Οι συναυλίες έχουν καταντήσει να είναι ένα είδος προς εξαφάνιση. Οι περσινές ελπίδες για επιστροφή στην συναυλιακή κανονικότητα εξαφανίστηκαν σχετικά γρήγορα. Πλέον όλοι θεωρούν ότι το 2022 θα είναι αυτή η χρονιά και πάρα πολλά συγκροτήματα έχουν ήδη ανακοινώσει περιοδείες για του χρόνου, ενώ και αρκετά μεγάλα φεστιβάλ έχουν ανακοινώσει εντυπωσιακά line-ups. Φυσικά κανείς δεν ξέρει αν τίποτα από όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν το 22, μιας και όπως πάει το πράγμα παίζει να έχουμε περισσότερες μεταλλάξεις από όσες χωράει το αλφάβητο. Την εμπειρία να παρακολουθήσω ένα live καθήμενος και με μάσκα την έζησα πέρσι και ανεξάρτητα από την καλή απόδοση του σχήματος (Nightstalker, Τεχνόπολις) δεν είναι κάτι που θα ήθελα να θυμάμαι ή να επαναλάβω.Η ευκαιρία όμως της εμφάνισης του αγαπημένου μου Woodkid στο Ηρώδειο έμοιαζε σαν μια όαση στη συναυλιακή έρημο.

Για λίγο ένοιωθες σαν να είχες επιστρέψει σε παλιότερες εποχές, μιας και πέρα από τις μάσκες, σε οποιοδήποτε live στο Ηρώδειο θα ήσουν καθήμενος και προ κορωνοϊού. Από την άλλη τα τελευταία δυο χρόνια δεν είδαμε και πολλά αντίστοιχα ονόματα του βεληνεκούς του Woodkid. Έτσι μάλλον σκέφτηκαν και αρκετοί ακόμα και γέμισαν το Ηρώδειο από νωρίς. Επτά χρόνια μετά τη μαγευτική του εμφάνιση στο Rockwave Festival, o Yoann Lemoine εμφανίστηκε στη σκηνή αποτελούμενος από μια οκταμελή ορχήστρα και από το πρώτο δευτερόλεπτο έδειχνε πολύ συγκινημένος που βρίσκονταν σε αυτό τον χώρο. Η αρχή έγινε φυσικά με το "Iron" ζεσταίνοντας αμέσως τον κόσμο, ενώ ακολούθησαν τα "Pale Yellow", "Enemy" και "Reactor" από το περσινό του άλμπουμ με τίτλο "S16". Σε αυτό βασίστηκε κυρίως και το μεγαλύτερο μέρος του setlist, μιας και παρουσίασε τα δέκα από τα έντεκα κομμάτια του "S16". Φυσικά δεν έλειψαν κομμάτια σαν το "I Love You" ή το "The Golden Age" από το ομότιτλο ντεμπούτο του που αποτέλεσε το κορυφαίο άλμπουμ του 2013 για αυτό το blog. Από την άλλη το "Brooklyn" πέρα από ένα πανέμορφο κομμάτι αποτελεί και μια άκρως συγκινητική στιγμή για τον ίδιο μιας και έρχεται από τις πρώτες μέρες του ως μουσικός. 

Για το encore ο Woodkid επέλεξε τις δυο μεγαλύτερες επιτυχίες από τον κάθε δίσκο του. Αρχικά το "Goliath" και στη συνέχεια η δεκάλεπτη εκδοχή του "Run Boy Run" ξεσήκωσε το κοινό, το οποίο όρθιο πλέον για λίγο ξέχασε τα όποια μέτρα προστασίας θυμίζοντας εποχές προ κορωνοϊού. Το ασταμάτητο sing along εντυπωσίασε τον ίδιο αλλά και το σχήμα του και έδειξαν να το χαίρονται όσο και ο κόσμος. Η συναυλία δεν είχε τελειώσει ακόμα, μιας και ο Lemoine μας επιφύλασσε μια έκπληξη. Συνεπαρμένος από το κοινό και τον χώρο αποφάσισε να ξανατραγουδήσει εκτός προγράμματος το "In Your Likeness" σε μια εκτέλεση με μοναδική συνοδεία τους ήχους του πιάνου, κάτι που όπως ομολόγησε είχε ξαναεπιχειρήσει άλλη μια φορά. Συνολικά ο Woodkid μας χάρισε άλλη μια μαγική βραδιά και μας υποσχέθηκε να μην ξαναπεράσουν άλλα επτά χρόνια πριν βρεθεί και πάλι στην Ελλάδα.