Ένα από τα πράγματα που σίγουρα δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους Wild Beasts, είναι ότι μένουν στάσιμοι ηχητικά. To βρετανικό συγκρότημα από το indie/ art pop του ντεμπούτο του, με τίτλο "Limbo, Panto" το 2008, μέχρι το ηλεκτρονικό "Present Tense" έχει επιδείξει περιπετειώδες χαρακτήρα και σημαντική συνθετική εξέλιξη. Επίσης η μπάντα φημίζεται για τις εξαιρετικές ζωντανές εμφανίσεις της, κάτι που είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω στο Plisskën Festival πριν δυο χρόνια και πράγματι οι Wild Beasts είναι μια διαφορετική οντότητα ζωντανά.

Ο νέος τους δίσκος συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Present Tense", μια από τις καλύτερες δουλειές του 2014, ακολουθώντας πιο χορευτικά μονοπάτια με εντυπωσιακή αυτοπεποίθηση. Ο μπασίστας των Wild Beasts, Tom Fleming, έδωσε την εξής περιγραφή για το "Boy King": "The last record was made up of love songs, this one is all fuck songs". Όντως και στα σαράντα λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ είναι φανερή μια τέτοια δυναμική.

Το σχήμα ενσωματώνει industrial, funk, electronica και r&b στοιχεία στον μοναδικό ηλεκτρονικό ποπ ήχο του με θεαματικά αποτελέσματα όπως φαίνεται άλλωστε σε κομμάτια όπως τα "Big Cat", "Tough Guy" και "Get My Bang". Το "Celestial Creatures" αποτελεί το φετινό "Mecca", το "Alpha Female" ένα απίστευτα εθιστικό electro-pop κομμάτι, ενώ το "He the Colossus" είναι η αγαπημένη μου στιγμή του άλμπουμ. Εκεί που νόμιζες ότι τα highlights του δίσκου σταματούν στο απολαυστικό "Eat Your Heart out Adonis", έρχεται η ονειρική electronica του "Dreamliner" για να κλείσει μαγικά το "Boy King".

Προσωπικά θεωρώ το "Boy King" ότι καλύτερο έχει προσφέρει το συγκρότημα μέχρι σήμερα. Πολλοί δυσκολεύονται να ξεπεράσουν το "Smother", που κυκλοφόρησε το 2011, αλλά ανεξάρτητα αν κάποιος εκτιμάει περισσότερο την πιο ευαίσθητη, θεατρική πλευρά των Wild Beasts ή την πιο ηλεκτρονική, το πέμπτο άλμπουμ τους δύσκολα θα αφήσει πολλούς ασυγκίνητους.

Βαθμολογία: 8 / 10