Το περσινό άλμπουμ των The Horrors με τίτλο "V" αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες δουλειές του 2017 για αυτό το blog. Το συγκρότημα συνεχίζει την προώθησή του και πριν λίγο καιρό παρουσίασε ένα νέο βίντεο για το κομμάτι "Ghost" - μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε παρακάτω:

Το να προσπαθήσει κανείς να επιλέξει μερικά κομμάτια από μια τεράστια δισκογραφική παραγωγή κάθε χρόνο, ακόμα και αν επικεντρωθεί σε ένα είδος, είναι κάτι υπερβολικά δύσκολο. Επίσης μπορεί τα κομμάτια που ξεχωρίζουν από κάποιο δίσκο μπορούν να αλλάξουν με τις συνεχείς ακροάσεις. Άλλωστε εκεί φαίνονται και οι καλές δουλειές, όταν μπορούν να προσφέρουν αυτή την επιλογή. Για άλλη μια χρονιά κράτησα τον κανόνα του ενός κομματιού ανά άλμπουμ, ώστε να μπορέσω να παρουσιάσω όσα περισσότερα γίνεται. Τα είκοσι από αυτά που έπαιξαν περισσότερο στο repeat μου είναι:

20. Queens Of The Stone Age - The Way You Used To Do (Villains)

19. Morrissey - Spent Τhe Day Ιn Bed (Low In High-School)

18. Drab Majesty - Cold Souls (The Demonstration)

17. Sonic Jesus - No Way (Grace)

16. The Horrors - Machine (V)

15. Spoon - WhisperI'lllistentohearit (Hot Thoughts)

14. Dune Messiah - What You've Become (The Iron Oak)

13. Algiers - The Underside Of Power (The Underside Of Power)

12. Methyl Ethel - Ubu (Everything Is Forgotten)

11. Me And That Man - My Church Is Black (Songs Of Love And Death)

10. Liam Gallagher - Wall Of Glass (As You Were)

09. City Calm Down - Blame (Blame single)

08. IDLES - Mother (Brutalism)

07. Wolf Parade - Lazarus Online (Cry Cry Cry)

06. Protomartyr - A Private Understanding (Relatives In Descent)

05. The Underground Youth - Alice (What Kind Of Dystopian Hellhole Is This?)

04. John Maus - The Combine (Screen Memories)

03. Slowdive - Sugar For The Pill (Slowdive)

02. The Jesus And Mary Chain - War On Peace (Damage And Joy)

01. Out Lines - There Is A Saved Place (Conflats)

Διαβάστε επίσης:

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.01 - 10

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.11 - 20

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.21 - 30

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.31 - 40

Τα 10 καλύτερα EPs του 2017

Οι καλύτερες συναυλίες του 2017

Την συγκεκριμένη εισαγωγή θα την αρχίσω κάπως αρνητικά. Η μεγαλύτερη απογοήτευση για φέτος, τουλάχιστον για τα υψηλά στάνταρ που μας είχαν συνηθίσει, ήρθε για μένα από τη νέα δουλειά των Arcade Fire. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για το αρκετά μέτριο "Everything Now" εδώ. Ευτυχώς όμως κάποιοι άλλοι Καναδοί, οι Wolf Parade, αναπλήρωσαν και με το παραπάνω αυτό το κενό. Όμως και οι υπόλοιπες εννιά δουλειές, που παρουσιάζονται στην παρακάτω λίστα, είναι αρκετά ξεχωριστές για μένα, μιας και μου χάρισαν πάρα πολλές απολαυστικές ακροάσεις μέσα στο 2017.

No.20 Zola Jesus - Okovi (Sacred Bones Records): Μετά από μια όχι και τόσο επιτυχημένη πιο εμπορική απόπειρα, η Nika Roza Danilova επιστέφει στο δισκογραφικό της σπίτι, αλλά και στις αξιόλογες δουλειές, με ένα άλμπουμ που συνδυάζει όλα τα ηχητικά στοιχεία με τα οποία μας είχε ενθουσιάσει στο παρελθόν.

Ακούστε: "Exhumed", "Siphon"

No.19 PAWNS - The Gallows (Mass Media Records): Οι PAWNS με είχαν εντυπωσιάσει από τα πρώτα τους ηχητικά βήματα και το ντεμπούτο του σχήματος από την Νέα Υόρκη, με τις hardcore/ punk ρίζες, δεν απογοητεύει και παράλληλα αποτελεί μια από τις κορυφαίες post-punk/ death rock κυκλοφορίες της χρονιάς.

Ακούστε: "The Cross", "Damascus"

No.18 The National - Sleep Well Beast (4AD Records): Μετά από τέσσερα χρόνια, στα οποία τα μέλη των The National ασχολήθηκαν με άλλα projects, το σχήμα επανήλθε φέτος με νέο άλμπουμ, το οποίο μπορεί πολύ φυσιολογικά να πατάνε εν μέρει πάνω στην ίδια δοκιμασμένη συνταγή, αλλά πειραματίζονται περισσότερο ηχητικά παραδίδοντας ένα πιο φρέσκο αποτέλεσμα. Μπορείτε να διαβάσετε το album review εδώ.

Ακούστε: "Day I Die", "The System Only Dreams In Total Darkness"

No.17 Priests - Nothing Feels Natural (Sister Polygon): Στον νέο τους δίσκο οι Priests συνεχίζουν να μην μασούν τα λόγια τους για την κατάσταση γύρω τους και φανερώνουν ότι έχουν όλα εκείνα τα στοιχεία για να μας δώσουν κάτι ακόμα καλύτερο στο μέλλον. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για το "Nothing Feels Natural" εδώ.

Ακούστε: "No Big Bang", "Suck"

No.16 M!R!M - Iuvenis (Manic Depression Records): Δεύτερο άλμπουμ για τον Ιταλό Lacopo Bertelli, ή αλλιώς Jack Milwaukee, και σίγουρα υπάρχει πολύ μεγάλη εξέλιξη από το ντεμπούτο του, τόσο μουσικά όσο και συνθετικά. Ψιθυριστά φωνητικά, 80s synths, και κάποια από τα πιο κολλητικά riffs της χρονιάς, με κάνουν να ελπίζω σε κάτι πολύ καλύτερο στο μέλλον.

Ακούστε: "At Night", "Song For The Lonely Dreamers"

No.15 Dune Messiah - The Iron Oak (Third Coming Records): Οι Dune Messiah είναι ένα νέο neofolk/dark country σχήμα με βάση την Κοπεγχάγη, του Magnus Westergaard - κιθαρίστα των The Woken Trees, που τον Μάρτιο που μας πέρασε κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του. Για τους φίλους του ήχου των Current 93, Wovenhand, Nick Cave αποτελεί απαραίτητο άκουσμα.

Ακούστε: "What You've Become", "This Far"

No.14 The Horrors - V (Wolftone/Caroline Records): Μπορεί το ηχητικά στάσιμο "Luminous" να μην ενθουσίασε όσο οι προηγούμενες δουλειές τους, αλλά με το πέμπτο τους άλμπουμ, που έχει σαφείς αναφορές στους Depeche Mode των 90s, οι The Horrors συνεχίζουν την επιτυχημένη πορεία τους.

Ακούστε: "Something To Remember Me By", "Machine"

No.13 Death Bells - Standing At The Edge Of The World (Funeral Party/ Burning Rose): Το "Standing At The Edge Of The World" αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτο άλμπουμ που άκουσα μέσα στο 2017. Μπορεί αρχικά οι Αυστραλοί να φαντάζουν ως άλλη μια post-punk/shoegaze μπάντα, αλλά ο δίσκος τους επιφυλάσσει στον ακροατή αρκετές ευχάριστες εκπλήξεις.

Ακούστε: "Only You", "Days"

No.12 Drab Majesty - The Demonstration (Dais Records): Το υλικό του "The Demonstration" ανήκει στη κατηγορία των δουλειών που προσφέρουν άλλη μια οπτική στη dark/ new wave σκηνή των 80s. Και ακριβώς κάτω από αυτό το πλαίσιο ο δεύτερος δίσκος των Drab Majesty λειτουργεί απόλυτα επιτυχημένα. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για τον δίσκο εδώ. Τον περασμένο Μάιο, το σχήμα του Deb Demure βρέθηκε στην Αθήνα για μια ζωντανή εμφάνιση στο Death Disco.

Ακούστε: "Cold Souls", "Too Soon to Tell"

No.11 Wolf Parade - Cry Cry Cry (Sub Pop): Το συγκρότημα από το Μόντρεαλ δείχνει αναζωογονημένο, κυκλοφορώντας έναν εκπληκτικό indie rock δίσκο που παίζει να είναι ακόμα καλύτερος και από το ντεμπούτο τους - το εξαιρετικό "Apologies to the Queen Mary" του 2005. Ποιος χρειάζεται τους Arcade Fire;

Ακούστε: "You're Dreaming", "Lazarus Online"

Διαβάστε επίσης:

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.01 - 10

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.21 - 30

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.31 - 40

Τα 10 καλύτερα EPs του 2017

Οι καλύτερες συναυλίες του 2017

Πριν από μια εβδομάδα οι The Horrors κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "V". To "Something To Remember Me By" ήταν το δεύτερο κομμάτι που έκαναν γνωστό από την πέμπτη τους δουλειά. Το σχήμα παρουσίασε ένα νέο βίντεο για το κομμάτι, σε σκηνοθεσία του Max Weiland, που μπορείτε να δείτε παρακάτω:

Το "Weighed Down" αποτελεί το τρίτο κομμάτι που κάνουν γνωστό οι The Horrors από το επερχόμενο άλμπουμ τους. Είχαν προηγηθεί τα "Machine" και "Something To Remember Me By". Το πέμπτο άλμπουμ του σχήματος με τίτλο "V" θα κυκλοφορήσει στις 22 Σεπτεμβρίου από την Wolftone/Caroline Records.

Στις 22 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί ο νέος δίσκος των The Horrors με τίτλο "V". Μετά το εξαιρετικό πρώτο single "Machine", το σχήμα επανέρχεται με ένα ακόμα νέο κομμάτι, το επτάλεπτο synth pop "Something To Remember Me By", το οποίο κλείνει το επερχόμενο άλμπουμ.

Η αρχή έγινε πριν από ένα μήνα, όταν οι The Horrors παρουσίασαν το νέο τους single με τίτλο "Machine". Ακολούθησε η ανακοίνωση του διάδοχου άλμπουμ του "Luminous", το οποίο ονομάζεται "V" και θα είναι διαθέσιμο στις 22 Σεπτεμβρίου από την Wolftone/Caroline Records. Μπορείτε να δείτε παρακάτω το tracklist για μια από τις κορυφαίες επερχόμενες κυκλοφορίες, όπως και το νέο βίντεο του "Machine":

01. Hologram  

02. Press Enter To Exit  

03. Machine  

04. Ghost  

05. Point Of No Reply  

06. Weighed Down  

07. Gathering  

08. World Below  

09. It’s A Good Life  

10. Something To Remember Me By

Αναμφίβολα το 2017 ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα δισκογραφική χρονιά μέχρι τώρα, αφού ήδη έχουν κυκλοφορήσει αρκετά αξιόλογα άλμπουμ. Για κάποια από αυτά μπορείτε να διαβάσετε σε παλαιότερη σχετική ανάρτηση, πατώντας εδώ. Όμως το υπόλοιπο μισό της χρονιάς αναμένεται ακόμα πιο συναρπαστικό, μιας και έχουν ανακοινωθεί κάποιες πολύ σημαντικές κυκλοφορίες. Αυτές που ξεχώρισα για το επόμενο τρίμηνο είναι (κατάταξη βάση ημερομηνίας κυκλοφορίας):

01. Public Service Broadcasting - Every Valley (7 Ιουλίου, PIAS)

02. The Pains Of Being Pure At Heart - The Echo Of Pleasure (14 Ιουλίου, Painbow)

03. Pawns - The Gallows (18 Ιουλίου, Mass Media Records)

04. Arcade Fire - Everything Now (28 Ιουλίου, Columbia Records)

05. Gold Class - Drum (18 Αυγούστου, Felte Records)

06. The War On Drugs - A Deeper Understanding (25 Αυγούστου, Atlantic Records)

07. Queens Of The Stone Age - Villains (25 Αυγούστου, Matador Records)

08. The National - Sleep Well Beast (8 Σεπτεμβρίου, 4AD Records)

09. The Horrors - V (22 Σεπτεμβρίου, Wolftone/Caroline)

10. Chelsea Wolfe - Hiss Spun (22 Σεπτεμβρίου, Sargent House)

Έχουν περάσει τρία χρόνια από το τελευταίο άλμπουμ των The Horrors, το αρκετά καλό "Luminous" (album review). Για την προώθηση του συγκεκριμένου δίσκου πέρασαν και από την χώρα μας, στα πλαίσια του Plisskën Festival 2015, σε μια μάλλον απογοητευτική εμφάνιση. Το "Machine" αποτελεί το πρώτο single των The Horrors από το 2014, σε παραγωγή του Paul Epworth, το οποίο μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί.

Μετά την πολύ πετυχημένη περσινή διοργάνωση, το Plisskën Festival επέστρεψε φέτος με ένα αρκετά πιο μεγάλο και γεμάτο line-up, αλλά και μερικά πολύ δυνατά ονόματα, κάτι ήταν ίσως το μοναδικό που έλειπε από πέρσι. Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Η κατανομή των ονομάτων ανάμεσα στις δυο μέρες ήταν κάπως ανομοιόμορφη, τουλάχιστον για τα συγκροτήματα που ήθελα να παρακολουθήσω, καθιστώντας την Παρασκευή μια αρκετά γεμάτη μέρα. Αν και ήθελα αρκετά να δω τους Metz, δυστυχώς έφτασα στον χώρο του Ελληνικού Κόσμου λίγο πριν ξεκινήσουν οι The Twilight Sad, οπότε δεν υπήρχε θέμα επιλογής. Οι Σκωτσέζοι κυκλοφόρησαν πέρσι το εξαιρετικό "Nobody Wants To Be Here & Nobody Wants To Leave" (album review εδώ), και πολύ σωστά βάσισαν το σετ τους σε αυτό. Έχοντας δει το γκρουπ και πριν δυο χρόνια στο Kookoo, γνώριζα για την πολύ καλή σκηνική τους παρουσία - ιδίως του τραγουδιστή James Graham, και πραγματικά δεν με απογοήτευσαν. Μπορεί μια εξωτερική σκηνή να μην είναι η ιδανική για την μουσική των The Twilight Sad, αλλά η μπάντα κατάφερε να ξεχωρίσει και να μας χαρίσει μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του φεστιβάλ.

Σειρά στο πρόγραμμα για μένα είχαν οι Iceage, που εμφανίστηκαν στην ίδια σκηνή με τους The Twilight Sad. Η μπάντα είναι δεμένη και πραγματοποίησε μια αξιοπρεπή εμφάνιση, αλλά λείπει το πάθος που περιμένεις ιδίως από ένα punk σχήμα. Το σόου τους ήταν περισσότερο αποστειρωμένο και από χειρουργική αίθουσα, ενώ ο Elias Bender Rønnenfelt πολύ θα ήθελε να ήταν στους Birthday Party. Μπορεί να μην κατάφεραν να έχουν την ίδια θετική αποδοχή με το "Plowing Into The Field Of Love", το οποίο βρέθηκε στις προτιμήσεις μου για το 2014, αλλά ήταν τα κομμάτια από αυτό που ξεχώρισαν στο live τους.

Και πάλι στη Republic σκηνή πάλι για ένα από τα βασικά ονόματα που ήθελα να δω στο φετινό event, τους Austra. Το 2011 είχα κολλήσει άσχημα με το "Feel It Break", ενώ δυο χρόνια αργότερα το "Olympia" εκπλήρωσε την ανάγκη για νέο υλικό. Μπορεί η εμφάνιση της Katie Stelmanis να έφερνε περισσότερο σε Lady Gaga παρά σε τραγουδίστρια κάποιου dark electro σχήματος, αλλά με τα καταπληκτικά και παθιασμένα φωνητικά της κατάφερε να κερδίσει το κοινό. Στα συν και η πολύ ωραία διαφορετική εκδοχή στο "Lose It".

Στη κεντρική σκηνή οι Mudhoney πάλι αποδείκνυαν γιατί έχουν τόσο καλή συναυλιακή φήμη. Με απίστευτη ενέργεια και τον Mark Arm σε μεγάλη φόρμα, φωνητικά και σκηνικά, και παρότι δεν είχαν και ιδιαίτερα καλό ήχο, κατάφεραν να παρασύρουν το κοινό σε ένα grunge πάρτι με κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος. Η μεγάλη στιγμή της πρώτης ημέρας, και μάλλον όλου του διημέρου, ήταν αναμφίβολα η εμφάνιση των Savages. To post-punk σχήμα, που κυκλοφόρησε μια από τις κορυφαίες δουλειές του 2013 - το ντεμπούτο τους με τίτλο "Silence Yourself", το περίμεναν αρκετοί, και θεωρώ ότι ήταν μια από τις μεγάλες επιτυχίες της διοργάνωσης που κατάφερε να φέρει τις κοπέλες. Η Jehnny Beth, τραγουδίστρια του γκρουπ, είναι μια χαρισματική frontwoman, καταφέρνοντας να περάσει το πάθος και την ορμή που είχε στον κόσμο. Έκανε ακόμα και stagediving, ενώ στο "Husbands" της κρατούσε τα πόδια το κοινό. Παρουσίασαν επίσης και μερικά νέα κομμάτια, τα οποία φαίνεται ότι θα συνεχίσουν τον δικαιολογημένο ντόρο γύρω από το όνομά τους. Απλά εκπληκτικές...

Το μεγάλο όνομα της πρώτης μέρας του Plisskën ήταν φυσικά οι The Horrors, που όμως αποτέλεσαν και τη μεγαλύτερη απογοήτευση του φεστιβάλ. Ξεκίνησαν με κάκιστο ήχο, που στην πορεία βελτιώθηκε, με τον Faris Badwan να έχει νεύρα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το χειρότερο είναι αυτό το πέρασε στον κόσμο, καταφέρνοντας να χάσουν μέσα σε τέσσερα - πέντε κομμάτια το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που τους παρακολουθούσε. Το σχήμα παρουσίασε live το "Who Can Say" και ήταν σαν να το έπαιζαν οι Foster The People ή κάποιο αντίστοιχα άθλιο γκρουπ. Μόνο στα δυο τελευταία κομμάτια βελτιώθηκε ελάχιστα η κατάσταση, στο "I See You" από το τελευταίο τους άλμπουμ "Luminous" και στο "Moving Further Away" από το "Skying", αλλά ήταν πλέον αργά. Κοινώς, απίστευτη φόλα. Αυτό αποτέλεσε και το κλείσιμο για μένα σε μια από τις πιο γεμάτες μέρες που έχει παρουσιάσει το φεστιβάλ.

Με χαρά μου βλέπω τα τελευταία χρόνια να ξεπετάγονται όλο και περισσότερες ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρίες με ωραία αισθητική, πολύ όρεξη και ιδιαίτερο γούστο. Στέκομαι στο τελευταίο γιατί πλέον η, και καλά indie, σκηνή είναι αχανής με την λέξη να έχει χάσει κάθε νόημα και να χρησιμοποιείται από τον κάθε άσχετο. Το χειρότερο είναι ότι με τον εκφυλισμό αυτόν, έχει γίνει μέρος της mainstream pop κουλτούρας, αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα στο οποίο θα αναφερθώ εκτενέστερα κάποια άλλη στιγμή. Για την ώρα τα άλμπουμ για τις θέσεις 21 μέχρι 30 είναι:

No.30 Esben And The Witch - A New Nature (Nostromo Records): Μετά από ένα μάλλον ουδέτερο διάλειμμα με το "Wash Τhe Sins Not Only Τhe Face", οι Esben And The Witch επανέρχονται με τον τρίτο δίσκο τους, "A New Nature", χαρίζοντάς μας ένα απόλυτα μαγευτικό post ταξίδι.

Ακούστε: "Dig Your Fingers In", "Blood Teachings"

No.29 Merchandise - After The End (4AD): Χωρίς να έχουν αλλάξει δεκαετία οι αναφορές των Merchandise , απλά το σχήμα αντάλλαξε την πιο σκοτεινή πλευρά των 80s για το indie pop και το new wave της ίδιας περιόδου. Μπορείτε να διαβάσετε το album review του "After The End" εδώ.

Ακούστε: "Green Lady", "Little Killer"

No.28 Empires – Orphan (Chop Shop Records): Όσοι δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι τον επόμενο δίσκο από τους The Killers, το "Orphan" θα καλύψει επάξια αυτό το κενό (και με μια γερή δόση από The National), μιας και αποτελεί μια από τις καλύτερες ποπ απολαύσεις του 2014. Για τους Empires είχα αναφερθεί και πριν από λίγους μήνες εδώ.

Ακούστε: "Silverfire", "How Good Does It Feel"

Νο.27 Royal Blood - Royal Blood (Warner): Το δίδυμο των Mike Kerr και Ben Thatcher πρέπει να είναι από τις λίγες σύγχρονες που κατάφεραν να έχουν ένα Νο.1 άλμπουμ στην Αγγλία πριν ανακηρυχτούν οι επόμενοι σωτήρες από τα βρετανικά μουσικά μέσα. Βασιζόμενοι σε μπάντες όπως οι Queens Of The Stone Age και οι Death From Above 1979 παρέδωσαν έναν απίστευτα διασκεδαστικό rock δίσκο, και δίκαια έλαβαν τόση προσοχή.

Ακούστε: "Out of the Black", "Little Monster"

No.26 Simple Minds - Big Music (Sony): Αναμφίβολα οι Simple Minds είναι ένα σχήμα με μεγάλη ιστορία, έχοντας επηρεάσει πολλά γκρουπ - που βρίσκονται ακόμα και σε αυτή την λίστα - και μια απίστευτα καλή live μπάντα, όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω τον Ιούνιο, αλλά σίγουρα δεν περίμενα να μου άρεσε τόσο πολύ το "Big Music", το οποίο είναι γεμάτο κομματάρες στο γνωστό ύφος του γκρουπ.

Ακούστε: "Blindfolded", "Big Music"

No.25 White Hex - Gold Nights (Felte): Δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο των Αυστραλών, το δίδυμο των Jimi Kritzler και Tara Green επιστρέφει με το "Gold Nights", το οποίο περιέχει οκτώ κολλητικά darkwave, synthpop κομμάτια βασιζόμενα στα πολύ όμορφα φωνητικά της τελευταίας.

Ακούστε: "Paradise", "Sisters"

No.24 Iceage - Plowing Into the Field of Love (Matador): Μπορεί στα δυο πρώτα άλμπουμ των Δανών να ξεχώρισε η δύναμη των φωνητικών του Elias Bender Rønnenfelt, αλλά εδώ το σχήμα εξελίσσεται μουσικά (άλλωστε πολύ ντόρος έγινε για τις country αναφορές), βάζοντας τις βάσεις για κάτι πολύ μεγαλύτερο στο μέλλον.

Ακούστε: "The Lord's Favorite", "How Many"

Νο.23 Wovenhand - Refractory Obdurate (Deathwish Inc): Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο που το έβδομο άλμπουμ των Wovenhand είναι αρκετά πιο επιθετικό (ή ότι κυκλοφόρησε από την hardcorάδικη Deathwish), αλλά σίγουρα είναι αυτό που "μίλησε" περισσότερο και ξεχώρισα κατευθείαν από όλες τις προηγούμενες δουλειές του David Eugene Edwards με αυτό το σχήμα.

Ακούστε: "Hiss", "Corsicana Clip"

Νο.22 The Horrors - Luminous (XL Recordings): Το τέταρτο άλμπουμ των The Horrors βρίσκεται όσο πιο κοντά έχει βρεθεί ηχητικά μια δουλειά της μπάντας με την προηγούμενή της αν και διακρίνεται μια πιο φωτεινή, ίσως πιο μεγαλεπήβολη διάθεση. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την άποψή μου για το "Luminous" εδώ.

Ακούστε: "I See You", "So Now You Know"

No.21 All Your Sisters - Modern Failures (Beläten): Οι Αμερικανοί All Your Sisters μπλέκουν Cure μελωδίες και Sisters ατμόσφαιρες  σε ένα industrial ντύσιμο, με αναφορές από NIN μέχρι The Soft Moon, που σε κερδίζει από το πρώτο άκουσμα.

Ακούστε: "Whites", "Tension"

Διαβάστε επίσης:

Διεθνή Άλμπουμ No.01-10

Διεθνή Άλμπουμ No.11-20

Διεθνή Άλμπουμ No.31-40

Αν είναι ένα κομμάτι που ξεχώρισε το 2014 και ακούστηκε όσο λίγα, αυτό είναι το "Seasons" των Future Islands. Είναι το κομμάτι, και πιο συγκεκριμένα η εκτέλεσή του στην εκπομπή του David Letterman, που μετάτρεψε τους Αμερικανούς σε ένα από τα πιο καυτά ονόματα της χρονιάς. Το hype τους εννοείται έφτασε και στην Ελλάδα, που τους είδε να αλλάζουν το six d.o.g.s, χώρο στον οποίο εμφανίστηκαν την προηγούμενη φορά που μας επισκέφτηκαν, με ένα γεμάτο Gagarin. Φυσικά και δεν ήταν μόνο αυτό που ξεχώρισα, ούτε το κορυφαίο μου για το 2014, αλλά προσπάθησα να τα περιορίσω σε είκοσι χωρίς να επαναλάβω τα ίδια γκρουπ. Αναλυτικά η λίστα:

20. Singapore Sling - You Drive Me Insane

19. Dressmaker - Glass

18. Shiny Darkly - Sacred Floor

17. The Snow - Memory Loss

16. The Phantom Band - The Wind That Cried The World

15. The Raveonettes – Killer In The Streets

14. Royal Blood - Out Of The Black

13. Wild Beasts - Mecca

12. The Horrors - I See You

11. Jack White – Would You Fight For My Love?

10. Craft Spells - Breaking The Angle Against The Tide

08. The War On Drugs – An Ocean In Between The Waves

07. The Blue Angel Lounge - Winter

06. Ritual Howls - Helm

05. The Soft Moon – Feel

04. The Twilight Sad - There's A Girl In The Corner

03. The Smashing Pumpkins - Drum + Fife

02. Peter Murphy – I’m My Own Name

01. Interpol – Ancient Ways

H δισκογραφική χρονιά παρα-ξεκίνησε ήρεμα για τα γούστα μου, αλλά ακολούθησε ένα τρίμηνο σχεδόν, από αρχές Μαρτίου μέχρι αρχές Ιουνίου, που πραγματικά άκουσα ελάχιστες αξιόλογες κυκλοφορίες. Φυσικά ο Ιούνιος με αποζημίωσε κατά πολύ, έχοντας για αποκορύφωμα τους "καλοκαιρινούς" δίσκους του γερόλυκου Peter Murphy και των σχετικών νέων Total Control, αλλά και μια αρκετά μεγάλη απογοήτευση με τους, ιδιαίτερα ξεχωριστούς κατά τα άλλα, Kasabian. Σίγουρα με αρκετές επιβεβαιωμένες ημερομηνίες κυκλοφορίας, το δεύτερο μισό του 2014 δείχνει αρκετά υποσχόμενο, αλλά οι δίσκοι στους οποίους θα ήθελα να αναφερθώ και παρουσιάστηκαν μέχρι και το τέλος Ιουνίου (με σειρά αποκλειστικά με βάση την ημερομηνία κυκλοφορίας) είναι:

01. Wild Beasts - Present Tense (Domino, 24 Φεβρουαρίου 2014)

02. Eagulls - Eagulls (Partisan, 3 Μαρτίου 2014)

03. We Are Scientists - TV en Français (100%, 3 Μαρτίου 2014)

04. Trust - Joyland (Arts & Crafts, 4 Μαρτίου 2014)

05. Future Islands - Singles (4AD, 24 Μαρτίου 2014)

06. The Horrors - Luminous (XL, 5 Μαΐου 2014)

07. Craft Spells - Nausea (Captured Tracks, 10 Ιουνίου 2014)

08. Vaniish - Memory Work (Metropolis, 10 Ιουνίου 2014)

09. Peter Murphy - Lion (Nettwerk, 10 Ιουνίου 2014)

10. Total Control - Typical System (Iron Lung, 24 Ιουνίου 2014)

Είναι αξιοθαύμαστη η μουσική πορεία των The Horrors, αποδεικνύοντας ότι η απόσταση από το garage στο new wave ή το baggy rock είναι πολύ μικρή, με τα αποτελέσματα να εκπλήσσουν όταν γίνονται χωρίς να κρύβουν, αλλά ούτε να αντιγράφουν την ιστορία του κάθε είδους. Το "Skying" (μπορείτε να διαβάσετε το album review εδώ) του 2011 είδε το συγκρότημα να κάνει το τρίτο μεγάλο μουσικό βήμα στην καριέρα του, με το φετινό "Luminous" να μην ακολουθεί σε αντίστοιχο ρυθμό. Το τέταρτο άλμπουμ των The Horrors βρίσκεται όσο πιο κοντά έχει βρεθεί ηχητικά μια δουλειά της μπάντας με την προηγούμενή της αν και διακρίνεται μια πιο φωτεινή, ίσως πιο μεγαλεπήβολη διάθεση. Σίγουρα ξέρουν οι ίδιοι ή η εταιρεία τους, να διαλέγουν τα προωθητικά κομμάτια/ singles για την κάθε τους νέα δουλειά. Το "So Now You Know" προορίζεται να παίξει το ρόλο του "Still Life", ένα από τα καλύτερα κομμάτια των The Horrors με το νέο όμως να έχει τις δυνατότητες να ακουστεί περισσότερο, ενώ το "I See You" αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές του "Luminous" μαζί με το πρώτο single και τα "Change Your Mind" και "Mine And Yours". Πέρα από αυτά τα δυο τραγούδια, ξεχωρίζει η νεο-ψυχεδελική ποπ του "Chasing Shadows", το madchester-ικό "First Day of Spring" και το synth "In And Out Of Sight" που φανερώνει τις "χορευτικές" αρετές του άλμπουμ. Δυστυχώς, όπως και στην προηγούμενη δισκογραφική προσπάθεια των The Horrors, αν και σε μικρότερο βαθμό, δεν λείπουν οι βαρετές στιγμές, όπως αυτές φανερώνονται στο mid-tempo britpop-άδικο "Jealous Sun" και "Sleepwalk". Όλα αυτά, συντελούν σε ένα αποτέλεσμα που ακούγεται περισσότερο σαν η συνέχεια ή η οριακά βελτιωμένη δεύτερη πλευρά του "Skying" παρά το εντυπωσιακό σύνολο του "Primary Colours".

Βαθμολογία : 7 / 10

Λίγες ημέρες πριν την επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας του "Luminous" (5 Μαΐου), οι The Horrors αποφάσισαν να διαθέσουν προς ακρόαση το νέο τους άλμπουμ. Είχαν προηγηθεί τα singles "I See You" και "So Now You Know", τα οποία εδώ και κάποιο καιρό. Η μπάντα στη νέα της δουλειά συνεργάζεται στην παραγωγή με τον Craig Silvey, όπως είχε κάνει και στα "Primary Colours" και "Skying". Ακούστε το "Luminous" εδώ.