Όπως είχα γράψει και στις αντίστοιχες αναρτήσεις για τις χρονιές που προηγήθηκαν, το post-punk revival κύμα είναι κυρίαρχο. Μπάντες του συγκεκριμένου ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, όμως πολύ λίγες από αυτές θα αντέξουν στο πέρασμα των χρόνων (όπως γίνεται άλλωστε με κάθε μουσική μόδα). Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το γεγονός ότι το 2007 κυκλοφόρησαν δισκογραφικές δουλειές, σχεδόν όλοι οι "μεγάλοι" αντιπρόσωποι της σκηνής αυτής και από τις δυο μεριές του Ατλαντικού. Στην Αμερική οι Interpol παρουσιάζουν το τρίτο τους άλμπουμ, που ακολουθεί μια πιο εμπορική προσέγγιση, οι She Wants Revenge καταφέρνουν να αναπαράγουν την μαγεία του ντεμπούτο τους, ενώ εξαιρετικές προσπάθειες είχαμε και από τους The Bravery, The National και Arcade Fire (αν και το "Neon Bible" δεν έφτασε τα επίπεδα του "Funeral").
Στην Αγγλία οι Editors χτίζουν πάνω στην επιτυχία του "The Back Room" και κυκλοφορούν το ακόμα πιο άμεσο δεύτερο άλμπουμ, που θα γίνει το αγαπημένο πολλών φίλων τους, ενώ παρουσιάζεται και το νέο συγκρότημα των The Twilight Sad, που θα χαρακτηριστούν ως οι Σκωτσέζοι Joy Division. Ο χαρακτηρισμός αυτός θα τους αποδοθεί όχι τόσο λόγω του ήχου τους, όσο για την τόσο ιδιαίτερη και δυναμική σκηνική παρουσία του frontman τους. Σε αυτούς ήρθαν να προστεθούν και δυο παλιοί γνώριμοι, με τον Αυστραλό Nick Cave να δημιουργεί με τους Bad Seeds ένα νέο project, τους Grinderman, με το οποίο θα παρουσιάσει το πολύ αξιόλογο ντεμπούτο του και την Siouxsie να κυκλοφορεί το "Mantaray".
Την ίδια στιγμή η τρέλα στο Νησί με τους Arctic Monkeys και τον δεύτερο δίσκο τους καλά κρατεί. Φυσικά υπήρξε και μια στρατιά βρετανικών indie κυκλοφοριών, όπως είναι αυτές των The Cribs, Bloc Party, Klaxons, Maxïmo Park, Babyshambles, The Horrors, να το συντροφεύουν. Από αυτές όμως, εκείνη που θα ξεχώριζα και οριακά έμεινε έξω από την παρακάτω λίστα είναι το ντεμπούτο "Colout It In" των The Maccabees. Σίγουρα μια μεγαλύτερη λίστα θα περιελάμβανε και τα ονόματα των Nine Inch Nails, The White Stripes, A Place To Bury Strangers, Queens Of The Stone Age, LCD Soundsystem, of Montreal, Have A Nice Life, UNKLE, New Model Army, Pink Turns Blue και τόσα ακόμα. Νομίζω πάντως ότι είμαι από τους λίγους που ενθουσιάστηκαν τόσο με την δισκογραφική επιστροφή, μετά από εφτά χρόνια, των The Smashing Pumpkins και το "Zeigeist". Τέλος, πρέπει να αναφερθώ και σε δυο καταπληκτικά soundtracks, το "The Assassination of Jesse James By The Coward Robert Ford" από τους Nick Cave και Warren Ellis και φυσικά στο "Into The Wild" από τον Eddie Vedder των Pearl Jam.

10. The Smashing Pumpkins - Zeitgeist (Martha's Music)