10 Ιουλίου με το θερμόμετρο να δείχνει 33 βαθμούς γύρω στις 10 το βράδυ και οι προσδοκίες μου για την ανταπόκριση του κόσμου στο live των Disappears δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλές. Ευτυχώς διαψεύστηκα, μιας και το An Club ήταν αρκετά γεμάτο. Σίγουρα, ρόλο σε αυτό έπαιξε και ότι ο ντράμερ του συγκροτήματος είναι ο Steve Shelley, των Sonic Youth(με τα μπλουζάκια των Youth μερίδας του κοινού να συνηγορούν σε αυτό). Αλλά, η μπάντα από το Σικάγο, με τρεις δίσκους ήδη στο ενεργητικό της σε τρία χρόνια, έχει να πει πολλά περισσότερα από την συμμετοχή του Shelley. Η αρχή έγινε με τους Έλληνες A Victim of Society, που είχαν ενδιαφέρον, αλλά δεδομένου ότι τους πρόλαβα προς το τέλος του σετ τους, θα ήθελα να τους ξαναδώ, ώστε να σχηματίσω καλύτερη άποψη. Το setlist των Disappears στηρίχτηκε κυρίως στον τελευταίο τους δίσκο, με τίτλο "Pre-Language", χωρίς φυσικά να ξεχάσουν τα 2 προηγούμενα τους "The Guider" και "Lux". Ιδίως στο ντεμπούτο τους ("Lux"), έχω ιδιαίτερη προτίμηση, ίσως και επειδή το έχω ακούσει περισσότερο από τα δυο επόμενα. Οι επιρροές τους (shoegaze, garage punk, post-punk, krautrock) ξεδιπλώνονται ιδανικά ζωντανά, ενώ καταφέρνουν να συνδυάζουν την ατμόσφαιρα με την ένταση, με τον λιγομίλητο τραγουδιστή και ηγέτη του γκρουπ Brian Case να δείχνει να βρίσκεται "αλλού", αλλά παράλληλα να βγάζει τόση ενέργεια που απογειώνει την όλη εμπειρία. Ο Shelley εκτοξεύει τα γεμάτα παραμόρφωση κομμάτια τους και δείχνει να το χαίρεται, ίσως περισσότερο από όλους. Στα highlight της συναυλίας και η διασκευή του "Radiation" των Suicide, την οποία συνηθίζουν να παίζουν στα live τους. Οι Disappears αποδίδουν εξαιρετικά ζωντανά και με μεγαλύτερη ποικιλομορφία στα κομμάτια τους θα είναι έτοιμοι για το βήμα παραπάνω. Η Arte Fiasco μας χάρισε άλλο ένα καλό live, και ελπίζω να συνεχίσει έτσι και τον ερχόμενο χειμώνα. Καλά τα φεστιβάλ ή οι συναυλίες σε στάδια, αλλά η αίσθηση που σου δίνει ένα καλό live σε μικρό χώρο, είναι αξεπέραστη. Πιστεύω οι περισσότεροι αποχώρησαν ιδρωμένοι, με τα αυτιά να βουίζουν και πλήρως ικανοποιημένοι.