Η μανία που επικρατεί με οτιδήποτε έχει σχέση με τον David Bowie καλά κρατεί και είναι και πολύ φυσιολογικό αν αναλογιστεί κανείς την αξία αλλά και το έργο του. Άλλωστε έχει περάσει μόλις λίγο παραπάνω από ένα μήνα από τον θάνατο του Bowie. Το "Blackstar", το δισκογραφικό κύκνειο άσμα του Dame, κυκλοφόρησε τρεις μέρες πριν τη θλιβερή είδηση. Λόγω της συγκυρίας αυτής θα ήταν πολύ εύκολο να αποθεωθεί μια δουλειά, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο όπως έχει γίνει και άλλες φορές στο παρελθόν σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Εδώ όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, μιας από τότε που έγινε γνωστό το πρώτο single, video αλλά και τις πρώτες ημέρες από την κυκλοφορία του δίσκου, η ανταπόκριση ήταν κάτι παραπάνω από θετική.

Με χαρά διαπίστωσα ότι το "Blackstar" ανταποκρίνεται πλήρως στις αυξημένες προσδοκίες και μπορεί να σηκώσει το βάρος που φέρει μια τέτοια δουλειά. Για τις ηχογραφήσεις του νέου του άλμπουμ ο Bowie άλλαξε την μπάντα που είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή, επιλέγοντας jazz μουσικούς. Θεωρώ όμως ότι το αν ο εικοστός πέμπτος δίσκος του Thin White Duke χαρακτηριστεί περισσότερο από τα jazz, art-pop/ rock στοιχεία ή αν δανείζεται αρκετά από την βερολινέζικη τριλογία, είναι κάτι που δεν είναι τόσο μεγάλης σημασίας μιας και πάντα μας έχει συνηθίσει να μας παρουσιάζει κάτι διαφορετικό, ανακατεύοντας στοιχεία, ρυθμούς και γενικότερα μουσικές, αλλά πάντα προσφέρει κάτι αποκλειστικά δικό του. Σίγουρα, το εξαιρετικό προηγούμενο άλμπουμ με τίτλο "The Next Day", που αποτέλεσε μια από τις καλύτερες δουλειές του 2013, φαντάζει πλέον αρκετά πιο συμβατικό σε σχέση με το "Blackstar" που βγάζει τον πιο πειραματικό χαρακτήρα του Βρετανού.

Τo "Sue (Or In A Season Of Crime)", που αποκτά μια νέα πνοή φέρνοντας στο μυαλό τις 90s - Earthling μέρες του Bowie, και το "Tis A Pity She’s A Whore" έγιναν γνωστά πριν από περίπου ένα χρόνο, αφού είχαν κυκλοφορήσει ως διπλό single για την Black Friday της Record Store Day, ενώ συμπεριλαμβάνονταν και στη συλλογή "Nothing Has Changed". Το ομώνυμο κομμάτι αποτελεί το πρώτο τραγούδι που έγινε γνωστό μετά την ανακοίνωση του δίσκου και ιδανικό ξεκίνημα για το "Blackstar". Είναι ένα δεκάλεπτο τραγούδι με κινηματογραφική διάθεση, με μια προσέγγιση που μου έφερε στο μυαλό τη συνεργασία του με τον Eno στο άλμπουμ "Outside" και πιο συγκεκριμένα το "I'm Deranged", κομμάτι που συμπεριλήφθηκε και στο soundtrack του Lost Highway. Το εκπληκτικό "Lazarus" που ακολούθησε, με το πολύ όμορφο - για πολλούς προφητικό - βίντεο, όπως και τα "Dollar Days", "Girl Loves Me" συνδυάζουν τις καλύτερες 70s μελωδίες του με τον πειραματικό jazzy χαρακτήρα του σήμερα. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι έχουν τσεκάρει το "Blackstar", για τους υπόλοιπους όμως η πρόταση μου είναι να μην προσπεράσουν το τελευταίο δισκογραφικό μνημείο του David Bowie.

Βαθμολογία: 7 / 10