Μετά από δύο χρόνια αναμονής, από το ντεμπούτο των White Lies ‘To Lose My Life’, είναι στην διάθεσή μας το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος με τίτλο ‘Ritual’. Στο συγκρότημα έχω αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν στο blog γιαυτό και θα παραλείψω τις εισαγωγές και θα μπώ κατευθείαν στο θέμα. Ο νέος δίσκος είναι αρκετά καλός θα έλεγα, αλλά δεν ανταποκρίνεται πλήρως στις δικές μου προσδοκίες από το συγκρότημα. Στο ‘Ritual’ υπάρχουν όλα εκείνα τα στοιχεία του πρώτου δίσκου που έκανε πολύ κόσμο να πιστέψει σε αυτούς και ακόμα περισσότερα. Ο ήχος τους έχει εμπλουτιστεί από πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, χάρη κυρίως στον νέο τους παραγωγό Alan Moulder (Smashing Pumpkins, Depeche Mode, Μy Bloody Valentine, Nine Inch Nails), που σε στιγμές απογείωσε τα κομμάτια όπως στο τραγούδι ‘Holy Ghost’ και σε άλλες κατέφυγε σε φτηνά κόλπα κάνοντάς τους να ακούγονται σαν διαστάυρωση Duran Duran με Depeche Mode όπως στο κομμάτι ‘The Power & The Glory’. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ο δίσκος ανοίγει με το ‘Is Love’ ένα ενδιαφέρον κομμάτι με διαφορετικό ρυθμό και από την αρχή καταλαβαίνει κανείς την εισαγωγή νέων στοιχείων στην μουσική του συγκροτήματος. Η υποχώρηση τής έντασης της κιθάρας σε πολλά σημεία του δίσκου είναι κάτι που προσωπικά δεν με ενόχλησε. Ακολουθεί το ‘Strangers’ κομμάτι αρκετά εθιστικό το οποίο το άκουσα αρκετες φορές στο repeat πριν προχωρήσω στο πρώτο single από το δίσκο. Το ‘Bigger Than Us’ πιστεύω θα βρει την εμπορική επιτυχία για την οποία προορίζεται. Συνέχεια με τα ‘Peace & Quiet’, ‘Streetlights’ και ‘Holy Ghost’ που αποτελούν κατά την γνώμη την κορυφαία στιγμή του ‘Ritual’. Στο ‘Peace & Quiet’ χτίζουν μαεστρικά την ένταση μέχρι την κορύφωση του κομματιού ενώ το ‘Holy Ghost’ πιστεύω ότι θα γίνει ένας απίστευτος συναυλιακός ύμνος. Δυστυχώς το υπόλοιπο άλμπουμ δεν διατηρεί τα ίδια συνθετικά επίπεδα. Το πιο άσχημο δεν είναι ότι ο δίσκος έχει filler κομμάτια αλλά το ότι όπως το συγκρότημα δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του το ‘Bad Love’ αποτελεί filler. Είναι απαράδεκτο για να νέο συγκρότημα στο δεύτερο δίσκο του να δηλώνει κάτι τέτοιο ευθαρσώς. Στην ίδια συνέντευξη οι White Lies δήλωσαν οτι το αγαπημένο τους κομμάτι από το δεύτερο δίσκο είναι το ‘The Power & The Glory’ πράγμα ακόμα πιο απογοητευτικό μιας και αποτελεί για μένα την χειρότερη στιγμή του δίσκου φέρνοντάς μου στο μυαλό 80s electro pop – disco συγκροτήματα. Ο δίσκος κλείνει με την όμορφη μπαλάντα ‘Come Down’.

Όπως και στον πρώτο δίσκο έτσι και εδώ οι White Lies με το κάθε κομμάτι διηγούνται μια ιστορία. Το ότι αρκετά κομμάτια από το ‘Ritual’ ξεπερνούν σε διάρκεια τα πέντε λεπτά είναι κάτι που αρχικά δεν ξενίζει μιας και ακολουθούν μια κλιμάκωση. Απλώς από κάποιο σημείο και μετά η κλιμάκωση αυτή των τραγουδιών γίνεται εντελώς προβλέψιμη, επαναλαμβανόμενη και εν τέλει βαρετή. Η διαρκής αναζήτηση στην Βρετανία των καινούριων Joy Division (σούπα), των νέων Oasis ή Radiohead (πιο σούπα), ή των νέων Coldplay (πιο σούπα δεν γίνεται) είναι γνωστή και βγάζει ορισμένες φορές πολύ γέλιο. Το να προσπαθεί ένα συγκρότημα όπως οι White Lies να γίνουν οι επόμενοι Editors ή οι Killers είναι κάτι που μόνο τους ίδιους υποβιβάζει μιας και εχουν τόσο ιδιαίτερα και διαφορετικά από τον συμφερτό χαρακτηριστικά. Το τελευταίο εννοείται ότι δεν αποτελεί σπόντα για τους Editors, συγκρότημα που σέβομαι και αγαπώ βαθύτατα με την δικό του ξεχωριστό ήχο και πορεία, παρά μόνο κοπλιμέντο. Το αν το ‘Ritual’ θα κατακτήσει την κορυφή των βρετανικών charts όπως είχε γίνει με το ντεμπούτο τους δύο χρόνια πριν είναι κάτι που μένει να αποδειχτεί. Προσωπικά μου είναι αδιάφορο αν και πιστεύω ότι έχει όλα τα φόντα να το καταφέρει. Πιστεύω ότι μερικά συγκροτήματα βιάζονται να αποδείξουν ότι είναι κάτι μεγαλύτερο από αυτό που πραγματικά είναι, παρασυρόμενα από πορείες συγκροτημάτων που αποδείχτηκαν φουσκες όπως αυτό των Kings Of Leon.

Συμπερασματικά δεν είναι άσχημο άλμπουμ απλώς δεν φτάνει τα επίπεδα του ‘To Lose My Life’. Το μέλλον τους ανήκει αλλά ίσως με λίγη περισσότερη σιγουριά στο τί θέλουν να κάνουν. Η βαθμολογία είναι ανάλογη των καλών στιγμών του ‘Ritual’. Οπότε...