Έχουν περάσει δεκαέξι χρόνια από τότε που οι Interpol συγκλόνιζαν τον μουσικό κόσμο με το ντεμπούτο τους "Turn On the Bright Lights". Πολλά έχουν αλλάξει μέχρι σήμερα, όσο αφορά τον ήχο που αναβίωσαν, αλλά και την ίδια την μπάντα. Μετά το 2010, τον ομώνυμο δίσκο τους και την αποχώρηση του μπασίστα Carlos Dengler, οι Interpol έπρεπε να βρουν καινούριες ισορροπίες. Μάλιστα το "El Pintor" αποτέλεσε το καλύτερο τους άλμπουμ μετά από το "Antics", που κυκλοφόρησε δέκα χρόνια πριν από εκείνο, και ένα από τα κορυφαία του 2014 για αυτό το blog. 

H πρώτη και ίσως και πιο σημαντική αλλαγή που έκαναν για το "Marauder", ήταν ότι αφέθηκαν στα χέρια του Dave Fridmann για την παραγωγή του δίσκου. Ο τελευταίος προσπάθησε να τους ηχογραφήσει με τέτοιο τρόπο, ώστε να πετύχει έναν πιο ζωντανό ήχο της μπάντας και το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται όσο πιο ωμό και λιγότερο επεξεργασμένο γίνεται. Αυτό δίνει ένα πιο ζεστή αίσθηση, αλλά παράλληλα φαίνεται ότι δεν λειτουργεί σε μερικά σημεία του άλμπουμ, όπως στο κομμάτι "Number 10", που πασχίζεις να καταλάβεις την μελωδία κάτω από το θόρυβο. Επίσης το μπάσο είναι ανύπαρκτο στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ, αλλά και γενικότερα η παραγωγή, όσο και να προσφέρει μια φρέσκια πνοή στον ήχο του γκρουπ, δεν βοηθάει το πολύ καλό υλικό του δίσκου.

Όπως και με την παραγωγή, οι Interpol δεν φοβούνται να δοκιμάσουν νέα πράγματα. Δεν είναι ότι έχουμε κάποια δραματική αλλαγή στον ήχο τους, αλλά οι συνθέσεις τους είναι πιο "απλωμένες" με μια πιο χαλαρή διάθεση που δεν βιάζονται να κορυφωθούν ή σε άλλες περιπτώσεις δεν κορυφώνονται ποτέ. Θέλοντας μάλλον να δείξουν αυτό, επέλεξαν το "If You Really Love Nothing" για δεύτερο single του άλμπουμ. Αυτή η πιο "ελαφριά" προσέγγισή τους, είναι εμφανής σε κομμάτια όπως τα "Complications" και "Surveillance". Στον αντίποδα το πρώτο single "The Rover", που έγινε αμέσως ένα από τα αγαπημένα μου, και το "Number 10" αποτελούν τα πιο άμεσα ροκ κομμάτια του δίσκου. Η καλύτερη στιγμή του "Marauder" έρχεται με το "Flight Of Fancy", ένα εξαιρετικό κομμάτι που όμως ξεχωρίζει κυρίως λόγω του κιθαριστικού κλεισίματός του. Την ίδια λογική ακολουθούν και τα "Stay In Touch" και "Mountain Child". Ο δίσκος κιθαριστικά αποτελεί μια από τις κορυφαίες δουλειές του Daniel Kessler και θα έλεγα ότι είναι ο δίσκος του.

Αντί να τους πιάσει νοσταλγία από την επετειακή περιοδεία τους για το "Turn On The Bright Lights" ή από το βιβλίο "Meet Me In The Bathroom", για τους Interpol και τη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης, της Lizzy Goldman, το σχήμα συνεχίζει να κοιτάει μπροστά και καταφέρνει να είναι από τα λίγα που έχουν επιβιώσει από τη μουσική σκηνή της πόλης στις αρχές των 00s και πάντα να παραμένει επίκαιρο. Παρά τα όποια ελαττώματα του, το "Marauder" αποτελεί ένα πολύ αξιόλογο άλμπουμ που σε προκαλεί για περισσότερες ακροάσεις.

Βαθμολογία: 8 / 10