Από τη στιγμή που οι Interpol ανακοίνωσαν ότι θα κυκλοφορήσουν φέτος το πέμπτο άλμπουμ τους, υπήρξε μεγάλη ανυπομονησία για το αποτέλεσμα μιας και αυτό ερχόταν τέσσερα χρόνια μετά το "Interpol", ένα δίσκο που πρέπει να είμαι μέσα στους λίγους που τον λάτρεψαν, αναδεικνύοντάς τον και έναν από τους κορυφαίους του 2010, αφού γενικότερα δέχτηκε από μέτριες μέχρι πολύ αρνητικές κριτικές. Φυσικά, είχε περάσει η μόδα τους μιας και είχαμε διανύσει μια δεκαετία περίπου από τότε που κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους "Turn Οn Τhe Bright Lights" το 2002, κάνοντας ένα πολύ μεγάλο μέρος του μουσικού κόσμου να ασχοληθεί μαζί τους, ενώ το μόνο στο οποίο υστερούσε το καταπληκτικό "Antics", που παρουσίασαν δυο χρόνια μετά, ήταν ότι κυκλοφόρησε απλώς δεύτερο. Δεν ήταν ότι δεν κυκλοφορούσαν καλοί σύγχρονοι post-punk δίσκοι πριν τους Interpol, απλώς ήταν τόσο εξαιρετική η πρώτη τους προσπάθεια που πέρα από δίσκος - ορόσημο, έγινε και η αφετηρία της λεγόμενης post-punk revival σκηνής. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο άνοιγμα που έκαναν με την Capitol και το "Our Love to Admire" το 2007, χωρίς να λέω ότι ήταν κακό, αποτέλεσε το άλμπουμ που άκουσα λιγότερο και το σημείο που το ενδιαφέρον του κόσμου άρχισε να μειώνεται, με τα μουσικά μέσα να έχουν βρει ήδη το επόμενο μεγάλο όνομα.

Με το "El Pintor" οι Interpol, στο οποίο λειτούργησαν στουντιακά σαν τρίο, με τον Paul Banks να έχει αναλάβει χρέη μπασίστα, προσπαθούν να ικανοποιήσουν όλες τις προσδοκίες που τους ακολουθούν, ενώ παράλληλα να προσφέρουν και κάτι φρέσκο, αποφεύγοντας παράλληλα τον κίνδυνο ενός αναμασήματος. Πραγματικά το καταφέρνουν πολύ καλά, αφού θα μπορούσε εναλλακτικά και να αποτελεί για κάποιον και ιδανικό τρόπο γνωριμίας με το συγκρότημα. Μπορεί πολλοί να ασχολούνται με τον ξεχωριστό ήχο του μπάσου του Carlos Dengler και την απουσία αυτού εδώ, αλλά το σχήμα πολύ έξυπνα στο "El Pintor" έχει δώσει βάση στις κιθαριστικές μελωδίες, που αναδεικνύονται και από την εξαιρετική παραγωγή με το μπάσο πιο χαμηλά, με μερικές από αυτές να αποτελούν από τις καλύτερες που έχει γράψει ο Daniel Kessler. O δίσκος ξεκινάει με το "All Τhe Rage Back Home", ένα κομμάτι τόσο γνώριμο που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι πρέπει να τα έχουν στο τσεπάκι τους τέτοια τραγούδια. Όταν όμως το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό, η σκέψη αυτή προσωπικά δεν με ενοχλεί στο ελάχιστο. Κάτι παρόμοιο προσπάθησαν να κάνουν και με το "Anywhere" και τα κατάφεραν αν και με μικρότερη επιτυχία. Ανάμεσα στα δυο μεσολαβεί το "My Desire" το οποίο κλιμακώνεται ιδανικά, με τον Kessler πρωταγωνιστή, συμπληρώνοντας την τριάδα κομματιών που είχαν κάνει γνωστά στα live τους από τις αρχές του χρόνου.Το φαλσέτο του Banks σε κερδίζει στο "My Blue Supreme", όπως και η κολλητική μελωδία του "Everything Is Wrong" με το βασικό riff να θυμίζει το "City Of Blinding Lights" των U2. Το "Ancient Ways", που σαν δομή - όχι ηχητικά - μου φέρνει σε Smashing Punpkins, δεν αποτελεί μόνο την πιο ορμητική και καλύτερη στιγμή του "El Pintor", αλλά και μια από τις καλύτερες των Interpol. Αυτό μαζί με το μαγευτικό "Tidal Wave" και το επικών διαστάσεων ονειρικό ταξίδι του "Twice as Hard"  που κλείνει το δίσκο, αποτελούν και την αγαπημένη τριάδα κομματιών στο άλμπουμ. Το ότι οι Interpol βρίσκονται σε φανταστική δημιουργική περίοδο, αναδεικνύεται ακόμα και από τα b-sides του "El Pintor", "The Depths" και κυρίως το "Malfeasance". Απλά ζωγράφισαν...

Βαθμολογία: 9 / 10