Μετά από τις ανακοινώσεις των πρώτων ονομάτων για το Release Athens Festival για το καλοκαίρι του 2025, έσκασε μια είδηση βόμβα από το Ejekt Festival. Το φεστιβάλ συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια παρουσίας και για να το γιορτάσει αποφάσισε να παρουσιάσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τους Green Day! Ένα από τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής, έχοντας πουλήσει πάνω από 75.000.000 δίσκους παγκοσμίως, επιτέλους θα βρεθεί στην Αθήνα, την Κυριακή 6 Ιουλίου στο ΟΑΚΑ, για να ανέβει στη σκηνή του EJEKT Festival 2025 και για να παρουσιάσει ένα best-of show με διάρκεια άνω των 2 ωρών με όλες τις μεγάλες επιτυχίες του. Wake me up when September ends...
Live Review: Bring Me The Horizon w/ Neck Deep @ Ejekt Festival Day 3, 24.07.2024
Bring Me The Horizon Αυγούστου 02, 2024Δεν είχαν περάσει ούτε δυο ολόκληρες μέρες από τη στιγμή που βρέθηκα στον ίδιο χώρο για την μεγαλειώδη εμφάνιση των Korn. Βασικά και μόνο την εμφάνιση των τελευταίων να είχα δει μαζί με το υπερθέαμα που παρουσίασαν οι Rammstein στο εσωτερικό χώρο του ΟΑΚΑ θα ήμουν ευχαριστημένος, μιας και μιλάμε για δυο άψογες συναυλίες σε όλους τους τομείς. Δεν φανταζόμουν όμως ότι θα τριτώσει το... καλό με τους Bring Me The Horizon.
Για άλλη μια φορά το συγκρότημα που πέτυχα όταν έφτασα στο χώρο, ήταν αυτό πριν από τους headliners, δηλαδή τους Neck Deep. Έχοντας μικρή επαφή με το υλικό τους, δεν ήξερα τι να περιμένω ιδίως ως προς τη ζωντανή τους εμφάνιση. Το pop-punk τους ήταν ιδανικό για την ώρα εκείνη και για να σου ανεβάσει τη διάθεση. Οι αναφορές τους είναι φανερές, αλλά η παρουσίαση τους γίνεται με τρόπο που σε κάνει να νοιώθεις ότι ακούς κάτι φρέσκο. Οι Ουαλοί ήταν κάτι παραπάνω από ενεργητικοί και με πρωταγωνιστή τον Ben Barlow ξεσήκωσαν τον κόσμο που βρίσκονταν εκεί. Μάλιστα φάνηκε ότι είχαν το δικό τους κοινό και πολύ δικαίως. Η εμφάνισή τους με έπεισε να τους ψάξω περισσότερο.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα, που τηρήθηκε με ευλάβεια και τις δυο μέρες που βρέθηκα στο φεστιβάλ, εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Bring Me The Horizon. Το συγκρότημα προσπαθεί την μιάμιση ώρα που θα βρεθεί κάποιος στο λάιβ τους να εισχωρήσει στο κόσμο του και το καταφέρνει πολύ καλά. Στις οθόνες εμφανίζονται βιντεάκια σαν να συμμετέχεις σε κάποιο video game, κάτι που θα συνεχιστεί και σε άλλα σημεία της εμφάνισής τους. Μετά από αυτή την εισαγωγή που λειτουργεί απρόσμενα θετικά, οι Bring Me The Horizon ανεβαίνουν στη σκηνή με το "DArkSide" και από το πρώτο κομμάτι, αν και πιο πρόσφατο, σε κερδίζουν. Ο ήχος, όπως και την πρώτη μέρα, είναι τρομερός και με σύμμαχο αυτόν και τόνους ενέργειας καταλαβαίνεις γιατί θεωρούνται ένα από τα κορυφαία σύγχρονα συγκροτήματα. Δεν ξέρεις αν παρακολουθείς κάποιο video clip, ή παίζεις κάποιο video game ή παρακολουθείς συναυλία. Προφανώς είναι το τελευταίο, αλλά η αίσθηση που σου δημιουργούν με τα εντυπωσιακά σκηνικά και βίντεο είναι μοναδική. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον frontman του γκρουπ, Oli Sykes, που σε κάποιες στιγμές μετατρέπει το λάιβ σε one man show. Πέρα από την απόδοσή του, είναι τόσο μεγάλη η διάθεση, ενέργεια, πώρωσή του που μαγνητίζει τα βλέμματα, ενώ το αφοπλιστικό χαμόγελό του σε κερδίζει.
Μπορεί οι Bring Me The Horizon να βρίσκονται μουσικά μακριά από τις πρώτες μέρες τους και να έχουν ακολουθήσει πολύ πιο mainstream μονοπάτια, αλλά μόνο εύκολο δεν είναι αυτό που έχουν καταφέρει. Επίσης καταλαβαίνεις πόσο καλά ακούγεται ο νέος δίσκος, "Post Human: Nex Gen", μιας και στα πρώτα έξι κομμάτια είχαμε ακούσει, πέρα από το εναρκτήριο και τα "AmEN!" και "Kool-Aid". Φυσικά και το "Post Human: Survival Horror" είχε τη τιμητική του μιας και εκπροσωπήθηκε από τέσσερα κομμάτια, στα οποία και στα τέσσερα έγινε χαμός. Από την άλλη ακούσαμε μόλις ένα κομμάτι από το "amo", την υπερχιτάρα "Mantra". Πολλοί σχολίασαν το γεγονός ότι δεν παίζουν καθόλου υλικό πριν από το "Sempiternal". Είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσουν στο παλιότερο υλικό τους, αλλά για την ώρα αυτά τα κομμάτια θεωρούν ότι θα τους βοηθήσουν προς εκεί που θέλουν να πάνε και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Σε μια άψογη εμφάνιση αν έπρεπε να ψάξω για τις καλύτερες στιγμές, αυτές θα ήταν στο "Antivist" στο οποίο ανέβασαν στη σκηνή έναν οπαδό, τον Ηλία, για να τραγουδήσει μαζί τους και στο encore. Εκεί έπαιξαν ένα νέο κομμάτι, το "Lost", αλλά και δυο από το "That's the Spirit", τα φανταστικά "Doomed" και "Throne". Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο ιδανικό κλείσιμο από το ξεσηκωτικό "Throne", με τον κόσμο μέχρι πίσω να χοροπηδάει και να χορεύει, και μετά από μιάμιση περίπου ώρα μας άφησαν να παραμιλάμε. Το βιντεοπαιχνίδι τελείωσε και ανακοινώθηκε η απόφαση...Flawless victory!
Οι Korn ήταν πάντα η μπάντα που ξεχώριζα από το nu metal ιδίωμα και υπήρχε περίοδος, όταν η σκηνή ήταν στα φόρτε της, που δεν περνούσε μέρα που να μην ακούσω δίσκο τους. Θεωρώ ότι ο τελευταίος «μεγάλος» δίσκος του συγκροτήματος ήταν το Take a Look in the Mirror του 2003. Έχουν περάσει είκοσι και χρόνια από τότε και το συγκρότημα συνέχισε να παρουσιάζει δισκογραφικές δουλειές που δεν συγκρίνονται με τους έξι πρώτους, αλλά είχαν και σκόρπιες καλές στιγμές (τα δυο τελευταία άλμπουμ όμως είναι ίσως τα καλύτερα των δυο αυτών δεκαετιών). Επίσης είναι μια άκρως ξεσηκωτική μπάντα όπως είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω το 2005 στην Θεσσαλονίκη και το Principal Club. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή ή τουλάχιστον από τη στιγμή που έφτασα στο συναυλιακό χώρο.
Πρώτη φορά στο συγκεκριμένο χώρο για συναυλία και εντυπωσιάστηκα από το πόσο οργανωμένα ήταν όλα. Από τα πολλά σημεία για μάρκες, ποτά (που σήμαινε ότι είχε γενικά πολύ μικρές ουρές), φαγητό , χώρο σκιάς όλα φαίνονταν υποδειγματικά. Αν σε αυτά βάλεις και τον πολύ καλό ήχο που είχαν και τα δυο συγκροτήματα που παρακολούθησα τότε μπορώ να πω ότι η διοργάνωση φάνηκε άψογη. Στη χώρα μας γίνονται πολλά ευτράπελα (για να το πω ευγενικά) από όλους σχεδόν τους διοργανωτές, αλλά πιστεύω ότι όταν τα πράγματα είναι ομαλά κανείς δεν ασχολείται. Οπότε θα ήθελα να πω ένα μπράβο στο Ejekt Festival για το προϊόν που μας πρόσφερε φέτος.
Λίγη ώρα αφού έφτασα στο πάρκινγκ του ΟΑΚΑ εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Spiritbox. Το σχήμα θεωρείται ένα από τα καλύτερα – ανερχόμενα του metalcore ήχου και το απόγευμα της Δευτέρας ήρθαν να το επιβεβαιώσουν. Αυτό που ξεχωρίζεις κατευθείαν είναι η απόδοση, φωνητικά και σκηνικά, της Courtney LaPlante. Είδαμε μια πολύ δεμένη μπάντα που φαίνεται να έχει φανατικό κοινό και στην χώρα μας. Μπορεί να έχουν ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ μόλις (και 3 Eps αν δεν κάνω λάθος) αλλά έχουν τον αέρα πιο έμπειρης μπάντας και κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού κατά τη διάρκεια όλης της εμφάνισής τους.
Η στιγμή είχε φτάσει για τη συναυλιακή επιστροφή των Korn στην Ελλάδα. Η αρχή γίνεται με το "Rotting in Vain" και κατευθείαν καταλαβαίνεις ότι θα έχουμε μια εξαιρετική βραδιά. Ίσως βοήθησαν και οι κομμάταρες "Here to Stay", "A.D.I.D.A.S." και" Clown" που έσκασαν απανωτά η μία μετά την άλλη που σε έβαλαν ακόμα πιο γρήγορα στο ρυθμό. Όταν μάλιστα παίζουν το "Blind" έκτο κομμάτι καταλαβαίνεις τι δισκογραφία έχουν. Βασικά μπορούν κατά τη γνώμη μου να παίξουν ολόκληρους τους πρώτους έξι δίσκους και το κοινό να μην χάσει το ενδιαφέρον του. Είναι τόσα τα χιτάκια που έχουν και αυτό το καταλαβαίνεις όταν παίζουν τα "Got the Life", "Falling Away From Me", "Coming Undone", "Somebody Someone" το ένα πίσω από το άλλο. Από κάτω φυσιολογικά χαμός, χοροπηδητό και τραγούδι. Σε αυτό βοηθάει και ο καταπληκτικός ήχος που έχουν. Κλείσιμο του βασικού σετ τους με το "Y'All Want a Single", μια από τις καλύτερες στιγμές της συναυλία, ενώ το κλείσιμο της εμφάνισής τους ήρθε με το "Did My Time" (που ήταν από τα λίγα που έλαβε μια πιο χλιαρή αποδοχή από ότι περίμενα) και φυσικά με το "Freak on a Leash" που δεν άφησε ούτε άνθρωπο χωρίς να χτυπιέται.
Ο Jonathan Davis βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα (αν και χρειάστηκε μια φορά οξυγόνο), όπως άλλωστε και όλη η μπάντα. Μάλιστα θυμήθηκε τη τελευταία φορά που βρέθηκε στην χώρα μας, σε ένα μικρό κλαμπ όπως είπε (μάλλον θυμόταν το Principal Club και είχε ξεχάσει το Terra Vibe) και δήλωσε εντυπωσιασμένος από τον κόσμο που είχε μαζευτεί. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τόσο κόσμο μιας και πρέπει να είχε κάτι λιγότερο από δεκαπέντε χιλιάδες. Ακόμα πιο θετική εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι το κοινό αποτελούνταν από όλες τις ηλικιακές ομάδες (και όχι μόνο από 35+ όπως στους Smashing Pumpkins πριν από λίγες ημέρες στο ΣΕΦ). Τα σκηνικά ήταν εντυπωσιακά και σίγουρα πρόσθεσαν το κάτι παραπάνω στην όλη εμπειρία. Συνολικά δεν έχω να πω πολλά για μια τέλεια εμφάνιση σε όλα τα επίπεδα. Σε μια χρονιά που είχαμε πολλές και μεγάλες συναυλίες (είτε λόγω παραγωγής είτε λόγω ονομάτων), δεν ξέρω αν πρόκειται για τη εμφάνιση της χρονιάς αλλά αναμφίβολα για μια που θα θυμόμαστε και θα κουβεντιάζουμε για πολλά χρόνια ακόμα.
Ένα από τα κορυφαία σύγχρονα βρετανικά συγκροτήματα επιτέλους θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις 24 Ιουλίου στο χώρο του ΟΑΚΑ, ως headliner του φετινού Ejekt. Οι Bring Me The Horizon αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα του εγχώριου κοινού και μαζί με τους Korn (22 Ιουλίου) συνθέτουν μια πολύ σοβαρή συναυλιακή πρόταση από το Ejekt. Είναι σίγουρο ότι θα ακούσουμε, πέρα από τις γνωστές επιτυχίες του σχήματος, και καινούρια κομμάτια, ενώ μπορεί να έχει κυκλοφορήσει και ολόκληρος ο νέος δίσκος των Bring Me The Horizon, ο οποίος αναμένεται μέσα στο καλοκαίρι.
Έχουν περάσει σχεδόν 19 χρόνια περίπου από τον Σεπτέμβριο του 2005 όταν είχαμε την χαρά να δούμε στη χώρα τους Korn (τότε με support τους The 69 Eyes). Το κορυφαίο nu metal συγκρότημα θα βρεθεί και πάλι στην χώρα μας για λογαριασμό του Ejekt Festival 2024 την Δευτέρα 22 Ιουλίου στον εξωτερικό χώρο του ΟΑΚΑ. Μαζί τους ένα από πιο "καυτά" heavy ονόματα, οι Spiritbox που φέτος κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό EP "The Fear of Fear". Μπορεί οι καλύτερες δισκογραφικές δουλειές των Korn να μετράνε δυο δεκαετίες περίπου, αλλά το 2022 επέστρεψαν με το απρόσμενα καλό "Requiem".
Μια από τις πιο αναμενόμενες εμφανίσεις του φετινού καλοκαιριού ήταν αυτή των Red Hot Chili Peppers, μετά και την επανένωσή τους με τον John Frusciante, στο φετινό Ejekt Festival. Τελικά το φεστιβάλ ακυρώθηκε, όπως και όλα τα υπόλοιπα σε όλες τις χώρες, ενώ παρά και τις νέες οδηγίες είναι πολύ δύσκολο να δούμε οποιασδήποτε μορφής συναυλία αυτό το καλοκαίρι με αυτές τις συνθήκες. Το Ejekt όμως κατάφερε να εξασφαλίσει τους Red Hot Chili Peppers για την επόμενη διοργάνωσή του και έτσι οι Αμερικανοί αναμένονται να βρεθούν και πάλι στην χώρα μας το Σάββατο 26 Ιουνίου του 2021.
Όπως φαίνεται θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 2021 για να ξαναζήσουμε ένα φεστιβαλιακό καλοκαίρι. Λόγω της πανδημίας του κορονοϊού και το Ejekt Festival προχώρησε στην ακύρωση τόσο της μέρας των Red Hot Chili Peppers, όσο και αυτής των Foals. Αναμένουμε πλέον και τις ανάλογες ανακοινώσεις και από το Release Athens Festival. Διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την ανακοίνωση της διοργανώτριας εταιρείας.
Ένα από τα πιο καυτά ονόματα της βρετανικής σκηνής τα τελευταία χρόνια ανακοίνωσε το Ejekt Festival για τη δεύτερη μέρα του. Οι Foals, έντεκα χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, θα βρεθούν στη σκηνή της Πλατεία Νερού την Δευτέρα 13 Ιουλίου. Το σχήμα του Γιάννη Φιλλιπάκη κυκλοφόρησε πέρσι όχι ένα, αλλά δυο άλμπουμ. Το "Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1" και "Part 2" κατέκτησαν την δεύτερη και πρώτη θέση στα βρετανικά album charts αντίστοιχα.
Τελικά οι φήμες που ακούγονταν εδώ και καιρό επιβεβαιώθηκαν και οι Red Hot Chili Peppers επιστρέφουν στη χώρα μας. Στις 5 Ιουνίου 2020 λοιπόν, οι Anthony Kiedis, Flea, Chad Smith και Josh Klinghoffer θα βρεθούν στην Αθήνα για λογαριασμό του Ejekt Festival. Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε Peppers μας επισκέφτηκαν για πρώτη φορά για μια τίμια και άκρως επαγγελματική εμφάνιση. Μπορείτε να διαβάσετε πιο αναλυτικά τι είχε συμβεί το βράδυ της 4ης Σεπτεμβρίου 2012, εδώ.
Live Review: The Cure, Michael Kiwanuka, Ride @ Ejekt Festival, 17.07.2019
Ejekt Festival Ιουλίου 21, 2019
Όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο ανακοινώθηκε η συναυλία των The Cure οι περισσότεροι καταλάβαιναν ότι αυτή θα αποτελέσει ένα από τα κορυφαία μουσικά highlights τουλάχιστον για το 2019. Σε πρόσφατη ψηφοφορία στο POEt'S SOUND αναδείξατε το συγκεκριμένο live ως το πιο αναμενόμενο για το φετινό καλοκαίρι. Κάπως έτσι σκέφτηκε και το Ejekt Festival και έφερε το συγκρότημα του Robert Smith για να γιορτάσει τα δεκαπέντε χρόνια του και το κοινό ανταποκρίθηκε στο έπακρο. Βασικά δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο στην Πλατεία Νερού και αν δεν κάνω λάθος ήταν η πρώτη φορά που μια διοργάνωση σε αυτό το χώρο γίνεται sold out. Άλλωστε δεκατέσσερα χρόνια μετά από την τελευταία τους επίσκεψη (και τριάντα τέσσερα μετά την πρώτη) είναι πάρα πολλά για ένα σχήμα με τόσο μεγάλο κοινό.
Όπως και στην ιστορική πλέον περσινή συναυλία των The Cure στο Hyde Park, οι Ride ήταν και στο Ejekt Festival για να τους πλαισιώσουν. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά συγκροτήματα των 90s, επανασυνδέθηκε το 2014, για να μας προσφέρει άλλους δυο δίσκους μέχρι στιγμής, με τον δεύτερο, το "This Is Not A Safe Place", να αναμένεται τον φετινό Αύγουστο. Όπως ήταν φανερό αρκετοί είχαν έρθει από νωρίς για να δουν τους Ride, αλλά ακόμα περισσότεροι τους χάρηκαν. Με καλό ήχο και τα απαραίτητα επίπεδα θορύβου σε σωστή ένταση, παρουσίασαν ένα σετλιστ δέκα κομματιών που περιελάμβανε τις περισσότερες επιτυχίες τους. Ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα που άκουσα ζωντανά το εξαιρετικό single "Charm Assault", από το "Weather Diaries" του 2017, ενώ όταν μια μπάντα έχει στο "οπλοστάσιο" της κομμάτια όπως τα "Leave Them All Behind", "Taste" και "Vapour Trail" και τα παίζει το ένα μετά το άλλο, δεν μπορείς να νοιώσεις θαυμασμό.
O Michael Kiwanuka σίγουρα έδειχνε αρκετά πιο παράταιρος για το συγκεκριμένο line-up, αλλά αναμφίβολα κέρδισε τις εντυπώσεις. Ζωντανά αποτελείται από ένα καλά δουλεμένο εξαμελές σχήμα, με την πολύ ιδιαίτερη φωνή του σε πρώτο πλάνο. Είναι δύσκολο να μείνεις αδιάφορος σε κομμάτια όπως το "One More Night", με το οποίο άνοιξε την εμφάνισή του, ή το "Black Man In A White World". Φυσικά όλοι περίμεναν τα πιο εμπορικά και ραδιοφωνικά "Cold Little Heart" και "Love & Hate", που όντως είναι δυο φανταστικά κομμάτια. Θα προτιμούσα να τον ακούσω σε κάποιον κλειστό χώρο με το δικό του κοινό, όποιο και αν είναι αυτό. Πραγματικά με εντυπωσίασε και αν και δεν τον είχα παρακολουθήσει στην πρώτη του επίσκεψη στη χώρα μας, αν ξαναδοθεί η ευκαιρία δεν θα την χάσω.
Η αλήθεια είναι ότι όποια και να ήταν τα συγκροτήματα που προηγήθηκαν, οι 25.000 άνθρωποι που βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού είχαν έρθει για τους The Cure. Ακόμα και να έχει ξαναδεί κάποιος τον Smith και την παρέα του, κάθε φορά είναι τόσο ιδιαίτερη που νοιώθεις τέτοιο ενθουσιασμό σαν να είναι η πρώτη φορά που τους βλέπεις. Πως γίνεται η φωνή του να είναι τόσο εντυπωσιακή και αναλλοίωτη; Οι Cure δεν χρειάζονται φωτιές, πυροτεχνήματα, διαστημόπλοια ή οτιδήποτε άλλο για να προσφέρουν μια από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες που θα μπορούσε να βιώσει κανείς. Είναι τα κομμάτια; Είναι η φωνή του Smith; Ότι και να είναι πάντως, είναι από τα λίγα γκρουπ που μπορούν να σε ταξιδέψουν στον μαγικά στοιχειωμένο κόσμο τους τόσο ολοκληρωτικά και να σου δημιουργήσουν ένα τόσο μοναδικό συναίσθημα.
Με ένα σέτλιστ που περιελάμβανε τις περισσότερες ποπ επιτυχίες τους είχαν εύκολο έργο. Άλλωστε και ο πιο "απαίδευτος" μουσικά με το συγκρότημα δεν θα μπορούσε παρά να να τραγουδήσει ή να κουνηθεί στους ρυθμούς των "Lovesong", "Just Like Heaven", "Friday I'm In Love", "Why Can't I Be You?" και τόσων ακόμα. Φυσικά έχουν τέτοια δισκογραφία που θα μπορούσαν να παίζουν τον διπλάσιο ή και τον τριπλάσιο χρόνο και πάλι να δημιουργούν την ίδια εντύπωση. Επίσης δεν θα με χαλούσε καθόλου αν έκαναν και την Ελλάδα μέρος της "Disintegration" περιοδείας τους για τον εορτασμό των 30 χρόνων από την κυκλοφορία του άλμπουμ.
Δεν θα μιλήσω για κορυφαίες στιγμές, αφού δεν υπήρχε δευτερόλεπτο από τις δυόμιση ώρες που εμφανίστηκαν στη σκηνή του Ejekt Festival που να υστέρησε. Θα μιλήσω όμως για προσωπικά αγαπημένα κομμάτια και τη συγκίνηση που μου πρόσφεραν αυτά που τα άκουσα ζωντανά, όπως είναι τα "Burn", "Want" και "From the Edge Of The Deep Green Sea", ενώ αφού έπαιξαν και το "39" δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα περισσότερο. Οι The Cure είναι αξεπέραστοι ζωντανά προσφέροντάς ένα καταπληκτικό σόου, από αυτά που δύσκολα μπορεί να δει κανείς οπουδήποτε. Ελπίζω μόνο ο αναμενόμενος νέος δίσκος τους να τους φέρει ξανά σύντομα κοντά μας...
Η προγραμματισμένη εμφάνιση των The Cure στη χώρα μας αποτελεί ίσως το κορυφαίο συναυλιακό γεγονός του φετινού καλοκαιριού. Το Ejekt Festival ανακοίνωσε το πλήρες line-up και τα συγκροτήματα που θα πλαισιώσουν τον Robert Smith και την παρέα του. Εννοείται ξεχωρίζει το ιστορικό συγκρότημα των Ride, αν και θα εμφανιστούν πριν από τον επιτυχημένο Βρετανό soul τραγουδιστή Michael Kiwanuka, οι οποίοι επέστρεψαν δισκογραφικά με το "Weather Diaries" μετά από 21 χρόνια. Το opening act της μεγάλης αυτής μέρας θα είναι οι Έλληνες The Steams.
Το Ejekt Festival συμπληρώνει το 2019 δεκαπέντε χρόνια ζωής στα ελληνικά συναυλιακά δρώμενα και φέρνει τους The Cure για να γιορτάσουν μαζί στο μεγαλύτερο πάρτι του μέχρι σήμερα. Φυσικά η ανακοίνωση αυτή δεν αποτελεί μόνο το συναυλιακό γεγονός της χρονιάς, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα των τελευταίων χρόνων (τουλάχιστον από το 2005 και μετά, όταν και εμφανίστηκαν στο Terra Vibe σε μια κλασσικά τρίωρη συναυλία με τέσσερα encore, η οποία αποτελεί μέχρι σήμερα μια από τις κορυφαίες που έχω παρακολουθήσει στην ζωή μου). Ελπίζω την Τετάρτη 17 Ιουλίου 2019 στην Πλατεία Νερού, να ακούσουμε και νέα κομμάτια, μιας και σε πολλές περιπτώσεις ο Robert Smith έχει δηλώσει ότι είναι έτοιμος να ξαναμπεί στο στούντιο, όπως και να έχουν μαζί τους, όπως και στην προηγούμενη περιοδεία, τους The Twilight Sad.
To φετινό line-up του Ejekt Festival παρουσίαζε αρκετό ενδιαφέρον. Με δυο νέες και αρκετά πολυσυζυτημένες μπάντες, αλλά και δυο ονόματα τόσο αγαπητά στο ελληνικό κοινό, δύσκολα κάτι δεν θα μπορούσε να πάει καλά (ή σχεδόν τίποτα). Το φετινό Ejekt θα μείνει στη μνήμη πέρα από τις εξαιρετικές εμφανίσεις όλων των συγκροτημάτων και από την ξαφνική καταιγίδα που κινδύνεψε να τα χαλάσει όλα. Αρχικά οι Protomartyr είχαν τον άχαρο ρόλο της μπάντας που έπρεπε να βγει στις έξι το απόγευμα.
Κάποιος θα έπρεπε να προτείνει στα συγκροτήματα που εμφανίζονται τέτοιες ώρες στα ελληνικά φεστιβάλ μια πιο ενδεδειγμένη στυλιστική επιλογή. Ο Joe Casey, τραγουδιστής των Protomartyr, που εμφανίστηκε στη σκηνή με κουστούμι και μια μια μπύρα (όχι εννοείται την ίδια) στο χέρι σε όλη τη διάρκεια του live τους, έδειχνε στα πρόθυρα ηλίασης ή εγκεφαλικού. Ευτυχώς αυτό δεν έδειξε να επηρεάζει την ερμηνεία του. Μπορεί η σκηνική παρουσία του γκρουπ από το Ντιτρόιτ να μην ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, όμως η εμφάνιση των Protomartyr ήταν κάτι παραπάνω από τίμια. Με τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους στις αποσκευές τους, το περσινό "Relatives In Descent" - που ήταν μέσα στα κορυφαία της χρονιάς, παρουσίασαν ένα πολύ καλό σετλιστ, από το οποίο ξεχώρισα τα επίσης περσινά "A Private Understanding" και "My Children", αποδίδοντας όλα τα κομμάτια τους με αρκετά μεγάλη ακρίβεια.
Οι Wolf Alice έχοντας κυκλοφορήσει πέρσι το δεύτερο άλμπουμ της καριέρας τους, ανέβηκαν στη σκηνή του Ejekt ως ένα από τα πιο ελπιδοφόρα συγκροτήματα από τη σύγχρονη βρετανική μουσική σκηνή. Την γνώμη μου για τη μπάντα την έχω εκφράσει αρκετές φορές. Σίγουρα αν ζούσαμε στα 90s θα μου προκαλούσαν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αλλά την θεωρώ ως ένα από τα πιο overhyped γκρουπ της εποχής μας. Ζωντανά έβγαλαν πολύ πάθος και με περίσσια διάθεση, πραγματοποίησαν μια αρκετά καλή εμφάνιση με τις κορυφαίες στιγμές τους να εντοπίζονται στα "Yuk Foo", "Moaning Lisa Smile" και φυσικά στο "Giant Peach". Αναμφίβολα η τραγουδίστρια Ellie Rowsell συγκέντρωσε όλα τα βλέμματα για πολλούς και ποικίλους λόγους. Η ανταπόκριση του κοινού υπήρξε ιδιαιτέρως θερμή και κάτι μου λέει ότι θα τους δούμε να επιστρέφουν σύντομα στη χώρα μας.
Και ενώ όλος ο κόσμος περίμενε να βγουν στη σκηνή οι Editors, ο ουρανός άνοιξε και αυτό που ακολούθησε δεν ήταν κάποια μπόρα αλλά πραγματική καταιγίδα. Η σκέψη για ακύρωση της εμφάνισης των Editors, αλλά ακόμα και του Nick Cave, πέρασε πολύ φυσιολογικά από το μυαλό σε αρκετό κόσμο (για αυτό είχαμε και ένα μικρό μέρος να αποχωρεί). Τελικά με το μεγαλύτερο μέρος του Ejekt εντελώς βρεγμένο, ήρθε η ανακοίνωση ότι το πρόγραμμα θα συνεχιστεί κανονικά. Μετά από τις απαραίτητες προετοιμασίες, οι Editors βγήκαν στη σκηνή με πάνω από μια ώρα καθυστέρηση. Με ένα μάλλον κουτσουρεμένο σετλιστ, το συγκρότημα από το Μπέρμιγχαμ, φάνηκε αρχικά κάπως να βιάζεται (και έτσι δικαιολογούνται και κάποια λαθάκια). Δεν έχω να πω και πολλά για την εμφάνισή τους, αφού οι Editors αποτελούν μια συναυλιακή εγγύηση και το απέδειξαν για άλλη μια φορά. Ο Tom Smith είναι σπουδαίος frontman και ανεξάρτητα αν σου αρέσει η μουσική της μπάντας του, καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις. Έπαιξαν κάποια από τα πιο γνωστά κομμάτια τους, αλλά και τρία από τον νέο, φετινό, τους δίσκο με τίτλο "Violence". Το εναρκτήριο "Hallelujah (So Low)" μπορεί άνετα να μετατραπεί σε συναυλιακό αγαπημένο, το ""Violence" απέκτησε άλλη ζωή ζωντανά, ενώ το "Magazine" έκλεισε ιδανικά την εμφάνισή τους.
Η στιγμή που οι περισσότεροι περίμεναν είχε φτάσει και λίγο μετά τις 12 εμφανίστηκε στη σκηνή ο Nick Cave με τους κακούς σπόρους του. Οτιδήποτε άλλο είχε συμβεί μέχρι τότε απλά ξεχάστηκε και για δυο ώρες παρακολουθήσαμε ένα μαγικό σόου (αποτελούμενο από 16 κομμάτια). Ο Cave ήταν σε μεγάλα κέφια, δεν σταμάτησε να αλωνίζει τη σκηνή και να χορεύει σαν εικοσάχρονος. Η ικανότητα που έχει, να δείχνει τόσο στον δικό του κόσμο αλλά την ίδια στιγμή και σε τόσο άμεση επαφή με τον κόσμο, είναι απλά μοναδική. Η συναυλιακή απόδοση της μπάντας του ήταν πιο δυνατή, βρώμικη και φασαριόζικη, όπως δηλαδή θα άρμοζε σε μια τέτοια περίσταση. Εννοείται δεν έλειψαν αγαπημένα κομμάτια όπως τα "Do You Love Me?", "Loverman", "Red Right Hand", "Into My Arms", "The Weeping Song" και "Stagger Lee", ενώ η ζωντανή εκτέλεση του "Jubilee Street" με τη δυναμική κλιμάκωση σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Θα μπορούσαν να είχαν τελειώσει με το φανταστικό "Push the Sky Away" και να μιλάγαμε για μια τέλεια εμφάνιση, αλλά ξαναβγήκαν για να μας αποτελειώσουν με τα "The Mercy Seat" και "Rings of Saturn". Το τελευταίο, μαζί με τα "Girl in Amber", "Jesus Alone" και "Magneto" είναι τα κομμάτια που παρουσίασαν από το τελευταίο τους άλμπουμ με τίτλο "Skeleton Tree" (album review). O Nick Cave αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αγάπες του ελληνικού κοινού και υπάρχει πολύ καλός λόγος για αυτό...
Φωτογραφίες: Gordon Haswell (gordonhaswell.com)
Το φετινό line-up του Ejekt Festival διαμορφώνεται εξαιρετικά. Αρχικά είχαμε την ανακοίνωση των Nick Cave And The Bad Seeds, ακολούθησε αυτή για τους Editors και λίγο αργότερα για τους Wolf Alice, ενώ τώρα έρχονται να προστεθούν άλλα δυο ονόματα. Αυτά των Protomartyr και του Jack Heart. Αλλά είναι η ανακοίνωση των πρώτων που με ενθουσίασε τόσο πολύ. Άλλωστε οι Protomartyr κυκλοφόρησαν πέρσι το "Relatives In Descent", ένα από τα κορυφαία τρία άλμπουμ που άκουσα μέσα στο 2017. Το Σάββατο 23 Ιουνίου αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον...
Αρχικά ήρθε η ανακοίνωση των Nick Cave And The Bad Seeds ως το πρώτο όνομα του Ejekt Festival 2018, οι οποίοι θα βρεθούν για δεύτερη φορά στη χώρα μας σε διάστημα εφτά μηνών. Ακολούθησαν οι Editors που μπορεί πλέον να θεωρούνται τακτικοί του φεστιβάλ, αλλά μάλλον θα έρθουν με νέο δίσκο στις αποσκευές τους. Το τρίτο όνομα για το Ejekt Festival στις 23 Ιουνίου, είναι το λονδρέζικο σχήμα των Wolf Alice. Η grunge revival μπάντα κυκλοφόρησε φέτος, στις 29 Σεπτεμβρίου από την Dirty Hit, το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο "Visions Of A Life" και απέσπασε εξαιρετικές κριτικές.
Το Ejekt Festival έχει μπει πολύ δυναμικά στον συναυλιακό στίβο για το επόμενο καλοκαίρι, αφού ήδη έχει ανακοινώσει τους Nick Cave And The Bad Seeds, μετά από την sold-out συναυλία των τελευταίων τον Νοέμβριο που μας πέρασε. Πλέον στο line-up έρχεται να προστεθεί και άλλη μια αγαπημένη μπάντα του ελληνικού κοινού, οι Editors, δυο χρόνια μετά τη τελευταία της επίσκεψη στα μέρη μας. Μάλιστα θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε και νέο υλικό από το σχήμα του Tom Smith, αφού μέσα στο 2018 αναμένεται ο νέος δίσκος των Editors (με κάποια κομμάτια να τα έχουν ήδη παρουσιάσει ζωντανά).
Οι Nick Cave And The Bad Seeds θα βρεθούν την επόμενη Πέμπτη, 16 Νοεμβρίου, στην Αθήνα για μια εμφάνιση στο χώρο του Tae Kwon Do. Η συναυλία βγήκε από νωρίς sold-out, ενώ τα λιγοστά εισιτήρια που διατέθηκαν πρόσφατα εξαφανίστηκαν σε χρόνο ρεκόρ. Φυσικά αυτό ήταν αρκετά αναμενόμενο, μιας και όλη η περιοδεία τους είναι sold-out. Όσοι όμως δεν θα καταφέρουν να παραβρεθούν στο συγκεκριμένο live δεν θα πρέπει να στενοχωριούνται, αφού ο Nick Cave μαζί με τους Bad Seeds θα μας επισκεφτούν ξανά το καλοκαίρι του 2018 για το Ejekt Festival. Πιο συγκεκριμένα ο Αυστραλός αποτελεί το πρώτο όνομα που γίνεται γνωστό για τις 23 Ιουνίου 2018, ενώ αναμένονται και περισσότερες ανακοινώσεις.
Live Review: Kasabian, The Jesus & Mary Chain, Peter Hook & Of Montreal @ Ejekt Festival, Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017
Ejekt Festival Ιουλίου 23, 2017
Το Ejekt Festival κατάφερε να φέρει φέτος κάποια πολύ μεγάλα ονόματα. Η αρχή έγινε με τους The Killers, την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ. Αυτό που περίμενα όμως, όσο τίποτα άλλο, ήταν η εμφάνιση των The Jesus And Mary Chain. Φτάνοντας στην Πλατεία Νερού, οι Of Montreal βρίσκονταν ήδη στη σκηνή του Ejekt, έχοντας αρχίσει το σετ τους. Είχα ακούσει πολύ καλά λόγια για τις ζωντανές τους εμφανίσεις, τα οποία με χαρά είδα να επαληθεύονται. Αναμφίβολα τα βλέμματα έπεσαν πάνω στον frontman τους, Kevin Barnes, ο οποίος εμφανίστηκε με γυναικεία ρούχα και ήταν η ψυχή του γκρουπ. Παρουσίασαν νέα αλλά και παλιότερα κομμάτια, που όλα ακούγονταν πολύ καλύτερα ζωντανά, ενώ έκλεισαν με το χιτάκι τους "The Past Is A Grotesque Animal".
Για τις ζωντανές εμφανίσεις του Peter Hook με την μπάντα του, τους The Light, έχω αναφερθεί ξανά στο παρελθόν. Άλλωστε είχαν παρουσιάσει το ίδιο σετ για το "Unknown Pleasures" σε συναυλία τους στα μέρη μας το 2011. Αν κριθούν ως μια μπάντα διασκευών ήταν άψογοι ή τουλάχιστον ήταν ακριβώς όπως θα περίμενα μια τέτοια μπάντα. Αν υπολογίσει κανείς ότι το σχήμα περιλαμβάνει και ένα αυθεντικό μέλος των Joy Division, η συναισθηματική φόρτιση γίνεται μεγαλύτερη.
Το να ξεχωρίσω καλύτερες στιγμές από το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών, έστω και live, είναι αδύνατο. Ο Hook πάντως, ήταν επικοινωνιακός όσο ποτέ, έδειξε να το χαίρεται, όπως άλλωστε και μεγάλη μερίδα του κόσμου που είχε έρθει για να τον δει. Αφού αφιέρωσε το "Atmosphere" στον Ian Curtis, μας αποχαιρέτησε ιδανικά, με το τρίπτυχο "Ceremony", "Transmission", "Love Will Tear Us Apart" και τον ίδιο να πετάει τη μπλούζα του στο κοινό.
Αρχικά ένα, όσο γίνεται, αντικειμενικό συμπέρασμα. Οι The Jesus And Mary Chain ήταν θεοί. Οι άτυποι headliners της βραδιάς ήταν ο λόγος που πολλοί βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού το βράδυ της Παρασκευής και δεν απογοήτευσαν κανέναν. Και πως να το κάνουν άλλωστε, με ένα σετ αποτελούμενο με κομμάτια από όλη τη καριέρα τους, με εξαίρεση το άλμπουμ "Stoned & Dethroned". Μπορεί να περίμενα να ακούσω κάποια κομμάτια όπως τα "Darklands", "Cracking Up", "Happy When It Rains", ή οποιοδήποτε ακόμα από το "Psychocandy", όμως έχουν τόσο αξιόλογη δισκογραφία που ότι και να έπαιζαν θα μου ήταν αρκετό (και ήταν).
Εννοείται ότι έδωσαν βάρος στο καταπληκτικό νέο τους άλμπουμ "Damage And Joy", από το οποίο έπαιξαν πέντε κομμάτια. Από αυτά απόλαυσα περισσότερο ζωντανά τα "Always Sad", "All Things Pass" και κυρίως το "War On Peace". Δεν έλειψαν φυσικά τα πιο γνωστά τους κομμάτια, όπως τα "April Skies", "Head On" και "Just Like Honey". Συνολικά είχαν πολύ καλό ήχο, αν και λίγη περισσότερη παραμόρφωση δεν θα με χαλούσε. Οι ίδιοι πάντως έδειχναν να αντιμετωπίζουν κάποιο τεχνικό πρόβλημα, που δεν έγινε εμφανές από κάτω, με μοναδικό ίσως αρνητικό σημείο στο live τους, το ότι χάνονταν λίγο τα γυναικεία φωνητικά. Μετά από κάτι παραπάνω από μια ώρα, μας "αποτελείωσαν" με το "Reverence". Σίγουρα η κορυφαία εμφάνιση της βραδιάς.
Οι, πλέον γνώριμοι του ελληνικού κοινού και του Ejekt Festival, Kasabian ανέβηκαν στη σκηνή με μισή ώρα περίπου καθυστέρηση, λόγω κάποιου προβλήματος στον ήχο. Φέρνοντας μαζί το νέο τους άλμπουμ, το "For Crying Out Loud" που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο που μας πέρασε, το ζητούμενο για μένα ήταν πως θα ακουγόταν το νέο υλικό ζωντανά. Άνοιξαν το live τους δυναμικά με το καλύτερο κομμάτι από αυτό, το "Ill Ray (The King)". Όμως και τα πέντε κομμάτια που παρουσίασαν από τη νέα τους δουλειά, ήταν ανώτερα από τις στουντιακές εκτελέσεις τους (ναι, ακόμα και το "You’re In Love With A Psycho"), με το προαναφερθέν και το "Bless This Acid House" να ξεχωρίζουν, ενώ και η πιο κιθαριστική προσέγγιση του "Bumblebeee", από το "48:13", το ανέβασε επίπεδο.
Από την αρχή ήταν εμφανές ότι ο τραγουδιστής Tom Meighan ήταν σε μεγάλα κέφια και αυτό έσπρωξε την μπάντα σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που την έχω δει. Η μόνη αρνητική εξέλιξη στις ζωντανές εμφανίσεις των Kasabian είναι το setlist, μιας και τα κομμάτια των δυο τελευταίων δίσκων (με το φετινό πάντως να αποτελεί βελτίωση), δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τα αντίστοιχα των παλαιότερων δισκογραφικών προσπαθειών τους. Από το σημείο που βρισκόμουν (αρκετά μπροστά), ο ήχος ήταν ιδιαίτερα καλός, αν και άκουσα αρκετά παράπονα για το συγκεκριμένο θέμα από πιο πίσω. Οι Kasabian πάντως, ξέρουν όσο λίγοι να προσφέρουν ένα απόλυτα διασκεδαστικό σόου και έτσι κατάφεραν να κλείσουν μια απολαυστική φεστιβαλιακή βραδιά.
Φωτογραφίες: Gordon Haswell
Live Review: The Killers, The Kills, Circa Waves @ Ejekt Festival, Σάββατο 24 Ιουνίου 2017
Circa Waves Ιουλίου 01, 2017Για πολλούς η εμφάνιση των The Killers ήταν το συναυλιακό γεγονός της χρονιάς. Άλλωστε αποτελούν μεγάλο απωθημένο του ελληνικού κοινού (ιδίως μετά την ακύρωση της προηγούμενης προγραμματισμένης συναυλίας τους), αλλά και ένα από τα πιο εμπορικά συγκροτήματα του πλανήτη. Πριν φτάσουμε όμως στους The Killers, το Ejekt Festival είχε εξασφαλίσει κάποια πολύ ενδιαφέροντα ονόματα για την πρώτη μέρα του. Φτάνοντας στον χώρο, οι Circa Waves ξεκινούσαν το σετ τους (δυστυχώς του Έλληνες Deaf Radio, στους οποίους έχω αναφερθεί με ιδιαίτερα θετικά σχόλια στο παρελθόν, δεν τους πρόλαβα). Το σχήμα παρουσίασε την indie pop/rock πρότασή του, η οποία είμαι σίγουρος ότι μπορεί να βρει ανταπόκριση στην βρετανική νεολαία, αλλά δύσκολα θα βρει κοινό έξω από το Νησί. Δεν ήταν κακοί, το αντίθετο μάλιστα, απλώς η μουσική τους είναι αρκετά κοινότυπη και δικαιολογεί στο έπακρο τον χαρακτηρισμό που τους αποδίδεται ως άλλη μια κλασσική NME μπάντα. Παρόλα αυτά, το γκρουπ από το Λίβερπουλ αποτέλεσε μια επαρκώς ευχάριστη αρχή του φεστιβάλ, ενώ έκλεισαν αναμενόμενα με τα "χιτάκια" τους "Fire That Burns" και "T-Shirt Weather".
Για τους The Kills είχα αρκετά μεγάλες προσδοκίες. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και το περσινό τους άλμπουμ, "Ash & Ice", που ίσως είναι το καλύτερο της καριέρας τους. Ένα κομμάτι από αυτό άλλωστε, το "Heart Of A Dog", επέλεξαν για να ανοίξουν την πρώτη εμφάνισή τους στην χώρα μας. Η Alison Mosshart διαθέτει μια από τις πιο ιδιαίτερες φωνές στον χώρο και ζωντανά αποδείχτηκε ακόμα καλύτερη. Με όλα τα βλέμματα να είναι καρφωμένα πάνω της, για παραπάνω από μια ώρα τα έδωσε όλα, έδειξε να το ευχαριστιέται και απέδειξε ότι είναι μια εξαιρετική frontwoman. Εντύπωση μου έκανε που προσπέρασαν τα κλασσικά κομμάτια τους "Fuck The People" και "Future Starts Slow", σε ένα σετ που φυσιολογικά επικεντρώθηκε στον τελευταίο τους δίσκο αλλά αποτελούνταν μόνο από καλές στιγμές. Κάποιες από τις κορυφαίες όμως από αυτές, ήρθαν με τα "Siberian Nights", "Tape Song" και φυσικά το "Doing It To Death". Η χημεία της Mosshart και του Jamie Hince είναι φανερή και πάνω στη σκηνή, συμβάλλοντας σε μια απολαυστική εμπειρία.
Ακολούθησε μια αρκετά μεγάλη, αχρείαστη και αδικαιολόγητη αναμονή, πριν οι The Killers βρεθούν στη σκηνή του Ejekt στις 22:45. Επέλεξαν να ανοίξουν αρκετά δυνατά το συγκεκριμένο live με το "Mr. Brightside", κομμάτι που συνήθως φυλάνε για το κλείσιμο των συναυλιών τους. Συνέχισαν στο ίδιο τέμπο με τα "Spaceman" και "Somebody Told Me". Βασικά όλο το σετ τους αποτέλεσε ένα μεγάλο highlight, αφού έχουν την πολυτέλεια να το απαρτίσουν με κομμάτια μόνο επιτυχίες. Ανεξάρτητα αν κάποιος το βλέπει σαν μια απλά επαγγελματική εμφάνιση ή όχι, όταν βρίσκεσαι σε μια pop συναυλία ενός τόσο μεγάλου ονόματος το ζητούμενο είναι να περάσεις καλά και σε αυτό οι The Killers πετυχαίνουν τον στόχο τους 100%. Συνολικά ήταν άψογοι με τον Brandon Flowers να επαληθεύει τις προσδοκίες όλων, ως ένας εξαιρετικός performer. Δεν έλειψε το νέο κομμάτι "The Man", αλλά και η διασκευή τους στο "Shadowplay" των Joy Division. Προσωπικά live ευχαριστήθηκα περισσότερο τα "Human", "Read My Mind", "Runaways" αλλά και το "Shot At The Night" από το encore (στο οποίο ο ντραμερ Ronnie Vannucci εμφανίστηκε με αρχαιοελληνικό χιτώνα). Oi The Killers μας αποχαιρέτησαν με το "When You Were Young", ελπίζοντας να κρατήσουν την υπόσχεσή τους και να τους δούμε πάλι σύντομα στην Ελλάδα.
Οι Circa Waves θα βρεθούν στην χώρα μας για μια ζωντανή εμφάνιση στα πλαίσια του φετινού Ejekt Festival, δίπλα στους The Killers και τους The Kills. Το συγκρότημα από το Λίβερπουλ έχει στο ενεργητικό του δυο άλμπουμ, με το δεύτερο, με τίτλο "Different Creatures", να έχει κυκλοφορήσει φέτος τον Μάρτιο. Το Σάββατο 24 Ιουνίου το φεστιβάλ θα ξεκινήσει με το ελληνικό σχήμα των Deaf Radio, που θα μας παρουσιάσει το περσινό ντεμπούτο του με τίτλο "Alarm". Έτσι μετά τη δεύτερη ημέρα του Ejekt Festival, συμπληρώθηκε και η πρώτη μέρα του φεστιβάλ.