Το "Insides" δεν είναι μόνο το κομμάτι του μήνα αλλά, παρόλο που κυκλοφόρησε πριν τρεις μήνες (και ακόμα μπορείτε να το κατεβάσετε ελεύθερα εδώ), το κομμάτι της χρονιάς. Ο νέος δίσκος των The Soft Moon, "Zeros", είναι διαθέσιμος από τις αρχές Νοεμβρίου, και προσωπικά αποτελεί μια από τις κορυφαίες μουσικές στιγμές για φέτος. Το "Insides" είναι σκοτεινό κομμάτι με άκαμπτη δυναμική, που σε παρασέρνει με την ορμή του. Απλά ακούστε το:

Ήταν εμφανές από το πρώτο ΕΡ των Cheatahs ("Coared"), ότι θα με απασχολήσουν και στο μέλλον, και το "Sans" ΕΡ απλά έρχεται να το επιβεβαιώσει. Ο ήχος τους βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε αυτόν των 90s shoegaze συγκροτημάτων (κλασσικά My Bloody Valentine), και των αμερικάνικων alternative rock της ίδιας δεκαετίας όπως Sonic Youth, Dinosaur Jr, κάτι απόλυτα φυσιολογικό μιας και τα μέλη της μπάντας προέρχονται από την Αγγλία, Αμερική, Καναδά και Γερμανία. Η καλύτερη απόδειξη όμως στο ότι δεν αποτελούν απλώς άλλη μια νοσταλγική περίπτωση, είναι το παρακάτω βίντεο:

Οι Pearl Jam έκαναν δώρο στα μέλη του επίσημου φαν κλαμπ τους Ten, δυο ηχογραφήσεις από το φεστιβάλ PJ20 που πραγματοποιήθηκε για τον εορτασμό των είκοσι χρόνων του συγκροτήματος. Το πρώτο κομμάτι είναι το "In the Moonlight" (b-side από το "Binaural"), στο οποίο συμμετείχε ο Josh Homme των Queens of the Stone Age, και το άλλο το "All Night" με τις συμμετοχές των Joseph Arthur, Liam Finn και Glen Hansard. Δείτε την εμφάνιση των Peal Jam με τον Homme στο "In the Moonlight" παρακάτω:

Το "Lose Control" είναι το νέο single των Courteeners, από τον επερχόμενο τρίτο τους άλμπουμ "Anna", το οποίο θα είναι διαθέσιμο στις 28 Ιανουαρίου. Το άλμπουμ πάλι κυκλοφορεί στις 4 Φεβρουαρίου και με αυτό ο Liam Fray και η παρέα του στοχεύουν στο να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, μιας και η μπάντα μπορεί να θεωρείτε ένα από τα αγαπημένα "παιδιά" του Μάντσεστερ, και μπορεί να έχει κάνει κάποια σχετική επιτυχία στο νησί αλλά ακόμα δεν έχει φτάσει στα επίπεδα που πολλοί την περίμεναν. Δείτε το tracklist του "Anna" όπως και το βίντεο του "Lose Control":

1. Are You In Love With A Notion?
2. Lose Control
3. Van Der Graaff
4. Push Yourself
5. When You Want Something You Can't Have
6. Welcome To The Rave
7. Save Rosemary In Time
8. Sharks Are Circling
9. Marquee
10. Money
11. Here Come The Young Men






To προηγούμενο άλμπουμ των The Mary Onettes, με τίτλο "Islands", κυκλοφόρησε το 2009 και το ακολούθησε το ΕΡ "Love Forever" στην αρχή της φετινής χρονιάς. Το "Evil Coast" είναι το πρώτο δείγμα από την νέα δισκογραφική δουλειά των Σουηδών, με αναμενόμενη ημερομηνία κυκλοφορίας την 12η Μαρτίου του 2013. Το νέο single-video ηχογραφήθηκε αλλά βιντεοσκοπήθηκε στην Βραζιλία. Τσεκάρετέ το:

Ήρθε το τέλος, όχι του κόσμου αν και το είχαν σιγουράκι οι Maya, αλλά της φετινής έκτης blogovision. Το άλμπουμ που θα επικρατήσει θεωρώ ότι δεν είναι τόσο σημαντικό όσο η ανταλλαγή απόψεων, αν και φέτος για τις πρώτες θέσεις οι προβλέψεις για στους Grizzly Bear, The xx και Alt-J (ιδίως αν δεν είχαν κερδίσει το φετινό Mercury Prize) δεν νομίζω να μην επαληθευτούν, ενώ εντύπωση μου έκανε η συνεχής παρουσία, της αξιόλογης αλλά δύσκολης τελευταίας δισκογραφικής δουλειάς των Swans. Η επιλογή μου με τους Smashing Pumpkins, σίγουρα μπορεί να φαντάζει λίγο περίεργη αλλά το άλμπουμ τους ήταν ακριβώς όπως θα περίμενα να ακούγεται μια από τις αγαπημένες μου μπάντες εν έτη 2012. Η αλήθεια ότι οποιοδήποτε από τα άλμπουμ των πρώτων 5,6 θέσεων θα μπορούσαν να βρεθούν σε άλλη θέση. Γενικά αν και άκουσα αρκετούς καλούς δίσκους, δεν κόλλησα ιδιαίτερα με κάποιον, όπως έχω πάθει τον τελευταίο καιρό με αυτόν τον The Soft Moon. Όμως λίγο ότι κυκλοφόρησε σχετικά αργά, και λίγο ότι δεν το είχα ακούσει νωρίς (για την κατάρτιση της λίστας της blogovision) και όσο θα ήθελα τον περιόρισε, μόλις στην δέκατη θέση. Ήταν και η μόνη θέση που μετάνιωσα μιας και με λίγο περισσότερο χρόνο, ίσως η κορυφή να ήταν διαφορετική. Άντε και του χρόνου. Αναλυτικά η λίστα:

No. 01 : The Smashing Pumpkins - Oceania
No. 02 : Light Asylum - Light Asylum
No. 03 : O. Children - Apnea
No. 04 : Trust - Trst
No. 05 : A Place To Bury Strangers - Worship
No. 06 : Holograms - Holograms
No. 07 : The Twilight Sad - No One Can Ever Know
No. 08 : DIIV - Oshin
No. 09 : Paul Banks - Banks
No. 10 : The Soft Moon- Zeros
No. 11 : John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood
No. 12 : Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Τους I Like Trains τους είχα ξαναδεί, αλλά λίγο ο πολύ αξιόλογος τελευταίος τους δίσκος, με τίτλο "The Shallows", λίγο τα εκτεταμένα ηλεκτρονικά σε αυτόν, μου κίνησαν το ενδιαφέρον ώστε να παραστώ άλλη μια φορά σε live της μπάντας από το Leeds. Σίγουρα και η παρουσία των Wonky Doll and the Echo ήταν στα συν της βραδιάς, και αυτό οι Αθηναίοι το απέδειξαν έμπρακτα επί σκηνής. Οι Έλληνες μας παρουσίασαν το ντεμπούτο τους "Pleasant Thoughts", φανερώνοντας την αγάπη τους για τις πιο σκοτεινές μουσικές πτυχές των 80s δοσμένα όμως με φρέσκιες ιδέες, και το σημαντικότερο καλά κομμάτια. Πολύ καλή εμφάνιση, και μακάρι να διαρκούσε και περισσότερο.



Οι I Like Trains βγήκαν στη σκηνή με το "Beacons", ίσως την πιο αμήχανη στιγμή της παρουσίας τους, μιας και το ηχητικό αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο. Από το δεύτερο όμως κομμάτι, το "Sirens", η μπάντα βρήκε τον ρυθμό και τον ήχο της, και μας καθοδήγησαν στα γνωστά post-rock μουσικά τοπία τους. Άλλοτε ονειρικοί και άλλοτε ηλεκτρικοί, ως και "χορευτικούς" θα μπορούσες να τους πεις σε αυτά τα σημεία, μας ταξίδεψαν με highlights τα "Mnemosyne"(το καλύτερο κομμάτι του φετινού lp για μένα), που live πήρε ακόμα καλύτερη μορφή, αλλά και τα κλασσικά τους "Terra Nova", "A Father’s Son" και "Sea of Regrets". Με το τελευταίο, το οποίο ήρθε μετά από περίπου μιάμισης ώρας παρουσίας στη σκηνή, μας άφησαν οι I Like Trains ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη και την προτίμηση που τους έδειξε το ελληνικό κοινό.

I Like Trains - Beacons (live @ Κύτταρο):


I Like Trains - Mnemosyne(live @ Κύτταρο):

Όχι δεν κάνω πλάκα, και ούτε καν προσπαθώ να κάνω την διαφορά μιας και είμαι αρκετά σίγουρος ότι το "Oceania" δεν πρέπει να βρέθηκε σε πολλές λίστες, αν όχι σε καμία. Ίσως αν υπήρχε κατηγορία με τα χειρότερα να πήγαινε καλύτερα. Η άποψή μου προφανώς δεν θα μπορούσε παρά να είναι, η εντελώς αντίθετη. Φυσικά όμως, μου φαίνεται κάπως περίεργο όταν ακόμα και γνωστές μουσικές ιστοσελίδες που το έκριναν ιδιαιτέρως θετικά, σαν το Paste (8,3 στα 10), δεν το συμπεριέλαβαν στις αντίστοιχες λίστες τους. Ίσως πάλι, μου ήταν εντελώς αναμενόμενο. Θεωρώ ότι ο Billy Corgan βρίσκεται στην καλύτερη φάση του, πιθανώς μετά το "Adore", και πολύ απλά είναι ο δίσκος που άκουσα περισσότερο μέσα στο 2012 (μπορείτε να διαβάσετε την άποψή μου για το "Oceania" εδώ). Δείτε το "The Celestials", το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ για μένα, από την εμφάνιση του γκρουπ στον Jay Leno:



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 02 : Light Asylum - Light Asylum
No. 03 : O. Children - Apnea
No. 04 : Trust - Trst
No. 05 : A Place To Bury Strangers - Worship
No. 06 : Holograms - Holograms
No. 07 : The Twilight Sad - No One Can Ever Know
No. 08 : DIIV - Oshin
No. 09 : Paul Banks - Banks
No. 10 : The Soft Moon- Zeros
No. 11 : John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood
No. 12 : Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Οι O. Children θα μπορούσαν απλώς να επαναλάβουν για τον δεύτερο δίσκο τους, την συνταγή του προ διετίας καταπληκτικού ντεμπούτου τους, αλλά αντί γιαυτό προσπαθούν να εξελίσσουν τον ήχο τους, ενσωματώνοντας από britpop μέχρι stoner στοιχεία. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, ενώ όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πριν από περίπου ένα μήνα, είναι και μια το ίδιο καλή live μπάντα. Διαβάστε τι έγινε στην πρόσφατη εμφάνιση των O. Children στην Αθήνα εδώ, όπως και το album review του "Apnea" εδώ.



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 04 : Trust - Trst
No. 05 : A Place To Bury Strangers - Worship
No. 06 : Holograms - Holograms
No. 07 : The Twilight Sad - No One Can Ever Know
No. 08 : DIIV - Oshin
No. 09 : Paul Banks - Banks
No. 10 : The Soft Moon- Zeros
No. 11 : John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood
No. 12 : Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Οι Night Engine μας έρχονται από το Λονδίνο, και η πρώτη μου επαφή μαζί τους ήταν με το κομμάτι "I’ll Make It Worth Your While", το οποίο φαντάζει σαν μια μίξη David Bowie και Franz Ferdinand. Η μουσική τους τους έχει σαφείς αναφορές σε 70s ονόματα της βρετανικής σκηνής, αλλά το μεγάλο ατού τους, είναι ότι τις ενσωματώνουν στον ήχο του σήμερα ιδανικά, και θεωρώ ότι ένα όνομα που θα απασχολήσει ένα αρκετά μεγαλύτερο κοινό στο μέλλον.

Πέρυσι η Maya Postepski συμμετείχε σε έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2011, το "Feel It Break" των Austra, και φέτος το ξαναπραγματοποιεί παρέα με τον Robert Alfons και το ντεμπούτο των Trust. Σκοτεινές μελωδίες, νεορομαντικές ατμόσφαιρες, πάντα με ηλεκτρονική διάθεση και ήχο πολύ κοντά σε αυτόν των Austra, αν και σαφώς πιο χορευτικός. Διαβάστε πιο αναλυτικά την άποψή μου για το άλμπουμ των Trust εδώ.



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 05 : A Place To Bury Strangers - Worship
No. 06 : Holograms - Holograms
No. 07 : The Twilight Sad - No One Can Ever Know
No. 08 : DIIV - Oshin
No. 09 : Paul Banks - Banks
No. 10 : The Soft Moon- Zeros
No. 11 : John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood
No. 12 : Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Το "Worship" έρχεται σαν συνέχεια του "Onwards To The Wall" (το καλύτερο ΕΡ που άκουσα φέτος), και βρίσκει τους A Place To Bury Strangers να μειώνουν λίγο τον θόρυβο προς χάριν πιο Curικών και γενικότερα νεοκυματικών μελωδιών, με το αποτέλεσμα όμως να μένει το ίδιο εντυπωσιακό όπως και στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Διαβάστε για την φετινή εμφάνιση των Νεοϋορκέζων θορυβοποιών στην χώρα μας εδώ, αλλά και το album review του "Worship" εδώ.



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 06 : Holograms - Holograms
No. 07 : The Twilight Sad - No One Can Ever Know
No. 08 : DIIV - Oshin
No. 09 : Paul Banks - Banks
No. 10 : The Soft Moon- Zeros
No. 11 : John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood
No. 12 : Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Μετά από την περσινή ηχητική επίθεση των Iceage, το ομώνυμο άλμπουμ των επίσης Σουηδών Holograms λειτουργεί σαν χρονοκάψουλα πίσω στα 80s και την post-punk σκηνή. Τα στοιχεία από μπάντες όπως οι Buzzcocks, οι Joy Division ή άλλα γκρουπ της Factory Records είναι εμφανή, παρουσιάζονται όμως με μια αρκετά φρέσκια οπτική. Η αλήθεια είναι ότι από αυτόν τον δίσκο και πάνω, όλα τα άλμπουμ θα μπορούσαν να βρίσκονται σε οποιαδήποτε θέση και η κατάταξή μου βασίστηκε σε λεπτομέρειες.



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 07 : The Twilight Sad - No One Can Ever Know
No. 08 : DIIV - Oshin
No. 09 : Paul Banks - Banks
No. 10 : The Soft Moon- Zeros
No. 11 : John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood
No. 12 : Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Για πάνω από πέντε δεκαετίες η Μεγάλη Βρετανία προσφέρει συγκροτήματα που προσελκύουν το ενδιαφέρουν όλου του μουσικού κοινού, ή έστω ενός μεγάλου μέρους αυτού. Η ψηφοφορία αυτή αφορά τις μπάντες που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο στα 00s (ή κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους από το 2000 και μετά, παρόλο που μπορεί να σχηματίστηκαν μέσα στα 90s), με κάποιες από αυτές να κάνουν το βήμα παραπάνω και άλλες να αναλώνονται απλώς στα εξώφυλλα του βρετανικού μουσικού τύπου όπως της ΝΜΕ. Keep Calm And Vote On...

Οι The Twilight Sad υιοθετούν μια πιο ηλεκτρονική στάση για το τρίτο τους δίσκο, πιο κοντά σε αυτή των Editors του τελευταίου άλμπουμ, και θεωρώ ότι μας προσφέρουν την καλύτερη δουλειά τους ως τώρα. Οπότε με ιδιαίτερη χαρά άκουσα το νέο της ανακοίνωσης της συναυλίας τους στα μέρη μας. Διαβάστε το album review του "No One Can Ever Know" εδώ.



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 08 : DIIV - Oshin
No. 09 : Paul Banks - Banks
No. 10 : The Soft Moon- Zeros
No. 11 : John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood
No. 12 : Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Ο δίσκος των DIIV είναι άλλη μια αξιόλογη κυκλοφορία που μας έρχεται από την Captured Tracks φέτος. Η μπάντα από το Brooklyn ενσωματώνει στον ήχο της, στοιχεία από το shoegaze ήχο των 90s και από τον wave των 80s, δημιουργώντας κάποια από τα πιο όμορφα κομμάτια που άκουσα μέσα στη χρονιά, όπως τα singles "Doused" και "How Long Have You Known".



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 09 : Paul Banks - Banks
No. 10 : The Soft Moon- Zeros
No. 11 : John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood
No. 12 : Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου οι I Like Trains θα εμφανιστούν στο Κύτταρο Live Club για να μας παρουσιάσουν την ολοκαίνουργια δουλειά τους "The Shallows". Ένας δίσκος που ενσωματώνει ιδανικά στοιχεία από τα post είδη, rock και punk, με λίγο πιο ηλεκτρονική διάθεση αυτήν τη φορά για την μπάντα από το Leeds, ο οποίος και βρέθηκε άνετα στην λίστα μου για τη φετινή blogovision. Την συναυλία θα ανοίξουν οι Wonky Doll and the Echo, μια μπάντα στην οποία είχα αναφερθεί πριν λίγο καιρό. To συγκρότημα κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο το "Pleasant Τhoughts", μια από τις πιο αξιόλογες εγχώριες δουλειές. Μια μέρα νωρίτερα, οι I Like Trains θα εμφανιστούν στην Θεσσαλονίκη, με support τους Psychedelic Trips To Death.

Δεύτερος προσωπικός δίσκος για τον Paul Banks, και ότι δεν κατάφερε με το "Julian Plenti…Is Skyscraper" του 2009, να ξεφύγει δηλαδή από την σκιά των Interpol, το πετυχαίνει με το "Banks". Σε ένα γεμάτο άλμπουμ ο Banks προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τον ήχο που τον έχουμε γνωρίσει, και ως ένα σημείο τα καταφέρνει, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζουν ακόμα και τα instrumental κομμάτια του.



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 10 : The Soft Moon- Zeros
No. 11 : John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood
No. 12 : Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Οι The Twilight Sad κυκλοφόρησαν φέτος τον τρίτο τους δίσκο με τίτλο "No One Can Ever Know", έναν από τoυς καλύτερους της φετινής χρονιάς (μιας και είμαστε και σε περίοδο blogovision), ενώ πριν λίγο καιρό έκαναν διαθέσιμη μια δουλειά με remixes με κομμάτια από αυτόν (διαβάστε το album review του "No One Can Ever Know" εδώ). Οι Σκωτσέζοι θα εμφανιστούν στις 31 Ιανουαρίου 2013 στην Αθήνα, 1 Φεβρουαρίου στην Λάρισα και 2 Φεβρουαρίου στην Θεσσαλονίκη. Αναμένουμε περισσότερες πληροφορίες σύντομα.

Πλέον οι The Soft Moon δεν προκαλούν την ίδια έκπληξη, όπως έκαναν με το ντεμπούτο τους το 2010, αλλά επανέρχονται ακόμα πιο κλειστοφοβικοί και επιθετικοί αλλά και με αρκετά πιο σχηματισμένες συνθέσεις. Το "Zeros" κυκλοφόρησε στις 30 Οκτωβρίου και δεν ξέρω αν είναι ο ενθουσιασμός μου ή επιφυλακτικότητά μου(μάλλον το δεύτερο), λόγω του λίγου χρόνου που είναι ο δίσκος διαθέσιμος, που με οδήγησαν να του δώσω αυτή την θέση. Πάντως περιλαμβάνει, ίσως το καλύτερο κομμάτι της χρονιάς για μένα, το "Insides".



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 11 : John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood
No. 12 : Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Ο John Cale έχει πατήσει τα 70 πια, αλλά εξακολουθεί να κυκλοφορεί αξιόλογους δίσκους. Έτσι μετά το πολύ καλό "HoboSapiens" του 2003 (και το "blackAcetate" του 2005), επιστρέφει φέτος με το "Shifty Adventures In Nookie Wood", μια δουλειά που σίγουρα δεν περιμένεις από κάποιον με 50 χρόνια στο χώρο. Πέρα από κάποιες άτυχες στιγμές, με την χρήση του auto-tune, το άλμπουμ αποτελεί ένα ιδιαίτερα ευχάριστο άκουσμα, ενώ ξεχωρίζει και ανάμειξη του Danger Mouse στο "I Wanna Talk 2 U". Αν μάλιστα το δεύτερο μέρος του δίσκου ήταν στα ίδια επίπεδα με το πρώτο μισό, το "Shifty Adventures In Nookie Wood" θα ήταν ακόμα πιο ψηλά στην λίστα.



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 12 : Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Ο Ariel Pink κυκλοφορεί αξιόλογα άλμπουμ εδώ και πολλά χρόνια, αλλά ιδίως μετά το προηγούμενο του άλμπουμ "Before Today", που απέσπασε ιδιαίτερα καλές κριτικές και γνώρισε μεγάλη αποδοχή, η συνέχεια έμοιαζε πιο δύσκολη. Το "Mature Themes" διαθέτει έξυπνες ιδέες, ενδιαφέροντες ήχους ενώ είναι γεμάτο από lo-fi / dream pop "διαμαντάκια". Τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε από τον κ. Rosenberg;



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Το νέο άλμπουμ των iLiKETRAiNS, The Shallows, τους βρίσκει να εγκαταλείπουν τις όποιες ατμοσφαιρικές post-rock αναφορές τους με τα πλούσια μουσικά στρώματα, για χάρη πιο άμεσων post-punk δρόμων με τα synth στοιχεία να γίνονται πιο εμφανή. Για μένα ο τρίτος δίσκος της μπάντας από το Leeds, είναι με διαφορά ο καλύτερός της. Μάλιστα σε λίγες μέρες, και πιο συγκεκριμένα στις 15 Δεκεμβρίου, θα μας επισκεφτούν στα πλαίσια της προώθησης του νέου τους δίσκου.



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Η μπάντα των αδερφών Hannah και Colette Thurlow, 2:54 (όνομα εμπνευσμένο από κομμάτι των Melvins), μετράει περίπου ενάμιση χρόνο ζωής και φέτος κυκλοφόρησε το πρώτο της ομότιτλο άλμπουμ. Οι επιρροές τους πολλές, από PJ Harvey μέχρι Siouxsie and the Banshees και Echo And The Bunnymen, ο συνδυασμός ιδανικός ενώ το αποτέλεσμα καταφέρνει να ακούγεται αρκετά "φρέσκο".



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Ο αριθμός των indie ηλεκτρονικών συγκροτημάτων με γυναικεία φωνητικά όλο και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια. Ο δεύτερος δίσκος των Chairlift, "Something", είναι μια από τις πιο αξιόλογες synthgaze δουλειές που δεν ακολουθεί απλώς την 80s revival φάση, χωρίς αδύναμα σημεία, με κάποια από τα πιο κολλητικά pop κομμάτια που άκουσα φέτος.



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Turn on the neon lights. Το "Confess" είναι η καλύτερη στιγμή της καριέρας του George Lewis Jr (aka Twin Shadow). Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, "Golden Light", ακούγεται σαν μια σύγχρονη εκδοχή του "Cry Little Sister" από το soundtrack του Lost Boys, αλλά γενικότερα ο δίσκος είναι ριζωμένος στην new wave και pop σκηνή των 80s, με καλύτερες στιγμές τα "Five Seconds", "Beg for the Night" και "The One".



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Από τους πολλούς αξιόλογους πρώτους δίσκους νέων συγκροτημάτων που κυκλοφόρησαν φέτος, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η δουλειά των Exitmusic, σίγουρα επηρεασμένος από το εξαιρετικό περσινό ΕΡ τους, "From Silence". Το Νεοϋορκέζικο δίδυμο, των Aleksa Palladino και Devon Church, παρουσίασε ένα dream-pop άλμπουμ που λοξοκοιτάει προς Zola Jesus, με highlights σχεδόν όλο το δίσκο (εντάξει για το "The Modern Age" έχω ήδη αναφερθεί αρκετές φορές). Διαβάστε το album review του "Passage" εδώ.

Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Το "Given To The Wild" είναι το τρίτο άλμπουμ των Maccabees, το οποίο ήταν και υποψήφιο για το φετινό Mercury Prize (που κέρδισαν τελικά οι Alt-J). Οι Βρετανοί εξέλιξαν τον ήχο τους, ενσωματώνοντας στοιχεία από Coldplay μέχρι Arcade Fire, ενώ προσπάθησαν να κάνουν ένα βήμα αντίστοιχο με αυτό των The Horrors, ίσως με όχι την ίδια επιτυχία, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο κάθε δίσκος τους είναι καλύτερος από τον προηγούμενο (μπορείτε να διαβάσετε το ολόκληρο το album review του "Given To The Wild" εδώ).



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language

Ο Jack White έχει καταφέρει να κυκλοφορήσει αρκετά αξιόλογες δουλειές μετά τους White Stripes, τόσο με τους The Raconteurs όσο και με τους The Dead Weather. Μετά την τελευταία δουλειά των δεύτερων, ο White παρουσίασε φέτος την πρώτη του προσωπική δουλειά, με τίτλο "Blunderbuss", που είναι η πιο άμεση και ίσως η πιο ολοκληρωμένη του κυκλοφορία μετά τους Stripes. Πρόκειται για ένα άλμπουμ χωρίς γεμίσματα, που τόσους μήνες μου ακούγεται το ίδιο ευχάριστα, και με το οποίο ο White ξεφεύγει ακόμα περισσότερο από την σκιά της προηγούμενης μπάντας του.



Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 20 : Disappears - Pre Language

Οι Disappears είναι ένα αρκετά παραγωγικό συγκρότημα, μιας και το "Pre Language" είναι το τρίτο άλμπουμ που κυκλοφορούν από το 2010. Οι περισσότεροι τους γνώρισαν εξαιτίας της συμμετοχής στο συγκρότημα του drummer των Sonic Youth, Steve Shelley, αλλά η μπάντα έχει να παρουσιάσει πολλά περισσότερα από αυτό. Μουσικά κινούνται ανάμεσα σε Stooges και Sonic Youth, με μια πιο post-punk οπτική. Το "Pre Language" μπορεί να μην φτάνει στα επίπεδα του ντεμπούτο τους "Lux", αλλά αποτελεί ένα αξιόλογο άλμπουμ που ξεχειλίζει από ενέργεια. Μάλιστα, τον Ιούλιο μας επισκέφτηκαν και μας χάρισαν ένα πολύ δυνατό live (διαβάστε για την συναυλία των Disappears εδώ).

Για έκτη συνεχόμενη χρονιά πραγματοποιείται φέτος η blogovision, στην οποία παίρνουν μέρος πάνω από 170 blogs. Το POEt'S SOUND συμμετέχει για πρώτη φορά φέτος, με στόχο πέρα από την έκφραση των προτιμήσεων μου, την αντιμετώπιση της ανίατης εμμονής μου με τις μουσικές λίστες. Τουλάχιστον ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος. Πριν όμως από την λίστα με τα είκοσι καλύτερα άλμπουμ της φετινής χρονιάς(καταδικασμένη υπόθεση, μιας και μερικά ούτε outsider δεν θεωρούνται από τους περισσότερους), θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποιους δίσκους που δεν βρίσκονται μέσα σε αυτή. Συνοπτικά, φέτος είχαμε την δυναμική επιστροφή των Swans με το "The Seer" αλλά και αυτήν του πάντα αξιόπιστου Bruce Springsteen, τον δίσκο των Django Django(ελπίζω να μην μείνει στους περισσότερους μόνο η χρήση τραγουδιού τους από εταιρεία κινητής τηλεφωνίας), τους Spector με κάποια από τα καλύτερα ποπ κομμάτια για τη χρονιά που πέρασε, την έκπληξη που ακούει στο όνομα Grimes, αλλά και την επανασύνδεση των Soundgarden με ένα άλμπουμ πολύ καλύτερο απ' ότι περίμενα. Το "El Camino" των The Black Keys δεν μπορώ να το συμπεριλάβω στην διαδικασία αφού είναι και κυριολεκτικά περσινός δίσκος, με ημερομηνία κυκλοφορίας 6 Δεκεμβρίου 2011, αλλά βρίσκεται στην λίστα με τις προτιμήσεις μου από το 2011.