Τα καλύτερα άλμπουμ του 2020 No.01 - 10
Ιανουαρίου 31, 2021
Πριν κάνω τον ετήσιο μουσικό απολογισμό μου δεν είχα φανταστεί πόσο γεμάτη δισκογραφικά ήταν η περσινή χρονιά. Τελικά το 2020 αποτέλεσε μιας από τις καλύτερες χρονιές, από αυτή την άποψη, της τελευταίας δεκαετίας. Μετά από πολλά χρόνια δυσκολεύτηκαν να καταρτίσω τη λίστα όχι μόνο με την πρώτη δεκάδα, αλλά για όλη τη σαραντάδα αφήνοντας έξω δουλειές που άλλες χρονιές μπορεί να βρίσκονταν αρκετά ψηλά. Δεν ξέρω αν ο κορωνοιός ώθησε ακόμα περισσότερες μπάντες το 2020 να κυκλοφορήσουν νέες δουλειές (από αυτές που θα κυκλοφορούσαν κανονικά), λόγω αφθονίας χρόνου ή έλλειψη άλλων πηγών εσόδων, αλλά είμαι σίγουρος ότι το 2021 κάτι τέτοιο θα γίνει ή θα επαναληφθεί και είμαι αρκετά αισιόδοξος, μουσικά τουλάχιστον, ότι θα έχουμε άλλη μια πολύ καλή χρονιά.
No.10 Delphine Coma – Tortuosa (Swiss Dark Nights): Δεν χρειάζονται πολλά λόγια εδώ. Οι Delphine Coma είναι Αμερικανοί με ελβετική δισκογραφική, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους πριν από δυο χρόνια και φέτος επέστρεψαν με τον δεύτερο δίσκο τους. Σε όσους αρέσουν οι mid-tempo στιγμές των Sisters Of Mercy, αλλά τους αρέσει και ο σύγχρονος coldwave ήχος, απλά θα λατρέψουν το "Tortuosa". Πιστεύω ότι ο Eldritch θα είναι περήφανος με τέτοιες δουλειές...
Ακούστε: "Lost All Feeling"
No.09 IST IST - Architecture ( Kind Violence Records): Οι φίλοι του post-punk ήχου δεν χρειάζονται να ψάξουν παραπέρα. Μπορεί πλέον αυτή η μουσική να θεωρείται προβλεπόμενη για μια μπάντα από το Μάντσεστερ, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι συχνά τόσο καλό. Το "Architecture" είναι ο κορυφαίος αμιγώς post-punk δίσκος της φετινής χρονιάς, χωρίς να λείπουν κ κάποιες εκπλήξεις όπως τα σχεδόν post-rock στοιχεία του καταπληκτικού "Wolves". Οι IST IST με το ντεμπούτο τους καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από τα χιλιάδες συγκροτήματα παρόμοιου ήχου και παράλληλα δημιουργούν πολλές προσδοκίες για το μέλλον.
Ακούστε: "Wolves"
No.08 Morrissey - I Am Not A Dog On A Chain (BMG): Η αλήθεια είναι ότι αρχικά αρνιόμουν να ακούσω τη νέα δουλειά του πρώην τραγουδιστή των Smiths εξαιτίας των τελευταίων του δηλώσεων. Ο Morrissey πάντα προσπαθούσε να προκαλέσει με οποιοδήποτε τρόπο και αυτό θέλω να πιστεύω ότι προσπάθησε να κάνει και τώρα. Φυσικά έτσι κατάφερε να μποϊκοτάρει μόνος του έναν πολύ αξιόλογο δίσκο. Το "I Am Not A Dog On A Chain" δεν είναι μόνο καλύτερο από το, πολύ καλό επίσης, "Low In High-School" αλλά και ένα από τα καλύτερα της πρόσφατης δισκογραφικής του πορείας.
Ακούστε: "Bobby, Don't You Think They Know?", "Once I Saw The River Clean"
No.07 The Smashing Pumpkins - CYR (Sumerian Records): Πολύ σωστά θα σκεφτεί κανείς ότι το νέο άλμπουμ των The Smashing Pumpkins κυκλοφόρησε προς τα τέλη του Νοέμβρη οπότε μπορεί να είναι λίγο επιπόλαια αυτή η θέση. Θεωρώ όμως ότι με το μισό άλμπουμ να έχει ήδη αποκαλυφθεί εδώ και καιρό, θα μπορούσε να βρίσκονταν και πιο ψηλά στη λίστα αν και το άλλο μισό ήταν σαν τα πρώτα κομμάτια που έγιναν γνωστά. Μπορεί να είμαι κολλημένος με τους Pumpkins αλλά η προηγούμενη δουλειά τους βρέθηκε μόλις στην 21η θέση της λίστας μου με τα καλύτερα άλμπουμ του 2018 (σίγουρα δεν το θεωρώ κατόρθωμα που το φετινό άλμπουμ είναι καλύτερο από το "Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun"). Επίσης μπορεί να μην τους βγήκε το μεγαλεπήβολο σχέδιο του διπλού δίσκου, αλλά σίγουρα το "CYR" περιέχει μια μίξη κομματιών που ορισμένες φορές σε ενθουσιάζουν, άλλες σε ξαφνιάζουν αλλά σίγουρα αφήνουν το φανατικό κοινό τους ικανοποιημένο.
Ακούστε: "Ramona", "Anno Satana"
No.06 Panic Priest- Second Seduction (Negative Gain Productions): To "We’ve Got the Cause" αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι των playlists μου από τον Μάιο που κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος των Panic Priest. Φυσικά δεν καταλαμβάνουν αυτή τη θέση για ένα κομμάτι μόνο. Το ντεμπούτο τους ήταν καλό, αλλά το "Second Seduction" είναι εντυπωσιακό. Ενσωματώνοντας από goth μέχρι 80s new wave στοιχεία, πολλές φορές στο ίδιο κομμάτι, οι Αμερικανοί από το Σικάγο μας χαρίζουν μια από τις καλύτερες darkwave κυκλοφορίες της χρονιάς.
Ακούστε: "We’ve Got the Cause"
No.05 Pearl Jam - Gigaton (Monkeywrench): Η κυκλοφορία νέου υλικού από τους Pearl Jam, έστω και ως αυτοσκοπός, επιτελεί το έργο της, μιας και αυτό είναι ανώτερο απ' οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί σε αυτό τον ηχητικό χώρο. Το "Gigaton" είναι καλύτερο από τα άλμπουμ που διαδέχτηκε και αυτό οφείλεται και στην πρόθεση της μπάντας να πειραματιστεί περισσότερο. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για τον νέο δίσκο των Pearl Jam, εδώ.
Ακούστε: "Dance of the Clairvoyants", "Superblood Wolfmoon"
No.04 Crying Vessel - Pleasures for the Wicked (Cleopatra Records): Η συνθετική εξέλιξη των Crying Vessel στο δεύτερο δίσκο τους είναι πραγματικά μεγάλη. Ίσως σε αυτό έπαιξε ρόλο ότι το σχήμα λειτουργεί πλέον ως δίδυμο. Εδώ δεν ξεχωρίζουν απλά κάποια κομμάτια. Το "Pleasures for the Wicked" είναι ένας απολαυστικός concept post-punk/ darkwave δίσκος, ο οποίος εκτείνεται σε 15 κομμάτια και "καταναλώνεται" ιδανικά ακούγοντάς τον στο σύνολο του. Ο ακροατής βυθίζεται στην ιστορία που έπλεξαν οι Slade Templeton και Basil Oberli και όπως γίνεται στα καλά βιβλία ή στις καλές ταινίες, θα επιστρέψει αρκετές φορές ακόμα.
Ακούστε: "The Third Covenant"
No.03 House of Harm – Vicious Pastimes (Avant! Records): To αμερικάνικο συγκρότημα των House of Harm από την Βοστόνη κυκλοφόρησε το κορυφαίο ντεμπούτο της φετινής χρονιάς. Αν πρέπει να αναφερθεί ένα όνομα από όλες τις 80s αναφορές του σχήματος, αυτό είναι των The Cure. Το "Vicious Pastimes" ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στα πιο dark/ post-punk μέρη του και στα πιο new wave/ electro. Όλα τα κομμάτια του άλμπουμ θα μπορούσαν να αποτελέσουν σινγκλάκια που θα ζήλευαν τα περισσότερα συγκροτήματα του χώρου. O δίσκος τιμάει όλες τις επιρροές του, ενώ παράλληλα κοιτάζει και προς το μέλλον.
Ακούστε: "Vicious Pastimes"
No.02 The Love Coffin - Second Skin (Bad Afro Records): To ότι μετά από το απίστευτο ντεμπούτο τους με τίτλο "Cloudlands", που βρέθηκε στην κορυφή της σχετικής λίστας πριν από δυο χρόνια, και ο δεύτερος δίσκος των The Love Coffin βρίσκεται μόλις μια θέση πιο κάτω, δείχνει πόσο πολύ πιστεύω σε αυτή τη μπάντα. Στο "Second Skin" οι The Love Coffin δείχνουν σαν μια μπάντα που έχει βρει τον ήχο της και πλέον μπορούν να διαφοροποιούν τα σημεία αναφοράς τους. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική της δεύτερης δουλειάς των Δανών, εδώ.
Ακούστε: "Stripped Down", "Mortalized"
No.01 Paradise Lost - Obsidian (Nuclear Blast): 25 χρόνια μετά το "Draconian Times", οι Paradise Lost με τον νέο τους δίσκο, μου φέρνουν στο μυαλό εποχές που μια δουλειά κόλλαγε στο στερεοφωνικό για καιρό και δεν έβγαινε με τίποτα. Στο "Obsidian" ενσωματώνουν τα περισσότερα από τα στοιχεία που έχουν παρουσιάσει στο παρελθόν, πολλές φορές όλα στο ίδιο κομμάτι, παρουσιάζοντας μια από τις προσπάθειές τους με τη μεγαλύτερη ποικιλία. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την γνώμη μου για το νέο άλμπουμ των Βρετανών, εδώ.
Ακούστε: "Ghosts", "Darker Thoughts"
0 Comments