Την Κυριακή 16 Ιουνίου 2019 θα εμφανιστούν στη χώρα μας οι New Order, στα πλαίσια του Release Athens Festival 2019. Μαζί τους έρχεται να προστεθεί άλλο ένα μεγάλο όνομα. Ο θρυλικός κιθαρίστας των The Smiths, Johnny Marr, θα βρεθεί στη σκηνή του Release για να μας παρουσιάσει τον νέο του δίσκο. Το "Call The Comet", ο τρίτος προσωπικός του δίσκος, κυκλοφόρησε τον περσινό Ιούνιο, ενώ είχαν προηγηθεί τα "The Messenger" και "Playland".
O James Lavelle ανακοίνωσε πέρσι το νέο άλμπουμ των UNKLE. Το "The Road: Part II (Lost Highway)" θα κυκλοφορήσει στις 29 Μαρτίου 2019 από τη Songs For The Def. Μέσα σε αυτό περιλαμβάνεται και η εκπληκτική συνεργασία του, με τον Tom Smith των Editors στο "The Other Side". Το κομμάτι πλέον συνοδεύεται από επίσημο βίντεο, το οποίο μπορείτε να παρακολούθησετε παρακάτω:
Συχνά ο χρόνος που περνάει μεταξύ της κατάρτισης μιας λίστας και της στιγμής που θα μετανοιώσεις για κάποιες επιλογές, είναι τόσο μικρός που δεν είναι καν μετρήσιμος. Φέτος δεν θα έλεγα ότι θα ήθελα να κάνω κάποια αλλαγή στη λίστα μου. Ιδίως τα πρώτα δέκα αυτής, τα είχα ξεχώρισα λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα και μόνο για τις τρεις πρώτες θέσεις αμφιταλαντεύτηκα λίγο. Όμως ήταν το ντεμπούτο των The Love Coffin που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση και για αυτό θα ακολουθήσει και μια συνέντευξη με το συγκρότημα σε λίγο καιρό. Φυσικά η κατάταξη σε αυτή τη λίστα μικρή σημασία έχει. Το σημαντικό είναι ότι το 2018 βρήκα δέκα άλμπουμ που άκουσα μανιωδώς και η πραγματική τους θέση θα φανεί με τον καιρό.
No.10 A Place To Bury Strangers - Pinned (Dead Oceans): Το "Pinned" είναι μια πιο ολοκληρωμένη και ανανεωμένη πρόταση από το "Transfixiation", που αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον για αυτό το μοναδικό noise rock σχήμα, ενώ παράλληλα προσφέρει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Pinned", εδώ.
Ακούστε: "Never Coming Back", "There’s Only One Of Us"
No.09 John Maus - Addendum (Ribbon Music): Αν το "Addendum" ήταν το δεύτερο μέρος του "Screen Memories", θα μιλούσαμε για έναν φανταστικό διπλό δίσκο. Αλλά και ως ξεχωριστή κυκλοφορία στέκεται εξαιρετικά, απλώς ίσως όχι στον βαθμό αυτών που διαδέχτηκε. Άλλωστε ο John Maus αποτελεί μια κατηγορία μόνος του και είναι πάντα συναρπαστική κάθε είσοδος στον ξεχωριστό κόσμο του. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Addendum", εδώ.
Ακούστε: "Episode", "Running Man"
No.08 Shame - Songs Of Praise (Dead Oceans): Αν και μόνο η αναφορά του ονόματος των The Fall είναι ικανή για να σας πείσει να τσεκάρετε ένα άλμπουμ, τότε το "Songs Of Praise" είναι για εσάς, ενώ προσφέρει πολλά παραπάνω. Σίγουρα το ωμό post-punk θέμα τους δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ούτε μουσικά αλλά ούτε θεματικά, αλλά για την ώρα το ντεμπούτο των Shame αποτελεί μια εξαιρετική δισκογραφική αρχή. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Songs Of Praise", εδώ.
No.07 Editors - Violence (Play It Again Sam): Το "Violence" μπορεί να μην φέρνει τόσα νέα στοιχεία και να ακούγεται σαν μια συνέχεια του "In Dream", αλλά αν το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό, όπως είναι αυτό στο μεγαλύτερο μέρος του, με αφήνει κάτι παραπάνω από ικανοποιημένο. Θα περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη δουλειά τους για να διαπιστώσω, αν οι Editors με το άλμπουμ αυτό έκλεισαν έναν κύκλο ή έκαναν απλώς ένα ακόμα βήμα προς τη νέα τους μουσική κατεύθυνση. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Violence", εδώ.
Ακούστε: "Hallelujah (So Low)", "Cold"
No.06 Interpol - Marauder (Matador Records): Αντί να τους πιάσει νοσταλγία από την επετειακή περιοδεία τους για το "Turn On The Bright Lights" ή από το βιβλίο "Meet Me In The Bathroom" της Lizzy Goldman, το σχήμα συνεχίζει να κοιτάει μπροστά και καταφέρνει να είναι από τα λίγα που έχουν επιβιώσει από τη μουσική σκηνή της πόλης στις αρχές των 00s και πάντα να παραμένει επίκαιρο με ένα άλμπουμ που σε προκαλεί για περισσότερες ακροάσεις. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Marauder", εδώ.
Ακούστε: "The Rover", "If You Really Love Nothing"
No.05 IDLES – Joy As An Act Of Resistance (Partisan Records): Από το ωμό "Colossus" και το σαρκαστικό "Never Fight A Man With A Perm", μέχρι το λυτρωτικό κλείσιμο του "Rottweiler", το συγκρότημα καταφέρνει να έχει τον ακροατή καθηλωμένο για τα 40 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος και λειτουργεί ακριβώς όπως υποδηλώνει ο τίτλος του, αποδεικνύοντας γιατί η εποχή μας χρειάζεται μπάντες σαν τους IDLES. Διαβάστε περισσότερα για το "Joy As An Act Of Resistance", εδώ.
Ακούστε: "Danny Nedelko", "Samaritans"
No.04 The Soft Moon - Criminal (Sacred Bones): Ο νέος δίσκος των αγαπημένων μου The Soft Moon μπορεί να λειτουργήσει ιδανικά ως εισαγωγή για κάποιον που δεν είναι γνώριμος με τον μαγικό κόσμο του σχήματος και μπορεί να μην φανερώνει αντίστοιχα σημάδια εξέλιξης όπως οι προηγούμενες δουλειές τους, όμως οι καλές στιγμές του είναι απλά κορυφαίες. Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Criminal", εδώ.
Ακούστε: "The Pain", "Like A Father"
No.03 Holy Esque - Television/Sweet (Beyond the Frequency): Διατηρώντας αρκετά από τα χαρακτηριστικά στοιχεία τους, όπως τα ιδιαίτερα φωνητικά, οι Holy Esque μας παραδίδουν ένα αρκετά πιο σκοτεινό αποτέλεσμα με πολύ έντονη θεατρικότητα. Ανεξάρτητα πάντως αν μιλάμε για έναν σκοτεινό indie rock δίσκο ή έναν darkwave δίσκο για indie ακροατήρια, το "Television/Sweet" αποτελεί μια καταπληκτική δεύτερη δουλειά. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Television/Sweet", εδώ.
Ακούστε: "I Am The Truth", "Modern Tones"
No.02 Whispering Sons - Image (Play It Again Sam): Οι Whispering Sons είχαν αφήσει πολλές υποσχέσεις με μια σειρά από εξαιρετικά singles. Το ντεμπούτο τους φέρνει στο μυαλό κλασσικά σχήματα όπως οι Sad Lovers & Giants και οι Joy Division, με μια μοντέρνα άποψη που το αποτρέπει από το να ακούγεται σαν άλλη μια 80s κόπια. Το "Image" είναι ένα απολαυστικό άκουσμα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και αναμφίβολα αποτελεί τον κορυφαίο darkwave δίσκο της χρονιάς.
No.01 The Love Coffin - Cloudlands (Bad Afro Records): Για κάποιον που έχει μεγαλώσει με τη εναλλακτική μουσική της δεκαετίας του 90, αλλά λατρεύει τη σκοτεινή περίοδο των 80s, το "Cloudlands" αποτελεί ένα απαραίτητο άκουσμα. Μετά από συνεχόμενες ακροάσεις από τα τέλη Σεπτεμβρίου που κυκλοφόρησε το άλμπουμ, θεωρώ ότι οι The Love Coffin δεν μας έδωσαν μόνο το καλύτερο ντεμπούτο του 2018, αλλά και τον δίσκο της χρονιάς. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Cloudlands", εδώ.
Ακούστε: "Pure", "Take Good Care Of Me"
Διαβάστε επίσης:
Η Courtney Barnett, μία από τις πιο ελπιδοφόρες μορφές της indie rock των τελευταίων ετών, θα επισκεφθεί για πρώτη φορά την Ελλάδα, δίνοντας μία συναυλία την Πέμπτη 16 Μαΐου, στο Fuzz Live Music Club. Η Αυστραλιανή τραγουδίστρια έχει κυκλοφορήσει 2 δίσκους, με πιο πρόσφατο τον Tell Me How You Really Feel του 2018, ο οποίος απέσπασε διθυραμβικά σχόλια, ενώ ήδη έχει καθιερωθεί ως μία από τις πιο σημαντικές φωνές της γενιάς της.
To 2018 αποτέλεσε άλλη μια γεμάτη δισκογραφική χρονιά, με αξιόλογους δίσκους να κυκλοφορούν μέχρι και το τέλος της που θα ήθελα να τους ακούσω πολύ περισσότερο πριν τους συμπεριλάβω σε τέτοιες λίστες. Την πρώτη δεκάδα την είχα σχεδόν σχηματισμένη στο μυαλό μου από νωρίς. Η συγκεκριμένη όμως με ζόρισε αρκετά περισσότερο...
No.20 Ceremony – East Coast (Candy Booking): Οι Ceremony, η μπάντα του John Fedowitz των Skywave (να μην μπερδεύεται με το post-punk σχήμα των Ceremony από την Καλιφόρνια), μας έχουν συνηθίσει σε εξαιρετικές noise rock / shoegaze κυκλοφορίες. Πέντε χρόνια μετά το πολύ καλό "Distance", ο Fedowitz δείχνει να εξελίσσεται σε κάθε δουλειά και το φετινό "East Coast" αποτελεί το κορυφαίο άλμπουμ που έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα.
No.19 Chastity - Death Lust (Captured Tracks): Μετά το εξαιρετικό περσινό EP με τίτλο "Chains", οι Chastity επέστρεψαν φέτος με το ντεμπούτο άλμπουμ τους. To "Death Lust" διατηρεί όλα τα γνωστά shoegaze, noise rock και hardcore στοιχεία του σχήματος του Brandon Williams, με μια σαφώς πιο ποπ προσέγγιση που βοηθάει με πιο άμεση σύνδεση με τον θυμό και τα άγχη του δημιουργού του.
Ακούστε: "Children", "Heaven Hell Anywhere Else"
No.18 The Joy Formidable - Aaarth (Hassle Records): Οι The Joy Formidable έκλεισαν πέρσι μια δεκαετίας ζωής και έχοντας κυκλοφορήσει τρεις δίσκους μέχρι τώρα, θεωρώ ότι είναι μια αρκετά υποτιμημένη που "παγιδεύτηκε" από την indie rock ταμπέλα. Ο τέταρτος δίσκος τους με τίτλο "Aaarth" φανερώνει όλη τη γκάμα των Ουαλών, με goth, psych μέχρι και ανατολίτικες αναφορές, ο οποίος συναγωνίζεται άξια το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους του 2011 - "The Big Roar".
Ακούστε: "Y Bluen Eira", "Cicada Land On Your Back"
No.17 Black Rebel Motorcycle Club - Wrong Creatures (Vagrant Records): Τα πέντε χρόνια που πέρασαν από το "Specter At The Feast", είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έχει μεσολαβήσει μεταξύ δυο κυκλοφοριών των Black Rebel Motorcycle Club. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Wrong Creatures", εδώ.
Ακούστε: "Little Thing Gone Wild", "Haunt"
No.16 Spiritual Front - Amour Braque (Prophecy Productions): Οι Spiritual Front ξεκίνησαν την δισκογραφική τους πορεία το 1999 και με τα χρόνια το προσωπικό σχήμα του Simone H. Salvatori ξέφυγε από τους dark / neofolk κύκλους γνωρίζοντας όλο και μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα. Το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Amour Braque", ενσωματώνοντας ακόμα περισσότερες επιλογές, αποτελεί την ίσως πιο άμεση δουλειά τους, το οποίο περιλαμβάνει συμμετοχές από τους Matt Howden, King Dude, Client και πολλούς ακόμα.
Ακούστε: "Tenderness Through Violence", "Children of the Black Light"
No.15 Preoccupations - New Material (Jagjaguwar): Δυο χρόνια μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους ως Preoccupations, οι Καναδοί επέστρεψαν φέτος με το "New Material", το οποίο είναι σαφώς ανώτερο από το προηγούμενο, ενώ ανταγωνίζεται και τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ τους ως Viet Cong. Μάλιστα τρία χρόνια μετά την εμφάνισή τους στο Six dogs, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και πάλι ζωντανά την μπάντα στην Αθήνα, το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019.
No.14 Iceage - Beyondless (Matador Records): Το αν το "Beyondless" είναι η καλύτερη δουλειά των Iceage θα το δείξει ο χρόνος. Το σίγουρο όμως είναι ότι οι Δανοί δεν σταματούν να είναι ανήσυχα πνεύματα και να εξελίσσουν συνεχώς τον ήχο τους. Το τέταρτο άλμπουμ τους αποτελεί την πιο πολυδιάστατη προσπάθειά τους, που τους φέρνει να απομακρύνονται ακόμα περισσότερο από τις punk ρίζες τους, με πιο έντονες τις shoegaze και dark americana αναφορές τους.
Ακούστε: "Catch It", "Pain Killer"
No.13 ACTORS - It Will Come To You (Artoffact Records): Στην πολύ ενδιαφέρουσα post-punk περίπτωση των ACTORS, είχα αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτηση μέσα στη χρονιά. Το ντεμπούτο τους με τίτλο "It Will Come To You" προσφέρεται τόσο για προσωπικές απανωτές ακροάσεις, όσο και για τα darkwave dancefloors. Οι 80s αναφορές τους είναι αρκετά φανερές και εξαιρετικά ενσωματωμένες στον ήχο των Καναδών, ο οποίος έχει σαφώς μια πιο ποπ αμεσότητα που θα μπορούσε να βρει απήχηση σε ένα αρκετά μεγαλύτερο κοινό από αυτό της συγκεκριμένης σκηνής.
Ακούστε: "Slaves", "L'appel Du Vide"
No.12 Shiny Darkly - Bronze (Crunchy Frog Recordings): Πριν από τέσσερα χρόνια οι Shiny Darkly με είχαν εντυπωσιάσει με το ντεμπούτο τους, το οποίο είχε αποτελέσει ένα από τα κορυφαία του 2014. Το "Little Earth" ήταν ένας κλασσικός post-punk δίσκος με μερικές φανταστικές μελωδίες. Για τον δεύτερο δίσκο τους οι Δανοί δεν πέφτουν στην παγίδα στο να επαναλάβουν την ίδια συνταγή, αλλά πειραματίζονται περισσότερο με νέους ήχους και σε σημεία το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.
No.11 Anna Calvi - Hunter (Domino): Για το τρίτο της άλμπουμ, η Anna Calvi εμφανίζεται πιο απελευθερωμένη στιχουργικά, ενώ και η μουσική της φανερώνει μια πιο "χαλαρή" διάθεση. Συνολικά φανερώνει ότι αποτελεί ένα ανήσυχο πνέυμα που θα συνεχίσει να μας απασχολεί με την κάθε της κυκλοφορία. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Hunter", εδώ.
Διαβάστε επίσης:
Η παρακάτω λίστα περιέχει στον μεγαλύτερο βαθμό (έξι στο σύνολο) darkwave άλμπουμ που δεν κατάφεραν να μπουν οριακά στη τελική εικοσάδα μου αλλά αποτελούν άκρως απολαυστικές δουλειές. Όμως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κατάφεραν να δώσουν φρέσκια πνοή στο είδος, αφήνοντας σε πολλές περιπτώσεις πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Το άλμπουμ όμως που περιέχεται στη λίστα και είχα πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες από αυτό όταν ανακοινώθηκε, είναι αυτό των Smashing Pumpkins. Θα εξηγήσω...
Νο.30 Buzz Kull – New Kind of Cross (Funeral Party Records): Σε σχέση με το mid-tempo synth pop ήχο του ντεμπούτο των Buzz Kull, ο δεύτερος δίσκος των Buzz Kull είναι πιο σκοτεινός και την ίδια στιγμή μερικά κομμάτια προορίζονται για τα darkwave dancefloors. Αναμφίβολα πάντως περιέχει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του Marcel Whyler.
Ακούστε: "Avoiding The Light"
Νο.29 Rendez-Vous – Superior State (Avant! Records): Μετά από δυο εξαιρετικά EPs, οι Γάλλοι Rendez-Vous παρουσίασαν το ντεμπούτο τους, το οποίο αποτελεί ένα απολαυστικό δείγμα post-punk μουσικής, ενσωματώνοντας στην πορεία industrial, shoegaze, ή ακόμα και neo-folk ήχους.
Ακούστε: "Superior State"
Νο.28 Geometric Vision – Fire! Fire! Fire! (Swiss Dark Nights): Οι Ιταλοί Geometric Vision παγιώνονται δίσκο με τον δίσκο ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα της darkwave σκηνής. Μάλιστα σε ένα κομμάτι του δίσκου, το "Jelly Dreams", συμμετέχει ο Volkan Caner των She Past Away.
Ακούστε: "The Head"
Νο.27 Esben And The Witch – Nowhere (Season Of Mist): Οι Esben And The Witch έφτασαν στον πέμπτο δίσκο της καριέρας τους και συνεχίζουν να μας χαρίζουν εξαιρετικές δουλειές. Ο τρόπος που εναλλάσσονται από τις πιο μελωδικές στις πιο δυνατές στιγμές τους είναι υποδειγματικός και μόλις σε έξι κομμάτια καταφέρνουν να μας δώσουν τον πιο βαρύ δίσκο τους, αλλά ταυτόχρονα εξίσου απολαυστικό με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους.
Ακούστε: "The Unspoiled"
Νο.26 NONN – XVII (Fuzz Club Records): Το ομώνυμο ντεμπούτο (album review) των NONN αποτέλεσε ένα πολύ ενδιαφέρον sytnh/ post-punk άκουσμα. Το συγκρότημα συνεχίζει στον ίδιο ήχο και αυτή τη φορά επικεντρώνεται περισσότερο στα κομμάτια, με το αποτέλεσμα να μην εκπλήσσει αλλά σίγουρα μόνο απαρατήρητο να μην περνάει.
Ακούστε: "Clear"
Νο.25 Holygram – Modern Cults (Oblivion/SPV): Την παραγωγή του ντεμπούτο δίσκου των Holygram την ανέλαβε ο Maurizio Baggio που έχει συνεργαστεί με τους The Soft Moon και η επιρροή του είναι εμφανής σε όλο το "Modern Cults". Μπορεί να μην αποτελούν την πιο πρωτότυπη πρόταση αλλά τα κομμάτια θα σε κάνουν να "χορέψεις" τουλάχιστον μέχρι την επόμενη κυκλοφορία του Luis Vasquez.
Ακούστε: "Signals"
Νο.24 HøRD – Modern Cults (Oblivion/SPV): Είναι πολύ δύσκολο, ο τρίτος δίσκος των HøRD να αφήσει ασυγκίνητο οποιοδήποτε φίλο της σύγχρονης post-punk / coldwave σκηνής. Αν το σχήμα δεν έπεφτε στην παγίδα της επανάληψης σε πολλά σημεία και είχε περισσότερα κομμάτια σαν το "Get Into It" και "Lrn", το άλμπουμ θα βρισκόταν πιο κοντά στην πρώτη δεκάδα.
Ακούστε: "Get Into It"
Νο.23 City Calm Down – Echoes In Blue (I Oh You): Μετά την πολύ αξιόλογη δισκογραφική εισαγωγή του ντεμπούτο τους, "In A Restless House", οι City Calm Down επιστρέφουν με μια πολύ δυνατή ομάδα κομματιών, αλλά και το "Blood" που είναι ένα από τα κομμάτια της χρονιάς. Οι Editors, White Lies, Maccabees αναφορές παραμένουν και οι Αυστραλοί μας παραδίδουν με το "Echoes In Blue" τον καλύτερο δίσκο τους μέχρι σήμερα.
Νο.22 Florence + The Machine - High As Hope (Virgin): Μπορεί να μην είναι στα επίπεδα του "Lungs" ή ακόμα και του "Ceremonials", αλλά με κομμάτια όπως το "Hunger", "Patricia" (το tribute της στην Patti Smith), "Big God" και αρκετά ακόμα δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα. Το "High As Hope" είναι ένα αρκετά φιλόδοξο άλμπουμ και ίσως το πιο προσωπικό της Florence Welch.
Ακούστε: "Sky Full Of Song", "Patricia"
Νο.21 The Smashing Pumpkins – Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun: H επιστροφή των James Iha και Jimmy Chamberlin στο line-up των Pumpkins σκόρπισε ακόμα περισσότερες προσδοκίες για τη νέα τους δουλειά. Αυτές όμως δεν εκπληρώθηκαν στον επιθυμητό βαθμό ακόμα και για το πιο φανατικό κοινό τους (και είμαι σε αυτό). Το είναι η μάλλον πιο αδύναμη δισκογραφική στιγμή του σχήματος, σε καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει ότι το "Shiny and Oh So Bright..." δεν είναι ένα απολαυστικό άλμπουμ, αλλά κυρίως τονίζει πόσο υποτιμημένες είναι οι δυο προηγούμενες δουλειές του Corgan με τους Smashing Pumpkins.
Διαβάστε επίσης:
Για άλλη μια χρονιά άκουσα πάρα πολλά ενδιαφέροντα άλμπουμ που θα μπορούσαν να γεμίσουν μια διπλάσια λίστα από αυτή που θα παρουσιάσω σε αυτή και τις επόμενες αναρτήσεις. Αυτό που μου λείπει από τη φετινή χρονιά είναι τα αξιόλογα ντεμπούτο άλμπουμ νέων συγκροτημάτων ή μάλλον η έλλειψη αυτών σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Η αρχή γίνεται με την παρακάτω δεκάδα:
Νο.40 Motorama - Many Nights (Talitres): Οι Ρώσοι κυκλοφορούν τον ένα αξιόλογο δίσκο μετά τον άλλο, οι οποίοι πάντα βρίσκουν το δρόμο τους στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς σε αυτό το blog. Μουσικά ή στιχουργικά το "Many Nights" δεν διαφοροποιείται σχεδόν καθόλου από τις προηγούμενες δουλειές τους, αλλά προσφέρουν μια φρέσκια παρτίδα κομματιών που θα μας κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι τον επόμενο δίσκο τους.
Ακούστε: "Second Part"
Νο.39 David Eugene Edwards & Alexander Hacke - Risha (Glitterhouse Records): Το άλμπουμ αυτό συγκεντρώνει τα καλύτερα στοιχεία από τους κόσμους των μελών του, Einstürzende Neubauten και Wovenhand, ενσωματώνοντας και πολλά ακόμα στοιχεία με τη φωνή του David Eugene Edwards, όπως ήταν φυσιολογικό, να κυριαρχεί.
Ακούστε: "All In The Palm"
Νο.38 Ash Code - Perspektive (Swiss Dark Nights / Manic Depression Records): Τρίτος δίσκος για τους Ash Code και μετά το εξαιρετικό "Posthuman" του 2016, το "Perspektive" τους εδραιώνει ως ένα από τα καλύτερα coldwave συγκροτήματα από την Ιταλία.
Ακούστε: "Disease"
Νο.37 Soft Kill - Savior (Profound Lore Records): Οι Soft Kill έχουν καθιερωθεί με τους τελευταίους τους δίσκους ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα post-punk σχήματα, και το "Savior" απλώς επιβεβαιώνει το τελευταίο και τους οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερα ακροατήρια.
Ακούστε: "Dancing On Glass"
Νο.36 Ought - Room Inside the World (Merge): Το "Room Inside the World" δεν είναι μόνο το καλύτερο άλμπουμ των Ought, αλλά και το πιο ολοκληρωμένο παρουσιάζοντας παράλληλα και τη μεγαλύτερη ποικιλία. Ο χαρακτηριστικός τους ήχος γίνεται πιο μεστός, χωρίς να χάνει τη δύναμη και την επιθετικότητά του, βρίσκοντας όμως την ισορροπία που αναζητούσαν στις προηγούμενες δουλειές τους.
Ακούστε: "Take Everything"
Νο.35 Suede - The Blue Hour (Warner): Το νέο άλμπουμ των Suede μπορεί να μην φτάνει στα ίδια ύψη με τα δυο που ακολούθησαν την επανένωσή τους, αλλά σίγουρα προσθέτει ακόμα μια αξιόλογη δουλειά στην πλούσια δισκογραφική πορεία τους.
Ακούστε: "The Invisibles", "Don’t Be Afraid If Nobody Loves You"
Νο.34 Johnny Marr - Call The Comet (New Voodoo): Το "Call The Comet" είναι αναμφίβολα είναι το πιο Smiths άλμπουμ του Johnny Marr. Μπορεί να ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα το 2013 με το "The Messenger", αλλά πλέον αναπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο.
Ακούστε: "Walk Into The Sea", "Hi Hello"
Νο.33 King Dude - Music To Make War To (Van Records): O TJ Cowgill στηρίζεται για άλλη μια φορά στον κλασσικό dark folk ήχο του και στην αγάπη του στον Nick Cave και μας παραδίδει για άλλη μια φορά ένα απολαυστικά "μαύρο" και βαρύ δίσκο.
Ακούστε: "Velvet Rope", "Good And Bad"
Νο.32 TRAITRS - Butcher's Coin (Pleasence Records): To πρώτο από τα δυο ντεμπούτο άλμπουμ σε αυτή τη δεκάδα είναι η πρώτη δουλειά των Traitrs που αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα post-punk μουσικής, με οδηγούς τους The Cure και τους The Sisters Of Mercy, το οποίο παράλληλα δημιουργεί αρκετές προσδοκίες για το μέλλον τους.
Ακούστε: "Thin Flesh"
Νο.31 Vox Low - Vox Low (Born Bad Records): Οι Vox Low μας είχαν αφήσει τα διαπιστευτήριά τους με τις πρώτες μίνι κυκλοφορίες τους, οπότε δεν ήταν τόσο μεγάλη έκπληξη το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους. Με επιρροές από τους Joy Division μέχρι τους She Wants Revenge, δεν θα αφήσει κανένα φίλο του είδους παραπονεμένο.
Ακούστε: "Rejuvenation"
Οι Preoccupations, που πριν λίγες ημέρες πέρασαν και από τα μέρη μας για άλλη μια φορά, κυκλοφόρησαν πέρσι το τελευταίο τους άλμπουμ με τίτλο "New Material" από την Jagjaguwar. Πριν από λίγο καιρό παρουσίασαν μια πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή στο "Pontiac 87" των Protomartyr . Το κομμάτι συμπεριλαμβάνεται στο split 7" με τους τελευταίους, στο οποίο οι Protomartyr διασκευάζουν το "Forbidden" των Preoccupations.
Οι The Killers αποκάλυψαν το νέο τους κομμάτι, το οποίο ονομάζεται "Land Of The Free", αλλά και το βίντεο για αυτό σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με Όσκαρ, Spike Lee. Πρόκειται για ένα πολιτικοποιημένο κομμάτι, επηρεασμένο από τα πρόσφατα μεταναστευτικά γεγονότα, το τείχος του Trump στα σύνορα ΗΠΑ - Μεξικού και από πολλά ακόμα θέματα. Μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω:
