Όταν το 2009 οι Kasabian κυκλοφόρησαν το τρίτο άλμπουμ τους "West Ryder Pauper Lunatic Asylum" πολλοί θεώρησαν ότι κυκλοφόρησαν την κορυφαία δουλειά τους. Η μπάντα συνέχισε όμως και δυο χρόνια μετά παρουσίασαν άλλο ένα έξοχο δείγμα εμπορικού βρετανικού rock με το δίσκο "Velociraptor!". Μάλιστα, το 2012, στα πλαίσια της προώθησης αυτής της δουλειάς, πέρασαν και από τη χώρα μας για λογαριασμό του Ejekt Festival. Αλλά μιας και μιλάμε για Ejekt, στο οποίο θα εμφανιστούν και φέτος, αν πέρσι πήρα μια μεγάλη κρυάδα από το άλμπουμ των Editors "The Weight Of Your Love", που επίσης θα βρεθούν στο ίδιο φεστιβάλ, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το ταξίδι στην Αλάσκα χορηγία της πέμπτης δισκογραφικής προσπάθειας του γκρουπ από το Λέστερ.

Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα σημάδια είχαν φανεί από το πρώτο single "Eez-eh",  που όπως είχα ξαναγράψει, μπορεί σίγουρα να αποτελέσει το απόλυτο καλοκαιρινό χιτάκι για τίποτα Άγγλους καμένους τουρίστες. Πέρα από τετριμμένα και κλασσικά σχόλια, από την μπάντα, περί καλύτερης δουλειάς, εξέλιξης ή ότι η κιθαριστική μουσική έχει πεθάνει και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, το χειρότερο είναι ότι η όλη συμπεριφορά και το στυλ τους φαίνεται να έχει μεταλλαχτεί. Εδώ το "Bumblebeee", το δεύτερο κομμάτι που αρχικά φανέρωσαν σε εκπομπή του Jools Holland, που στην αρχή μου φάνηκε απλά πολύ καλύτερο του "Eez-eh", αποτελεί ίσως την καλύτερη δυνατή στιγμή του "48:13".

Το χειρότερο είναι ότι δείχνουν να πετούν στα σκουπίδια το μουσικό ύφος τους, για χάρη ενός ήχου που ακούγεται σαν μια κακή κόπια των Hot Chip ή άλλων dance rock σχημάτων. Το "Stevie" μοιάζει σαν να γράφτηκε για να αποτελέσει μέρος σε soundtrack σε καμιά ταινία στυλ Τransformers, ενώ το "Doomsday" είναι σαν κομμάτι των Τing Τings, που δεν νομίζω όμως να καταφέρει να μπει ούτε καν σε διαφήμιση της Fanta. Tα "Treat" και "Glass" φαίνεται σαν να προσπαθούν, αποτυχημένα, να πατήσουν σε Chemical Brothers και Dj Shadow αντίστοιχα. 

Γενικά, οι καλές στιγμές του "48:13", πέρα από το "Bumblebeee", είναι ελάχιστες, όπως είναι αυτές που συναντάμε σε κομμάτια όπως το 90s brit "Clouds" ή το ανθεμικό "Bow". Με τέτοιες δουλειές είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν κοντά στην επιτυχία των Arctic Monkeys, τουλάχιστον στη συνείδηση του περισσότερου κόσμου, ή γενικότερα στα εμπορικά επίπεδα που στοχεύουν. Μπορεί την παρέα του Tom να την θεωρούσα πάντα ένα σκαλί πάνω από όλες τις βρετανικές μπάντες του είδους, αλλά όσο και να με προβλημάτισαν τα πειράματα του Alex Turner στο περσινό "ΑΜ", εδώ οι Kasabian, χωρίς να θέλω να απαξιώσω την προηγούμενη πορεία τους, παρουσιάζουν ένα άλμπουμ, ως επί το πλείστον, απογοητευτικό και εντελώς ανέμπνευστο, όπως φαίνεται και από τον τίτλο του "48:13", που δηλώνει τη διάρκεια του, αλλά και αυτό ακόμα το υπολόγισαν λάθος. Τουλάχιστον είμαι σίγουρος ότι δεν έχουν ξεχάσει πως να δίνουν καταπληκτικά live...

Βαθμολογία: 3 / 10