Με κάποια συγκροτήματα, όπως είναι και οι White Lies, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός αλλά θα προσπαθήσω όσο μπορώ. Το σχήμα αρνείται πεισματικά να επαναλάβει το ήχο του εκπληκτικού ντεμπούτο τους, που τόσο τους ξεχώρισε, αλλά επαναλαμβάνει εδώ και τρία τουλάχιστον άλμπουμ το ίδιο μοτίβο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, μιας και το "As I Try Not To Fall Apart" και κομμάτια, όπως το "I Don't Want To Go To Mars", που είναι βγαλμένα από τις καλύτερες στιγμές τους έχει και προσπαθεί να εισάγει κάποια, λίγα για την ακρίβεια, νέα στοιχεία και στη τελική αποτελεί έναν εξαιρετικό ποπ δίσκο. Απλώς δεν είναι αυτό που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν λίγο παραπάνω, όσο τουλάχιστον μπορούσαν να υποστηρίξουν με τις πρώτες κυκλοφορίες τους.

Ακούστε: "I Don't Want To Go To Mars", "As I Try Not To Fall Apart"