Η αμερικανοελβετική darkwave σύμπραξη των Slade Templeton και Basil Oberlin μας χάρισε πριν από δυο χρόνια το φανταστικό ντεμπούτο των Crying Vessel με τίτλο "Pleasures for the Wicked", το οποίο βρέθηκε πολύ κοντά στη κορυφή μου με τα κορυφαία άλμπουμ του 2020. Μετά το πρώτο, πιο "ανεβαστικό", πρώτο single - "Bloom" - το σχήμα επανήλθε με το δεύτερο νέο single του με τίτλο "It's So Strange", το οποίο είναι ένα φανταστικό σύγχρονο darkwave κομμάτι και μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί. Και τα δυο αυτά κομμάτια θα περιέχονται στον δεύτερο δίσκο των Crying Vessel, ο οποίος ονομάζεται "Before Life was Death" και θα κυκλοφορήσει στις 22 Ιουλίου από την Cleopatra Records.

Τον Μάιο που μας πέρασε είχαμε την χαρά να απολαύσουμε τους Russian Circles ζωντανά, σε μια καταπληκτική εμφάνιση στο Gagarin. Τρία χρόνια μετά το "Blood Year" (ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2019 για το POEt'S SOUND) το post-metal συγκρότημα ανακοίνωσε τον νέο του δίσκο. Αυτός θα ονομάζεται "Gnosis" και θα κυκλοφορήσει στις 19 Αυγούστου από την Sargent House. Οι Russian Circles έκαναν γνωστό και το πρώτο single από αυτόν, με το κομμάτι "Conduit", το οποίο μπορείτε να τσεκάρετε στο παρακάτω βίντεο.

Οι The Soft Moon κυκλοφόρησαν στην αρχή της προηγούμενης δεκαετίας δυο φανταστικά άλμπουμ. Αν και θεωρώ το "Zeros" του 2012 την κορυφή τους, καταλαβαίνω απόλυτα και όσους είναι πιο δεμένοι με το ντεμπούτο τους του 2010. Το 2018 είδε τον Luis Vasquez μεταπηδά από την Captured Tracks στην Sacred Bones Records και να κυκλοφορεί το τέταρτο άλμπουμ της καριέρας του, το πολύ καλό "Criminal". Τέσσερα χρόνια μετά, και ύστερα από ένα αχρείαστο μάλλον προσωπικό άλμπουμ, οι The Soft Moon επιστρέφουν με το νέο τους άλμπουμ, το οποίο τιτλοφορείται "Exister" και θα είναι διαθέσιμο στις 23 Σεπτεμβρίου από την Sacred Bones Records. Πρώτο single αποτελεί το καταιγιστικό industrial κομμάτι "Him" με τη συμμετοχή του fish narc, το επίσημο βίντεο του οποίου μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω.

Όλα ξεκίνησαν με κάποια teaser σχετικά με την επιστροφή των The Mars Volta. Τελικά πριν από λίγες ημέρες το συγκρότημα αποκάλυψε το καινούριο του κομμάτι με τίτλο "Blacklight Shine". Αυτό είναι το πρώτο νέο υλικό για τους The Mars Volta εδώ και μια δεκαετία και το τελευταίο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ ήταν το "Noctourniquet" του 2012. Ο Omar Rodríguez-López σκηνοθέτησε και το βίντεο για το νέο κομμάτι, που μπορείτε να δείτε παρακάτω:

To "Arrangements" αποτελεί τη τρίτη ολοκληρωμένη δισκογραφική προσπάθεια των Preoccupations από τότε που άλλαξαν το όνομά τους από Viet Cong. Αυτή θα είναι διαθέσιμη στις 9 Σεπτεμβρίου από τη δισκογραφική του ίδιου του post-punk συγκροτήματος. Το άλμπουμ καθυστέρησε αρκετά λόγω της πανδημίας, μιας και οι ηχογραφήσεις είχαν ξεκινήσει το 2019. Ένα χρόνο νωρίτερα είχαν κυκλοφορήσει το πολύ αξιόλογο "New Material" που αποτέλεσε μια από τις καλύτερες δουλειές του 2018 για αυτό το blog. Πρώτο single από την επερχόμενη κυκλοφορία τους αποτελεί το κομμάτι "Ricochet", το οποίο μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί.

Όλοι όσοι βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού μια εβδομάδα νωρίτερα και στην εμφάνιση - φιάσκο των Bauhaus ήθελαν να ξεχάσουν την πρώτη ημέρα του Release Athens Festival και τι καλύτερο για να γίνει αυτό από το να παρευρεθούν στην εμφάνιση των Nick Cave & The Bad Seeds, που κατά γενική ομολογία αποτελούν συναυλιακή εγγύηση. Η προηγούμενη Τετάρτη δεν αποτέλεσε εξαίρεση και ίσως "πήραμε" και κάτι παραπάνω. Σίγουρα τα ονόματα των Mogwai και Fontaines D.C. έδιναν ένα επιπλέον κίνητρο, αλλά κακά τα ψέματα σχεδόν όλοι, σε αντίθεση με την πρώτη μέρα, πήγαν για να παρακολουθήσουν τον Cave.

Αναμφίβολα οι Fontaines D.C. είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα νέα συγκροτήματα με την υποστήριξη μέσων όπως το Pitchfork αλλά και του μεγαλύτερου μέρους του βρετανικού τύπου. Ζωντανά το σχήμα είχε βρεθεί στην Ελλάδα στον ίδιο χώρο και για την ίδια διοργάνωση τρία χρόνια πριν, σε μια εμφάνιση που χωρίς να είναι αδιάφορη δεν με κέρδισε κιόλας. Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για τα δυο πρώτα τους άλμπουμ, ιδίως αν αναλογιστώ και τις πολύ πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες για εμένα από μπάντες όπως οι The Murder Capital, Shame κ.α. Το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Skinty Fia", που κυκλοφόρησε φέτος, είναι σαφώς ανώτερο από ότι προηγήθηκε και μου κέντρισε αρκετά το ενδιαφέρον ώστε να θέλω να τους ξαναδώ ζωντανά. Η φετινή τους επίσκεψη κινήθηκε στα ίδια επίπεδα ενέργειας με την προηγούμενη, όμως τη μεγάλη διαφορά έκανε το νέο υλικό. Συνολικά έπαιξαν έξι κομμάτια από τον φετινό δίσκο τους, ενώ έκλεισαν με το "I Love You" που παίζει να είναι και το καλύτερο κομμάτι τους.

Οι Mogwai είναι μια μπάντα που έχει μεγάλο σεβασμό από το post-rock, και όχι μόνο, ακροατήριο και σε αυτό ρόλο έχουν παίξει και οι πολύ καλές ζωντανές τους εμφανίσεις. Χωρίς να είμαι ο πιο φανατικός φίλος τους, μπορώ να πω ότι όταν είχα την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω πριν από επτά χρόνια στο Plissken και ήταν ένα από τα καλύτερα live εκείνου του φεστιβάλ. Φέτος βάσισαν το σετ τους στο περσινό τους άλμπουμ, που ήταν το δέκατο της καριέρας τους. Δέκα ήταν και τα κομμάτια που παρουσίασαν, με τα μισά να προέρχονται από το "As The Love Continues". Για άλλη μια φορά ήταν απολαυστικοί ενώ θα ξεχώριζα το "I'm Jim Morrison, I'm Dead".

Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό που παρακολουθήσαμε από τον Nick Cave και τους κακούς σπόρους του; Το ότι θα γινόμασταν μάρτυρες άλλης μιας εξαιρετικής συναυλίας από αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο, αλλά η εμφάνισή του ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Αν το κλίμα ήταν φορτισμένο στο Ejekt Festival του 2018, μετά το θάνατο του γιού του Arthur, εδώ έφτασε σε άλλα επίπεδα έχοντας προηγηθεί και ο χαμός του μεγαλύτερου παιδιού του, Jethro Lazenby. Δεν υπάρχει ίσως πιο συγκινητική στιγμή από τον ίδιο να τραγουδάει το "O Children" και να το αφιερώνει στα παιδιά. Αυτό ήταν το ένα από τα τρία κομμάτια που έπαιξε από το άλμπουμ "Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus". Τα άλλα δυο ήταν τα "Get Ready for Love" και "There She Goes, My Beautiful World", με τα οποία άνοιξε τη συναυλία του με καταιγιστικό ρυθμό. Μετά το "Jubilee Street", που η ζωντανή εκτέλεσή του προκαλεί ρίγος και έχει αναδειχθεί σε συναυλιακό αγαπημένο, οι ρυθμοί έπεσαν με τα "Bright Horses", "Waiting for You" και "I Need You" (το μοναδικό από το "Skeleton Tree") μέσα σχεδόν σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Τα δυο πρώτα μαζί με το "Ghosteen Speaks", με το οποίο μας αποχαιρέτησε στο encore, αποτέλεσαν τα τρία κομμάτια που παρουσίασαν από το "Ghosteen" του 2019. Αναμενόμενα πάλι τα "Tupelo", "Red Right Hand" και "The Mercy Seat" ξεσήκωσαν τον κόσμο.

Θα ήθελα να πω ότι ξεχώρισα το αγαπημένο μου "From Her to Eternity" ή ότι το setlist της προηγούμενης εμφάνισής του μου άρεσε περισσότερο, αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Σε ένα τόσο φορτισμένο κλίμα, με τον Αυστραλό να δείχνει την ίδια στιγμή επιβλητικός αλλά και την ίδια στιγμή απίστευτα εύθραυστος, όλο το σετ ήταν απλά ένα highlight. Η σύνδεση του Cave με τον κόσμο είναι πάντα πολύ έντονη, σαν να παίρνει ενέργεια από το κάθε άτομο που έρχεται σε επαφή και να την αποδίδει επί δέκα, αλλά αυτή την φορά έφτασε νέες κορυφές. Άξιος συνοδοιπόρος του Warren Ellis που φαίνεται ότι και ζωντανά αποτελεί το στήριγμά του, ενώ συνολικά όλη η μπάντα του ήταν εκτελεστικά τέλεια. Μάλιστα έκανε αναφορά ακόμα και στον Blixa Bargeld και στο πόσο του λείπει από τους Bad Seeds. Μια φανταστική συνολικά εμφάνιση που θα μνημονεύεται για καιρό.

Το Release Athens Festival επέστρεψε φέτος παρουσιάζοντας μια μεγάλη ποικιλία από μπάντες και ήχους. Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ ήταν μια από τις πιο υποσχόμενες μιας και περιλάμβανε δυο ονόματα θρύλους στο χώρο που κινούνται. Οι Bauhaus και οι The Jesus And Mary Chain φάνταζαν ως ένα από τα καλύτερα line-up, αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τα περιμέναμε. Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για τη συγκεκριμένη βραδιά, αλλά καλύτερα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή (ή σχετικά από την αρχή).

Λίγο μετά τις 7 εμφανίστηκαν στη σκηνή του Release οι dEUS. Δεν ήμουν ποτέ μεγάλος φαν της μπάντας και χωρίς να έχω ακολουθήσει την πορεία τους μετά τα 00s (ναι το "The Ideal Crash" του 1999 είναι ένας εξαιρετικός δίσκος που τότε τον είχα ακούσει αρκετά), μπορώ να πω ότι είχαν κάτι παραπάνω από μια τίμια απόδοση. Φάνηκε ότι είχαν διάθεση, ενέργεια και προσπάθησαν να ευχαριστήσουν τους αρκετούς φίλους τους που είχαν προσέλθει από νωρίς. Από την εμφάνισή τους θα ξεχώριζα τα "The Architect" και "Instant Street", ενώ πολύ αναμενόμενα έκλεισαν σε ένα κλίμα ευφορίας με το "Suds & Soda".

Πέντε χρόνια μετά την εμφάνισή τους στο Ejekt Festival, οι The Jesus And Mary Chain επέστρεψαν στην Αθήνα ως support των Bauhaus (που είναι τουλάχιστον πολύ καλύτερα από το να είναι support των Kasabian). Μπορεί την προηγούμενη φορά το σετ τους να περιλάμβανε αρκετά κομμάτια από το "Damage And Joy", τώρα έπαιξαν μόλις ένα που ήταν το εναρκτήριο "Amputation" (δυο αν συμπεριλάβουμε και το "All Things Must Pass"), αλλά φέτος αυτά μοιράστηκαν σε περισσότερα από όλη τη δισκογραφία τους, ακόμα και από το "Stoned & Dethroned" (με το "Come On"). Το σχήμα των αδερφών Reid είναι μια από τις μεγάλες μου αδυναμίες οπότε ότι και να έπαιζαν θα ήμουν ευχαριστημένος, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι χάρηκα λίγο παραπάνω με τα κομμάτια από το "Psychocandy" ("Just Like Honey" και "Taste of Cindy") και το "Darklands" ("April Skies", "Darklands" και "Nine Million Rainy Days"). 

Αυτό όμως που έλειπε από την εμφάνισή τους ήταν ο ήχος και ως επί των πλείστων η ένταση του ήχου, η οποία ήταν αρκετά πιο χαμηλά από αυτή που πρέπει για ένα συγκρότημα όπως οι The Jesus And Mary Chain. Αυτό ήταν κάτι που μείωσε αρκετά την απόλαυση της συγκεκριμένης εμφάνισης, οπότε θα προτιμήσω αυτή της προηγούμενης επίσκεψής τους, με την ελπίδα ότι θα τους δούμε σύντομα μόνους τους και σε κλειστό χώρο. 

Το πρόγραμμα είχε πάει αρκετά πίσω και έστω και με αρκετή καθυστέρηση είχε έρθει η σειρά των θρυλικών Bauhaus. Η εμφάνισή τους ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Ο πολύ καλός ήχος αλλά και η διάθεση που έδειχνε η μπάντα προμήνυαν ότι θα δούμε κάτι ξεχωριστό. Η αρχή έγινε με τη διασκευή σε John Cale του "Rosegarden Funeral of Sores", ενώ οι πρώτες νότες του "Double Dare" έστειλαν τις πρώτες ανατριχίλες. Κάπου όμως στο τρίτο κομμάτι άρχισαν να χαλάνε τα πράγματα. Ο Peter Murphy αντιμετώπιζε προβλήματα με τον ήχο του και όσο περνούσε η ώρα και δεν λύνονταν αυτά, νευρίαζε όλο και περισσότερο κάτι που ήταν ολοφάνερο αφού δεν σταματούσε να παραπονιέται προς τον τεχνικό του στη διάρκεια των κομματιών. Τα "Stigmata Martyr", "She's in Parties" και "Kick in the Eye" αποτέλεσαν μια εξαιρετική τριάδα κομματιών για να ακολουθήσει ένα ξεψυχισμένο "Bela Lugosi's Dead" με τον Murphy εντελώς παραδομένο. Προσωπικά δεν νομίζω ότι το πρόβλημα ήταν τόσο σημαντικό όσο παρουσιάζονταν και πραγματικά απόλαυσα κάθε στιγμή που έμειναν στη σκηνή. Άλλωστε και η προηγούμενη επίσκεψη του Peter Murphy το 2018 για τα σαράντα χρόνια των Bauhaus δεν ήταν αλάνθαστη ηχητικά, αλλά αυτό δεν με απότρεψε από την χαρώ αρκετά.

Όμως τα σαράντα λεπτά που διήρκησε το συγκεκριμένο live ήταν μια απαράδεκτη διάρκεια. Θεωρώ ότι αν είχαν ολοκληρώσει κανονικά το σετ, έστω και με αυτά τα θέματα στα φωνητικά, οι περισσότεροι θα μιλούσαν για μια πολύ καλή παρουσία. Από την άλλη καταλαβαίνω τον Murphy ή τον οποιοδήποτε καλλιτέχνη να ξενερώνει όταν αυτό που προσφέρει στον κόσμο δεν είναι στα επίπεδα που επιθυμεί. Φυσικά από εκεί και πέρα το πως το διαχειρίζεται ο καθένας είναι διαφορετικό θέμα. Χωρίς να τον κατηγορώ, σίγουρα δεν κέρδισε τον κόσμο με τη συμπεριφορά του, κάτι που έκανε ο Daniel Ash όταν ανέβαλε να τραγουδήσει το υπόλοιπο "Ziggy Stardust" στο encore μετά τη φυγή του Murphy. Μετά τη λήξη της συναυλίας άρχισε ένα ανούσιο μπαλάκι ευθυνών σαν να έπρεπε να μας ενδιαφέρει αν έφταιγαν οι Bauhaus ή το Release. Το θέμα είναι ότι το αποτέλεσμα ήταν υποδεέστερο αυτού που έπρεπε και πληρώσαμε. Να ξεκαθαρίσω ότι πελατειακές σχέσεις μεταξύ συγκροτήματος και κοινού δεν υφίστανται κατά την γνώμη μου και πελάτες είμαστε όλοι της εκάστοτε διοργανώτριας εταιρείας. Αν οποιαδήποτε εταιρεία θεωρεί ότι δεν τηρήθηκαν τα συμφωνηθέντα και ότι η ευθύνη βαραίνει οποιονδήποτε με τον οποίο έχει συμφωνήσει, τότε μπορεί να κινηθεί νομικά ώστε να αποζημιωθεί και με τη σειρά της να αποζημιώσει με κάποιον τρόπο και τους πελάτες της. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά και γίνονται για αποποίηση ευθυνών και δημιουργία εντυπώσεων.

Αυτή ήταν η τρίτη φορά που παρακολουθώ ζωντανά τους Pink Turns Blue και είναι πλέον σίγουρο ότι δεν πρόκειται να με απογοητεύσουν ποτέ. Το γερμανικό post-punk συγκρότημα δεν κερδίζει τις εντυπώσεις μόνο συναυλιακά αλλά και δισκογραφικά, μιας και πέρσι κυκλοφόρησε το τελευταίο του δίσκο με τίτλο "Tainted". Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά που φυσιολογικά βρέθηκε στη λίστα μου με τα καλύτερα άλμπουμ του 2021 και είμαστε πολύ τυχεροί που οι καιροί πλέον το επιτρέπουν για να περιοδεύσουν για το νέο τους υλικό.

Από αυτό τον δίσκο επέλεξαν τρία κομμάτια για να ανοίξουν την εμφάνισή τους, παρουσιάζοντας τα "Not Even Trying", "There Must Be so Much More" και "So Why Not Save the World". Τα περισσότερα συγκροτήματα επιλέγουν να ανοίγουν τα live τους με κάποια δυνατή στιγμή, αλλά αν καταφέρνεις να ξεσηκώσεις τον κόσμο με ένα κομμάτι σαν το "Not Even Trying", τότε κάτι πρέπει να κάνεις πολύ καλά. Συνολικά έπαιξαν άλλα δυο κομμάτια από το περσινό "Tainted", τα "You Still Mean Too Much to Me" και "Never Give Up". Οι φίλοι του σχήματος έδωσαν για άλλη μια φορά βροντερό παρών και εννοείται κομμάτια όπως τα "Walking on Both Sides", "Walk Away" και "Your Master Is Calling", τα οποία δεν απουσιάζουν από τις περισσότερες darkwave/ post-punk playlists, έτυχαν της αναμενόμενης θερμής υποδοχής, ενώ και το "Something Deep Inside" ακούγεται πλέον σαν κλασσικό χιτ. Η πολύ καλή και ζεστή φωνή του τραγουδιστή Mic Jogwer παραμένει αναλλοίωτη, αλλά συνολικά το σχήμα απέδωσε εξαιρετικά το υλικό που παρουσίασε. Έχουν τόσα πολλά φανταστικά κομμάτια αλλά και άλμπουμ που θα περίμενε κανείς να είναι πολύ μεγαλύτερο όνομα για τη συγκεκριμένη σκηνή, όμως σε κάθε επίσκεψή τους επιβεβαιώνεται ότι είναι σίγουρα αγαπημένοι του ελληνικού κοινού. Απλά φανταστικοί.

Την συναυλία των Pink Turns Blue άνοιξε το προσωπικό σχήμα του Λεωνίδα Σκιαδά, οι Cinemascope. Παρόλο που το σχήμα μετράει ήδη μετράει δυο δίσκους, αυτή ήταν η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση. Αυτό είναι κάτι που δεν θα καταλάβαινε εύκολα κάποιος, μιας και το τρίο εμφανίστηκε τόσο άνετο, με αυτοπεποίθηση  και δεμένο σαν να το έκανε χρόνια, ενώ τα κομμάτια τους πήραν άλλη ζωή ζωντανά. Το σχήμα, που πλαισιώνονταν από τους Νίκο Δρίβα και Γιάννη Παπαϊωάννου, βάσισε το σετ στον απολαυστικό φετινό δίσκο του "A Crack On The Wall", με το "In Silence" να προκαλεί τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό του κοινού, το οποίο γέμισε από νωρίς το Death Disco, όπως άλλωστε και το "Never Understand" από το ντεμπούτο άλμπουμ "Stains Of Love".  Ελπίζω αυτή η εξαιρετική εμφάνιση, κάτι στο οποίο συμφώνησε και ο μπασίστας των Pink Turns Blue σε μια σύντομη συνομιλία που είχαμε κατά την εμφάνιση των Cinemascope, να είναι η πρώτη από τις πολλές που θα ακολουθήσουν.

Μετά από μια από τις κορυφαίες χρονιές στην ιστορία της μουσικής , το 1992 συνεχίζει από εκεί που τελείωσε η προηγούμενη χρονιά. Σχεδόν όλες οι καταχωρήσεις της παρακάτω λίστας θα μπορούσαν να βρίσκονται στην πρώτη θέση αλλά και άλλες τόσες. Πως άλλωστε να ξεχωρίσεις με διαφορά κάποια δουλειά, όταν οι The Cure κυκλοφορούν με το "Wish" μια από τις καλύτερες δουλειές, αλλά την ίδια χρονιά το ίδιο κάνουν και οι Nick Cave & The Bad Seeds με το "Henry's Dream", οι R.E.M. με το "Automatic For The People", οι Alice In Chains με το "Dirt", οι Screaming Trees με το "Sweet Oblivion" και πολλοί ακόμα. 

Την αντίστοιχη λίστα μου για το 1982 την αποτελούσαν σχήματα κυρίως από την Μεγάλη Βρετανία. Το 1992, με εξαίρεση τους The Cure, Nick Cave & The Bad Seeds και The Jesus And Mary Chain, η αντίστοιχη λίστα αποτελείται από αμερικανικά συγκροτήματα. Άλλωστε εκεί το grunge έχει "εκτιναχθεί" ήδη από την προηγούμενη χρονιά, αλλά και γενικότερα η εναλλακτική σκηνή γνωρίζει τρομερή άνθιση. Και πως να μην γίνεται αυτό, όταν πέρα από τις προαναφερθέντες δουλειές, έχεις κυκλοφορίες όπως το "Angel Dust" των Faith No More, το ομώνυμο των Rage Against The Machine, το "Psalm 69" των Ministry, το "Blues For The Red Sun " των Kyuss, το "Love Of Life" των Swans ή ακόμα και το "Core" των Stone Temple Pilots. Αν στη λίστα συμπεριελάμβανα και EPs τότε δεν θα υπήρχε περίπτωση να λείπουν τα φανταστικά "Broken" και "Fixed" (ιδίως το πρώτο) των Nine Inch Nails, όπως και φυσικά το "Opiate" των Tool. 

Σε αυτές θα έπρεπε να αναφέρω και τις πολύ αξιόλογες δισκογραφικές προσπάθειες των Beastie Boys, The Afghan Whigs, Mudhoney, Tom Waits, Therapy?, Neil Young,  Morphine,  Soul Asylum, Helmet,  L7, Melvins, The Lemonheads όπως και τη συλλογή με τίτλο "Incesticide" των Nirvana. Ήταν επίσης μια πολύ δυνατή χρονιά για την punk σκηνή, από την οποία θα ξεχώριζα το "Generator" των Bad Religion, όπως και τα άλμπουμ των The Offspring, NOFX, Pennywise, Lagwagon και Social Distortion.

Από την Αγγλία πάλι, ο πιο εξέχων δίσκος έρχεται από τους The Jesus And Mary Chain, οι οποίοι στο "Honey's Dead' ξαναβρωμίζουν λίγο τον ήχο τους και παρουσιάζουν τη τέταρτη σερί κορυφαία δουλειά τους. Φυσικά και θα ξεχώριζα επίσης το "Dry" της PJ Harvey, το "Holy Smoke" του Peter Murphy, το "Your Arsenal" του Morrissey, όπως και τα άλμπουμ των Shakespear's Sister, James, Ride, Manic Street Preachers, Slowdive, Pulp και Catherine Wheel. 

Πολύ καλή χρονιά υπήρξε το 1992 και για τον gothic χώρο. Οι Paradise Lost με το καταπληκτικό "Shades Of God" αρχίζουν να βαδίζουν στο gothic metal μονοπάτι που θα τους οδηγήσει αρχικά στο "Icon" και μετέπειτα στο δίσκο ορόσημο της καριέρας τους, το "Draconian Times". Το ίδιο πράττουν και οι Type O Negative στο "The Origin Of The Feces", ενώ αξιόλογες κυκλοφορίες παρουσίασαν και οι Current 93, Wolfsheim, Project Pitchfork,  Die Krupps. Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω και τη συλλογή "Some Girls Wander By Mistake" των The Sisters Of Mercy που συγκέντρωσε τα singles και τα EPs του σχήματος από το 1980 μέχρι το 1983. Τέλος άξια λόγου ειναι και η πολύ καλή δουλειά των Αυστραλών garage-άδων The Dubrovniks με το "Chrome".

10. Ministry - Psalm 69: The Way To Succeed And The Way To Suck Eggs (ΚΕΦΑΛΗΞΘ) (Sire)

09. Rage Against The Machine - Rage Against The Machine (Epic)

08. Sonic Youth - Dirty (DGC)

06. The Jesus And Mary Chain - Honey's Dead (Blanco y Negro Records)

05. Faith No More - Angel Dust (Reprise Records)

04. Alice In Chains - Dirt (Columbia)

03. R.E.M. - Automatic For The People (Warner Bros. Records)

02. Nick Cave & The Bad Seeds - Henry's Dream (Mute)

01. The Cure - Wish (Fiction)