Για άλλη μια χρονιά άκουσα πάρα πολλά ενδιαφέροντα άλμπουμ που θα μπορούσαν να γεμίσουν μια διπλάσια λίστα από αυτή που θα παρουσιάσω σε αυτή και τις επόμενες αναρτήσεις. Αυτό που μου λείπει από τη φετινή χρονιά είναι τα αξιόλογα ντεμπούτο άλμπουμ νέων συγκροτημάτων ή μάλλον η έλλειψη αυτών σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Η αρχή γίνεται με την παρακάτω δεκάδα:

Νο.40 Motorama - Many Nights (Talitres): Οι Ρώσοι κυκλοφορούν τον ένα αξιόλογο δίσκο μετά τον άλλο, οι οποίοι πάντα βρίσκουν το δρόμο τους στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς σε αυτό το blog. Μουσικά ή στιχουργικά το "Many Nights" δεν διαφοροποιείται σχεδόν καθόλου από τις προηγούμενες δουλειές τους, αλλά προσφέρουν μια φρέσκια παρτίδα κομματιών που θα μας κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι τον επόμενο δίσκο τους.

Ακούστε: "Second Part"

Νο.39 David Eugene Edwards & Alexander Hacke - Risha (Glitterhouse Records): Το άλμπουμ αυτό συγκεντρώνει τα καλύτερα στοιχεία από τους κόσμους των μελών του, Einstürzende Neubauten και Wovenhand, ενσωματώνοντας και πολλά ακόμα στοιχεία με τη φωνή του David Eugene Edwards, όπως ήταν φυσιολογικό, να κυριαρχεί.

Ακούστε: "All In The Palm"

Νο.38 Ash Code - Perspektive (Swiss Dark Nights / Manic Depression Records): Τρίτος δίσκος για τους Ash Code και μετά το εξαιρετικό "Posthuman" του 2016, το "Perspektive" τους εδραιώνει ως ένα από τα καλύτερα coldwave συγκροτήματα από την Ιταλία.

Ακούστε: "Disease"

Νο.37 Soft Kill - Savior (Profound Lore Records): Οι Soft Kill έχουν καθιερωθεί με τους τελευταίους τους δίσκους ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα post-punk σχήματα, και το "Savior" απλώς επιβεβαιώνει το τελευταίο και τους οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερα ακροατήρια.

Ακούστε: "Dancing On Glass"

Νο.36 Ought - Room Inside the World (Merge): Το "Room Inside the World" δεν είναι μόνο το καλύτερο άλμπουμ των Ought, αλλά και το πιο ολοκληρωμένο παρουσιάζοντας παράλληλα και τη μεγαλύτερη ποικιλία. Ο χαρακτηριστικός τους ήχος γίνεται πιο μεστός, χωρίς να χάνει τη δύναμη και την επιθετικότητά του, βρίσκοντας όμως την ισορροπία που αναζητούσαν στις προηγούμενες δουλειές τους.

Ακούστε: "Take Everything"

Νο.35 Suede - The Blue Hour (Warner): Το νέο άλμπουμ των Suede μπορεί να μην φτάνει στα ίδια ύψη με τα δυο που ακολούθησαν την επανένωσή τους, αλλά σίγουρα προσθέτει ακόμα μια αξιόλογη δουλειά στην πλούσια δισκογραφική πορεία τους.

Ακούστε: "The Invisibles", "Don’t Be Afraid If Nobody Loves You"

Νο.34 Johnny Marr - Call The Comet (New Voodoo): Το "Call The Comet" είναι αναμφίβολα είναι το πιο Smiths άλμπουμ του Johnny Marr. Μπορεί να ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα το 2013 με το "The Messenger", αλλά πλέον αναπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο. 

Ακούστε: "Walk Into The Sea", "Hi Hello"

Νο.33 King Dude - Music To Make War To (Van Records): O TJ Cowgill στηρίζεται για άλλη μια φορά στον κλασσικό dark folk ήχο του και στην αγάπη του στον Nick Cave και μας παραδίδει για άλλη μια φορά ένα απολαυστικά "μαύρο" και βαρύ δίσκο.

Ακούστε: "Velvet Rope", "Good And Bad"

Νο.32 TRAITRS - Butcher's Coin (Pleasence Records): To πρώτο από τα δυο ντεμπούτο άλμπουμ σε αυτή τη δεκάδα είναι η πρώτη δουλειά των Traitrs που αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα post-punk μουσικής, με οδηγούς τους The Cure και τους The Sisters Of Mercy, το οποίο παράλληλα δημιουργεί αρκετές προσδοκίες για το μέλλον τους. 

Ακούστε: "Thin Flesh"

Νο.31 Vox Low - Vox Low (Born Bad Records): Οι Vox Low μας είχαν αφήσει τα διαπιστευτήριά τους με τις πρώτες μίνι κυκλοφορίες τους, οπότε δεν ήταν τόσο μεγάλη έκπληξη το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους. Με επιρροές από τους Joy Division μέχρι τους She Wants Revenge, δεν θα αφήσει κανένα φίλο του είδους παραπονεμένο.

Ακούστε: "Rejuvenation"