Οι Korn ήταν πάντα η μπάντα που ξεχώριζα από το nu metal ιδίωμα  και υπήρχε περίοδος, όταν η σκηνή ήταν στα φόρτε της, που δεν περνούσε μέρα που να μην ακούσω δίσκο τους. Θεωρώ ότι ο τελευταίος «μεγάλος» δίσκος του συγκροτήματος ήταν το Take a Look in the Mirror του 2003. Έχουν περάσει είκοσι και χρόνια από τότε και το συγκρότημα συνέχισε να παρουσιάζει δισκογραφικές δουλειές που δεν συγκρίνονται με τους έξι πρώτους, αλλά είχαν και σκόρπιες καλές στιγμές (τα δυο τελευταία άλμπουμ όμως είναι ίσως τα καλύτερα των δυο αυτών δεκαετιών). Επίσης είναι μια άκρως ξεσηκωτική μπάντα όπως είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω το 2005 στην Θεσσαλονίκη και το Principal Club. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή ή τουλάχιστον από τη στιγμή που έφτασα στο συναυλιακό χώρο.

Πρώτη φορά στο συγκεκριμένο χώρο για συναυλία και εντυπωσιάστηκα από το πόσο οργανωμένα ήταν όλα. Από τα πολλά σημεία για μάρκες, ποτά (που σήμαινε ότι είχε γενικά πολύ μικρές ουρές), φαγητό , χώρο σκιάς όλα φαίνονταν υποδειγματικά. Αν σε αυτά βάλεις και τον πολύ καλό ήχο που είχαν και τα δυο συγκροτήματα που παρακολούθησα τότε μπορώ να πω ότι η διοργάνωση φάνηκε άψογη. Στη χώρα μας γίνονται πολλά ευτράπελα (για να το πω ευγενικά) από όλους σχεδόν τους διοργανωτές, αλλά πιστεύω ότι όταν τα πράγματα είναι ομαλά κανείς δεν ασχολείται. Οπότε θα ήθελα να πω ένα μπράβο στο Ejekt Festival για το προϊόν που μας πρόσφερε φέτος.

Λίγη ώρα αφού έφτασα στο πάρκινγκ του ΟΑΚΑ εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Spiritbox. Το σχήμα θεωρείται ένα από τα καλύτερα – ανερχόμενα του metalcore ήχου και το απόγευμα της Δευτέρας ήρθαν να το επιβεβαιώσουν. Αυτό που ξεχωρίζεις κατευθείαν είναι η απόδοση, φωνητικά και σκηνικά, της Courtney LaPlante. Είδαμε μια πολύ δεμένη μπάντα που φαίνεται να έχει φανατικό κοινό και στην χώρα μας. Μπορεί να έχουν ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ μόλις (και 3 Eps αν δεν κάνω λάθος) αλλά έχουν τον αέρα πιο έμπειρης μπάντας και κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού κατά τη διάρκεια όλης της εμφάνισής τους.

Η στιγμή είχε φτάσει για τη συναυλιακή επιστροφή των Korn στην Ελλάδα. Η αρχή γίνεται με το "Rotting in Vain" και κατευθείαν καταλαβαίνεις  ότι θα έχουμε μια εξαιρετική βραδιά. Ίσως βοήθησαν και οι κομμάταρες "Here to Stay", "A.D.I.D.A.S." και" Clown" που έσκασαν απανωτά η μία μετά την άλλη που σε έβαλαν ακόμα πιο γρήγορα στο ρυθμό. Όταν μάλιστα παίζουν το "Blind" έκτο κομμάτι καταλαβαίνεις τι δισκογραφία έχουν. Βασικά μπορούν κατά τη γνώμη μου να παίξουν ολόκληρους τους πρώτους έξι δίσκους και το κοινό να μην χάσει το ενδιαφέρον του. Είναι τόσα τα χιτάκια που έχουν και αυτό το καταλαβαίνεις όταν παίζουν τα "Got the Life", "Falling Away From Me", "Coming Undone", "Somebody Someone" το ένα πίσω από το άλλο. Από κάτω φυσιολογικά χαμός, χοροπηδητό και τραγούδι. Σε αυτό βοηθάει και ο καταπληκτικός ήχος που έχουν. Κλείσιμο του βασικού σετ τους με το "Y'All Want a Single", μια από τις καλύτερες στιγμές της συναυλία, ενώ το κλείσιμο της εμφάνισής τους ήρθε με το "Did My Time" (που ήταν από τα λίγα που έλαβε μια πιο χλιαρή αποδοχή από ότι περίμενα) και φυσικά με το "Freak on a Leash" που δεν άφησε ούτε άνθρωπο χωρίς να χτυπιέται.

Ο Jonathan Davis βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα (αν και χρειάστηκε μια φορά οξυγόνο), όπως άλλωστε και όλη η μπάντα. Μάλιστα θυμήθηκε τη τελευταία φορά που βρέθηκε στην χώρα μας, σε ένα μικρό κλαμπ όπως είπε (μάλλον θυμόταν το Principal Club και είχε ξεχάσει το Terra Vibe) και δήλωσε εντυπωσιασμένος από τον κόσμο που είχε μαζευτεί. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τόσο κόσμο μιας και πρέπει να είχε κάτι λιγότερο από δεκαπέντε χιλιάδες. Ακόμα πιο θετική εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι το κοινό αποτελούνταν από όλες τις ηλικιακές ομάδες (και όχι μόνο από 35+ όπως στους Smashing Pumpkins πριν από λίγες ημέρες στο ΣΕΦ). Τα σκηνικά ήταν εντυπωσιακά και σίγουρα πρόσθεσαν το κάτι παραπάνω στην όλη εμπειρία. Συνολικά δεν έχω να πω πολλά για μια τέλεια εμφάνιση σε όλα τα επίπεδα. Σε μια χρονιά που είχαμε πολλές και μεγάλες συναυλίες (είτε λόγω παραγωγής είτε λόγω ονομάτων), δεν ξέρω αν πρόκειται για τη εμφάνιση της χρονιάς αλλά αναμφίβολα για μια που θα θυμόμαστε και θα κουβεντιάζουμε για πολλά χρόνια ακόμα.