυτόν των Austra, αν και σαφώς πιο χορευτικός. Διαβάστε πιο αναλυτικά την άποψή μου για το άλμπουμ των Trust εδώ.

7. Holograms - Holograms : Μετά από την περσινή ηχητική επίθεση των Iceage, το ομώνυμο άλμπουμ των επίσης Σουηδών Holograms λειτουργεί σαν χρονοκάψουλα πίσω στα 80s και την post-punk σκηνή. Τα στοιχεία από μπάντες όπως οι Buzzcocks, οι Joy Division ή άλλα γκρουπ της Factory Records είναι εμφανή, παρουσιάζονται όμως με μια αρκετά φρέσκια οπτική. Η αλήθεια είναι ότι από αυτόν τον δίσκο και πάνω, όλα τα άλμπουμ θα μπορούσαν να βρίσκονται σε οποιαδήποτε θέση και η κατάταξή μου βασίστηκε σε λεπτομέρειες.

8. The Twilight Sad - No One Can Ever Know : Οι The Twilight Sad υιοθετούν μια πιο ηλεκτρονική στάση για το τρίτο τους δίσκο, πιο κοντά σε αυτή των Editors του τελευταίου άλμπουμ, και θεωρώ ότι μας προσφέρουν την καλύτερη δουλειά τους ως τώρα. Οπότε με ιδιαίτερη χαρά άκουσα το νέο της ανακοίνωσης της συναυλίας τους στα μέρη μας. Διαβάστε το album review του "No One Can Ever Know" εδώ.

9. DIIV- Oshin : Ο δίσκος των DIIV είναι άλλη μια αξιόλογη κυκλοφορία που μας έρχεται από την Captured Tracks φέτος. Η μπάντα από το Brooklyn ενσωματώνει στον ήχο της, στοιχεία από το shoegaze ήχο των 90s και από τον wave των 80s, δημιουργώντας κάποια από τα πιο όμορφα κομμάτια που άκουσα μέσα στη χρονιά, όπως τα singles "Doused" και "How Long Have You Known".

10. Paul Banks - Banks : Δεύτερος προσωπικός δίσκος για τον Paul Banks, και ότι δεν κατάφερε με το "Julian Plenti…Is Skyscraper" του 2009, να ξεφύγει δηλαδή από την σκιά των Interpol, το πετυχαίνει με το "Banks". Σε ένα γεμάτο άλμπουμ ο Banks προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τον ήχο που τον έχουμε γνωρίσει, και ως ένα σημείο τα καταφέρνει, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζουν ακόμα και τα instrumental κομμάτια του. 

Οι περισσότερες κυκλοφορίες που μου τράβηξαν την προσοχή μέσα στο 2012 προέρχονταν από μια δισκογραφική εταιρία, την Captured Tracks. Οπότε είναι φυσικό ότι η συγκεκριμένη εταιρία σημάδεψε την περσινή χρονιά για μένα ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε συγκρότημα, μιας και δεν ήταν μόνο ο δίσκος των The Soft Moon αλλά και οι δουλειές των DIIV, Holograms, Mac DeMarco, Thieves Like Us, Craft Spells (αξίζει να ακούσετε το "Gallery" ένα από τα καλύτερα φετινά ΕΡ), Wild Nothing, αλλά και αυτή των Naomi Punk που περιλαμβάνεται στην συγκεκριμένη λίστα(και είναι η είσοδος που την διαφοποιεί από την αντίστοιχη δεκάδα για την blogovision). Πιο αναλυτικά όμως:

11. John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood : Ο John Cale έχει πατήσει τα 70 πια, αλλά εξακολουθεί να κυκλοφορεί αξιόλογους δίσκους. Έτσι μετά το πολύ καλό "HoboSapiens" του 2003 (και το "blackAcetate" του 2005), επιστρέφει φέτος με το "Shifty Adventures In Nookie Wood", μια δουλειά που σίγουρα δεν περιμένεις από κάποιον με 50 χρόνια στο χώρο. Αν μάλιστα το δεύτερο μέρος του δίσκου ήταν στα ίδια επίπεδα με το πρώτο μισό, ίσως το "Shifty Adventures In Nookie Wood" να ήταν ακόμα πιο ψηλά στην λίστα.

12. Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes : Ο Ariel Pink κυκλοφορεί αξιόλογα άλμπουμ εδώ και πολλά χρόνια, αλλά ιδίως μετά το προηγούμενο του άλμπουμ "Before Today", που απέσπασε ιδιαίτερα καλές κριτικές και γνώρισε μεγάλη αποδοχή, η συνέχεια έμοιαζε πιο δύσκολη. Το "Mature Themes" διαθέτει έξυπνες ιδέες, ενδιαφέροντες ήχους ενώ είναι γεμάτο από lo-fi / dream pop "διαμαντάκια". Τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε από τον κ. Rosenberg;

13. I Like Trains - The Shallows : Το νέο άλμπουμ των iLiKETRAiNS, The Shallows, τους βρίσκει να εγκαταλείπουν τις όποιες ατμοσφαιρικές post-rock αναφορές τους με τα πλούσια μουσικά στρώματα, για χάρη πιο άμεσων post-punk δρόμων με τα synth στοιχεία να γίνονται πιο εμφανή. Για μένα ο τρίτος δίσκος της μπάντας από το Leeds, είναι με διαφορά ο καλύτερός της.Διαβάστε για την ζωντανή  εμφάνιση των I Like Trains στην Αθήνα εδώ.

14. 2:54 - 2:54 : Η μπάντα των αδερφών Hannah και Colette Thurlow, 2:54 (όνομα εμπνευσμένο από κομμάτι των Melvins), μετράει περίπου ενάμιση χρόνο ζωής και φέτος κυκλοφόρησε το πρώτο της ομότιτλο άλμπουμ. Οι επιρροές τους πολλές, από PJ Harvey μέχρι Siouxsie and the Banshees και Echo And The Bunnymen, ο συνδυασμός ιδανικός ενώ το αποτέλεσμα καταφέρνει να ακούγεται αρκετά "φρέσκο".

15. Naomi Punk - The Feeling : Ο δίσκος αρχικά ήταν διαθέσιμος από την Couple Skate Records σε περιορισμένα αντίτυπα, πριν τραβήξει το ενδιαφέρον της Captured Tracks, από την οποία εδώ και ενάμιση μηνά κυκλοφορεί κανονικά. Το minimal punk της μπάντας από την Ουάσινγκτον δανείζεται στοιχεία από τον, πολύ της μόδας, dream pop ήχο, όπως επίσης από την lo-fi αλλά και grunge σκηνή.

16. Chairlift - Something : Ο αριθμός των indie ηλεκτρονικών συγκροτημάτων με γυναικεία φωνητικά όλο και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια. Ο δεύτερος δίσκος των Chairlift, "Something", είναι μια από τις πιο αξιόλογες synthgaze δουλειές που δεν ακολουθεί απλώς την 80s revival φάση, χωρίς αδύναμα σημεία, με κάποια από τα πιο κολλητικά pop κομμάτια που άκουσα φέτος. 

17. Twin Shadow - Confess : Turn on the neon lights. Το "Confess" είναι η καλύτερη στιγμή της καριέρας του George Lewis Jr (aka Twin Shadow). Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, "Golden Light", ακούγεται σαν μια σύγχρονη εκδοχή του "Cry Little Sister" από το soundtrack του Lost Boys, αλλά γενικότερα ο δίσκος είναι ριζωμένος στην new wave και pop σκηνή των 80s, με καλύτερες στιγμές τα "Five Seconds", "Beg for the Night" και "The One". 

18. Exitmusic - Passage : Από τους πολλούς αξιόλογους πρώτους δίσκους νέων συγκροτημάτων που κυκλοφόρησαν φέτος, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η δουλειά των Exitmusic, σίγουρα επηρεασμένος από το εξαιρετικό περσινό ΕΡ τους, "From Silence". Το Νεοϋορκέζικο δίδυμο, των Aleksa Palladino και Devon Church, παρουσίασε ένα dream-pop άλμπουμ που λοξοκοιτάει προς Zola Jesus, με highlights σχεδόν όλο το δίσκο (εντάξει για το "The Modern Age" έχω ήδη αναφερθεί αρκετές φορές). Διαβάστε το album review του "Passage" εδώ. 

19. The Maccabees - Given To The Wild : Το "Given To The Wild" είναι το τρίτο άλμπουμ των Maccabees, το οποίο ήταν και υποψήφιο για το φετινό Mercury Prize (που κέρδισαν τελικά οι Alt-J). Οι Βρετανοί εξέλιξαν τον ήχο τους, ενσωματώνοντας στοιχεία από Coldplay μέχρι Arcade Fire, ενώ προσπάθησαν να κάνουν ένα βήμα αντίστοιχο με αυτό των The Horrors, ίσως με όχι την ίδια επιτυχία, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο κάθε δίσκος τους είναι καλύτερος από τον προηγούμενο (μπορείτε να διαβάσετε το ολόκληρο το album review του "Given To The Wild" εδώ). 

20. Jack White - Blunderbuss : Ο Jack White έχει καταφέρει να κυκλοφορήσει αρκετά αξιόλογες δουλειές μετά τους White Stripes, τόσο με τους The Raconteurs όσο και με τους The Dead Weather. Μετά την τελευταία δουλειά των δεύτερων, ο White παρουσίασε φέτος την πρώτη του προσωπική δουλειά, με τίτλο "Blunderbuss", που είναι η πιο άμεση και ίσως η πιο ολοκληρωμένη του κυκλοφορία μετά τους Stripes. Πρόκειται για ένα άλμπουμ χωρίς γεμίσματα, που τόσους μήνες μου ακούγεται το ίδιο ευχάριστα, και με το οποίο ο White ξεφεύγει ακόμα περισσότερο από την σκιά της προηγούμενης μπάντας του.

POEt'S Best of 2012 Part.IV: No.01 - 10