Ας ξεκινήσω με το θέμα που απασχόλησε περισσότερο όσους βρέθηκαν σε μέρα του Release σε συνεργασία με το Νιάρχος.  Μια τέτοια ημέρα ήταν και η προηγούμενη Παρασκευή 23 Ιουνίου. Αν κύριοι του Release Athens αυτό ήταν ένα πείραμα, τότε απέτυχε οικτρά. Στο εξωτερικό βλέπουμε φεστιβάλ με μέρες που περιλαμβάνουν 20, 30 ή και 40 ονόματα ανά μέρα και εκεί αναπόφευκτα σε κάποια θα συμπέσουν οι ώρες εμφάνισης. Στην Ελλάδα δεν μπορούν, δεν υπάρχει θέληση ή δεν γίνεται να πραγματοποιηθούν τέτοια φεστιβάλ και καλώς ή κακώς το έχουν δεχτεί όλοι. Αλλά δεν γίνεται να κάνεις μια διοργάνωση (γιατί φεστιβάλ δεν το λες - μην λέμε τα ίδια) με 5 ξένα σχήματα και να μην δίνεται η ευκαιρία να παρακολουθήσεις ολόκληρες τις εμφανίσεις αυτών των πέντε συγκροτημάτων! Αυτό το βρίσκω το λιγότερο αστείο ή τραγικό, όπως το προτιμάει ο καθένας. Αναγνωρίζω την προσπάθεια της διοργάνωσης να αλλάξει δυο φορές τον αρχικό λάθος προγραμματισμό αλλά δυστυχώς το μισάωρο διαφορά δεν έλυσε τίποτα, ιδίως αν υπολογίσουμε τος 1+ χιλιόμετρο που έπρεπε να διανυθεί από τη μια σκηνή έως την άλλη μέσα στη ζέστη. Δυστυχώς το εισιτήριο το πλήρωνες για πέντε ονόματα αλλά έπρεπε να επιλέξεις τι θα δεις εκτός και αν κάποιος επέλεγε να δει κουτσουρωμένες εμφανίσεις με πολύ τρέξιμο και ιδρώτα (τώρα για όσους δεν μπορούσαν ή για παράδειγμα έχουν κινητικά προβλήματα ούτε συζήτηση). Οι μόνες επιλογές για να πραγματοποιηθεί η συγκεκριμένη συνεργασία ομαλά ήταν δυο. Ή να ξεκινούσε όλο αυτό αρκετά νωρίτερα (ξέρω πολλοί θα γκρίνιαζαν για τη ζέστη αλλά τουλάχιστον θα δίνονταν η ευκαιρία σε κάποιον να δει όλες τις μπάντες) ή από τη στιγμή που θέλουμε δυο σκηνές σε τέτοια απόσταση, να έλειπε ένα όνομα (καλοί οι Ladytron αλλά και να έλειπαν δεν νομίζω ότι θα επηρέαζε στο ελάχιστο την προπώληση/ προσέλευση/ προγραμματισμό). Στα συναυλιακά τώρα η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική…

Πρώτη επιλογή ήταν οι Viagra Boys, μια επιλογή που έκανε και ο περισσότερος κόσμος που βρέθηκε στον γενικότερο χώρο την ώρα εκείνη. Το σχήμα, με το πολύ καλό, περσινό, "Cave World" στις αποσκευές του, αποτελεί ένα από τα πιο καυτά ονόματα αυτή τη στιγμή και ένα μέρος από αυτό οφείλεται και στις ζωντανές του εμφανίσεις. Το περσινό τους live είχε προκαλέσει κύματα ενθουσιασμού στο ελληνικό κοινό και το φετινό τους ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες όσων βρέθηκαν στη σκηνή του Νιάρχος. Θεωρώ ότι το σχήμα δεν έχει ακόμα τον δίσκο που θα τους πάει στο επόμενο επίπεδο, αλλά ζωντανά είναι ήδη εκεί. Φυσικά τα κομμάτια τους αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο στα live. Ο Sebastian Murphy είναι γεννημένος γι’ αυτό, δίνει πραγματικό σόου αλλά κυρίως δείχνει αληθινός και ότι το νοιώθει στο 100% και αυτό είναι που τελικά σε κερδίζει. Βασιζόμενοι σε έναν πολύ καλό ήχο, είχαν πολλή οργή, ενέργεια, χαβαλέ και αυτά είναι λίγα από τα στοιχεία που εγγυόνται ότι θα ευχαριστηθείς την εμφάνισή τους ακόμα και αν δεν έχεις μεγάλη επαφή με το υλικό τους. Συνολικά απολαυστικοί με καλύτερες στιγμές στα "Ain’t Nice" και "Sports". Είμαι σίγουρος ότι θα τους ξαναδούμε σύντομα. Βάση της πρώτης μου επιλογής οι πάλαι ποτέ αγαπημένοι μου Ladytron μας χαιρέτησαν…

Δεύτερη επιλογή οι Interpol. Υπολογίζοντας ότι είχα βρεθεί σε συναυλίες τόσο των Echo & The Bunnymen όσο και των Interpol, αλλά και το κόλλημά μου με τους δεύτερους (ακόμα και αν το "The Other Side Of Make-Believe" αποτέλεσε την κυκλοφορία τους που με ενθουσίασε το λιγότερο από όλη τη δισκογραφία τους), η απόφασή μου να μείνω στο χώρο του Ξέφωτου ήταν δεδομένη. Επειδή άκουσα ή διάβασα αρκετά για την κακή, άνευρη, υποτονική εμφάνιση των Interpol, το μόνο που έχω να πω είναι ότι η προέλευση αυτών των θέσεων μάλλον προέρχονται από άτομα που έχουν μικρή ή καμία επαφή με το συγκρότημα. Μπορεί να είχαν κάποια θέματα με το τέμπο (τα πρώτα κομμάτια όπως και το "Slow Hands" με το οποίο έκλεισαν, τα «ετρεξαν» όσο δεν πάει με αποτέλεσμα ο Banks να μένει σε περιπτώσεις από ανάσα) και με τον ήχο, ιδίως στην αρχή, αλλά συνολικά παρέδωσαν μια παραπάνω από αξιοπρεπή εμφάνιση και δεν μετάνιωσα καθόλου αυτή μου την απόφαση. Μια εμφάνιση των Interpol την ζεις, δεν είναι για να χτυπηθείς ή για να χορέψεις. Το σετλιστ ήταν εξαιρετικό και μπορεί να μην ακούσαμε το “Stella Was a Diver and She Was Always Down” αλλά τα "Obstacle 1", "Evil", "Narc", "C’mere", "Rest My Chemistry", "Slow Hands" και εννοείται το πειραγμένο "Lights" αναπλήρωσαν και με το παραπάνω. Παρατήρησα ότι μεγάλο μέρος του κοινού είχε βρεθεί για να τους παρακολουθήσει από περιέργεια (με αποτέλεσμα στο τέλος να έχει ίσως και τον μισό κόσμο από αυτόν που συγκέντρωσαν οι Viagra Boys) και σύντομα μας χαιρέτησε για άλλες σκηνές, όπως χαιρέτησε για μένα και η εμφάνιση των σπουδαίων Echo & The Bunnymen…

Τρίτη επιλογή και πιο εύκολη, μιας και δεν είχες να επιλέξεις ποιον καλλιτέχνη θα χάσεις, η Siouxsie. Λίγο μετά τις 23:15 εμφανίστηκε στη σκηνή της Πλατείας Νερού ένα θρυλικό όνομα για την dark/ post-punk σκηνή και δεν άφησε ασχολίαστο φυσικά και την ώρα που αναγκάστηκε να βγει. Σίγουρα η φωνή της δεν είναι η ίδια με παλιά, το ίδιο και η κίνησή της (ακόμα και σε σχέση με πριν από δεκαπέντε χρόνια που την είχα δει στο Rockwave – κάτω από τους Offspring παρακαλώ), αλλά η ενέργεια που σου μεταδίδει αυτή η γυναίκα είναι απίστευτη. Έχει μια παρουσία και μια θεατρικότητα που θα ζήλευαν οι περισσότεροι καλλιτέχνες σύγχρονοι και παλαιότεροι. Μας υποδέχτηκε με ένα I’m back και τo "Night Shift", αλλά ήταν το "Arabian Knights" που μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα της συναυλίας. Το σετ της δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο, μιας και περιλάμβανε τρία κομμάτια από την προσωπική της καριέρα αλλά κυρίως βασίστηκε σε υλικό από τους Siouxsie and the Banshees, παίζοντας μάλιστα τα περισσότερα «χιτάκια» τους, όπως τα "Cities in Dust", "Christine" και "Happy House". Τα όποια θέματα από τον καπνό που την ταλαιπωρούσε τα ξεπέρασε γρήγορα και μας χάρισε μια αξέχαστη εμφάνιση. Το βασικό σετ ολοκληρώθηκε με το "Into a Swan", για να ακολουθήσουν δυο encore. Το πρώτο περιελάμβανε τα "Israel" και τη γνωστή διασκευή των Siouxsie στο "The Passenger" του Iggy Pop, με τα οποία κορυφώθηκε ο ενθουσιασμός που είχε δημιουργηθεί  κυρίως στο δεύτερο μισό του σετ της. Και επειδή ένα "Spellbound" δεν θα μπορούσε να λείπει, ήρθε δεύτερο encore με την Siouxsie Sioux να μας αποχαιρετάει με το εν λόγω κομμάτι. Μια μαγική και συνάμα ιστορική εμφάνιση ήρθε να ολοκληρώσει την τρίτη ημέρα της συνεργασίας του Release Athens και SNF Nostos, ελπίζοντας ότι αν ξαναπραγματοποιηθεί να γίνει κάτω από πολύ καλύτερες συνθήκες.