Οι New Candys από τη Βενετία της Ιταλίας παρουσίασαν το "Crime Wave", το τρίτο και τελευταίο single από τον επερχόμενο πέμπτο δίσκο της με τίτλο "The Uncanny Extravaganza", ο οποίος έρχεται ως συνέχεια του "Vyvyd" του 2021. Το άλμπουμ αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 30 Μαΐου από τη Fuzz Club, ενώ θα ακολουθήσει παγκόσμια περιοδεία για την προώθησή του. Επίσης σηματοδοτεί μια τολμηρή εξέλιξη στον ήχο των New Candys, αφού συνδυάζει τις ψυχεδελικές rock ρίζες τους με νέες ηλεκτρονικές επιρροές και σύγχρονη παραγωγή από τον Maurizio Baggio (The Soft Moon, Boy Harsher).

Το Σάββατο που μας πέρασε είχε ετοιμαστεί ένα bill "φωτιά", τουλάχιστον για τους φίλους του gothic rock/metal ήχου. Οι Γερμανοί Wisborg θεωρούνται ένα από τα πιο ανερχόμενα gothic rock συγκροτήματα, οπότε η πρώτη εμφάνισή τους στην χώρα μας έμοιαζε η καλύτερη επιλογή για το προηγούμενο Σάββατο. Το σχήμα κυκλοφόρησε πέρσι το τέταρτο, ομώνυμο, άλμπουμ της καριέρας τους, τρία χρόνια μετά το επίσης καλό "Into The Void". Αν και προσωπικές αδυναμίες είναι τα πρώτα δυο άλμπουμ τους, πλέον βρίσκονται κάτω από τα "φτερά" του Chris Harms των Lord Of The Lost, κάτι που φαντάζομαι θα τους φέρει μεγαλύτερη ανταπόκριση (τουλάχιστον στην Γερμανία). Μάλιστα σε μια σύντομη συζήτηση με το γκρουπ λίγο πριν το live τους, μου ανέφεραν ότι ήδη ετοιμάζουν τον επόμενο δίσκο τους, πάλι στα γερμανικά και πάλι με παραγωγό τον Chris Harms.

Τη συναυλία άνοιξαν οι δικοί μας The Black Capes. To επόμενο που θα γράψω δεν περιέχει καμία πρόθεση μείωσης της αξίας των Wisborg (μιας και όποιος διαβάζει αυτή τη σελίδα ξέρει πόσο μου αρέσουν) αλλά μόνο θαυμασμό για τις "κάπες". Μπορεί να έχει μικρή σημασία για τους ίδιους, αλλά πιστεύω ότι αν οι The Black Capes δεν ήταν εγχώρια δεν θα υπήρχε περίπτωση να μην ήταν headliners σε τέτοιες εκδηλώσεις. Θεωρώ ότι είναι μια από τις κορυφαίες μπάντες που "έχουμε", όχι μόνο στον goth χώρο αλλά γενικότερα και τους αξίζουν πολλά περισσότερα. Έχουν δικό τους ήχο, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό για να ξεχωρίσεις, αλλά και τις συνθέσεις για να το υποστηρίξουν. 

Επίσης οι ζωντανές τους εμφανίσεις καταφέρνουν να με κερδίζουν κάθε φορά όλο και περισσότερο. Ο Alex είναι χαρισματικός frontman, η μπάντα είναι πολύ δεμένη ενώ καταφέρνουν να έχουν έναν πολύ καλό ήχο ανεξαρτήτως σε ποια σκηνή παίζουν. Με χαρά λοιπόν είδα το χώρο του Nomads να είναι γεμάτος από κόσμο με Black Capes μπλουζάκια. Με ακόμα μεγαλύτερη χαρά βλέπω την εξαιρετική διασκευή τους στο "Cities In Dust" των Siouxsie and the Banshees να είναι μόνιμη προσθήκη στο σετ τους. Αυτό βασίστηκε κυρίως σε κομμάτια από τον δίσκο "Looks Like Death", εν αναμονή και της νέας τους δουλειάς.

Έγραψα προηγουμένως για τον αξιόλογο ήχο των The Black Capes. Ακριβώς το αντίθετο ίσχυσε για τους Wisborg σε σημείο που δεν αναγνώριζα κάποια τραγούδια. Η μπάντα είχε προβλήματα σε όλη την εμφάνισή της κάτι που είναι πολύ κρίμα αν επισκέπτεσαι για πρώτη φορά μια χώρα ή αν θέλεις να κερδίσεις νέους οπαδούς. Ο ήχος μπορεί να βελτιώθηκε ελάχιστα μετά τα πρώτα κομμάτια, αλλά δεν έφτασε σε καμία περίπτωση τα επιθυμητά επίπεδα. Όμως ότι έχασαν ηχητικά προσπάθησαν να το αναπληρώσουν με την ενέργειά τους. Δεν άφησαν σε καμία περίπτωση να τους πάρει από κάτω και με περίσσιο πάθος έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. To set τους βασίστηκε κυρίως στα δυο τελευταία τους άλμπουμ σε μια εμφάνιση αποτελούμενη από 17 κομμάτια παρακαλώ. Αν προσπαθούσα να ξεχωρίσω κάποια από τα νέα κομμάτια ζωντανά, αυτό θα ήταν το "Kalt wie Eis". Προφανώς δεν έλειψαν τα πιο γνωστά κομμάτια τους όπως το "Becoming Caligari" ή το "I Believe in Nothing", ενώ φυσιολογικά έκλεισαν με το "Spirits That I Called".

Ο τραγουδιστής Konstantin Michaely ήταν άκρως επικοινωνιακός και αντιμετώπισε τις δυσκολίες με χιούμορ και καλή διάθεση. Την ίδια καλή διάθεση επέδειξε και το κοινό που φάνηκε να μην επηρεάζεται από τον κακό ήχο και να χαίρεται την εμφάνιση των Γερμανών. Εδώ θα ήθελα να πω ένα μεγάλο μπράβο στην ElektroSpank για το ρίσκο που παίρνει (και φαντάζομαι αυτό είναι μεγάλο) φέρνοντας τέτοιου μεγέθους μπάντες που δεν θα πίστευα ότι σε καμία περίπτωση θα δούμε στην χώρα μας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους Wisborg, αλλά και στους Je T'Aime, Years Of Denial - για να πω μόνο τα πιο πρόσφατα που μας έφερε. Τέτοιες προσπάθειες χρίζουν υποστήριξης και ανυπομονώ για τα επόμενα.