Όπως φαίνεται με το "Delta Machine" αλλά και με την προηγούμενη κυκλοφορία τους, στόχος των Depeche Mode μάλλον είναι να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια τους χωρίς να παρουσιάσουν κάτι που να προσβάλει την πλούσια ιστορία τους. Και ίσως για μερικούς αυτό να είναι αρκετό, μιας και με δεκατρία άλμπουμ σε ένα ήχο και μουσικό είδος, που οι ίδιοι βοήθησαν να διαμορφωθεί, είναι από μόνο του γεγονός εντυπωσιακό. Θεωρώ ότι οι Βρετανοί είχαν εύκολο έργο μιας και η νέα τους δουλειά είχε αρχικά να συναγωνιστεί το τραγικό "Sounds of the Universe" του 2009 και την απογοήτευση που αυτό είχε δημιουργήσει. Και κατά ένα μέρος το καταφέρνουν, αλλά αυτό ίσως είναι το μόνο του επίτευγμα αφού ούτε κατά διάνοια δεν πλησιάζει το "Playing the Angel" και ακόμα περισσότερο τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Το να αναλύσω ποιο κομμάτι θυμίζει ποιο παλιότερο πιστεύω ότι εδώ δεν έχει νόημα. Δυστυχώς οι Depeche Mode προσπαθούν να αντιγράψουν τις παλαιότερες αισθητικές τους, και αποτυγχάνουν όπως φαίνεται καθαρά στα "Broken", "Soothe My Soul" και στο πρώτο single με τίτλο "Heaven". Όπως όμως είπα και πριν, το "Delta Machine" δεν είναι κακό άλμπουμ αλλά μέτριο, το οποίο έχει τις στιγμές του. Από αυτές θα ξεχώριζα τα "Angel", "Alone" και "Soft Touch / Raw Nerve". Δεν είναι ότι οι Depeche Mode είναι οι μοναδικοί που πουλάνε το ίδιο προϊόν με διαφορετικό περιτύλιγμα -το είδαμε άλλωστε, και μόνο από τα φετινά ονόματα να υπολογίσει κανείς, από Nick Cave, David Bowie, My Bloody Valentine και αρκετούς άλλους (για τον καλύτερο electropop δίσκο που άκουσα τους πρώτους μήνες κατευθυνθείτε εδώ)- απλώς δεν έχουν τα κομμάτια να το υποστηρίξουν. Δεν ξέρω τι θα ήταν καλύτερο να ελπίζω για το επερχόμενο live των Depeche Mode στην Ελλάδα, το τρελά υποκριτικό να μην παίξουν πολλά νέα κομμάτια ή αυτά να ακούγονται πολύ καλύτερα έως αγνώριστα ζωντανά;

Βαθμολογία: 5 / 10