Στις 13 Οκτωβρίου οι Creeper παρουσίασαν το τρίτο δίσκο της καριέρας τους με τίτλο "Sanguivore". Τα βήματα εξέλιξης που έχει κάνει το συγκρότημα, τόσο από πλευράς ήχου αλλά και από μεριάς συνθέσεων, είναι μεγάλα και αυτό φαίνεται κατευθείαν και από το εναρκτήριο κομμάτι του νέου τους άλμπουμ. Το "Further Than Forever" είναι ένα επικό, θεατρικό κομμάτι που κυλάει πιο γρήγορα και απολαυστικά από τα πρώιμα τρίλεπτα κομμάτια τους. Μάλιστα σκέφτηκαν να γυρίσουν και ένα βίντεο για το "Further Than Forever", με τη βοήθεια των Billy H Price και Jacek Zmarz, το οποίο μπορείτε να το παρακολουθήσετε παρακάτω.

Ήταν το 2018 όταν οι MGMT κυκλοφορούσαν τη τελευταία τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με τίτλο "Little Dark Age" και το καταπληκτικό ομότιτλο κομμάτι. Τώρα το σχήμα επέστρεψε για να ανακοινώσει τον πέμπτο του δίσκο, ο οποίος ονομάζεται "Loss Of Life" και τα κυκλοφορήσει στις 23 Φεβρουαρίου από την Mom + Pop (ο πρώτος τους μετά την Columbia). Πρώτο single αποτελεί το κομμάτι "Mother Nature", το οποίο μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί, ενώ σε ένα άλλο κομμάτι του άλμπουμ, το "Dancing In Babylon", συμμετέχει η Christine And The Queens.

Τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε η Chelsea Wolfe έκανε γνωστό το κομμάτι "Dusk". Τώρα επέστρεψε με την ανακοίνωση του νέου της άλμπουμ, το οποίο ονομάζεται "She Reaches Out To She Reaches Out To She" και θα είναι διαθέσιμο στις 9 Φεβρουαρίου από την Loma Vista Recordings. Επίσης κοινοποίησε και το δεύτερο single από τον επερχόμενο δίσκο της, το οποίο τιτλοφορείται "Whispers In The Echo Chamber" και συνοδεύεται από επίσημο βίντεο το οποίο μπορείτε να δείτε παρακάτω. Να θυμίσω ότι ο τελευταίος προσωπικός δίσκος της Wolfe ήταν το "Birth of Violence" του 2019.

Έχουν περάσει τρία χρόνια από τη τελευταία δισκογραφική δουλειά των Future Islands και το "As Long as You Are". Φέτος παρουσίασαν το single "Deep In The Night". Το κομμάτι θα περιλαμβάνεται στο νέο άλμπουμ των Future Islands, που όπως ανακοίνωσε το συγκρότημα θα ονομάζεται "People Who Aren’t There Anymore" και θα κυκλοφορήσει στις 26 Ιανουαρίου από την 4AD Records. Σε αυτό θα συμπεριλαμβάνεται και το περσινό single "King Of Sweden". Για την ώρα όμως, αποκάλυψαν άλλο ένα νέο κομμάτι, το οποίο μπορείτε να το ακούσετε στο επίσημο βίντεο που ακολουθεί.

Στις 25 Αυγούστου οι Drab Majesty κυκλοφόρησαν το νέο τους EP από την Dais Records με τίτλο "An Object In Motion". Από αυτό έχουν ήδη παρουσιάσει βίντεο για τα κομμάτια "Vanity", στο οποίο συμμετέχει και η Rachel Goswell, και "The Skin and the Glove". Πριν από λίγες ημέρες δημοσιοποίησαν και το τρίτο βίντεο από το φετινό EP τους για το κομμάτι "Cape Perpetua", το οποίο μπορείτε να το παρακολουθήσετε παρακάτω.

Έχουν συμπληρωθεί εννιά χρόνια από εκείνη την αξέχαστη συναυλία των Beastmilk στην Αθήνα και το An Club. Από τότε πολλά άλλαξαν και κάποια παρέμειναν σχετικά ίδια. Οι Mat "Kvohst" McNerney και Valtteri Arino μετά τη φυγή των Johan Snell και Dimitri Paile, συνέχισαν ως Grave Pleasures και εξακολούθησαν να μας απασχολούν με το ιδιαίτερο post-punk ύφος τους. Μπορεί σαν Beastmilk να κυκλοφόρησαν μόλις ένα άλμπουμ, το καταπληκτικό "Climax" του 2013, αλλά ως Grave Pleasures έφτασαν φέτος στο τρίτο τους άλμπουμ. Το "Plagueboys" συνεχίζει την πορεία του συγκροτήματος σε πιο σύγχρονους, μελωδικούς post-punk ήχους, φέρνοντάς τους πιο κοντά σε μπάντες όπως οι Interpol. Αυτός ήταν και ένας παραπάνω λόγος που ήθελα να δω τη μπάντα, μιας και ήθελα να τσεκάρω πώς θα αποδωθούν τα νέα κομμάτια ζωντανά.

Η αρχή έγινε με το ελληνικό post-punk συγκρότημα των Anima Triste. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω ολόκληρη την εμφάνισή τους, αλλά στα κομμάτια που παρακολούθησα ήταν ιδιαίτερα καλοί, τιμώντας τον παραδοσιακό 80s post-punk ήχο. Ακούστηκαν και κομμάτια από το "Alone", το άλμπουμ που παρουσίασαν στην αρχή της φετινής χρονιάς, το οποίο και προτείνω να το ακούσετε, όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, μιας και πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη κυκλοφορία στο χώρο. Οπότε μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε: εναρκτήρια μπάντα τσεκ.

Είχε έρθει η σειρά των Grave Pleasures και όσοι βρίσκονταν την προηγούμενη Παρασκευή στο Temple φαινόντουσαν ότι δεν μπορούσαν να περιμένουν. Τα εννιά χρόνια από την εμφάνιση των Beastmilk αποδείχτηκαν πολλά. Η αλήθεια είναι ότι η προσέλευση ήταν αρκετά μικρότερη από αυτή που περίμενα, αλλά αυτό που αποδείχτηκε κατά την εμφάνισή τους είναι ότι το κοινό τους είναι φανατικό. Άλλωστε δεν μπορείς να μην παρασυρθείς από την ενέργεια του Kvohst. Αυτό που τον κάνει τόσο καλό frontman δεν στηρίζεται στις κινήσεις του, στα ευχαριστώ ή στις κλασσικές δηλώσεις ότι νοιώθει καλά εδώ, αλλά στο ότι φαίνεται ότι το ζει πραγματικά και έχει την ικανότητα να στο μεταδίδει. Αυτό δεν σημαίνει ότι υστέρησε η υπόλοιπη μπάντα, που ήταν όσο ενεργητική μπορούσε στη μικρή σκηνή του Temple. Μπορεί ο ήχος να μην ήταν ο μεγαλύτερος σύμμαχός τους, αλλά η ατμόσφαιρα, διάθεση, ενέργεια ήταν όλα εκεί, οπότε προσωπικά δεν μου στέρησε κάτι από τη συνολική εμπειρία. 

Προφανώς και η μπάντα θα στήριζε το σετ της στο πρόσφατο άλμπουμ "Plagueboys" και πολύ καλά έκαναν μιας και μάλλον αποτελεί το κορυφαίο της. Στα πρώτα οκτώ κομμάτια τα πέντε ήταν από το τελευταίο τους πόνημα, με το "Lead Balloons" να έρχεται λίγο πιο μετά. Από αυτά θα ξεχώριζα περισσότερο το "Disintegration Girl" που αποτέλεσε τέλειο εναρκτήριο κομμάτι, αλλά και το "Society of Spectres" που είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει. Στην αρχή της παραγράφου έγραψα μάλλον για το φετινό δίσκο ως κορυφαίο, γιατί το "Motherblood" είναι πολύ κοντά, από το οποίο μάλιστα έπαιξαν και ένα περισσότερο κομμάτι σε σχέση με το "Plagueboys" (σύνολο επτά). Ο αναμενόμενος χαμός έγινε σε κομμάτια όπως το "Infatuation Overkill" και "Be My Hiroshima", αλλά δεν συγκρίνεται με αυτόν στο "Death Reflects Us". Άλλωστε το "Climax των Beastmilk" είναι και θα είναι ένας πολύ αγαπημένος δίσκος για τους λάτρεις του συγκεκριμένου ήχου. 

Στο ντεμπούτο τους με τίτλο "Dreamcrash" οι Grave Pleasures έβρισκαν ακόμα τα πατήματά τους, για αυτό και το άλμπουμ εκπροσωπήθηκε μόνο από το "New Hip Moon", το οποίο αποτελεί μία από τις λίγες καλές στιγμές του δίσκου. Έκλεισαν την εμφάνισή τους με άλλα δυο κομμάτια από το "Motherblood", τα "Deadenders" και "Joy Through Death". Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα encore, αλλά ο Kvohst και η παρέα του ξαναεμφανίστηκαν για να μας αποτελειώσουν με τα "Love in a Cold World" και "The Wind Blows Through Their Skulls" των Beastmilk. Ελπίζω μόνο να μην χρειαστεί να περάσουν άλλα εννιά χρόνια για να τους δούμε. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να ολοκληρώσω αυτή την ανάρτηση αλλιώς, πέρα από το ότι όλοι φύγαμε high on annihilation…

Μπορεί ακόμα οι επερχόμενες καλοκαιρινές sold-out συναυλίες των Coldplay να είναι στον αέρα, μιας και ανακοινώθηκε ότι το ΟΑΚΑ δεν θα μπορέσει να τις φιλοξενήσει, αλλά η High Priority θα φέρει τους Rammstein στην Αθήνα. Όπως ανακοινώθηκε αρχικά από την επίσημη σελίδα γερμανικού συγκροτήματος, η Αθήνα είναι μέσα στην ευρωπαϊκή του περιοδεία για το 2024. Μπορεί το που να είναι άγνωστο (OPAP Arena, Terra Vibe ή κάπου που δεν έχει σκεφτεί ακόμα κάποιος ,πάντως αναμένεται να ανακοινωθεί σύντομα), αλλά οι Γερμανοί θα βρεθούν στην χώρα μας στις 30 Μαΐου, δεκατέσσερα χρόνια μετά την εμφάνιση τους στο Terra Vibe. Να θυμίσω ότι το πιο πρόσφατο τους άλμπουμ τους ήταν το "Zeit" κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2022.

Η δουλειά τρώει τον αφέντη λέει το ελληνικό ρητό. Εμένα όμως μου έφαγε τα περισσότερα από τα πρώτα ονόματα του Plisskën festival την προηγούμενη Παρασκευή. Αυτό που στενοχωρήθηκα περισσότερο που δεν πρόλαβα ήταν το ebm σχήμα των Ultra Sunn, το όνομα που άνοιγε το φεστιβάλ. Ένα φεστιβάλ που ξεκίνησε σαν συναυλία των Idles, στη συνέχεια προστέθηκε και δεύτερη ημέρα λόγω του sold out της πρώτης ημέρας και τελικά εξελίχτηκε σε φεστιβάλ με την προσθήκη κάποιων ακόμα συγκροτημάτων. Αυτά ήταν αρκετά ετερόκλητα και το ίδιο φάνηκε και το κοινό που βρέθηκε εκεί. Αυτό που με μπέρδεψε όμως αρκετά, ήταν αυτό που έγινε με τα sold out. Αρχικά η πρώτη μέρα ανακοινώθηκε ότι είναι sold out και γι' αυτό θα είχαμε και δεύτερη. Με την ανακοίνωση της δεύτερης ξαφνικά ξαναεμφανίστηκαν εισιτήρια για την πρώτη και υπήρχαν τελικά διαθέσιμα μέχρι και τη μέρα της συναυλίας. Επίσης κάπου διάβασα ότι ξεπούλησε και η πρώτη ημέρα, κάτι που προφανώς δεν ισχύει μιας και ήμασταν, να το θέσω κόσμια, αρκετά χαλαρά με το μεγαλύτερο μέρος από τις κερκίδες άδειο. Αυτό δεν μπορώ να ξέρω αν οφείλεται σε κάποιο αποτυχημένο μαρκετίστικο κόλπο ή απλώς αφορά το πόσο κόσμο επιτρέπεται να φιλοξενήσει ο συγκεκριμένος χώρος.

Την εμφάνιση του Mazoha, αλλά και λίγο από αυτή του Cakes Da Killa που είδα, δεν θα μπορούσα να τις κρίνω γιατί δεν ήταν καθόλου στα γούστα μου. Το πρώτο όνομα που κατάφερα να παρακολουθήσω ολόκληρο ήταν αυτό της Alice Glass. Διάβασα, αλλά και άκουσα κατά τη διάρκεια της συναυλία της, πολλά αρνητικά σχόλια. Προσωπικά ποτέ δεν με ενοχλούσαν τα προηχογραφημένα μέρη, μιας και το μόνο "ζωντανό" στην εμφάνισή της, ήταν η φωνή της. Ήταν όμως μια πολύ τίμια παρουσία, με την Glass να αλωνίζει τη σκηνή και να χορεύει συνεχόμενα, αποδίδοντας πολύ αξιοπρεπώς τα κομμάτια της (όπως και κάποια των Crystal Castles (αν δεν κάνω λάθος). Το electro pop της ακούγεται πολύ ευχάριστα, αλλά ήταν πιο περίεργες, industrial στιγμές της που ξεχώρισαν. Το σίγουρο είναι ότι σε κλειστό χώρο τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Η συναυλία των Idles ήταν μια από τις πιο πολυαναμενόμενες και το συγκρότημα δικαίωσε όλες τις προσδοκίες μας. Είδαμε μια punk/ post punk μπάντα (πείτε το όπως θέλετε) στην ίσως καλύτερη στιγμή της καριέρας της, απίστευτα δεμένη με εξαιρετικό ήχο. Η αρχή έγινε με το "Colossus" και κατευθείαν το μεγαλύτερο μέρος του κοινού έδειξε να μπαίνει στο κλίμα. Μπορεί ο Joe Talbot να είναι ένας πολύ καλός frontman, αλλά οι Idles δεν στηρίζονται μόνο σε αυτό μιας και όλα τα μέλη του γκρουπ που συμμετέχουν στο σόου και βγάζουν απίστευτη ενέργεια. Για μένα μορφή της μπάντας δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον κιθαρίστα Mark Bowen, ο οποίος στη διάρκεια του "Love Song" κατέβηκε στο κοινό και άρχισε να τραγουδάει Celine Dion, Mariah Carey, Cranberries και ότι άλλο μπορούσε να σκεφτεί. Πρόκειται για "τρελοκομεία" που σε κερδίζουν απόλυτα επειδή μπορούν να το υποστηρίξουν και αυτό που βγάζουν φαίνεται αληθινό. Το σετ τους ήταν εξαιρετικά δομημένο και εννοείται ο περισσότερος χαμός έγινε στα "Mother" και "I'm Scum". Για το τέλος φύλαξαν τα ξεσηκωτικά "Never Fight A Man With A Perm" και "Danny Nedelko", ενώ μας αποχαιρέτησαν με το "Rottweiler". Οι Idles μας παρέδωσαν μια αξιομνημόνευτη εμπειρία και μια από τις καλύτερες συναυλιακές στιγμές της χρονιάς. Δεν ξέρω πως θα κινηθούν μουσικά από εδώ και πέρα, μιας και αρκετά συγκροτήματα αυτού του ήχου έχουν εγκλωβιστεί στο παρελθόν ή έχουν προβεί σε αποτυχημένους πειραματισμούς, αλλά για την ώρα αποτελούν δικαίως ένα από τα πιο εμβληματικά punk συγκροτήματα και αυτό έκανε τη συγκεκριμένη εμφάνιση πολύ πιο γλυκιά.

08. Zeraphine - Traumaworld (E-Wave Records)

06. Placebo - Sleeping With Ghosts (Virgin Records)

05. The White Stripes - Elephant (XL Recordings)