Οι Tribulation είναι μια μπάντα που συμπλήρωσε φέτος είκοσι χρόνια παρουσίας με μια σταθερά ανοδική δισκογραφική πορεία. Άρχισα να τους παρακολουθώ από το άλμπουμ "The Children of the Night" του 2015, αλλά το επόμενο που ήρθε τρία χρόνια μετά, με το "Down Below", ήταν αυτό μου τράβηξε την προσοχή. Λόγω μουσικών γούστων όμως τα δυο τελευταία τους άλμπουμ είναι αυτά που μου μίλησαν περισσότερο, με το "Sub Rosa In Æternum" να το θεωρώ το καλύτερό τους. Με νέο άλμπουμ λοιπόν στις αποσκευές τους ήταν η καλύτερη αφορμή για μια επίσκεψη και από τα μέρη μας.

Το πρόγραμμα της βραδιάς άνοιξαν οι The Black Capes, με ένα set τεχνικά άρτιο, με κορυφαία σκηνική παρουσία και διάρκειας περίπου 40 λεπτών. Βασικά τι να πω για αυτή τη μπάντα; Όπου και να τους έχω παρακολουθήσει έχουν άριστο ήχο, φοβερή διάθεση και η απόδοσή τους είναι σταθερά εκπληκτική. Οι Capes δεν χρειάζονται υπερβολές, ούτε εντυπωσιακά σκηνικά. Έχουν έναν εξαιρετικό frontman, που "μιλάει" κατευθείαν στο κοινό, είναι τρομερά δεμένη μπάντα και κυρίως έχουν τα κομμάτια για να το υποστηρίξουν. Με μεγάλη χαρά άκουσα τα δυο νέα τους κομμάτια, τα "Lament XI" και "Unwell-Being", τα οποία λειτουργούν εξαιρετικά και ζωντανά (ήρεμα ρωτάω πού ήταν το "Apathy" στο σετ;) όπως και για άλλη μια φορά την απολαυστική διασκευή τους στο "Cities in Dust" των Siouxsie and the Banshees.

Οι Tribulation ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 22:15, ξεκινώντας με το "The Unrelenting Choir" και το "Tainted Skies", δύο κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο που λειτούργησαν ως καλό ζέσταμα για το κοινό που είχε αρχίσει να γεμίζει το χώρο του Temple.  Από νωρίς έγινε σαφές ότι η μπάντα λειτουργεί με απόλυτη συνέπεια στον ήχο της, χωρίς διαφοροποιήσεις από τη στούντιο παραγωγή. Το drumming του Oscar Leander είχε ακρίβεια και σταθερότητα, δίνοντας τη βάση πάνω στην οποία το υπόλοιπο σύνολο κινήθηκε με ασφάλεια. Τα "Nightbound", "Hamartia", "Suspiria de profundis" και "Rånda" ανέδειξαν τη συνοχή της μπάντας. Ο Andersson απέδωσε τις φωνητικές γραμμές με σταθερότητα και χωρίς ίχνος κόπωσης, διατηρώντας συνεχή επαφή με τον κόσμο. Το "Ultra Silvam" λειτούργησε ως αναφορά στα πρώτα χρόνια της μπάντας, αποδιδόμενο με την ταχύτητα και την επιθετικότητα που το χαρακτηρίζει. Ακολούθησε μια ενότητα που βασίστηκε περισσότερο στο ύφος των τελευταίων δίσκων, με τα "The Lament", "Melancholia" και "In Remembrance" να αναδεικνύουν τον τρόπο που οι Tribulation ενσωματώνουν πιο καθαρές μελωδίες στο συνολικό τους πλαίσιο, πριν έρθουν τρία συνεχόμενα κομμάτια από το "Sub Rosa In Æternum", τα "Hungry Waters", "Saturn Coming Down" και "Murder in Red". Το “The Motherhood of God” και το “Strange Gateways Beckon” ολοκλήρωσαν το σετ με τον καλύτερο τρόπο.