Λίγες μέρες πριν βγουν στο δρόμο για μια σειρά εμφανίσεων σε ευρωπαϊκό έδαφος, οι The Overjoyed και οι Frenzee έχουν νέα μουσική, 2 νέα σαρωτικά videoclips και υπεραποθεματικό ενέργειας! Αυτή την εβδομάδα, ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη και το Rover Bar, οι δυο μπάντες βγαίνουν σε κοινή ευρωπαϊκή περιοδεία, που θα τους φέρει σε 8 διαφορετικές χώρες σε 18 ημέρες.

Με ένα νέο κομμάτι, αλληλοσυμπληρούμενο με το off the hook videoclip οι Frenzee παρουσιάζουν το πιο φρέσκο πρόσωπο τους - αυτό είναι το "Infection". 

Ο Johnny Marr αναμένεται να κυκλοφορήσει την πρώτη του best-of συλλογή από την προσωπική του καριέρα, με τίτλο "Spirit Power: The Best of Johnny Marr", στις 3 Νοεμβρίου από την BMG. Ο θρυλικός κιθαρίστας μετά τους The Smiths συμμετείχε σε διάφορα σχήματα, πριν κυκλοφορήσει το 2013 το πρώτο προσωπικό άλμπουμ με τίτλο "The Messenger". Ακολούθησαν άλλα τρία, με τελευταίο το περσινό "Fever Dreams Pts 1-4". Η επερχόμενη συλλογή θα περιλαμβάνει και δυο νέα κομμάτια, τα "Somewhere" και "The Answer". Μπορείτε να δείτε το επίσημο βίντεο για το πρώτο παρακάτω:

Μπορεί να έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τη τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά της Chelsea Wolfe, με το "Birth Of Violence", αλλά ένα χρόνο μετά παρουσίασε το project με τίτλο Mrs. Piss με την Jess Gowrie, ενώ το 2021 συνεργάστηκε με τους Converge και το αποτέλεσμα ήταν ο δίσκος "Bloodmoon: I". Τώρα η Wolfe επέστρεψε με ένα νέο single, το οποίο ονομάζεται "Dusk" και μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί.

Τον φετινό Απρίλιο οι The National κυκλοφόρησαν τον ένατο δίσκο της καριέρας τους με τίτλο "First Two Pages of Frankenstein". Όμως το σχήμα αποδεικνύεται αρκετά παραγωγικό και στις 18 Σεπτεμβρίου παρουσίασε άλλο ένα νέο άλμπουμ με τίτλο "Laugh Track", στο οποίο συμμετέχουν οι Bon Iver, Phoebe Bridgers και Rosanne Cash. Παράλληλα δημοσιοποίησαν και το βίντεο για το κομμάτι "Deep End (Paul's In Pieces)", το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω:

Ο Lol Tolhurst των The Cure, ο Budgie των Siouxsie and the Banshees και ο παραγωγός Jacknife Lee ένωσαν τις "δυνάμεις" τους για ένα νέο σχήμα με το οποίο θα κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ. Αυτό θα ονομάζεται "Los Angeles", προφανώς είναι αφιερωμένη στη σχετική πόλη, και θα κυκλοφορήσει στις 3 Νοεμβρίου από την Play It Again Sam. Το νέο τους single αποτελεί το κομμάτι "Ghosted At Home", στο οποίο βρίσκουμε τον Bobby Gillespie των Primal Scream στα φωνητικά. Ο δίσκος θα περιλαμβάνει και άλλες συμμετοχές, όπως αυτές των James Murphy (LCD Soundsystem), Mark Bowen (IDLES), Isaac Brock (Modest Mouse) και πολλές ακόμα.

Μπορεί ακόμα να μην έχουμε δισκογραφικά νέα από το στρατόπεδο των New Order (η τελευταία ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά τους ήταν το "Music Complete" του 2015), αλλά τουλάχιστον έχουμε μια σημαντική επανακυκλοφορία. Το "Substance" που κυκλοφόρησε το 1987, περιλάμβανε τα καλύτερα κομμάτια του σχήματος, παρέα με πολλά hit singles, όπως τα "Blue Monday" και "True Faith", που δεν βρίσκονται στα επίσημα άλμπουμ του. Η επανακυκλοφορία έρχεται στις 10 Νοεμβρίου σε διπλό βινύλιο, διπλή κασέτα ή τετραπλό CD. Η τελευταία έκδοση θα περιλαμβάνει πολλά b-sides, διαφορετικές εκδοχές κομματιών και ένα live CD από την εμφάνισή τους στο Irvine Meadows Amphitheatre της Καλιφόρνια από το 1987.

Διαβάστε επίσης:

Οι Modern English υπήρξαν ένα από τα διακρινόμενα new wave/post-punk συγκροτήματα των 80s, οι οποίοι συνέχισαν να δισκογραφούν μέχρι το 1996. Δεκατέσσερα χρόνια μετά παρουσίασαν το "Soundtrack" του 2010 και το ακολούθησε το "Take Me to the Trees" του 2016. Έχουν πλέον περάσει επτά χρόνια και το σχήμα επέστρεψε με το single "Long In The Tooth", το οποίο, σύμφωνα και την ίδια την μπάντα, φέρνει μνήμες από την "Mesh & Lace" περίοδο τους. Το κομμάτι αποτελεί προπομπό του επερχόμενου νέου άλμπουμ τους με τίτλο "1 2 3 4", το οποίο αναμένεται να είναι διαθέσιμο στις αρχές της επόμενης χρονιάς.

Οι She Wants Revenge είναι ένα από τα κορυφαία post-punk revival συγκροτήματα και ένα από τα αγαπημένα μου των δυο τελευταίων δεκαετιών, οπότε η συναυλία της Τρίτης απλά δεν χανόταν. Έχοντας άποψη για το συγκρότημα από την περιοδεία της για το "Valleyheart" αλλά και πριν από τέσσερα χρόνια στο ίδιο συναυλιακό χώρο στην Αθήνα, δεν ήξερα τι ακόμα να περιμένω ζωντανά. Η πενταμελής όμως πλέον μπάντα για τις ζωντανές εμφανίσεις του σχήματος ήταν σε μεγάλα κέφια. Δεν ήταν ότι αυτή τη φορά χοροπηδούσαν ή χτυπιόντουσαν, απλώς μπορούσες να καταλάβεις από τη γλώσσα του σώματος ή άλλα απλά πράγματα ότι ήρθαν με ανεβασμένη διάθεση να δώσουν μια πραγματικά εξαιρετική εμφάνιση. Όπως και την προηγούμενη φορά είχαν πάρα πολύ καλό ήχο ενώ εντύπωση μου έκανε ότι την προετοιμασία την έκαναν οι ίδιοι.

Το ακόμα πιο ευχάριστο είναι ότι καταφέρνουν να ανανεώνουν το κοινό τους, στο οποίο συνυπήρχαν τα άτομα που τους ακούγαμε το 2006, όταν και κυκλοφόρησαν το φανταστικό ντεμπούτο τους, αλλά και άτομα πολύ μικρότερης ηλικίας. Αυτό είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς ότι έχουν να κυκλοφορήσουν ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά από το 2011 (φυσικά οι δραστηριότητες της μπάντας είχαν παγώσει για τέσσερα και κάτι χρόνια αλλά και πάλι είναι πολύ μεγάλο διάστημα).

Η συναυλία ξεκίνησε ιδανικά με το "Red Flags and Long Nights" και από κάτω χαμός. Γενικότερα τα τρία άλμπουμ εκπροσωπήθηκαν ανάλογα με το βαθμό προτίμησης του κοινού τους και της αποδοχής τους. Έτσι πολύ φυσιολογικά είχαμε έξι κομμάτια από το ντεμπούτο τους, πέντε από το "This Is Forever" και τρία από το υποτιμημένο αλλά καταπληκτικό "Valleyheart" (μπορείτε να διαβάσετε τη γνώμη μου για το τελευταίο, εδώ). Μην έχοντας δει το setlist τους πριν φτάσω στη συναυλία, δεν γνώριζα ότι μας επιφύλασσαν και μια έκπληξη. Αυτή ήταν τα δυο νέα κομμάτια "See The Distance, See The Truth" και "Believe". Αν και ήταν η πρώτη φορά που τα ακούω μου άρεσαν και τα δυο κατευθείαν, αλλά ιδίως το, πιο ιντερπολικό, πρώτο μπορεί να κάνει πιο άμεση αίσθηση. Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για καλύτερες στιγμές μιας και όλο το σετ τους ήταν άψογο, αλλά το encore τους με τα "She Will Always Be a Broken Girl", "Suck It Up", "Out of Control" και φυσικά το "Tear You Apart" (που το έκαναν δεκάλεπτο με ένα απολαυστικό τζαμάρισμα) ήταν το πιο δυνατό σημείο της συναυλίας.

Ο Justin Warfield πέρα το ότι διαθέτει μια ιδιαίτερη και σαγηνευτική φωνή, είναι από από αυτούς τους χαρισματικούς frontmen που δεν χρειάζεται να κάνει πολλά πράγματα για να προκαλέσει ενθουσιασμό στον κόσμο. Φτάνει μια κίνηση ή ένα λίκνισμα του για να ξεσηκώσει το κοινό. Ο συνήθως λίγο πιο απόμακρος τραγουδιστής του σχήματος είχε όμως απίστευτη όρεξη και τραγούδησε ακόμα και το "Animal Attraction", μέσα στο "Out of Control" όπως του ζήτησε κάποιος/α από το κοινό, ενώ έμεινε και στο τέλος για φωτογραφίες και αυτόγραφα, όπως κάνει πάντα ο Adam, με πολύ μεγαλύτερη διάθεση. Αυτή ήταν που έκανε και τη μεγαλύτερη διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη εμφάνισή τους. Έβγαζαν περισσότερη ενέργεια και δείχνουν σαφώς πιο ανανεωμένοι. Σε αυτό ίσως παίζει ρόλο και το νέο υλικό. Σε συζήτηση που είχα με τον Adam Bravin μετά το τέλος της εμφάνισής τους, μου αποκάλυψε ότι το νέο, τέταρτο, άλμπουμ των She Wants Revenge είναι σχεδόν έτοιμο και το πλάνο είναι να κυκλοφορήσει τον επόμενο Φεβρουάριο. Ήδη μετράω μέρες...

Στις 25 Αυγούστου η Cleopatra Records κυκλοφόρησε ένα tribute album στους Rammstein με τον από τίτλο "A Tribute To Rammstein", στο οποίο συμμετείχαν ονόματα όπως οι Front Line Assembly, Laibach, Lacrimas Profundere και πολλά ακόμα. Μέσα σε αυτά ήταν και οι The 69 Eyes που επέλεξαν να διασκευάσουν το "Feuer Frei!". Μάλιστα οι Φινλανδοί το προχώρησαν ακόμα περισσότερο και τον προηγούμενο μήνα παρουσίασαν και ένα επίσημο βίντεο για τη διασκευή, το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω.

Για τον περισσότερο κόσμο το ντεμπούτο των Pearl Jam, το "Ten", είναι αξεπέραστο και το κορυφαίο άλμπουμ τους. Αυτό είναι απόλυτα λογικό μιας και μιλάμε για μια πραγματικά τέλεια δουλειά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και δίσκο σταθμό που άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει και best of . Θεωρώ ότι τουλάχιστον τα τρία πρώτα άλμπουμ των Pearl Jam είναι καθαρά δεκάρια, αλλά το "Vs." θα έχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Είναι τόσες οι προσωπικές συνδέσεις και μνήμες που έχω συνυφασμένες με τον δεύτερο άλμπουμ των θρύλων από το Σιάτλ, που πάντα θα το επιλέγω έναντι των υπολοίπων. 

Τι δισκογραφική χρονιά όμως που ήταν το 1993; Η παρακάτω δεκάδα θα μπορούσε να ονομάζεται λίστα με δέκα Νο.1 (ή τουλάχιστον 7). Είναι η χρονιά που οι Smashing Pumpkins κυκλοφορούν το κορυφαίο τους δίσκο με το "Siamese Dream", αν και το "Mellon Collie and the Infinite Sadness" μπορεί να φέρει σαφείς αντιρρήσεις στο τελευταίο. Οι Nirvana κυκλοφορούν τον τρίτο και τελευταίο δίσκο τους, με τον οποίο προσπαθούν να ξεφύγουν από τον εμπορικό ήχο του "Nevermind" και τα καταφέρνουν με καταπληκτικά αποτελέσματα. Πέρα όμως από την φανταστική πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά των Tool, στην Αμερική είχαμε ακόμα πολύ αξιόλογες κυκλοφορίες από μπάντες όπως οι Monster Magnet, Melvins, Dinosaur Jr., The Afghan Whigs, Candlebox, The Breeders και Bad Religion (με το "American Jesus" που περιλαμβάνονταν στο άλμπουμ "Recipe For Hate" να γίνεται ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια τους).

Στην Αγγλία πάλι οι Depeche Mode εξακολουθούν να κατακτούν απάτητες κορυφές και να κυκλοφορούν άλλον ένα δίσκο που θα δημιουργήσει δική του σχολή, το "Songs Of Faith And Devotion". Οι Radiohead συνεχίζουν στη δική τους βρετανική εκδοχή του grunge, οι New Order εξακολουθούν να παρουσιάζουν καλούς δίσκους, χωρίς να φτάνουν τα επίπεδα τους στα 80s, και οι Slowdive κυκλοφορούν το "Souvlaki" ένα άλμπουμ - σημείο αναφοράς στην shoegaze σκηνή. Το britpop κύμα είναι έτοιμο να σαρώσει τα πάντα και αυτό φαίνεται από τις δουλειές των Blur, Suede, Manic Street Preachers, James και The Verve. Εξαιρετικές επίσης δουλειές με προέλευση από το Νησί, ήταν αυτές των PJ Harvey, New Model Army, The Levellers, Swervedriver και Cranes.

Σε πιο γκοθομεταλικά μονοπάτια οι θεοί Type O Negative κυκλοφορούν το ανυπέρβλητο "Bloody Kisses", ένα άλμπουμ που θα μνημονεύεται για πάντα, και οι Paradise Lost το πραγματικά τέλειο "Icon", το οποίο ρίχνει ακόμα περισσότερο φως στον νέο σκοτεινό δρόμο που ακολουθούν και μας προετοιμάζει για το μέλλον. Καλή χρονιά όμως και για το death doom metal με τις κυκλοφορίες των Anathema, Cathedral και My Dying Bride. Από την υπόλοιπη metal σκηνή μάλλον θα ξεχώριζα το "Chaos A.D." των Sepultura. Υπάρχουν επίσης τρεις δίσκοι από την Γερμανία, αυτοί των Einstürzende Neubauten, Deine Lakaien και KMFDM, που σε άλλη χρονιά θα ήταν πολύ πιθανό να βρίσκονταν στην κορυφαία δεκάδα. Τέλος δεν μπορούσα να μην αναφερθώ στην κορυφαία συλλογή του 1993, το "A Slight Case Of Overbombing: Greatest Hits Vol.1" των μοναδικών The Sisters Of Mercy.

10. New Order - Republic (London Recordings)

09. Slowdive - Souvlaki (Creation)

08. Radiohead - Pablo Honey (Parlophone)

07. Tool - Undertow (Zoo)

06. Depeche Mode - Songs Of Faith And Devotion (Mute)

05. Nirvana - In Utero (DGC Records)

04. Paradise Lost - Icon (Music for Nations)

03. Type O Negative - Bloody Kisses (Roadrunner)

02. The Smashing Pumpkins - Siamese Dream (Virgin)

01. Pearl Jam - Vs. (Epic)