Η επιλογή του Κυττάρου ως χώρου διεξαγωγής της συναυλίας των The Soft Moon μου φάνηκε αρχικά κάπως περίεργη. Ίσως ήταν το γεγονός ότι πριν δυο χρόνια είχαν καταφέρει σχεδόν να γεμίσουν το Gagarin, ενώ και πέρσι στο Plisskën συγκέντρωσαν ένα αρκετά μεγάλο πλήθος. Φυσικά η πρώτη λειτούργησε περισσότερο σαν γνωριμία με το ελληνικό κοινό, ενώ πέρσι φάνηκε ότι η μουσική του γκρουπ δεν ταιριάζει σε ένα φεστιβαλιακό μέρος με τον ήχο να υπολείπεται. Το ότι μιλάμε για την τρίτη εμφάνιση του σχήματος σε τρία χρόνια, όπως και ότι δεν σπρώχτηκε από τις κατάλληλες ατζέντες, είχε σαν αποτέλεσμα η προσέλευση να μην έχει καμιά σχέση με την αποπνικτικά sold-out συναυλία των Dubrovniks, αλλά το Κύτταρο ήταν τόσο γεμάτο όσο χρειάζεται για να ευχαριστηθεί κάποιος ένα live στο συγκεκριμένο χώρο. 

Την αρχή πάντως έκαναν οι Έλληνες Gioumourtzina ένα από τα πιο ταιριαστά support που έχω παρακολουθήσει τελευταία. Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είχα ακούσει το γκρουπ νωρίτερα. αλλά σίγουρα θα τους έχω υπόψιν μου μιας και ήταν εξαιρετικοί. Το δίδυμο ξεδίπλωσε μέσα από μια πιο dark διάθεση τους electro πειραματισμούς του, με τα ebm beats τους να σε παρακινούν να κουνηθείς, σε ένα σετ με δυνατή ένταση που ενθουσίασε, χωρίς να κουράσει παρά τη μεγάλη διάρκεια για πρώτο σχήμα ενός live, και αποτέλεσε ιδανική εισαγωγή για τους The Soft Moon.

Ένας από τους βασικούς λόγους που μου κέντρισε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον η τρίτη εμφάνιση του Luis Vasquez και της παρέας του στην χώρας μας, ήταν το εξαιρετικό φετινό τους άλμπουμ "Deeper". Ο τρίτος δίσκος των The Soft Moon πέρα ότι αποτελεί εξέλιξη των δυο προηγούμενων δουλειών τους, προσφέρει και τα περισσότερα τραγουδιστά κομμάτια της καριέρας τους, ένα στοιχείο που δεν είχαν εισάγει σε τέτοιο βαθμό προηγουμένως. Το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν απογοήτευσε, αλλά με εντυπωσίασε σε τέτοιο βαθμό που αν ο δίσκος αποτελούνταν από τις ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών θα μίλαγα για μια τέλεια κυκλοφορία. Η αρχή έγινε εντυπωσιακά με ένα από τα νέα κομμάτια, το industrial-ικό "Black", αλλά ήταν τα "Try", "Far" και συνολικά τα κομμάτια που ακούστηκαν από το "Deeper" ("Wrong", "Being") που ξεχώρισαν ως τα highlights της βραδιάς.
Το σχήμα δεν σταμάτησε μόνο εκεί αφού και τα παλιά κομμάτια ακούγονταν πιο πλούσια, όπως στο αγαπημένο μου "Insides" που πραγματικά το απογείωσαν, ή το "Dead Love" και το "Sewer Sickness". Βασικά θα μπορούσα να αναφέρω ολόκληρο το setlist, μιας και δεν υπήρχε ούτε στιγμή που να υστέρησε. Συνολικά η διάρκεια ήταν σωστή αλλά και ο ήχος ήταν αρκετά καλός και παρόλο που το συγκρότημα αντιμετώπισε κάποια θεματάκια (δεύτερη συνεχόμενη συναυλία μετά τους Viet Cong με πρόβλημα με το μπάσο), αυτά δεν κατάφεραν να του κόψουν τον ρυθμό στο ελάχιστο, όπως μπορεί να ήταν και λίγο αναμενόμενο. Ο Vasquez έβγαλε τόση ενέργεια, πάθος, κέφι όπως δεν τον είχα ξαναδεί και έκλεισε αυτό το εκπληκτικό live, όπως πάντα άλλωστε, με το επιβλητικό "Want".