Η παρακάτω λίστα περιέχει στον μεγαλύτερο βαθμό (έξι στο σύνολο) darkwave άλμπουμ που δεν κατάφεραν να μπουν οριακά στη τελική εικοσάδα μου αλλά αποτελούν άκρως απολαυστικές δουλειές. Όμως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κατάφεραν να δώσουν φρέσκια πνοή στο είδος, αφήνοντας σε πολλές περιπτώσεις πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Το άλμπουμ όμως που περιέχεται στη λίστα και είχα πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες από αυτό όταν ανακοινώθηκε, είναι αυτό των Smashing Pumpkins. Θα εξηγήσω...
Νο.30 Buzz Kull – New Kind of Cross (Funeral Party Records): Σε σχέση με το mid-tempo synth pop ήχο του ντεμπούτο των Buzz Kull, ο δεύτερος δίσκος των Buzz Kull είναι πιο σκοτεινός και την ίδια στιγμή μερικά κομμάτια προορίζονται για τα darkwave dancefloors. Αναμφίβολα πάντως περιέχει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του Marcel Whyler.
Ακούστε: "Avoiding The Light"
Νο.29 Rendez-Vous – Superior State (Avant! Records): Μετά από δυο εξαιρετικά EPs, οι Γάλλοι Rendez-Vous παρουσίασαν το ντεμπούτο τους, το οποίο αποτελεί ένα απολαυστικό δείγμα post-punk μουσικής, ενσωματώνοντας στην πορεία industrial, shoegaze, ή ακόμα και neo-folk ήχους.
Ακούστε: "Superior State"
Νο.28 Geometric Vision – Fire! Fire! Fire! (Swiss Dark Nights): Οι Ιταλοί Geometric Vision παγιώνονται δίσκο με τον δίσκο ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα της darkwave σκηνής. Μάλιστα σε ένα κομμάτι του δίσκου, το "Jelly Dreams", συμμετέχει ο Volkan Caner των She Past Away.
Ακούστε: "The Head"
Νο.27 Esben And The Witch – Nowhere (Season Of Mist): Οι Esben And The Witch έφτασαν στον πέμπτο δίσκο της καριέρας τους και συνεχίζουν να μας χαρίζουν εξαιρετικές δουλειές. Ο τρόπος που εναλλάσσονται από τις πιο μελωδικές στις πιο δυνατές στιγμές τους είναι υποδειγματικός και μόλις σε έξι κομμάτια καταφέρνουν να μας δώσουν τον πιο βαρύ δίσκο τους, αλλά ταυτόχρονα εξίσου απολαυστικό με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους.
Ακούστε: "The Unspoiled"
Νο.26 NONN – XVII (Fuzz Club Records): Το ομώνυμο ντεμπούτο (album review) των NONN αποτέλεσε ένα πολύ ενδιαφέρον sytnh/ post-punk άκουσμα. Το συγκρότημα συνεχίζει στον ίδιο ήχο και αυτή τη φορά επικεντρώνεται περισσότερο στα κομμάτια, με το αποτέλεσμα να μην εκπλήσσει αλλά σίγουρα μόνο απαρατήρητο να μην περνάει.
Ακούστε: "Clear"
Νο.25 Holygram – Modern Cults (Oblivion/SPV): Την παραγωγή του ντεμπούτο δίσκου των Holygram την ανέλαβε ο Maurizio Baggio που έχει συνεργαστεί με τους The Soft Moon και η επιρροή του είναι εμφανής σε όλο το "Modern Cults". Μπορεί να μην αποτελούν την πιο πρωτότυπη πρόταση αλλά τα κομμάτια θα σε κάνουν να "χορέψεις" τουλάχιστον μέχρι την επόμενη κυκλοφορία του Luis Vasquez.
Ακούστε: "Signals"
Νο.24 HøRD – Modern Cults (Oblivion/SPV): Είναι πολύ δύσκολο, ο τρίτος δίσκος των HøRD να αφήσει ασυγκίνητο οποιοδήποτε φίλο της σύγχρονης post-punk / coldwave σκηνής. Αν το σχήμα δεν έπεφτε στην παγίδα της επανάληψης σε πολλά σημεία και είχε περισσότερα κομμάτια σαν το "Get Into It" και "Lrn", το άλμπουμ θα βρισκόταν πιο κοντά στην πρώτη δεκάδα.
Ακούστε: "Get Into It"
Νο.23 City Calm Down – Echoes In Blue (I Oh You): Μετά την πολύ αξιόλογη δισκογραφική εισαγωγή του ντεμπούτο τους, "In A Restless House", οι City Calm Down επιστρέφουν με μια πολύ δυνατή ομάδα κομματιών, αλλά και το "Blood" που είναι ένα από τα κομμάτια της χρονιάς. Οι Editors, White Lies, Maccabees αναφορές παραμένουν και οι Αυστραλοί μας παραδίδουν με το "Echoes In Blue" τον καλύτερο δίσκο τους μέχρι σήμερα.
Νο.22 Florence + The Machine - High As Hope (Virgin): Μπορεί να μην είναι στα επίπεδα του "Lungs" ή ακόμα και του "Ceremonials", αλλά με κομμάτια όπως το "Hunger", "Patricia" (το tribute της στην Patti Smith), "Big God" και αρκετά ακόμα δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα. Το "High As Hope" είναι ένα αρκετά φιλόδοξο άλμπουμ και ίσως το πιο προσωπικό της Florence Welch.
Ακούστε: "Sky Full Of Song", "Patricia"
Νο.21 The Smashing Pumpkins – Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun: H επιστροφή των James Iha και Jimmy Chamberlin στο line-up των Pumpkins σκόρπισε ακόμα περισσότερες προσδοκίες για τη νέα τους δουλειά. Αυτές όμως δεν εκπληρώθηκαν στον επιθυμητό βαθμό ακόμα και για το πιο φανατικό κοινό τους (και είμαι σε αυτό). Το είναι η μάλλον πιο αδύναμη δισκογραφική στιγμή του σχήματος, σε καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει ότι το "Shiny and Oh So Bright..." δεν είναι ένα απολαυστικό άλμπουμ, αλλά κυρίως τονίζει πόσο υποτιμημένες είναι οι δυο προηγούμενες δουλειές του Corgan με τους Smashing Pumpkins.
Διαβάστε επίσης:
.jpg)
