Η αλήθεια είναι ότι δεν συνηθίζω να διαβάζω δισκοκριτικές, ιδίως για άλμπουμ που με ενδιαφέρει να γράψω την άποψή μου. Φυσικά αυτό που έγινε με τον νέο δίσκο των Nick Cave And The Bad Seeds ήταν ίσως κάτι παραπάνω από ότι περίμενα. Το "Skeleton Tree" βρίσκονταν παντού, με πρώτης ακρόασης, πρώτης ώρας, πρώτης μέρας, πρώτης βδομάδας reviews που είχαν εντρυφήσει ήδη στο άλμπουμ, με την υπερβολή να είναι το κυρίαρχο στοιχείο στα περισσότερα άρθρα που υπέπεσαν στην αντίληψή μου. 

Εννοείται οποιαδήποτε κυκλοφορία των Nick Cave And The Bad Seeds είναι από μόνη της σημαντικό γεγονός, ιδίως τώρα που συνοδεύτηκε από το γεγονός του θανάτου του υιού του Cave. Επίσης το γεγονός ότι το άλμπουμ γράφτηκε ως επί το πλείστον πριν από το τραγικό συμβάν μάλλον άφησε τους περισσότερους αδιάφορους, εκθειάζοντας την αντανάκλαση της μεγάλης απώλειας του καλλιτέχνη στα κομμάτια του. Εννοείται ότι όλο αυτό θα είχε επίδραση στην απόδοση των τραγουδιών. Όμως δεν είναι ότι ο Cave έγραφε για λουλουδάκια και ουράνια τόξα, αφού σε όλη του τη δισκογραφία πραγματεύεται με τον θάνατο και το κάνει ίσως καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Οπότε, όχι το "Skeleton Tree" δεν είναι αριστούργημα, σίγουρα όμως αποτελεί άλλο ένα πολύ αξιόλογο δίσκο που τιμάει το όνομα και την ιστορία του καλλιτέχνη. Άλλωστε ο Nick Cave σπάνια μας έχει απογοητεύσει και δεν το κάνει ούτε τώρα.

Μουσικά το "Skeleton Tree" συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Push The Sky Away", το οποίο το θεωρώ ανώτερο αλλά φυσικά έχουν περάσει τρία χρόνια που το ακούω και το έχω εμπεδώσει πολύ καλύτερα. H απογυμνωμένη δομή των κομματιών συνεχίζεται επιτυχημένα και εδώ, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα το "Jesus Alone" - που ανοίγει μαγικά τον δίσκο - και το "Girl In Amber", ενώ το "I Need You" είναι ένα κλασσικό Cave-ικό κομμάτι που φέρνει στο μυαλό πολλές κλασσικές στιγμές από το παρελθόν του. Αλλά τα σημεία με μεγαλύτερο πειραματισμό είναι αυτά που τραβούν και την προσοχή περισσότερο, όπως αυτά εντοπίζονται σε κομμάτια όπως το ονειρικό "Rings Of Saturn", το στοιχειωτικό "Anthrocene", ενώ η Δανέζα σοπράνο Else Torp κλέβει την παράσταση στο "Distant Sky". Σίγουρα είναι δύσκολο να απομονωθεί η σκέψη του προσωπικού δράματος του Nick Cave, αλλά το πως προωθείται ο δίσκος δεν μειώνει την αδιαμφισβήτητη αξία του "Skeleton Tree" από έναν τέτοιο μοναδικό καλλιτέχνη.

Βαθμολογία: 8 / 10