Η τελευταία ημέρα του φετινού Release Athens Festival μας επιφύλασσε ένα από τα πιο δυνατά line-up. Αρχικά όμως θα ήθελα να αναφερθώ στην διοργάνωση που μετά από όσα συνέβησαν στη μέρα των Bauhaus, πρότεινε τη μισή τιμή εισιτηρίου για την συναυλία του Iggy Pop και Liam Gallagher, μια κίνηση που για οποιουσδήποτε λόγους και να έγινε αξίζει συγχαρητήρια. Κάτι τέτοιο δείχνει ότι σέβεται τους πελάτες της αλλά και η ίδια θα βγει κερδισμένη από το σύνολο των επιπρόσθετων εισιτηρίων και όλα τα υπόλοιπα που τα συνοδεύουν. Για το προηγούμενο Σάββατο λοιπόν, δεν πρόλαβα τους Vended, με τους γιους των Corey Taylor και Shawn "Clown" Crahan, αλλά από τα σχόλια που μου μετέφεραν είναι μπάντα που αξίζει κάποιος να τσεκάρει.

Οι Jinjer έχουν ακουστεί αρκετά τελευταία και αυτό οφείλεται σε δυο λόγους. Πρώτον για το πολύ αξιόλογο περσινό τους άλμπουμ με τίτλο "Wallflower" και φυσικά για την Tatiana Shmailyuk. Η τελευταία είναι εξαιρετική performer ενώ οι εναλλαγές των πιο βαριών και καθαρών φωνητικών ήταν εξαιρετικές. Άλλωστε δεν πρόκειται για ένα καινούριο σχήμα μιας και δισκογραφεί από το 2014 και θεωρώ ότι δεν έχει έρθει ακόμα η καλύτερη στιγμή τους. Αυτό φαίνεται και από το setlist τους, που μπορεί το "Call Me A Symbol", "Pisces" και "Vortex" να ξεσηκώνουν το κοινό, αλλά δεν έχουν ακόμα τα κομμάτια για να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον σε μιας ώρας συναυλία. Συνολικά όμως ήταν πολύ καλοί και είναι σίγουρο ότι θα τους τσεκάρω και στο μέλλον. Δεν έλειψαν φυσικά και τα μηνύματα κατά του πολέμου μιας και το συγκρότημα κατάγεται από την Ουκρανία.

Σειρά είχαν οι Sepultura και ξέρω ότι ένα μεγάλο μέρος του κοινού περίμενε να τους δει όσο και τους Slipknot. Δεν θα μπω στη λογική αν χωρίς τα αδέρφια Cavalera είναι tribute μπάντα, αλλά σίγουρα είναι περίεργο που εμφανίζονται με ένα μόλις μέλος από την κλασσική τους σύνθεση. Φυσικά, ο τραγουδιστής Derrick Green είναι νομίζω περισσότερα χρόνια πλέον από τον Max Cavalera, ενώ ο Andreas Kisser έλειπε λόγω του χαμού της συζύγου του. Η απόδοσή τους ήταν όμως φανταστική και αντάξια του ονόματος που κουβαλούν ως ένα από τα κορυφαία metal σχήματα και αν και γινόταν χαμός σε όλη τη διάρκεια του σετ τους, το κλείσιμο με τέσσερα κλασσικά κομμάτια δυναμίτες στη σειρά, "Refuse/Resist", "Arise", "Ratamahatta" και "Roots Bloody Roots" κέρδισε τις εντυπώσεις.

Τι να πρωτογράψω για την εμφάνιση των Slipknot; Αρχικά, να δηλώσω ότι ήταν η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω οπότε δεν είχα μέτρο σύγκρισης με προηγούμενες εμφανίσεις τους. Πρώτο συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται όμως για μια από τις κορυφαίες μπάντες που έχω δει ζωντανά. Η ενέργεια που μεταδίδουν είναι ασύλληπτη, κάτι που παρασύρει το κοινό με έναν μοναδικό τρόπο. Λίγο μετά τις 11 όταν και κατέβηκε το πανό των Slipknot για να μπουν με το "Disasterpiece" καταλάβαινες ότι έβλεπες κάτι ξεχωριστό. Τέτοια σύνδεση μεταξύ κοινού και συγκροτήματος είναι σπάνια. Τα σκηνικά ήταν πολύ εντυπωσιακά αλλά λειτουργούν καθαρά συμπληρωματικά και θεωρώ ότι ακόμα και να έλειπαν η γνώμη μου για το συγκεκριμένο live θα ήταν η ίδια. Τόσο μεγαλοπρεπής ήταν η εμφάνιση των Slipknot που δεν άφηνε περιθώρια γιατί θεωρούνται ένα από τα καλύτερα γκρουπ του πλανήτη (τουλάχιστον ζωντανά). Το σετ τους δεν νομίζω ότι μπορούσε να αφήσει κανέναν παραπονεμένο, αν και μου φάνηκε λίγο κουτσουρεμένο σε σχέση με αντίστοιχα σε άλλα φεστιβάλ του εξωτερικού, ενώ έπαιξαν και το καινούριο "The Chapeltown Rag". Δε θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια κορυφαία στιγμή μιας και σε όλο το σετ δεν υπήρξε ούτε υπόνοια κοιλιάς. Προσωπικά όμως χάρηκα λίγο περισσότερο με τα "Wait And Bleed", "Before I Forget", "Unsainted", "The Heretic Anthem" και "Duality" ενώ το κλείσιμο με το "Surfacing" ήταν ιδανικό. Με λίγα λόγια απλά ασύλληπτοι.

Νομίζω ότι δεν έχω δει περισσότερο κόσμο στην Πλατεία Νερού, με εξαίρεση ίσως το live των The Cure. Το επίσης ευχάριστο είναι ότι ο κόσμος αποτελούνταν από άτομα διάφορων ηλικιών, με τις μικρότερες ηλικίες να διεκδικούν τη μερίδα του λέοντος. Αυτό είναι ιδιαίτερα θετικό μιας και δείχνει ότι οι Slipknot παραμένουν σχετικοί 23 χρόνια μετά το μοναδικό ντεμπούτο τους και από την άλλη αναμενόμενο μιας και αποτελούν μια τεράστια μπάντα. Μαζί με τον Nick Cave αποτέλεσαν τις καλύτερες συναυλίες του καλοκαιριού. 

Η επιστροφή των Iron Maiden στην χώρα μας, τέσσερα χρόνια μετά τη τελευταία τους εμφάνιση, ήταν ίσως η πιο διαφημισμένη συναυλία του καλοκαιριού. Την ιστορική metal μπάντα την είχα παρακολουθήσει δυο φορές στο παρελθόν, με τη δεύτερη όμως να είναι το μακρινό 2000 με την επιστροφή του Bruce Dickinson στο σχήμα. Οπότε είχα λίγο μεγαλύτερο ενδιαφέρον να δω πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα για το γκρουπ, έχοντας παράλληλα ακούσει και διθυραμβικά σχόλια για την προηγούμενη επίσκεψή τους.

Την αρχή έκαναν οι Lord Of The Lost, οι οποίοι αποτέλεσαν προσωπική επιλογή του Steve Harris για την συγκεκριμένη περιοδεία του "Τέρατος". Παρόλο που ο τελευταίος δίσκος τους ήταν από τις καλύτερες δουλειές τους και ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του 2021 για αυτό το blog, δεν είχα υψηλές προσδοκίες για το live κρίνοντας και από άλλα συγκροτήματα του είδους. Οι Lord Of The Lost όμως ήταν απολαυστικοί με σύμμαχο έναν ιδιαίτερα καλό ήχο και φυσικά έναν πολύ καλό frontman. O Chris Harms είχε εξαιρετική απόδοση και στο μισάωρο που διήρκησε η εμφάνισή τους προσπαθούσε να ξεσηκώσει και να αλληλεπιδράσει με τον κόσμο. Μπορεί ο ήχος του γκρουπ να μην περιορίζεται στα κλασσικά gothic metal πλαίσια (μιας και ενσωματώνει πολλά άλλα στοιχεία από pop μέχρι industrial rock), αλλά θα ήταν πολύ δύσκολο να κερδίσει το συγκεκριμένο κοινό. Μάλλον έξυπνη κρίνεται και η επιλογή τους να μην βασίσουν το σετ τόσο στο νέο τους δίσκο, αλλά στο λίγο πιο βαρύ "Thornstar" (αν και ένα "Priest" έλειψε πολύ). Σειρά είχαν οι Airbourne, ένα συγκρότημα που στην αρχή της καριέρας τους, στα τέλη των 00s, είχαν γνωρίσει μια κάποια επιτυχία. Για τους συγκεκριμένους δεν μπορώ να πω πολλά μιας και ποτέ δεν μου άρεσαν. Πάντα μου φαίνονταν σαν μια φτωχή - κακή κόπια των AC/DC, αλλά ζωντανά τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα μιας και αποτέλεσαν ένα από τα πιο βαρετά - αδιάφορα συγκροτήματα που έχω παρακολουθήσει. Σκιπ...

Ακριβώς σύμφωνα με το πρόγραμμα, γύρω στις 9 ακούστηκε το "Doctor Doctor" των UFO που σηματοδοτεί και την είσοδο των Iron Maiden στη σκηνή. Το σχήμα βγήκε με τρία κομμάτια από το νέο του άλμπουμ, από τα οποία το "The Writing On The Wall" κέρδισε περισσότερο τις εντυπώσεις. To "Revelations" μας έβαλε καλύτερα στο κλίμα μιας Maiden συναυλίας, για να ακολουθήσει το "Blood Brothers" που αποτελεί μια αρκετά καλή στιγμή από την πιο πρόσφατη ιστορία του γκρουπ. Το "Sign Of The Cross" είναι ένα από τα αγαπημένα μου Maiden κομμάτια και ένα από αυτά που δεν είχα ακούσει ποτέ ζωντανά. Όταν αυτό το τραγουδάει ο Dickinson εννοείται το πάει σε άλλη διάσταση και αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της εμφάνισης του συγκροτήματος. Οι άλλες για εμένα ήταν το "Flight Of Icarus", το μνημειώδες "Hallowed Be Thy Name" και το "The Clansman" (ξέρω δυο κομμάτια από τα τέσσερα που στον δίσκο τραγουδάει ο Bayley αλλά είπαμε με τον Dickinson πηγαίνουν σε άλλο επίπεδο). Προφανώς όλοι περίμεναν κλασσικά κομμάτια όπως τα "Fear Of The Dark", "The Trooper" και "Run To The Hills" στα οποία χτυπήθηκαν και περισσότερο. 

Η στιγμή όμως που συζητήθηκε περισσότερο εντοπίζεται στο "The Number Of The Beast" όταν κάποιος οπαδός άναψε κάποιο καπνογόνο μπροστά στον Dickinson, με αποτέλεσμα τον τελευταίο να αποχωρεί από τη σκηνή. Όταν αποφάσισε να επιστρέψει ήταν εντελώς εκτός ρυθμού και συγχρονισμού με την υπόλοιπη μπάντα, κάτι που ξαναβρήκε προς το τέλος του κομματιού. Δυστυχώς τέτοια θέματα καλό είναι να αντιμετωπίζονται από τη διοργανώτρια εταιρία, η οποία ήταν ελλιπής σε πάρα πολλά θέματα. Όσο αφορά το θέμα με τα καπνογόνα θεωρώ ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί από την οποιαδήποτε εταιρεία και καλό θα ήταν να μην υπάρχουν δικαιολογίες του τύπου ότι πρόκειται για metal συναυλία για να καλύψουν ανεύθυνες συμπεριφορές. Φυσικά όσο δίκιο και να είχε ο Bruce, που είχε, θα μπορούσε να είχε καλύτερη αντιμετώπιση, αλλά νομίζω ότι τα αίτια και τα νεύρα έχουν βαθύτερες ρίζες που μπορεί να μην οφείλεται στο συγκεκριμένο οπαδό αλλά προς τη διοργάνωση. Και μιας και αναφέρθηκα στη διοργάνωση, εντύπωση μου έκανε ότι ο χώρος που αντιστοιχούσε στις θέσεις Standing A έφταναν μέχρι τη μέση του γηπέδου αναγκάζοντας ακόμα και όσους βρίσκονταν κάγκελο στο χώρο Standing B να βλέπουν τα συγκροτήματα σαν μυγάκια. Επίσης πάλι καλά δεν είχαμε κάποιο δυσάρεστο απρόοπτο γιατί με την μια έξοδο που υπήρχε για όλο αυτό το χώρο θα μπορούσαμε να θρηνήσουμε θύματα. Ευτυχώς το γεγονός με το καπνογόνο έδειξε να ξεπερνιέται με το σχήμα να συνεχίζει δυναμικά με το "Iron Maiden". Με δυο encore και το "Aces High" μας άφησαν αποδίδοντας για άλλη μια φορά σε πολύ υψηλά επίπεδα, αντίστοιχα της ιστορία τους. Σε σχέση με τις προηγούμενες εμπειρίες μου, θα έλεγα ότι οι Maiden πλέον δίνουν λίγο μεγαλύτερη βάση στο σόου τους, μιας και το όνομα τους με τα χρόνια έχει γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο, το οποίο είναι κατά γενική ομολογία αρκετά εντυπωσιακό. Πέρα από το σόου όμως, μια συναυλία των Iron Maiden είναι κυρίως μια γιορτή στην οποία δύσκολα δεν θα περάσει κάποιος καλά, κάτι που επαληθεύτηκε, παρά τα όποια παρατράγουδα, με εμφαντικό τρόπο για άλλη μια φορά.

Λίγες ημέρες πριν την εμφάνισή τους στην χώρα μας, οι Slipknot ανακοίνωσαν το καινούριο τους άλμπουμ. Αυτό τιτλοφορείται "The End, So Far" και θα είναι διαθέσιμο στις 30 Σεπτεμβρίου. Ο τίτλος δεν υποδηλώνει κάτι για το μέλλον της μπάντας, αλλά το τέλος της συνεργασίας τους με τη δισκογραφική εταιρία Roadrunner Records. Επίσης αποκάλυψαν και το νέο κομμάτι "The Dying Song (Time To Sing)", όπως και το αντίστοιχο βίντεο για αυτό. Το νέο single αποτελεί το δεύτερο δείγμα από τον έβδομο δίσκο των Slipknot, αφού προς το τέλος της προηγούμενης χρονιάς είχαν παρουσιάσει και το κομμάτι "The Chapeltown Rag". Να θυμίσω ότι το "The End, So Far" έρχεται τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό "We Are Not Your Kind", ένα άλμπουμ που αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία του 2019 για το POEt'S SOUND.

Πριν από λίγο καιρό ο Luis Vasquez τον νέο δίσκο των The Soft Moon. Το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε από την επερχόμενη δουλειά του ήταν το "Him", το οποίο ήταν λίγο αδιάφορο ή καλύτερα συνηθισμένο για τα δεδομένα του σχήματος. Τώρα επέστρεψε με νέο κομμάτι με τίτλο "Become The Lies", το οποίο μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω. Το "Exister" θα κυκλοφορήσει στις 23 Σεπτεμβρίου από την Sacred Bones Records.

To ιστορικό indie/ new wave συγκρότημα των The House of Love επέστρεψε με νέο single. Αυτό ονομάζεται "Clouds" και αποτελεί προπομπό του νέου τους άλμπουμ, το οποίο ονομάζεται "A State Of Grace" και αναμένεται να είναι διαθέσιμο στις 16 Σεπτεμβρίου. Μπορείτε να ακούσετε το "Clouds" στο επίσημο βίντεο που ακολουθεί. Ο νέος δίσκος έρχεται εννιά χρόνια μετά το "A Baby Got Back on Its Feet".

Τι χρονιά και αυτή το 2002; Δεν θυμάμαι να με έχει δυσκολέψει τόσο πολύ καμία άλλη χρονιά στη κατάρτισης της αντίστοιχης λίστας με τα καλύτερα της χρονιάς και πραγματικά σκέφτηκα να φτιάξω δυο λίστες. Εν μέρει αυτό οφείλεται στην προτίμησή μου στον gothic ήχο και πιο συγκεκριμένα για το 2002 στη gothic metal σκηνή που είχε τόσες αξιόλογες κυκλοφορίες που γέμιζαν εικοσάδα. 

Αυτή που ξεχωρίζει είναι αυτή των Paradise Lost που έχοντας παρεισφρήσει σε ακόμα πιο gothic μονοπάτια κυκλοφορούν έναν τέλειο δίσκο από την αρχή ως και το τέλος (με τη διασκευή στο "Smalltown Boy"), ενώ αυτή που θα ξεχώριζα περισσότερο από αυτές που λείπουν από τη παρακάτω λίστα είναι αυτή των Tiamat. Μπορεί το "Judas Christ" να αποτελεί το άλμπουμ με τον πιο εμπορικό ήχο από αυτά που έχουν κυκλόφορήσει (γνωρίζοντας μικρή αποδοχή από τους φίλους τους), όμως οι συνθέσεις (οι περισσότερες τουλάχιστον) κινούνται σε υψηλά επίπεδα. Επίσης θα πρέπει να αναφέρω πέρα από τις δουλειές των Sentenced, Lacuna Coil, The 69 Eyes και τις πολύ αξιόλογες δουλειές των The Birthday Massacre και Babylon Whores, ενώ από τον ευρύτερα σκοτεινό χώρο άξιοι λόγου είναι οι δίσκοι των Peter Murphy ("Dust") και VNV Nation ("Futureperfect"). 

Μένοντας σε metal χωράφια όμως συμφωνικού power προσανατολισμού, οι Nightwish κυκλοφορούν το απολαυστικό "Century Child", ενώ οι ντεθάδες In Flames το "γυρίζουν" στο nu metal με το "Reroute To Remain" ( ένα άλμπουμ που άκουσα απίστευτα πολλές φορές με το κομμάτι "Cloud Connected" να γίνεται must στις playlists πολλών ροκομαγαζιών).

Και μιας και αναφέρθηκα στο nu metal, έχει καταγραφεί πολλές φορές (και από αυτό το blog) ότι το συγκεκριμένο ιδίωμα είχε αρχίσει να φθίνει από τα προηγούμενα χρόνια. Η μόδα του δεν κράτησε πολύ και αυτό πλέον είναι ιδιαίτερα εμφανές και στις κυκλοφορίες μεγάλων - εμπορικών συγκροτημάτων του είδους όπως οι Papa Roach, Disturbed, Korn, με τους μόνους που καταφέρνουν να ξεφύγουν από όλο αυτό να είναι οι  System Of A Down με το άλμπουμ "Steal This Album!". Αντίθετα στη punk όχθη είχαμε κάποιες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες με σημαντικότερες αυτές των Bad Religion, The Used, No Use For A Name, New Found Glory, My Chemical Romance. Γενικότερα όμως η αμερικάνικη alternative rock σκηνή εκπροσωπήθηκε επάξια από τα άλμπουμ των Audioslave, Weezer, Red Hot Chili Peppers, Silverchair, Sonic Youth, Beck, Foo Fighters, Chevelle, Saliva, Wilco και ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead. Αυτά όμως των Pearl Jam και κυρίως των Queens Of The Stone Age αποτελούν αυτά που σέρνουν το χορό. Το 2002 σηματοδοτεί τη χρονιά που ο David Eugene Edwards μετά τους 16 Horsepower ξεκινά το νέο του ταξίδι με τους Wovenhand με θαυμαστά αποτελέσματα. Τέλος το φαινόμενο Eminem συνεχίζει ακάθεκτο όπως και ο χαμός με το "The Eminem Show" που έπεται του υπερεπιτυχημένου "The Marshall Mathers LP".

Άλλο ένα φαινόμενο, κυρίως για την Ευρώπη, ήταν οι Ρωσίδες t.A.T.u. με τα "All the Things She Said" και "Not Gonna Get Us" να ακούστηκαν όσο λίγα άλλα κομμάτια. Μπορεί οι Αυστραλοί The Vines να πλασάρονται από τα μέσα ως οι νέοι Nirvana, όμως το "Highly Evolved" (αν και πρόκειται για ένα αξιοπρεπές άλμπουμ με αρκετά garage rock στοιχεία) δεν μπορεί να δικαιολογήσει κάτι τέτοιο. Από τον Καναδά έχουμε τα αξιόλογα έργα των Broken Social Scene και Godspeed You! Black Emperor, ενώ από την Ισλανδία το post-rock κομψοτέχνημα "()" των Sigur Rós. Οι Σουηδοί The Hellacopters παρουσιάζουν τον πιο εμπορικό (και καλύτερο για μένα) άλμπουμ τους, Άφησα για το τέλος την Μεγάλη Βρετανία γιατί δεν ξεχώρισα κάποια δουλειά από την εναλλακτική σκηνή του Νησιού, πέρα από το "The Remote Part" των Σκωτσέζων Idlewild, οπότε θα αναφέρω απλώς τα άλμπουμ των Oasis, Ladytron, Doves, Death In Vegas, The Chemical Brothers, The Coral, The Music, Primal Scream, Belle And Sebastian και των Ιρλανδών God Is An Astronaut. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω το "Heathen" του David Bowie που περιείχε μερικά εξαιρετικά κομμάτια. Ο μεγαλύτερος όμως ντόρος στην Αγγλία γίνεται με δυο συγκροτήματα. Η Coldplay τρέλα συνεχίζεται με το "A Rush Of Blood To The Head", ενώ το ντεμπούτο των The Libertines τους βρίσκει να φιγουράρουν σχεδόν κάθε εβδομάδα στο εξώφυλλο της ΝΜΕ και άλλων βρετανικών περιοδικών.

Στην αρχή της συγκεκριμένης ανάρτησης έγραφα για τη σκέψη ύπαρξης για δυο λίστες ώστε να μπορούσα να συμπεριλάβω όσα άλμπουμ ήθελα. Όσες λίστες όμως και να υπήρχαν η κορυφή ανήκει αποκλειστικά σε ένα άλμπουμ και σχήμα. Δεν λέω ότι στα 90s δεν υπήρξαν post-punk σχήματα αλλά ότι μετά τη δεκαετία του 80 δεν κατάφερε κανένα να ξεχωρίσει. Όλα αυτά φυσικά μέχρι τους Interpol και το αριστουργηματικό ντεμπούτο του "Turn On The Bright Lights" που παίρνει τη μαγεία των Joy Division και τη μετασχηματίζουν σε κάτι σύγχρονο και εντελώς δικό τους. Μια κυκλοφορία σταθμός που τοποθετεί το συγκρότημα μέσα στα κορυφαία της περιόδου αυτής, αν όχι το κορυφαίο.

10. The 69 Eyes - Paris Kills (Roadrunner Records)

09. The Hellacopters - By The Grace Of God (Universal)

08. Idlewild - The Remote Part (Parlophone)

07. Madrugada - Grit (Virgin)

06. Lacuna Coil - Comalies (Century Media)

05. Sentenced - The Cold White Light (Century Media)

04. Pearl Jam- Riot Act (Epic)

03. Queens Of The Stone Age - Songs For The Deaf (Interscope)

02. Paradise Lost - Symbol Of Life (GUN)

01. Interpol - Turn On The Bright Lights (Matador Records)

To "Goodbye Divine" των Creux Lies αποτέλεσε το κορυφαίο άλμπουμ της περσινής χρονιάς για αυτό το blog. Το post-punk συγκρότημα από το Σακραμέντο συνεχίζει την προώθησή του και τώρα παρουσίασε ένα νέο βίντεο για το κομμάτι "I Wish I Was You" (που προφανώς περιέχεται στον δίσκο). Μάλιστα το σχήμα θα παρουσιάσει στις 29 Ιουλίου μια ψηφιακή deluxe έκδοση του "Goodbye Divine" όπως και μια επανακυκλοφορία του δίσκου σε βινύλιο.

Προς το τέλος της περσινής χρονιάς οι Death Bells αποκάλυψαν ένα νέο κομμάτι με τίτλο "Intruder". Πλέον είναι γνωστό ότι το τρίτο άλμπουμ της καριέρας τους, που έρχεται δυο χρόνια μετά το "New Signs of Life", θα κυκλοφορήσει στις 29 Ιουλίου από την Dais Records και θα ονομάζεται "Between Here & Everywhere". Οι Αυστραλοί αποκάλυψαν επίσης και το νέο τους με τίτλο "Lifespring", το οποίο μπορείτε να το ακούσετε στο επίσημο βίντεο που ακολουθεί.