Οι Crows είναι μια μπάντα που παρακολουθώ από τις πρώτες μέρες της. Δεν είναι μόνο η υπερ-κομματάρα "Whisper" από το καταπληκτικό EP "Unwelcome Light" του 2016. Είναι ότι με κάθε single παρουσιάζουν και κάτι λίγο διαφορετικό. Έτσι δεν μπορείς να τους βάλεις εύκολα κάτω από μια post-punk ταμπέλα, μιας και έχουν μπολιάσει τον ήχο τους με αρκετά garage, shoegaze και ψυχεδελικά στοιχεία. Σίγουρα μπορούν να σταθούν δίπλα σε γκρουπ όπως οι Iceage και οι IDLES, αν και είναι αρκετά πιο πολύπλοκοι. Ήταν όμως ο Joe Talbot των δεύτερων που τους ξεχώρισε και τους υπέγραψε στη δική του δισκογραφική εταιρία, τη Balley Records, για τη κυκλοφορία του ντεμπούτο τους.

Το "Silver Tongues" είναι ένα δυνατό άλμπουμ με πολλά επίπεδα. Αναμφίβολα η παθιασμένη απόδοση του τραγουδιστή, James Cox, ανεβάζει ένα επίπεδο πάνω το συνολικό αποτέλεσμα. Κομμάτια όπως το ομώνυμο του δίσκου, θα γοητεύσουν τόσο κάποιον με post-punk ακούσματα, όσο και κάποιον με πιο stoner. Το "Demeanour" θυμίζει Sex Pistols σε μια πιο σύγχρονη "βρώμικη" έκδοση, ενώ το "Empyrean" κυλάει αρκετά πιο ήρεμα και αδιάφορα θα έλεγα. Τα "Chain of Being" και "Wednesdays Child" ακούγονται σαν πειραγμένα Bauhaus κομμάτια. Αυτό που ξεχωρίζει περισσότερο είναι το "Hang Me High", με εξαιρετική κιθαριστική δουλειά από τον Steve Goddard που θυμίζει Black Rebel Motorcycle Club. Στο "First Light // False Face" ο Cox φανερώνει την αγάπη του στον Nick Cave, ενώ στο "Dysphoria" το σχήμα αποτίει και αυτό φόρο τιμής στους The Jesus & Mary Chain.

Συνολικά το "Silver Tongues" ανταποκρίνεται στις προσδοκίες όσων περίμεναν το ντεμπούτο των Crows και τους τοποθετεί στη λίστα με τις κορυφαίες ανερχόμενες βρετανικές μπάντες, ενώ παράλληλα αποτελεί ίσως το βήμα για κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Βαθμολογία: 7,5 / 10