Αναμφίβολα οι Arctic Monkeys αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά απωθημένα μεγάλης μερίδας του ελληνικού μουσικόφιλου κοινού, όπως άλλωστε αποδεικνύεται και στα περισσότερα γκάλοπ με το σχετικό θέμα. Οι The Last Shadow Puppets που βρέθηκαν το βράδυ της Κυριακής στη σκηνή του Rockwave, είναι το αμέσως καλύτερο πράγμα για να βρεθεί κανείς πιο κοντά στον Alex Turner. Εννοείται ότι παρουσιάζουν ενδιαφέρον μουσικά αλλά και συναυλιακά, αλλά θα μιλήσω στη συνέχεια για τους Βρετανούς.
Οι Turbonegro είναι μια μπάντα που ήθελα αρκετά να παρακολουθήσω, τόσο επειδή τους ακολουθεί μια πολύ καλή φήμη για τα live τους, αλλά και επειδή το άλμπουμ τους "Apocalypse Dudes" του 1998, ένας εξαιρετικός punk δίσκος, το είχα λιώσει. Οι Νορβηγοί με την κλασσική blue oyster εμφάνιση, ανταποκρίθηκαν πλήρως και με κομμάτια όπως "Are You Ready (for Some Darkness)", "I Got Erection" και εννοείται το "The Age of Pamparius" αποτέλεσαν μια ιδανική αρχή για τη συγκεκριμένη φεστιβαλιακή μέρα.
Σειρά είχαν οι Suede που ήταν και ο βασικότερος λόγος που βρέθηκα την Κυριακή στο χώρο του Terra Vibe. Η μπάντα ξεκίνησε με δυο κομμάτια από το καινούριο της άλμπουμ (μπορείτε να διαβάσετε το album review του "Night Thoughts" εδώ), τα "When You Are Young" και "Outsiders", που αν δεν κάνω λάθος ήταν και τα μόνα από τον νέο δίσκο. Ακολούθησε ένας καταιγισμός από τα απολαυστικά κομμάτια - χιτάκια που έχει στο οπλοστάσιο του το γκρουπ, όπως τα "She", "Filmstar", "Trash", "Animal Nitrate", "We Are the Pigs", "Metal Mickey", και μέχρι το κλείσιμο του "Beautiful Ones" (και το encore του "New Generation") ο χρόνος ταξίδεψε απίστευτα γρήγορα. Καπετάνιος στο ταξίδι αυτό ήταν εννοείται ο Brett Anderson, ένας χαρισματικός frontman, με απίστευτη ενέργεια, χιούμορ και συνολική παρουσία, δεν τον πτόησε το μικρό ενδιαφέρον του κοινού ή τα θεματάκια του ήχου, αλλά φέρθηκε σαν να ήταν όλοι εκεί για τους Suede. Είμαι σίγουρος ότι θα "τράβηξε" προς την πλευρά του σχήματος του λίγους περισσότερους. Εξαιρετικός...
Ο κόσμος που μαζεύτηκε την Κυριακή στο Terra Vibe αποτέλεσε ένα αρκετά ετερόκλητο κοινό με μικρό ενδιαφέρον προς τις άλλες μπάντες, πέρα από εκείνη που πήγε να παρακολουθήσει, με μια εξαίρεση. Τους Dropkick Murphys. Οι Αμερικανοί με τον irish punk ήχο κατάφεραν να συσπειρώσουν τον κόσμο και να δημιουργήσουν μοναδική ατμόσφαιρα και για πρώτη φορά την αίσθηση σε όλη τη βραδιά, ότι όλοι είναι εκεί για ένα live -festival και όχι για να κάνουν tag στο κινητό ότι είναι στο Rockwave. Εννοείται ότι ξεσήκωσαν το κοινό, κλασσικά το ανέβασαν στη σκηνή (μόνο όμως το γυναικείο πληθυσμό), και ακόμα πιο κλασσικά έκλεισαν με το "I'm Shipping Up to Boston".
Οι The Last Shadow Puppets μας επισκέφτηκαν κουβαλώντας στις βαλίτσες τους το νέο άλμπουμ τους "Everything You've Come To Expect" που κυκλοφόρησε νωρίτερα φέτος. Φυσικά αυτό λίγο ενδιέφερε τις κοπελίτσες μπροστά που ούρλιαζαν και φώναζαν το όνομα του τραγουδιστή των Monkeys. Οι Alex Turner, Miles Kane και η οχταμελής ορχήστρα τους ανέβηκαν στη σκηνή με μια εξαιρετική διασκευή στο "I Want You (She's So Heavy)" των The Beatles, πριν συνεχίσουν δυναμικά με το "The Age Of The Understatement". Πολύ φυσιολογικά τα κομμάτια που ξεχώρισαν από το σετ τους ήταν τα "Aviation", "Bad Habits" και εννοείται τα "My Mistakes Were Made For You" και "Standing Next To Me". Αυτό όμως που ξεχώρισε ακόμα περισσότερο είναι η απίστευτη χημεία που έχουν οι δυο τους, παρά τα υπερβολικά θεατρινιλίκια του Turner. Μπορεί να μην έχουν τα κομμάτια να γεμίσουν ένα headline set μιάμισης ώρας, αλλά με την σκηνική τους παρουσία, εξαιρετικό ήχο (τον καλύτερο της ημέρας), θεωρώ ότι ήμασταν πολύ τυχεροί που τους είδαμε. Οι The Last Shadow Puppets έπιασαν, κάποιος να φέρει τώρα και τους Arctic Monkeys...
.jpg)
