Το 2003 ήταν μια φανταστική δισκογραφική χρονιά και λίγες φορές έχω δυσκολευτεί περισσότερο από το να καταρτίσω τη τελική δεκάδα. Αυτή άλλαξε άπειρες φορές και χρειάστηκε να την ξαναγράψω άλλες τόσες. Όμως επειδή σε αυτό το μπλογκ πάντα έχω προτιμήσει να γράφω για αυτά που "μίλησαν" περισσότερο για τον οποιοδήποτε λόγο χωρίς να υπολογίζω αυτά που "πρέπει" να αναφερθούν, ανεξάρτητα αν κάποια άλλα άλμπουμ και ο ίδιος θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικά, επιδραστικά και άφησαν το στίγμα τους στη μουσική που ακούμε, κατέληξα στην παρακάτω. Πως αλλιώς θα μπορούσαν να μείνουν έξω από μια τέτοια λίστα, δουλειές όπως αυτές των The Strokes, Muse, Killing Joke, Black Rebel Motorcycle Club, Deftones ή των Yeah Yeah Yeahs; Βασικά και Top 40 να έγραφα πάλι θα δυσκολευόμουν αφάνταστα.

Μόνο και μόνο από την Αμερική είχαμε φανταστικές δουλειές από μπάντες όπως οι Wovenhand, The Dandy Warhols (με τον τελευταίο τους καλό δίσκο), Electric Six, The Dresden Dolls, Stellastarr*, The Mars Volta, Brand New,  Kings Of Leon, The Rapture, The Black Keys, The National, The Kills, Avenged Sevenfold, Jane's Addiction, TV On The Radio, Rise Against, Alkaline Trio, Lagwagon, Tomahawk, Iggy Pop, The Offspring, και πολλές ακόμα που σίγουρα ξεχνάω. Αν βάλω και αυτές από τον Καναδά, όπως των Arcade Fire (με το εξαιρετικό πρώτο EP), Billy Talent, Metric και Three Days Grace χάνεται εντελώς η μπάλα. Μιας και είμαστε σε αυτά τα εδάφη, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στη συλλογή "Lost Dogs" των Pearl Jam, η οποία επιτέλους συγκεντρώνει "διαμάντια" όπως τα "Sad", "Yellow Ledbetter", "Footsteps" και πολλά ακόμα.

Αν όμως πρέπει να ορίσουμε το απόλυτο μουσικό θέμα συζήτησης το 2023, αυτό ήταν η κυκλοφορία του "St. Anger". Οι Metallica κυκλοφορούν μετά από χρόνια έναν δίσκο με τόσο περίεργη (ή κακή για πολλούς) παραγωγή, επιτηδευμένη ή μη, και στρέφουν αλλού την προσοχή από τις όποιες καλές ιδέες είχε το άλμπουμ. Παγκόσμια αίσθηση έκαναν και οι Evanescence με το υπερμέγιστο χιτ "Bring Me To Life", που ξεπήδησε μέσα από το soundtrack της ταινίας "Daredevil", ενώ στα εμπορικά nu metal μονοπάτια και οι Linkin Park κυκλοφορούν το εξαιρετικό "Meteora".

10. Marilyn Manson - The Golden Age Of Grotesque (Interscope)

09. Linkin Park - Meteora (Warner Records)

07. Zwan - Mary Star Of The Sea (Martha’s Music)

04. A Perfect Circle - Thirteenth Step (Virgin Records)

03. Korn - Take A Look In The Mirror (Epic)

02. AFI - Sing The Sorrow (Nitro Records)

01. Type O Negative - Life Is Killing Me (Roadrunner)

Η αρχή της δεκαετίας των 00s βρήκε τις δισκογραφικές να έχουν απομυζήσει και εκμεταλλευτεί με οποιοδήποτε τρόπο οτιδήποτε έχει σχέση με τον grunge / alternative rock ήχο των 90ς. Δουλειές όπως αυτές των Creed, Puddle Of Mudd, The Calling, Staind, Alien Ant Farm βρίσκουν ανταπόκριση σε αναπάντεχα μεγάλο κοινό. Ο πάτος ή η εμπορική κορυφή, όπως το βλέπει κανείς, του τελευταίου φαινομένου ήταν η κυκλοφορία των Nickelback, με το κομμάτι "How You Remind Me" να γίνεται μια από τις μεγαλύτερες σούπες όλων των εποχών και να φτάνει ακόμα και στα μέρη μας και να αποκτά διασκευή από την Πρωτοψάλτη (αν και αυτό έγινε λίγα χρόνια μετά)!

Σε αυτό ήρθε να προστεθεί και το nu-metal που συνεχίζει με τεράστια εμπορική δυναμική. Όπως συχνά λέγονταν και γράφονταν εκείνη την εποχή, κάθε nu metal μπάντα που σέβονταν τον εαυτό της έπρεπε να έχει ένα καραφλό μέλος και ένα με ράστα (και εννοείται όλοι με αλυσίδες στο πορτοφόλι). Αυτό ήταν ένα χιουμοριστικό σχόλιο για να δείξει πόσο τυποποιημένο είχε γίνει το είδος. Φυσικά υπήρχαν γενικά εκπρόσωποι του ήχου, όπως οι Korn, με αξιόλογες κυκλοφορίες, ενώ για κάθε POD, hed PE, Limp Bizkit υπήρχαν οι System Of A Down (το 2001 με το κορυφαίο άλμπουμ της καριέρας τους), Deftones, Slipknot που παρουσίασαν δουλειές που άντεξαν στο χρόνο και ξέφυγαν από περιοριστικές ταμπέλες. Πιο συγκεκριμένα οι Slipknot με το "Iowa" κατάφεραν να αποτινάξουν μια και καλή τη nu metal ρετσινιά και να ανοίξουν τις πόρτες σε πολύ πιο metal ακροατήρια. Αν και καμία σχέση με το nu metal, στο ίδιο κοινό πραγματοποίησαν ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα και οι Tool με το "Lateralus". Αλλά και η punk-pop/rock μόδα καλά κρατεί με κυκλοφορίες όπως αυτές των Blink-182, Jimmy Eat World, Weezer, Sum 41, Thursday, No Doubt, Alkaline Trio και Rise Against να λαμβάνουν αρκετή προσοχή.

Πλέον όμως το όλο σκηνικό είχε γίνει τόσο mainstream, που όπως έγινε και με το grunge ή το punk παλιότερα, ήταν αναγκαία μια μουσική αντίδραση. Αυτή μας ήρθε από την Νέα Υόρκη με βασικούς εκφραστές τους The Strokes. To "Is This It" αποτέλεσε παγκόσμια επιτυχία και κατέφερε να στρέψει τη προσοχή του κοινού πάνω τους και από τη μια στιγμή στην άλλη να τους μετατρέψει σε μουσικά αλλά ακόμα και σε στυλιστικά είδωλα. Οι The Strokes φυσικά ήρθαν να προστεθούν στην αναβίωση του garage rock ήχου που είχε ξεκινήσει πριν από λίγα χρόνια από το Ντιτρόιτ με τους The White Stripes, οι οποίοι το 2001 κυκλοφορούν το φανταστικό "White Blood Cells". Την ίδια χρονιά στην Νέα Υόρκη εμφανίζονται και οι Yeah Yeah Yeahs με την μοναδική Karen O, στο Οχάιο οι The National (λίγο πριν ξεκινήσει η αναβιωτική post-punk τρέλα με τους Interpol) και στο Σαν Φρανσίσκο οι Black Rebel Motorcycle Club που στηριζόμενοι σε έναν garage ήχο όμως με Jesus and Mary Chain και Sonic Youth βάσεις, κυκλοφορούν ένα καταπληκτικό ντεμπούτο, το οποίο δεν αναγνωρίστηκε τότε όσο περίμενα. 

Όσο όμως αυτά συμβαίνουν στην Αμερική, η Αγγλία παρακολουθεί από απόσταση. Μπορεί να μην έχει να προτείνει ακόμα κάποια αντίστοιχη σκηνή με τη brit-pop των 90s, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχαμε πολλές και αξιόλογες δουλειές από διαφορετικά είδη με πιο εξέχουσες αυτές των Muse (στη κορυφαία τους στιγμή), Depeche Mode, James, Radiohead, Gorillaz, Super Furry Animals, Mogwai, Manic Street Preachers, Pulp, The Charlatans, Electrelane, Ladytron, The Cult, The Chameleons, και Echo & The Bunnymen. Μπορεί οι καλύτερες μέρες τους να θεωρούνται ότι ήταν στα 80s, αλλά το "Get Ready" είναι μια από τις αγαπημένες μου δουλειές των New Order και αναμφίβολα ο τελευταίος μεγάλος δίσκος τους. Πάντως το "Crystal" ήταν το κομμάτι της χρονιάς (από το βίντεο του οποίου πήραν το όνομά τους οι The Killers). Λίγο πιο κάτω γεωγραφικά, οι Daft Punk, το γαλλικό δίδυμο των Guy-Manuel de Homem-Christo και  Thomas Bangalter, με το άλμπουμ "Discovery" εδραιώνουν τη θέση τους ως ένα από τα πιο επιδραστικά σχήματα της σύγχρονης χορευτικής μουσικής.

Τέλος τα αγαπημένα μου πιο σκοτεινά μονοπάτια εκπροσωπήθηκαν με εξαιρετικές κυκλοφορίες από τον ατμοσφαιρικό metal χώρο με πιο χαρακτηριστικές αυτές των Katatonia, Lacrimosa, Lacuna Coil, Anathema, My Dying Bride, After Forever, Tristania, ενώ οι Rammstein με το "Mutter" προσφέρουν την κορυφαία στιγμή της καριέρας τους μέχρι και σήμερα.

10. New Order - Waiting for the Sirens' Call (London Records)

09. Nine Inch Nails - With Teeth (Interscope)
08. Stellastar* - Harmonies For The Haunted (RCA)
07. Franz Ferdinand - You Could Have It So Much Better (Domino)
06. The White Stripes - Get Behind Me Satan (XL)
05. The Bravery - The Bravery (Island)
04. Bloc Party - Silent Alarm (Wichita)
02. Depeche Mode - Playing the Angel (Mute)
01. Editors - The Back Room (Kitchenware)