Από το 2007 όταν και εμφανίστηκαν δισκογραφικά οι The Maccabees, περιμένω την κάθε τους κυκλοφορία με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Έχουν περάσει τρία χρόνια από το προηγούμενο άλμπουμ τους "Given To The Wild", που όπως είχα αναφέρει και τότε μου φάνηκε ότι επιχειρούσαν ένα βήμα αντίστοιχο με αυτό που έκαναν οι The Horrors με το "Skying". Ο τέταρτος δίσκος τους με τίτλο "Marks To Prove It", που ηχογραφήθηκε στα δικά τους στούντιο, πατάει στη προηγούμενη δουλειά τους εμφανίζοντας όλα τα κλασσικά στοιχεία των The Maccabees, βγάζοντας σε σημεία και λίγο περισσότερο νεύρο. 

Αυτό είναι φανερό από το ομώνυμο κομμάτι που αποτελεί και την καλύτερη αρχή για το άλμπουμ, με ωραίες κιθάρες και ιδανική κλιμάκωση. Άλλωστε αυτό είναι ένα στοιχείο που η μπάντα ξέρει να χειρίζεται εξαιρετικά. Το "Kamakura" που ακολουθεί μοιάζει σαν κάποιο αδιάφορο b-side από το "Given To The Wild", ενώ το "Ribbon Road" βγάζει μια πιο Arcade Fire αίσθηση. Έτσι φτάνουμε στο "Spit It Out" που είναι με διαφορά το πιο δυναμικό κομμάτι του δίσκου, θυμίζοντας εποχές "Colour It In", με τον Orlando Weeks να ξεσπάει προς το τέλος του κομματιού. Αυτό αποτελεί άνετα και την κορυφαία στιγμή του "Marks To Prove It". Από το υπόλοιπο άλμπουμ τα κομμάτια που είναι περισσότερο άξια αναφοράς είναι τα, "River Song" με την πολύ όμορφη ενορχήστρωση του, "Something Like Happiness" που μπορεί είναι ένα κλασσικό Maccabees κομμάτι από αυτά που νομίζει κανείς ότι μπορεί να γράψει το γκρουπ με το κιλό αλλά καταφέρνει να ξεχωρίσει και φυσικά το "WW1 Portraits" που στηρίζεται σε μια απλή μελωδία με την ένταση να κορυφώνεται απολαυστικά. 

Είμαι σίγουρος ότι το συγκρότημα δεν είχε πρόθεση να παρουσιάσει μια δουλειά που απλώς θα προσφέρει 2-3 κομμάτια σε μια μελλοντική best-of συλλογή. Μπορεί να μοιάζει πιο ταιριαστό για αυτό το ρόλο, αλλά εννοείται ότι το "Marks To Prove It" έχει περισσότερα καλά σημεία, χρησιμεύοντας πιο ιδανικά σαν μια ανακεφαλαίωση της καριέρας των The Maccabees που εξακολουθεί να μην απογοητεύει.

Βαθμολογία: 7 / 10