Με το "Big TV", οι White Lies έρχονται να δικαιώσουν τις μεγάλες προσδοκίες που δημιούργησε το καταπληκτικό ντεμπούτο τους το 2009. Όχι ότι το "Ritual" ήταν κακό (μπορείτε να διαβάσετε το album review εδώ), αλλά ήταν τόσο αγχωμένοι να αποτινάξουν τις επιρροές που τους απέδιδαν από μπάντες όπως οι Interpol και οι Joy Division, όπως άλλωστε παραδέχτηκαν και οι ίδιοι σε πρόσφατη συνέντευξή τους, που πιστεύω ότι τους οδήγησε σε ηχητικά μονοπάτια που δεν τους αντιπροσώπευαν και στην τελική δεν τους ταίριαζαν κιόλας. Εδώ φανερώνεται ότι το συγκρότημα έχει αποδεχτεί τις αναφορές αυτές ως στοιχεία του DΝΑ του ως μπάντα, με το "Big TV" να κινείται στις σκοτεινές ατμόσφαιρες του "To Lose My Life", χωρίς να χάνει την πιο pop ευαισθησία του μεγαλεπήβολου "Ritual". Και αυτό είναι φανερό από το πρώτο ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, μια από τις πιο ηλεκτρονικές στιγμές της κυκλοφορίας, οι οποίες πάντως είναι αρκετά μειωμένες. 

Οι White Lies αποφάσισαν να παρουσιάσουν ένα concept δίσκο, και να διηγηθούν την ιστορία μιας κοπέλας που αφήνει μια επαρχιακή περιοχή για χάρη μιας μεγαλούπολης, με τα προβλήματα στη σχέση της που συνοδεύουν μια τέτοια απόφαση, ενώ παράλληλα ανακαλύπτει ότι ο πατέρας της δουλεύει σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό. Πέρα από το ότι βοηθάει τον ακροατή να αντιληφθεί το άλμπουμ σαν σύνολο (σε αυτό παίζει ρόλο και το άψογο tracklist που κυλάει σαν ένα ιδανικό mixtape), αποτελεί και την καλύτερη δουλειά τους, τουλάχιστον στο συγκεκριμένο τομέα, με αποκορύφωση το τελευταίο κομμάτι "Goldmine". Ο δίσκος δείχνει να βασίζεται στο δυνατό κορμό των "First Time Caller" -μια από τις καλύτερες συνθέσεις που έχει παρουσιάσει η μπάντα-, "Mother Tongue" και "Getting Even" (διαθέσιμο για δωρεάν κατέβασμα), όμως στην πραγματικότητα με κομμάτια όπως τα "Big TV", "Tricky To Love" και το μαγικό "Change" (που όχι δεν είναι το "Atmosphere" των White Lies μιας και κάτι τέτοιο αποτελεί την εύκολη αναφορά), οι στιγμές που υπολείπεται το "Big TV" είναι ελάχιστες. Ίσως σε αυτές να ανήκουν το πρώτο single "There Goes Our Love Again" και το "Be Your Man" - χωρίς να λέω ότι πρόκειται για αδύναμα κομμάτια απλά όχι στο ίδιο επίπεδο - με το πρώτο να αποτελεί ένα κομμάτι που μάλλον θα ζήλευαν συγκροτήματα όπως οι The Maccabees (χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το πολύ καλό συγκρότημα από το Λονδίνο). 

Οι περισσότερες κατηγορίες εναντίον του συγκροτήματος, λόγω των επιρροών του, που βρίσκονται στα 80s και ποικίλουν από Joy Division μέχρι Simple Minds, με αποτέλεσμα να τους κατατάσσουν απλά σαν άλλο ένα μέλος μιας αναβιωτικής μόδας, βασίζονται γενικότερα στο θέμα της αυθεντικότητας, σαν τα δανεικά των Daft Punk, Vampire Weekend, Savages, The National στα πρόσφατα άλμπουμ τους (τυχαία ονόματα, χωρίς πρόθεση σύγκρισης), είναι και αγύριστα. Δεν είναι μόνο τα σύγχρονα μέσα που χρησιμοποιούν για να εκφραστούν, η απόδειξη ότι μπάντα βρίσκεται στο τώρα, αλλά και η αμεσότητα με την οποία μιλάνε στον ακροατή. Καταλαβαίνω πάντως γιατί, παρόλο της προφανής εμπορικότητας του εγχειρήματος, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα πολυδιάστατα κριτήρια και κατ' επέκταση να πουληθεί εύκολα από έντυπα και ιστοσελίδες όπως το Pitchfork, NME και τόσα άλλα, όμως ομολογώ ότι είμαι θύμα της "απάτης" της μπάντας. Οι White Lies αποδεικνύουν με το "Big TV" ότι είναι από τις λίγες σπουδαίες μπάντες της εποχής μας.

Βαθμολογία: 9 / 10