Δεύτερο άλμπουμ για τους Weekend και η διαφορετική προσέγγιση που ακολουθούν εδώ, γίνεται εμφανής από το εναρκτήριο κομμάτι, με τον θόρυβο να έχει παραχωρήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην μελωδία. Φυσικά οι επιρροές από The Jesus And Mary Chain και από αντίστοιχα συγκροτήματα του είδους, που ήταν τόσο έκδηλες στο ντεμπούτο τους, καλά κρατούν. Απλώς οι Καλιφορνέζοι στο "Jinx", θεωρώ ότι έχουν βρει την σωστή ισορροπία μεταξύ των noise/ shoegaze εξάρσεων και της πιο ποπ αμεσότητας, σε ένα μουσικό πλαίσιο που μοιράζονται αρκετές νεοϋορκέζικες μπάντες όπως οι The Pains of Being Pure at Heart και οι A Place to Bury Strangers. Αυτή η ηχητική κατεύθυνση μπορεί να χαρακτηριστεί πιο εύκολα σαν σημάδι διάθεσης ή ωριμότητας, παρά σαν άνοιγμα σε πιο ευχάριστα ακροατήρια. Shoegaze, post-punk dream-pop δένουν ιδανικά, με κλασσικό παράδειγμα το "Mirror", σε έναν δίσκο που κυλάει απολαυστικά από την αρχή ως την τελευταία νότα του "Just Drive", αφού όμως έχουν προηγηθεί απανωτές επαναλήψεις των "July", "Oubliette", "Scream Queen" και κυρίως του cur-ικού "It's Alright", ένα από τα καλύτερα φετινά κομμάτια. Αν με το "Sports" κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή, με το "Jinx" με κέρδισαν, και αν περιορίσουν κάποιες σαφείς αναφορές στις μπάντες που γουστάρουν, σίγουρα μπορούμε να περιμένουμε πολλά περισσότερα από τους Weekend στο μέλλον.

Βαθμολογία: 8,5 / 10