Η νέα κυκλοφορία του Billy Corgan και των νέων του Smashing Pumpkins αντιμετωπίστηκε με αρκετή καχυποψία και σκεπτικισμό, όπως είχε γίνει στο παρελθόν με την επαναδραστηριοποίηση της μπάντας το 2007 και τον δίσκο "Zeitgeist", ο οποίος κατακρίθηκε πολύ περισσότερο από όσο πιστεύω ότι του άξιζε. Θα πω από την αρχή ότι μου άρεσε το "Oceania". Πολλοί ισχυρίζονται ότι το τωρινό σχήμα δεν θα έπρεπε να είναι κάτω από το όνομα των Smashing Pumpkins, από την άλλη όμως, οι Smashing Pumpkins δεν υπήρξαν ανέκαθεν το δικτατορικό όχημα του Corgan; Σε στιγμές το άλμπουμ φέρνει στο μυαλό τον ήχο της "Siamese Dream" περιόδου, δίχως όμως να σου προκαλεί νοσταλγία για τις παλιές μέρες τις μπάντας, ενώ θεωρώ ότι πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο alternative rock δίσκο. Η νέα αυτή κυκλοφορία είναι μέρος του project "Teargarden by Kaleidyscope", που ξεκίνησε το 2009 με κομμάτια που ήταν διαθέσιμα δωρεάν από την ιστοσελίδα της μπάντας, με κάποια από αυτά να είναι αρκετά ενδιαφέροντα, όπως τα "A Song for a Son" και "The Fellowship", και άλλα εντελώς αδιάφορα όπως τα "Owata" και "Spangled". Μεγάλο μέρος του Oceania κινείται σε slow ή mid-tempo ρυθμούς, με εκτεταμένη χρήση ακουστικής κιθάρας, αλλά πάλι κάποια από τα καλύτερα κομμάτια των Pumpkins δεν είναι έτσι; Το άλμπουμ ανοίγει εντυπωσιακά με το "Quasar" που είναι μάλλον η πιο δυνατή στιγμή του δίσκου, ενώ συνεχίζεται με το "Panopticon" στα ίδια επίπεδα. Το power-pop "My Love Is Winter", ίσως, είναι το πιο εμπορικό τραγούδι του "Oceania" και δεν θα με εκπλήξει να γίνει single. Σίγουρα, υπάρχουν αδιάφορες στιγμές, όπως το "Violet Rays" που μοιάζει να ξέμεινε από το "Zeitgeist", το synth "One Diamond, One Heart" που θυμίζει τον προσωπικό του δίσκο "TheFutureEmbrace" και το 9λεπτο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου που μπορεί να κουράσει κάποιους. Πέρα από τα κομμάτια που ανάφερα αρχικά, θα ξεχώριζα επίσης το "χαρούμενο" "The Chimera", το "Glissandra" με το ευπρόσδεκτα "ενοχλητικό" ριφ, ενώ αυτά που μου έχουν μείνει περισσότερο είναι το "The Celestials" με τον κλασσικό Pumpkins ήχο, καθώς και το κιθαριστικό "Inkless", που τα θεωρώ και κορυφαίες στιγμές του "Oceania". Σίγουρα, είναι πολύ καλύτερο από το "Zeitgeist", ενώ ακούγεται πιο ζωντανό και πιο ειλικρινές, χωρίς φυσικά να είναι το νέο "Mellon Collie..." ή "Siamese Dream", αλλά νομίζω ότι ούτε ο Corgan επιδιώκει κάτι τέτοιο. Billy’s back…

Βαθμολογία : 8,5 / 10