Στην αρχή της φετινής χρονιάς είχαμε την κυκλοφορία δυο πολυαναμενόμενων άλμπουμ την ίδια ημέρα, αφού τόσο οι Lost Under Heaven όσο και οι The Twilight Sad παρουσίασαν τις νέες τους δουλειές. Με τις προηγούμενες δισκογραφικές τους προσπάθειες, οι πρώτοι βρέθηκαν στην κορυφή της λίστας μου με τα καλύτερα του 2016, ενώ οι Σκωτσέζοι με τα αντίστοιχα του 2014. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά για το εκπληκτικό "Nobody Wants To Be Here & Nobody Wants To Leave" των Twilight Sad, εδώ.  

Μπορεί τα πέντε χρόνια μέχρι τη φετινή δουλειά τους να φαντάζουν πολλά, αλλά το σχήμα ήταν αρκετά απασχολημένο. Αρχικά ακολούθησε μια μεγάλη περιοδεία με τους The Cure, γεγονός που τους έκανε αρκετά πιο γνωστούς. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι εμφανίστηκαν δίπλα σε ένα τόσο ιστορικό συγκρότημα, αλλά στο ότι ο Robert Smith εκδήλωσε δημόσια τον θαυμασμό του για το γκρουπ και έφτασε στο σημείο ακόμα και να ηχογραφήσει και ένα κομμάτι τους, το "There's A Girl In The Corner" με τον ίδιο στα φωνητικά. Το 2017 ο τραγουδιστής του γκρουπ, James Graham, συμμετείχε στο μουσικό project Out Lines, με τους οποίους κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό "Conflats".

Να δηλώσω εξ αρχής ότι δεν θεωρώ το "It Won/t Be Like This All the Time" ανώτερο από τη προηγούμενη δουλειά τους (άλλωστε κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολικά δύσκολο). Σίγουρα όμως αποτελεί μια ακόμα φανταστική προσπάθεια των The Twilight Sad, στην οποία μοιάζουν σαν να συγκεντρώνουν τα καλύτερα στοιχεία τους και τα χαρακτηριστικά που τους ξεχωρίζουν, για να τα παρουσιάσουν σε ένα ακόμα μεγαλύτερο κοινό. Τα τρία κομμάτια που πολύ έξυπνα χρησιμοποίησαν για να προωθήσουν τον δίσκο, είναι και από τα καλύτερα του νέου άλμπουμ. 

Αρχικά το "I/m Not Here [missing face]" φαντάζει ως η φυσική συνέχεια μιας και θα μπορούσε να αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές του προηγούμενου άλμπουμ. Το "Videograms" αποτέλεσε τεράστιο κόλλημα από τι στιγμή που το άκουσα, το οποίο φανερώνει πόσο πολύ περισσότερο τους επηρέασε η επιπλέον "παρέα" με τους Cure (όπως άλλωστε φαίνεται και στο "The Arbor"). Τέλος το πλούσιο σε synths "VTr" θα μπορούσε άνετα να παίξει το ρόλο του πιο ερωτικού τραγουδιού του δίσκου. Το "Videograms" θα ήταν το αγαπημένο κομμάτι από το άλμπουμ αν δεν υπήρχε το, απλά τέλειο και υπερβολικά δραματικό, "Auge_Maschine", το οποίο δείχνει να δικαιολογεί και ηχητικά τη δισκογραφική μετακίνησή τους από τη Fat Cat Records στη Rock Action των Mogwai. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο "Girl Chewing Gum" με τον φρενήρη ρυθμό του και το κλειστοφοβικό εναρκτήριο κομμάτι "[10 Good Reasons for Modern Drugs]". 

Συνολικά όμως το "It Won/t Be Like This All the Time" είναι το πιο άμεσο άλμπουμ των The Twilight Sad και αποδεικνύει ακράδαντα ότι παρακολουθούμε μια μπάντα στην κορυφαία της περίοδο.

Βαθμολογία: 8 / 10