O Christian Eldefors έχει κυκλοφορήσει με το psych rock συγκρότημα των The Orange Revival δυο δισκογραφικές δουλειές, με τελευταία το "Futurecent" του 2015. Μάλλον όμως έχει και μια πιο σκοτεινή πλευρά, που σκέφτηκε να την εκφράσει με το νέο προσωπικό του σχήμα. Με τους NONN αφήνει στην άκρη τις ψυχεδελικές ανησυχίες του βασικού του γκρουπ, προσεγγίζοντας ένα άλλο συγκρότημα της Fuzz Club Records, τους The Underground Youth, αν και με μια πιο industrial post-punk λογική. Αυτό που γίνεται για άλλη μια φορά εμφανές και από το ομότιτλο ντεμπούτο των NONN, είναι πόσες πολλές μπάντες και μουσικούς έχουν επηρεάσει οι Suicide.
Το άλμπουμ ανοίγει με το "Walls" ένα τρίλεπτο βιομηχανικό κομμάτι που λειτουργεί ως η καλύτερη εισαγωγή για αυτά που ακολουθήσουν. Με το "Lost" κόλλησα από την πρώτη ακρόαση και βασιζόμενο σε μια Cure μελωδία, μάλλον αποτελεί την κορυφαία στιγμή του δίσκου, ενώ το "Stay" ξεδιπλώνει τις New Order επιρροές των NONN.
Αλλά και τα υπόλοιπα κομμάτια στηρίζονται στις ίδιες βάσεις. Από αυτά θα ξεχώριζα το εξαιρετικό instrumental "Cold", που θα μπορούσα να το φανταστώ στο soundtrack του "Stranger Things", αλλά και τα "Hills" και "Need" (με το δεύτερο να αποτελεί το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε για τον δίσκο), τα οποία κάνουν τις συγκρίσεις με τους The Soft Moon αναπόφευκτες, μιας και ο Eldefors χρησιμοποιεί τις φωνές αλλά και γενικότερα τα ήχους που έχει στην διάθεσή του με παρόμοιο τρόπο με τον Luis Vasquez. Μπορεί η συγκεκριμένη απόδοση να έχει φορεθεί αρκετά, με το συγκεκριμένο άλμπουμ να μην αποτελεί εξαίρεση στο φαινόμενο της ηχητικής επανάληψης, αλλά εδώ οι NONN δείχνουν ότι έχουν τις ιδέες να ξεχωρίσουν και να αποτελέσουν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα της συγκεκριμένης σκηνής.
Βαθμολογία: 7,5 / 10
Οι Whispering Sons αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα post-punk/ darkwave συγκροτήματα. Οι Βέλγοι κυκλοφόρησαν το 2015 σε κασέτα από την Wool-E Tapes (βινύλιο και cd ήρθαν την επόμενη χρονιά από την Minimal Maximal και Daft Records αντίστοιχα) το ντεμπούτο EP τους "Endless Party", ενώ ακολούθησε το διπλό single "Performance / Strange Identities" σε 7" από την Weyrd Son Records. Από αυτό μπορείτε να ακούσετε το αγαπημένο μου "Strange Identities" εδώ. Οι Whispering Sons θα βρεθούν φέτος για πρώτη φορά στην Ελλάδα, για μια εμφάνιση στο Death Disco την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου.
Στην Αγγλία οι Editors χτίζουν πάνω στην επιτυχία του "The Back Room" και κυκλοφορούν το ακόμα πιο άμεσο δεύτερο άλμπουμ, που θα γίνει το αγαπημένο πολλών φίλων τους, ενώ παρουσιάζεται και το νέο συγκρότημα των The Twilight Sad, που θα χαρακτηριστούν ως οι Σκωτσέζοι Joy Division. Ο χαρακτηρισμός αυτός θα τους αποδοθεί όχι τόσο λόγω του ήχου τους, όσο για την τόσο ιδιαίτερη και δυναμική σκηνική παρουσία του frontman τους. Σε αυτούς ήρθαν να προστεθούν και δυο παλιοί γνώριμοι, με τον Αυστραλό Nick Cave να δημιουργεί με τους Bad Seeds ένα νέο project, τους Grinderman, με το οποίο θα παρουσιάσει το πολύ αξιόλογο ντεμπούτο του και την Siouxsie να κυκλοφορεί το "Mantaray".
Την ίδια στιγμή η τρέλα στο Νησί με τους Arctic Monkeys και τον δεύτερο δίσκο τους καλά κρατεί. Φυσικά υπήρξε και μια στρατιά βρετανικών indie κυκλοφοριών, όπως είναι αυτές των The Cribs, Bloc Party, Klaxons, Maxïmo Park, Babyshambles, The Horrors, να το συντροφεύουν. Από αυτές όμως, εκείνη που θα ξεχώριζα και οριακά έμεινε έξω από την παρακάτω λίστα είναι το ντεμπούτο "Colout It In" των The Maccabees. Σίγουρα μια μεγαλύτερη λίστα θα περιελάμβανε και τα ονόματα των Nine Inch Nails, The White Stripes, A Place To Bury Strangers, Queens Of The Stone Age, LCD Soundsystem, of Montreal, Have A Nice Life, UNKLE, New Model Army, Pink Turns Blue και τόσα ακόμα. Νομίζω πάντως ότι είμαι από τους λίγους που ενθουσιάστηκαν τόσο με την δισκογραφική επιστροφή, μετά από εφτά χρόνια, των The Smashing Pumpkins και το "Zeigeist". Τέλος, πρέπει να αναφερθώ και σε δυο καταπληκτικά soundtracks, το "The Assassination of Jesse James By The Coward Robert Ford" από τους Nick Cave και Warren Ellis και φυσικά στο "Into The Wild" από τον Eddie Vedder των Pearl Jam.
10. The Smashing Pumpkins - Zeitgeist (Martha's Music)
09. Grinderman - Grinderman (Mute)
08. Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare (Domino)
05. The Twilight Sad - Fourteen Autumns & Fifteen Winters (FatCat Records)
04. Black Rebel Motorcycle Club - Baby 81 (Island)
04. Black Rebel Motorcycle Club - Baby 81 (Island)
03. Interpol - Our Love To Admire (Capitol Records)
02. She Wants Revenge - This Is Forever (Geffen Records)
Live Review: Kasabian, The Jesus & Mary Chain, Peter Hook & Of Montreal @ Ejekt Festival, Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017
Ejekt Festival Ιουλίου 23, 2017
Το Ejekt Festival κατάφερε να φέρει φέτος κάποια πολύ μεγάλα ονόματα. Η αρχή έγινε με τους The Killers, την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ. Αυτό που περίμενα όμως, όσο τίποτα άλλο, ήταν η εμφάνιση των The Jesus And Mary Chain. Φτάνοντας στην Πλατεία Νερού, οι Of Montreal βρίσκονταν ήδη στη σκηνή του Ejekt, έχοντας αρχίσει το σετ τους. Είχα ακούσει πολύ καλά λόγια για τις ζωντανές τους εμφανίσεις, τα οποία με χαρά είδα να επαληθεύονται. Αναμφίβολα τα βλέμματα έπεσαν πάνω στον frontman τους, Kevin Barnes, ο οποίος εμφανίστηκε με γυναικεία ρούχα και ήταν η ψυχή του γκρουπ. Παρουσίασαν νέα αλλά και παλιότερα κομμάτια, που όλα ακούγονταν πολύ καλύτερα ζωντανά, ενώ έκλεισαν με το χιτάκι τους "The Past Is A Grotesque Animal".
Για τις ζωντανές εμφανίσεις του Peter Hook με την μπάντα του, τους The Light, έχω αναφερθεί ξανά στο παρελθόν. Άλλωστε είχαν παρουσιάσει το ίδιο σετ για το "Unknown Pleasures" σε συναυλία τους στα μέρη μας το 2011. Αν κριθούν ως μια μπάντα διασκευών ήταν άψογοι ή τουλάχιστον ήταν ακριβώς όπως θα περίμενα μια τέτοια μπάντα. Αν υπολογίσει κανείς ότι το σχήμα περιλαμβάνει και ένα αυθεντικό μέλος των Joy Division, η συναισθηματική φόρτιση γίνεται μεγαλύτερη.
Το να ξεχωρίσω καλύτερες στιγμές από το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών, έστω και live, είναι αδύνατο. Ο Hook πάντως, ήταν επικοινωνιακός όσο ποτέ, έδειξε να το χαίρεται, όπως άλλωστε και μεγάλη μερίδα του κόσμου που είχε έρθει για να τον δει. Αφού αφιέρωσε το "Atmosphere" στον Ian Curtis, μας αποχαιρέτησε ιδανικά, με το τρίπτυχο "Ceremony", "Transmission", "Love Will Tear Us Apart" και τον ίδιο να πετάει τη μπλούζα του στο κοινό.
Αρχικά ένα, όσο γίνεται, αντικειμενικό συμπέρασμα. Οι The Jesus And Mary Chain ήταν θεοί. Οι άτυποι headliners της βραδιάς ήταν ο λόγος που πολλοί βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού το βράδυ της Παρασκευής και δεν απογοήτευσαν κανέναν. Και πως να το κάνουν άλλωστε, με ένα σετ αποτελούμενο με κομμάτια από όλη τη καριέρα τους, με εξαίρεση το άλμπουμ "Stoned & Dethroned". Μπορεί να περίμενα να ακούσω κάποια κομμάτια όπως τα "Darklands", "Cracking Up", "Happy When It Rains", ή οποιοδήποτε ακόμα από το "Psychocandy", όμως έχουν τόσο αξιόλογη δισκογραφία που ότι και να έπαιζαν θα μου ήταν αρκετό (και ήταν).
Εννοείται ότι έδωσαν βάρος στο καταπληκτικό νέο τους άλμπουμ "Damage And Joy", από το οποίο έπαιξαν πέντε κομμάτια. Από αυτά απόλαυσα περισσότερο ζωντανά τα "Always Sad", "All Things Pass" και κυρίως το "War On Peace". Δεν έλειψαν φυσικά τα πιο γνωστά τους κομμάτια, όπως τα "April Skies", "Head On" και "Just Like Honey". Συνολικά είχαν πολύ καλό ήχο, αν και λίγη περισσότερη παραμόρφωση δεν θα με χαλούσε. Οι ίδιοι πάντως έδειχναν να αντιμετωπίζουν κάποιο τεχνικό πρόβλημα, που δεν έγινε εμφανές από κάτω, με μοναδικό ίσως αρνητικό σημείο στο live τους, το ότι χάνονταν λίγο τα γυναικεία φωνητικά. Μετά από κάτι παραπάνω από μια ώρα, μας "αποτελείωσαν" με το "Reverence". Σίγουρα η κορυφαία εμφάνιση της βραδιάς.
Οι, πλέον γνώριμοι του ελληνικού κοινού και του Ejekt Festival, Kasabian ανέβηκαν στη σκηνή με μισή ώρα περίπου καθυστέρηση, λόγω κάποιου προβλήματος στον ήχο. Φέρνοντας μαζί το νέο τους άλμπουμ, το "For Crying Out Loud" που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο που μας πέρασε, το ζητούμενο για μένα ήταν πως θα ακουγόταν το νέο υλικό ζωντανά. Άνοιξαν το live τους δυναμικά με το καλύτερο κομμάτι από αυτό, το "Ill Ray (The King)". Όμως και τα πέντε κομμάτια που παρουσίασαν από τη νέα τους δουλειά, ήταν ανώτερα από τις στουντιακές εκτελέσεις τους (ναι, ακόμα και το "You’re In Love With A Psycho"), με το προαναφερθέν και το "Bless This Acid House" να ξεχωρίζουν, ενώ και η πιο κιθαριστική προσέγγιση του "Bumblebeee", από το "48:13", το ανέβασε επίπεδο.
Από την αρχή ήταν εμφανές ότι ο τραγουδιστής Tom Meighan ήταν σε μεγάλα κέφια και αυτό έσπρωξε την μπάντα σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που την έχω δει. Η μόνη αρνητική εξέλιξη στις ζωντανές εμφανίσεις των Kasabian είναι το setlist, μιας και τα κομμάτια των δυο τελευταίων δίσκων (με το φετινό πάντως να αποτελεί βελτίωση), δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τα αντίστοιχα των παλαιότερων δισκογραφικών προσπαθειών τους. Από το σημείο που βρισκόμουν (αρκετά μπροστά), ο ήχος ήταν ιδιαίτερα καλός, αν και άκουσα αρκετά παράπονα για το συγκεκριμένο θέμα από πιο πίσω. Οι Kasabian πάντως, ξέρουν όσο λίγοι να προσφέρουν ένα απόλυτα διασκεδαστικό σόου και έτσι κατάφεραν να κλείσουν μια απολαυστική φεστιβαλιακή βραδιά.
Φωτογραφίες: Gordon Haswell
Ο Nicholas Wood είναι γνωστός από το shoegaze/ post-punk συγκρότημα των The KVB, με τους οποίους έχει βρεθεί αρκετές φορές στην χώρα μας. Στα έξι χρόνια που δραστηριοποίειται το γκρουπ έχει στο ενεργητικό του ένα πολύ μεγάλο όγκο κυκλοφοριών από δίσκους, singles και EPs, με τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά το "Of Desire" του 2016. Η παραγωγικότητα του Wood δεν σταματάει εκεί όμως, αφού έχει ένα νέο σχήμα με τίτλο Saccades. Το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ του Βερολινέζου μουσικού ως Saccades, θα κυκλοφορήσει στις 28 Ιουλίου από την Fuzz Club Records. Τα πρώτα singles από τον δίσκο, δείχνουν τον Wood να αφήνει στην άκρη τη σκοτεινή διάθεση του βασικού του γκρουπ, για έναν πιο psych pop ήχο, όπως μπορείτε να ακούσετε και από το βίντεο του "Distant Sea".
Το ότι Algiers έχουν να προσφέρουν μια πολύ ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση, φάνηκε από το πρώτο άλμπουμ τους πριν από δυο χρόνια. Η μίξη post-punk, gospel και industrial στοιχείων κέρδισε κοινό και κριτικούς. Το ομώνυμο άλμπουμ τους δεν δυσκολεύτηκε να ξεχωρίσει το 2015, μιας και περιείχε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς. Μπορεί να υστερούσε σε συνοχή αλλά τον σκοπό του τον πέτυχε, αφού αποτύπωσε το όνομα των Algiers στο μυαλό πάρα πολλών μουσικόφιλων.
Μπορεί τα βασικά συστατικά του "The Underside Of Power" να παραμένουν τα ίδια, αλλά εδώ το συγκρότημα από την Ατλάντα παραδίδει, με τον ίδιο θυμό και αγωνία, μερικές από τις πιο πιασάρικες μελωδίες του. Η μουσική των Algiers σε "πιάνει" από τον λαιμό για να σου τονίσει τις σκοτεινές στιγμές που ζούμε. Άλλωστε είναι ένα γνήσιο προϊόν της εποχής μας, που καταφέρνει να ακούγεται ειλικρινές και αυτό το κάνει τόσο επιτυχημένο.
Μπορεί τα μουσικά μοτίβα να εναλλάσσονται από πιο σκοτεινά και ατμοσφαιρικά στα πιο ξεσηκωτικά, όμως οι στίχοι παραμένουν το μεγάλο ατού του σχήματος. Είτε πραγματεύονται την αστυνομική βία, με το φανταστικό εναρκτήριο "Walk Like A Panther" (για τον θάνατο του ακτιβιστή Fred Hampton) και το "Cleveland", τις φασιστικές ιδέες ("Cry Of The Martyrs" και "Hymn For An Average Man") είτε την γενικότερη πολιτική κρίση, είναι έτσι αποδοσμένοι που απαιτούν την προσοχή του ακροατή και καταφέρνουν να τον βυθίσουν στις ιστορίες τους. Μπορεί το "Death March" να αποτελεί το φετινό "Irony. Utility. Pretext." (το κομμάτι που είχα ξεχωρίσει από το ντεμπούτο τους), όμως είναι το καταπληκτικό ομώνυμο κομμάτι του δίσκου που αποτελεί ίσως, ότι πιο εμπορικό έχει προσφέρει το σχήμα. Ο δίσκος κλείνει ιδανικά με την προειδοποίηση του "The Cycle/The Spiral: Time To Go Down Slowly". Συνολικά με το "The Underside Of Power" καταφέρνουν να καλύψουν τις όποιες αδυναμίες του πρώτου τους άλμπουμ, παραδίδοντας ένα συνθετικά πιο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Οι Algiers είναι ένα μουσικό δημιούργημα των καιρών μας και ακριβώς αυτό τους καθιστά τόσο σημαντικούς.
One day a change is gonna come, because I’ve seen the underside of power, it’s just a game that can’t go on...
Βαθμολογία: 8 / 10
Η Fuzz Club Records δεν σταματάει τις πολύ αξιόλογες προσθήκες και συνεχίζει να μας χαρίζει πολύ ενδιαφέροντα φρέσκα ονόματα. Ένα τέτοιο αποτελεί και το δίδυμο των Spirit Valley από την Αυστραλία, που στηρίζεται σε έναν 00s post-punk ήχο, με shoegaze και psych στοιχεία. Το σχήμα αναμένεται να κυκλοφορήσει το νέο του άλμπουμ, με τίτλο "Negatives", στις 4 Αυγούστου, εννοείται από την Fuzz Club. Το "Want It For Real" αποτελεί το δεύτερο single από τον επερχόμενο δίσκο, μετά το "TNNLVSSN", το βίντεο του οποίου μπορείτε να παρακολουθήσετε στη συνέχεια.
Σε ηλικία 41 ετών έφυγε από την ζωή ο Chester Bennington. Ο τραγουδιστής των Linkin Park βρέθηκε απαγχονισμένος στην προσωπική κατοικία του στο Λος Άντζελες, από εργαζόμενο του σπιτιού, αφού η υπόλοιπη οικογένειά του έλειπε. Ο Bennington ήταν στενός φίλος με τον Chris Cornell, που αυτοκτόνησε τον Μάιο που μας πέρασε. Μάλιστα το τραγικό συμβάν πραγματοποιήθηκε την ημέρα που ο Cornell θα γιόρταζε τα 53α γενέθλιά του. Rest In Peace (20.03.1976 - 20.07.2017)
Η αρχή έγινε πριν από ένα μήνα, όταν οι The Horrors παρουσίασαν το νέο τους single με τίτλο "Machine". Ακολούθησε η ανακοίνωση του διάδοχου άλμπουμ του "Luminous", το οποίο ονομάζεται "V" και θα είναι διαθέσιμο στις 22 Σεπτεμβρίου από την Wolftone/Caroline Records. Μπορείτε να δείτε παρακάτω το tracklist για μια από τις κορυφαίες επερχόμενες κυκλοφορίες, όπως και το νέο βίντεο του "Machine":
01. Hologram
02. Press Enter To Exit
03. Machine
04. Ghost
05. Point Of No Reply
06. Weighed Down
07. Gathering
08. World Below
09. It’s A Good Life
10. Something To Remember Me By
Ήταν το 2009 όταν οι War Tapes κυκλοφορούσαν το ντεμπούτο τους "The Continental Divide" και ταυτόχρονα έναν από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς. Στη συνέχεια, το post-punk σχήμα από το Λος Άντζελες αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια φάνηκε ότι δεν θα ακούσουμε τίποτα άλλο από το συγκρότημα των Neil & Becca Popkin, Matt Bennett και Billy Mohler. Τελικά οι War Tapes επέστρεψαν πριν από λίγες ημέρες με το νέο single "Pale Blue Dot", που συνεχίζει στα μουσικά βήματα του πρώτου τους άλμπουμ και αποτελεί το πρώτο από τα πέντε νέα κομμάτια που θα παρουσιάσουν τον επόμενο καιρό.
Στις 18 Αυγούστου το post-punk συγκρότημα των Gold Class θα κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ της καριέρας του, με τίτλο "Drum", από την Felte Records. Οι Αυστραλοί αποκάλυψαν το "Rose Blind", το δεύτερο single από τον νέο τους δίσκο, μετά το "Twist In The Dark", το οποίο συνοδεύεται από ένα βίντεο, σε σκηνοθεσία του Flagz της Defero Productions, που μπορείτε να δείτε παρακάτω:
Το Γαλατικό Χωριό παρουσιάζει το δεύτερο Let It Beer Summer Festival
Γαλατικό Χωριό Ιουλίου 19, 2017
Η Χαλκίδα έχει το φεστιβάλ της! Το Γαλατικό Χωριό είναι η πρώτη προσπάθεια γνωριμίας με τον μαγικό κόσμο της μπύρας, στην πόλη της Χαλκίδας. Είναι όμως κάτι πολύ περισσότερο από μια μπυραρία, αφού στηρίζεται σε μια τρελή ομάδα Γαλατών που θα σε κάνει αμέσως μέρος της μοναδικής παρέας τους. Με μεγάλη ποικιλία σε μπύρες, καλή μουσική και εξαιρετικά events, δικαίως θεωρείται το πιο "καυτό" σημείο συνάντησης της πόλης. Και επειδή Γαλατικό Χωριό χωρίς μεγάλη γιορτή δεν υπάρχει, το 2016 οι Γαλάτες σκέφτηκαν ακόμα πιο μεγαλεπήβολα και διοργάνωσαν το πρώτο Let It Beer Summer Festival, με την συμμετοχή των Sober On Tuxedos, Δ.Ο.Γ.Μ.Α., Ακαλούποτοι και Χώρο για Χορό.
Το φεστιβάλ επιστρέφει φέτος, ακόμα πιο μεγάλο, εντυπωσιακό, με περισσότερες μπάντες και εννοείται διήμερο. Στη σκηνή του Θεάτρου Ορέστη Μακρή θα εμφανιστούν την Παρασκευή 25 Αυγούστου τα Υπόγεια Ρεύματα, μαζί με τους Sober On Tuxedos, Ακαλούποτοι και Lyrical Punishment, ενώ το Σάββατο 26 Αυγούστου οι Vodka Juniors μαζί με τους Θραξ Πανκc, Black Hat Bones και Scythe. Ανάμεσα στις ζωντανές εμφανίσεις θα προβληθούν βίντεο με την μουσική των Napshot (1η μέρα) και The Coreys (2η μέρα). Να είστε όλοι εκεί!!!
Ο περισσότερος κόσμος έχει συνδέσει μουσικά το 1997 με την κυκλοφορία του "Ok Computer" από τους Radiohead. Στις μέρες μας έχω διαβάσει λίστες που το κατατάσσουν ακόμα και ως το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών, αλλά είναι φυσιολογικές και κάποιες υπερβολές, μιας και η μπάντα απέκτησε, κυρίως από εκείνον τον δίσκο και μετά, ένα ευρύ και πολύ φανατικό κοινό. Αν και αδιαμφισβήτητα πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή δουλειά, πρέπει να ανήκω στην πολύ μικρή μερίδα ανθρώπων (αν υπάρχει καν), που θεωρεί το "The Bends" ανώτερο. Συνολικά όμως ήταν μια πολύ περίεργη εποχή για την δεκαετία του 90, με τα κυρίαρχα μουσικά είδη μέχρι τότε, britpop και grunge, να έχουν "πεθάνει", ενώ προετοιμαζόταν η νέα μόδα του nu metal.
Από την παρακάτω λίστα λείπουν αρκετά αξιόλογα άλμπουμ εκείνης της χρονιάς, όπως αυτά των Morrissey, Dinosaur Jr., Foo Fighters, The Tea Party, Faith No More, Mogwai, Silverchair, Primal Scream, The Offspring, Deftones, Sleater-Kinney, Monaco (το προσωπικό project του Peter Hook των Joy Division/ New Order που περιείχε το αγαπημένο μου "What Do You Want From Me?") και πολλά ακόμα.
Αν έπρεπε να σταθώ όμως σε κάποιες δουλειές, θα ξεχώριζα αυτή του David Bowie, με το υπερβολικά υποτιμημένο "Earthling" στο οποίο συνεργάζεται με τον Trent Reznor των Nine Inch Nails, το "Ultra" των Depeche Mode, που περιείχε μόνο επιτυχίες, το σπαρακτικό "The Boatman's Call" του Nick Cave και φυσικά το έκτο άλμπουμ των Paradise Lost. Οι Βρετανοί gothic metallers ακολουθούν μια πιο Sisters Of Mercy προσέγγιση και παραδίδουν το καταπληκτικό "One Second" (το οποίο επανακυκλοφορεί στις 14 Ιουλίου). Θα ακολουθήσουν αρκετοί αξιόλογοι δίσκοι μέχρι και σήμερα, αλλά ίσως αυτό να ήταν ο τελευταίος πραγματικός μεγάλος δίσκος της καριέρας τους.
10. Blur - Blur (Food Records)
09. The Verve - Urban Hymns (Hut Records)
08. Oasis - Be Here Now (Creation Records)
07. Rammstein - Sehnsucht (Slash Records)
06. Dreadful Shadows - Buried Again (Nuclear Blast)
05. David Bowie - Earthling (BMG)
04. Radiohead - Ok Computer (Parlophone/ Capitol)
03. Depeche Mode - Ultra (Mute)
01. Paradise Lost - One Second (Music For Nations)
Πριν από ένα μήνα περίπου, οι City Calm Down έκαναν γνωστό το νέο τους single με τίτλο "Blood". Αυτό αποτέλεσε το πρώτο νέο υλικό των Αυστραλών, μετά το ντεμπούτο τους "In A Restless House" του 2015 και είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν παρουσιάσει μέχρι σήμερα. Το "Blood" συνοδεύεται πλέον από ένα νέο βίντεο, το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω:
Έχουν περάσει δυο χρόνια και το single "Slug", από τότε που ακούσαμε κάτι καινούριο από τους TR/ST. Το dark electro σχήμα του Robert Alfons, με είχε εντυπωσιάσει με το ομώνυμο ντεμπούτο του το 2012, ενώ το επίσης αξιόλογο "Joyland" που το διαδέχτηκε δυο χρόνια μετά, συνέχισε στα ίδια μουσικά βήματα. Το "Bicep" αποτελεί το νέο κομμάτι των TR/ST, αλλά και το πρώτο δείγμα από την νέα τους δισκογραφική δουλειά, που αναμένεται στις αρχές του 2018.
Οι Nine Inch Nails επέστρεψαν πέρσι με το εξαιρετικό EP "Not The Actual Events". Μάλιστα πρόσφατα το γκρουπ του Trent Reznor εμφανίστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή του David Lynch, το "Twin Peaks", παίζοντας το "She’s Gone Away" από αυτό. Το δεύτερο μέρος της προγραμματισμένης τριλογίας των EPs που έχουν ανακοινώσει οι Nine Inch Nails, έχει τίτλο "Add Violence" και θα είναι διαθέσιμο στις 21 Ιουλίου. Το νέο EP θα αποτελείται από πέντε κομμάτι, το πρώτο από τα οποία ονομάζεται "Less Than" και μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω:
Add Violence Tracklist:
01. Less Than
02. The Lovers
03. This Isn’t the Place
04. Not Anymore
05. The Background World
Λιγότερο από δυο εβδομάδες έμειναν για την κυκλοφορία του νέου δίσκου των Arcade Fire, οι οποίοι έκαναν γνωστό άλλο ένα κομμάτι από αυτόν, με τίτλο "Electric Blue". Είχαν προηγηθεί τα "Everything Now", "Creature Comfort" και "Signs Of Life". Το "Electric Blue" συνεχίζει την χορευτική διάθεση του σχήματος, με την Régine Chassagne να έχει αναλάβει τα φωνητικά, αλλά μου φαίνεται το λιγότερο ενδιαφέρον δείγμα μέχρι τώρα, από τη νέα δουλειά των Καναδών. Μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί.
Οι Protomartyr ανακοίνωσαν τον τέταρτο δίσκο της καριέρας τους, ο οποίος θα ονομάζεται "Relatives In Descent" και θα είναι διαθέσιμος στις 29 Σεπτεμβρίου από την Domino Records. Αυτός έρχεται δυο χρόνια μετά το άλμπουμ τους με τίτλο "The Agent Intellect". Το post-punk συγκρότημα από το Ντιτρόιτ κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του, "No Passion All Technique", το 2012, αλλά ήταν το "Under Colour Of Official Right" (album review) που τους έβαλε για τα καλά στο μουσικό χάρτη και αποτέλεσε μια από τις δουλειές που ξεχώρισαν το 2014. Μαζί με την ανακοίνωση του νέου άλμπουμ, οι Protomartyr έκαναν γνωστό και το πρώτο single από αυτό, το οποίο ονομάζεται "A Private Understanding" και μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω:
Η ανακοίνωση της συναυλίας των Foo Fighters στην χώρα μας στα πλαίσια της αμερικάνικης τηλεοπτικής εκπομπής Landmarks Live In Concert, ήρθε αρκετά ξαφνικά και απροσδόκητα τον προηγούμενο μήνα. Πολύ φυσιολογικά τα εισιτήρια που διατέθηκαν εξαφανίστηκαν σε χρόνο ρεκόρ, για ένα live που θα γινόταν sold-out σε οποιοδήποτε ίσως χώρο και να διεξάγονταν. Όμως αν ο χώρος που μιλάμε πρόκειται για το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, η όλη διοργάνωση αποκτάει μια εντελώς διαφορετική και τόσο ιδιαίτερη σημασία. Άλλωστε δεν είναι πολλές φορές που δίνεται η ευκαιρία να παρακολουθήσει κανείς σε ένα τέτοιο ιστορικό σημείο, μια ροκ μπάντα τέτοιου βεληνεκούς.
Λίγο μετά τις εννιά, στη σκηνή ανέβηκε ο παρουσιαστής της εκπομπής και ντράμερ των Red Hot Chili Peppers, Chad Smith, για να προλογίσει τους Foo Fighters. Πρώτος εμφανίστηκε ο Dave Grohl, γνωρίζοντας την αποθέωση, για να τον ακολουθήσει η υπόλοιπη μπάντα για το "Times Like These". Όταν ο Grohl δήλωσε ότι θα παίξουν για είκοσι χρόνια, πραγματικά το εννοούσε, παρουσιάζοντας ένα setlist με τα καλύτερα κομμάτια τους από τα οκτώ άλμπουμ της καριέρας τους, δίνοντας παράλληλα ιδιαίτερη έμφαση και στο επερχόμενο "Concrete And Dust", που αναμένεται στις 15 Σεπτεμβρίου. Η μεγάλη δύναμη του γκρουπ είναι η επικοινωνία του με το κοινό, που στο μεγαλύτερο βαθμό, αν όχι απόλυτο, οφείλεται στον frontman του, που αν δεν είσαι μέρος του σόου είναι δύσκολο να καταλάβεις. Ο ίδιος δήλωνε εντυπωσιασμένος τόσο από τον ιστορικό χώρο, όσο και από το γεγονός ότι δεν είχε ξαναπαίξει μπροστά σε ένα τείχος ανθρώπων. Ο Dave Grohl βγάζει μια σπάνια εφηβική ενέργεια για έναν σταρ τέτοιου μεγέθους, έχει απίστευτη χημεία με τον κόσμο, αστείρευτο χιούμορ και μια δίψα που θα περίμενες από κάποιον που κάνει τα πρώτα του μουσικά βήματα και όχι τον ντράμερ των Nirvana και τον ηγέτη μιας πολύ επιτυχημένης μπάντας εδώ και 22 χρόνια.
Εννοείται ότι τα πιο εμπορικά κομμάτια τους, όπως τα "All My Life", "Monkey Wrench, Best Of You", "Rope", "The Pretender" σκόρπισαν κύματα ενθουσιασμού, σε ένα σετ όμως, που κράτησε τον κόσμο όρθιο στη μεγαλύτερη διάρκειά του. Στα highlights συγκαταλέγεται και η παρουσίαση της μπάντας με διασκευές σε Bon Jovi, Ramones (επιλογή του Pat Smear που αναμενόμενα αποθεώθηκε), Queen και κάτι σε Yanni, όπως και η εμφάνιση της κόρης του Grohl, Harper, για να παίξει ντραμς στο "We Will Rock You" των Queen. Οι Foo Fighters παρουσίασαν και πέντε κομμάτια από τον νέο τους δίσκο, από τα οποία ξεχώρισα τα "La Dee Da", "Sunday Rain" (που τραγουδάει ο ντράμερ Taylor Hawkins), όπως και το "Run", που αποτέλεσε μια ακόμα από τις κορυφαίες στιγμές του live της Δευτέρας. Μας άφησαν μετά από παραπάνω από δυο ώρες με το "Everlong". Μπορεί να μην αποτελώ τον πιο φανατικό φίλο της μπάντας, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι παρακολούθησα μια καταπληκτική συναυλία. Αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτή πραγματοποιήθηκε στο Ηρώδειο, είναι αρκετό να μιλάμε για μια μοναδική εμπειρία που θα αποτελεί σημείο συζήτησης για αρκετό καιρό.
Όταν οι Slowdive μας επισκέφτηκαν πέρυσι στα πλαίσια του Release Festival, το νέο τους άλμπουμ ήταν ακόμα στα χαρτιά. Φέτος όχι μόνο έχουν κυκλοφορήσει τον απολαυστικό ομώνυμο δίσκο τους (μπορείτε να διαβάσετε το album review του "Slowdive" εδώ), αλλά αυτός αποτελεί και μια από τις κορυφαίες δουλειές του 2017 μέχρι τώρα. Το ιστορικό shoegaze συγκρότημα από το Reading των Neil Halstead, Rachel Goswell, Nick Chaplin, Christian Savill και Simon Scott, θα βρεθεί για μια συναυλία στην Αθήνα, το Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου στο Fuzz Live Music Club.
Word association game, I say Creation records and you say? That's right, Oasis and other such garbage. Well there was once a time when Creation records had quite the roster. My Bloody Valentine bankrupted them, The Jesus and Mary Chain enthralled them, Teenage Fan Club serenaded them and Primal Scream just hung around in the kitchen while waiting their turn. And when it came? What glory. It took the introduction of Mani to escape Brit pop guitar droning rubbish and Kevin Shields to reignite their power but when they finally found that blend of rock and dance they showed their true power. Cocky, loud, sleazy, sexy and pulsating. Primal indeed.
10. Loaded (Screamadelica) Lets start where it all....um...started for a lot of us. A rock club standard, the beat, the dancing and oh those horns. Unfairly corned in with the sound of Madchester this showed a depth sadly lacking by many of their peers.
09. Kill All Hippies (XTRMNTR) Does she open by introducing herself as Gordon? Extra bonus points for that and even if she doesn't they are telling us to kill hippes and why the hell wouldn't you?
08. Kowalski (Vanishing Point) A gorgeously sinister driving industrial mess. This continues to give me nightmares in a way Marllyn Manson can only dream about.
07. Swastika Eyes (XTRMNTR) People in power, they have swastika eyes..... Apparently. This is no longer rock music as we know it and the world is a better place because of it. Its not even music, its just a pulse.
06. Motorhead (Vanishing Point) Yes its a cover but I dont care because Motorhead are horrible and this is a glorious piece of glammed up disco that Nile Rogers is still jealous about.
05. Accelerator (XTRMNTR) Is this my favourite guitar tone ever? Quite possibly. Clipped distortion that you can only imagine had the sound engineer tearing his hair out at the mess that was coming out of his speakers. loud, obnoxious and driving in a way that has you banging your head all the way to the ear plug pixie. A guitar solo to die for.
04. Beautiful Future (Beautiful Future) It doesnt sound so beautiful to me. An optimism with a sense of dread ringing beneath. Quite apt really.
03. Some Velvet Morning feat. Kate Moss (Evil Heat) What? Another cover? Who the hell is Kate Moss? Well kids, there was once a time when Kate Moss was more rock n roll than Lemmy and you would find her in videos such as the white stripes, and recording studios of the libertines. It seems like she can sing also. This is a sleazy sunday morning hang over song. Best listened to with a whisky chaser to accompany your cornflakes.
02. Where The Light Gets In feat. Sky Ferreira (Chaosmosis) Quite minamilistic as far as this band are concerend but an uplifting piece of pop is a much welcomed addition to their catalogue.
01. Burning Wheel (Vanishing Point) Its Primal Scream, its Burning Wheel, its number 1. Turn it up!
Words by Gordon Haswell
Οι Can κυκλοφόρησαν τον προηγούμενο μήνα από την Mute μια νέα τριπλή συλλογή με τίτλο "Can - The Singles", που περιέχει όλα τα αγαπημένα singles τους, αλλά και κάποια όχι τόσο γνωστά. Μια τέτοια κυκλοφορία μπορεί να μοιάζει λίγο περίεργη, μιας και ο ιδιαίτερος, μοναδικός, πειραματικός ήχος του σχήματος δεν μπορεί να αποδοθεί με μια best-of συλλογή, αλλά μπορεί να χρησιμεύσει απλά για μια πρώτη γνωριμία σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την μουσική των Can. Για την προώθηση του "The Singles" παρουσιάστηκαν νέα βίντεο για κάποια από τα πιο γνωστά κομμάτια τους, με το "Vitamin C" να αποτελεί το τελευταίο από αυτά (είχαν προηγηθεί βίντεο για τα "She Brings The Rain" και "Dizzy Dizzy"). To "Vitamin C" περιλαμβάνονταν στον δίσκο "Ege Bamyasi" που κυκλοφόρησε το 1972.
Το νέο άλμπουμ των Foo Fighters με τίτλο "Concrete And Dust" θα είναι διαθέσιμο στις 15 Σεπτεμβρίου. Σε αυτό θα συμμετέχει και η Alison Mosshart των The Kills, οι οποίοι βρέθηκαν στην χώρα μας στις 24 Ιουνίου για το Ejekt Festival 2017. Μάλιστα πριν από λίγες ημέρες στο Open’er Festival στην Πολωνία, η Mosshart ανέβηκε στη σκηνή μαζί με το σχήμα του Dave Grohl για να παρουσιάσει το νέο του κομμάτι "La Dee Da". Μπορείτε να δείτε το σχετικό βίντεο παρακάτω. Να θυμίσω ότι οι Foo Fighters θα εμφανιστούν σήμερα ζωντανά στο Ηρώδειο, για μια συναυλία στα πλαίσια της τηλεοπτικής εκπομπής Landmarks Live in Concert.
Αναμφίβολα ένα από τα συγκροτήματα που κυριαρχούν στα 80s είναι The Cure, οι οποίοι κυκλοφορούν τον έναν φανταστικό δίσκο μετά τον άλλο. Το ίδιο ισχύει και για τους The Jesus And Mary Chain και Depeche Mode. Δυστυχώς όμως ήταν η χρονιά που οι The Smiths κυκλοφόρησαν την τελευταία τους δουλειά, αλλά τουλάχιστον μας άφησαν με άλλη μια κορυφαία δισκογραφική στιγμή.
Αξίζει επίσης να αναφερθώ σε δυο συλλογές, το "Substance" των New Order, η οποία περιελάμβανε όλα τα singles που η μπάντα αρνιόταν να συμπεριλάβει στα κανονικά άλμπουμ της, που έγινε η πιο επιτυχημένη εμπορικά κυκλοφορία τους μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά και το "Through The Looking Glass", με διασκευές από Iggy Pop και Krafwerk μέχρι Billie Holiday και Dod Dylan, των Siouxsie And The Banshees. Όπως ανέφερα και στην αρχή της ανάρτησης, το 1987 παρουσιάστηκαν καταπληκτικά άλμπουμ, όπως αυτά των Anne Clark, Sad Lovers And Giants, Swans, Love And Rockets, Sonic Youth, The Psychedelic Furs, Jane's Addiction, Pulp, The Wedding Present, Wire, Primal Scream, Dinosaur Jr., Pixies, Public Image Ltd, Green River, The Sound και τόσων πολλών ακόμα, όμως τα κορυφαία μου δέκα είναι:
10. Echo & the Bunnymen - Echo & the Bunnymen (Sire)
09. REM - Document (I.R.S. Records)
08. Dead Can Dance - Within The Realm Of A Dying Sun (4AD)
07. Pink Turns Blue - If Two Worlds Kiss (Fun Factory!)
06. Fields Of Nephilim - Dawnrazor (Situation Two)
05. Depeche Mode - Music For The Masses (Sire)
04. The Smiths - Strangeways. Here We Come (Rough Trade)
03. The Jesus And Mary Chain - Darklands (Warner Bros. Records)
02. The Cure - Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me (Fiction Records)
01. The Sisters Of Mercy - Floodland (Merciful Release)
Διαβάστε επίσης:
Τα 10 καλύτερα άλμπουμ του 1984
Τα 10 καλύτερα άλμπουμ του 1985
Τα 10 καλύτερα άλμπουμ του 1986
09. REM - Document (I.R.S. Records)
07. Pink Turns Blue - If Two Worlds Kiss (Fun Factory!)
06. Fields Of Nephilim - Dawnrazor (Situation Two)
05. Depeche Mode - Music For The Masses (Sire)
04. The Smiths - Strangeways. Here We Come (Rough Trade)
03. The Jesus And Mary Chain - Darklands (Warner Bros. Records)
02. The Cure - Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me (Fiction Records)
01. The Sisters Of Mercy - Floodland (Merciful Release)
Διαβάστε επίσης:
Τα 10 καλύτερα άλμπουμ του 1984
Τα 10 καλύτερα άλμπουμ του 1985
Τα 10 καλύτερα άλμπουμ του 1986
Τον Ιούνιο οι Wolf Alice ανακοίνωσαν το νέο τους άλμπουμ "Visions Of A Life", που θα είναι διαθέσιμο στις 29 Σεπτεμβρίου από την Dirty Hit, ενώ παράλληλα έκαναν γνωστό και το πρώτο τους single με τίτλο "Yuk Foo". Το "Don't Delete The Kisses" αποτελεί το δεύτερο κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο, το οποίο μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί.
Τους 21 δίσκους στην καριέρα του φτάνει ο Gary Numan με τη νέα του δουλειά με τίτλο "Savage: Songs From A Broken World", που θα κυκλοφορήσει στις 15 Σεπτεμβρίου από την BMG. Το άλμπουμ αυτό έρχεται τέσσερα χρόνια μετά το πολύ καλό "Splinter (Songs From A Broken Mind)", που αποτέλεσε έναν από τους κορυφαίους δίσκους του 2013. Το πρώτο κομμάτι που γίνεται γνωστό από το επερχόμενο άλμπουμ είναι το εξάλεπτο "My Name Is Ruin", στο οποίο προσφέρει δεύτερα φωνητικά η εντεκάχρονη κόρη του Numan, Persia.
Πριν από λίγες ημέρες ο Liam Gallagher ανακοίνωσε το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ ("As You Were" - 6 Οκτωβρίου) και μαζί έκανε γνωστό και το νέο του κομμάτι με τίτλο "Chinatown". Αυτό πλέον συνοδεύεται από επίσημο βίντεο σε σκηνοθεσία του Charlie Lightening, το δεύτερο μετά το "Wall Of Glass", το οποίο μπορείτε να δείτε παρακάτω:
Αναμφίβολα το 2017 ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα δισκογραφική χρονιά μέχρι τώρα, αφού ήδη έχουν κυκλοφορήσει αρκετά αξιόλογα άλμπουμ. Για κάποια από αυτά μπορείτε να διαβάσετε σε παλαιότερη σχετική ανάρτηση, πατώντας εδώ. Όμως το υπόλοιπο μισό της χρονιάς αναμένεται ακόμα πιο συναρπαστικό, μιας και έχουν ανακοινωθεί κάποιες πολύ σημαντικές κυκλοφορίες. Αυτές που ξεχώρισα για το επόμενο τρίμηνο είναι (κατάταξη βάση ημερομηνίας κυκλοφορίας):
01. Public Service Broadcasting - Every Valley (7 Ιουλίου, PIAS)
02. The Pains Of Being Pure At Heart - The Echo Of Pleasure (14 Ιουλίου, Painbow)
03. Pawns - The Gallows (18 Ιουλίου, Mass Media Records)
04. Arcade Fire - Everything Now (28 Ιουλίου, Columbia Records)
05. Gold Class - Drum (18 Αυγούστου, Felte Records)
06. The War On Drugs - A Deeper Understanding (25 Αυγούστου, Atlantic Records)
07. Queens Of The Stone Age - Villains (25 Αυγούστου, Matador Records)
08. The National - Sleep Well Beast (8 Σεπτεμβρίου, 4AD Records)
09. The Horrors - V (22 Σεπτεμβρίου, Wolftone/Caroline)
10. Chelsea Wolfe - Hiss Spun (22 Σεπτεμβρίου, Sargent House)
Στις 4 Αυγούστου θα κυκλοφορήσει στις βρετανικές κινηματογραφικές αίθουσες το "England Is Mine", μια βιογραφική ταινία για τον Morrissey. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία του φιλμ έχει αναλάβει ο Mark Gill, ο οποίος ήταν υποψήφιος για Όσκαρ, για την ταινία μικρού μήκους "The Voorman Problem". Η ταινία, ο τίτλος της οποίας προέρχεται από τους στίχους του κομματιού "Still Ill", ασχολείται με τα πρώτα χρόνια της ζωής του τραγουδιστή των The Smiths μέχρι τη δημιουργία του ιστορικού συγκροτήματος με τον Johnny Marr, με τον Jack Lowden να ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως Morrissey. Δείτε το trailer του "England Is Mine":
Οι ψυχεδελικοί The Cult Of Dom Keller κατάφεραν να παρουσιάσουν πέρσι με το άλμπουμ τους "Goodbye To The Light", μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς. Την Παρασκευή που μας πέρασε, επέστρεψαν με νέο κομμάτι, το οποίο ονομάζεται "Hate Is On Repeat" και μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω:
Ο Matteo Vallicelli, ο ντράμερ των The Soft Moon και Merchandise στις ζωντανές τους εμφανίσεις, παρουσίασε στις 3 Φεβρουαρίου τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, με τίτλο "Primo", από την Captured Tracks. Από την ίδια εταιρεία κυκλοφόρησε, στις 16 Ιουνίου, το νέο του EP με τίτλο "47100", που αποτελεί το αποτέλεσμα της συνεργασίας του με τον Giuseppe Coluccelli, κιθαρίστα της hardcore μπάντας Raein. Σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και το κομμάτι "Lido Di Classe" που μπορείτε να ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί.
Την 1η Σεπτεμβρίου οι Mogwai θα κυκλοφορήσουν το ένατο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο "Every Country's Sun". Το "Coolverine" αποτέλεσε το πρώτο δείγμα από την επερχόμενη δουλειά τους, με το δεύτερο νέο κομμάτι, το "Party In The Dark", να γίνεται γνωστό πριν από λίγες ημέρες.
