Το "Friends" αποτελεί το τέταρτο δισκογραφικό βήμα των White Lies και το πρώτο τους σε πολυεθνική εταιρεία. Σίγουρα με αυτό το άλμπουμ το σχήμα θα ήθελε να στοχεύσει σε μεγαλύτερα ακροατήρια, αλλά πραγματικά δεν νομίζω ότι η συγκεκριμένη δουλειά μπορεί να ακουστεί πέρα από τον κύκλο των πιστών φίλων τους. Αναμφίβολα οι White Lies έχουν διανύσει πολύ δρόμο από τις ελπιδοφόρες ημέρες τους ως Fear Of Flying. Το ντεμπούτο τους - το "To Lose My Life" του 2009 - φανέρωσε ένα συγκρότημα που παρά τις σαφείς επιρροές του, είχε την δική του μουσική ταυτότητα και για αυτό ακόμα αποτελεί έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Με το "Ritual" που ακολούθησε μάλλον προσπάθησαν αποτυχημένα να "ευχαριστήσουν" περισσότερους, ενώ το εξαιρετικό "Big TV" του 2013 τους ξαναέβαλε στον ίσιο δρόμο.

Το "Friends" ακούγεται σαν να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Ritual" του 2011, με πιο έντονο όμως τον 80s, στο πιο γλυκανάλατό του, ήχο και σαφώς χειρότερη παραγωγή, για την οποία υπεύθυνη είναι η ίδια η μπάντα. Δεν είναι φυσικά ότι ο νέος δίσκος των White Lies δεν αποτελείται από καλά κομμάτια, απλώς χάρη κυρίως στα παραπάνω στοιχεία δεν μπορούν να αναδειχθούν περισσότερο. Το "Take It Out on Me" που ανοίγει το άλμπουμ είναι ένα απολαυστικό pop κομμάτι με μια χαρακτηριστική White Lies μελωδία που σου μένει, το οποίο ακολουθείται από το "Morning in LA" που θα μπορούσε να αποτελεί ένα ξεχασμένο 80s new wave χιτάκι. Το "Hold Back Your Love" θα ήταν ένα πολύ καλό The Killers κομμάτι, ενώ το "Don't Want to Feel It All" ξεχωρίζει με την Coldplay μελωδία του ρεφρέν, αλλά και τα δυο κομμάτια θα είχαν καλύτερη τύχη αν τα είχαν κυκλοφορήσει τα προαναφερθέντα συγκροτήματα. Το "Come On" μάλλον θα αποτελέσει ένα καλό συναυλιακό κομμάτι, πράγμα που θα έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε από κοντά σε λίγες μέρες, το "Swing" φέρνει στο μυαλό τις πρώτες μέρες του σχήματος από το Ealing, ενώ η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ έρχεται με το synth rock του "Summer Didn’t Change A Thing".

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο "Friends" δεν είναι τα κομμάτια, αλλά ότι οι White Lies δείχνουν να ξεφεύγουν από τον δικό τους μουσικό δρόμο για να ακολουθήσουν έναν που έχουν χαράξει πολύ πετυχημένα άλλα συγκροτήματα νωρίτερα. Έτσι μπαίνουν στον ίδιο στίβο με μπάντες όπως οι The Killers, οι Bastille ή και οι The 1975, χωρίς όμως να είναι Αμερικανοί και αποτελώντας απλά άλλο ένα σχήμα που αντιγράφει τον ήχο των πρώτων, και δίχως να έχουν τα φόντα για τη μαζική απήχηση των άλλων δυο. Οπότε αν δεν ανήκετε στο φανατικό κοινό των White Lies, καλό θα ήταν να παραβλέψετε τον παρακάτω βαθμό όπως μάλλον και το "Friends" και να κατευθυνθείτε σε κάποια παλαιότερη κυκλοφορία του σχήματος.

Βαθμολογία: 7 / 10