Η συναυλία των Rammstein ήταν μια που περίμενα όσο λίγες για τη φετινή χρονιά. Δεν είναι ότι το συγκρότημα δεν έχει ξαναέρθει στην Ελλάδα, αν και τα 14 χρόνια από την εμφάνισή τους στην Μαλακάσα είναι πολλά, αλλά είναι γενικά αποδεκτό ότι συναυλιακά είναι στην καλύτερη φάση τους. Δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι αν τους είχε δει παλιότερα, τότε ήταν προετοιμασμένος και ήξερε τι να περιμένει μιας και όλα ήταν διαφορετικά. Τα πάντα σε μια τέτοια εμφάνιση είναι στον υπερθετικό βαθμό. Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς: τις φωτιές, τα πυροτεχνήματα ή γενικότερα όλο το σκηνικό, το οποίο χτίζονταν τέσσερις μέρες; 

Τη συναυλία άνοιξε το σχήμα των Abelard, σε ένα υπερυψωμένο πύργο στα αριστερά, της αρένας, ένα δίδυμο με πιάνο που παρουσίασε διασκευές σε κομμάτια των Rammstein. Ένα ενδιαφέρον το είχε, αλλά δεν πρόσθεσε και πολλά στη συναυλιακή εμπειρία μιας και νομίζω ότι αν έλειπαν δεν θα το πρόσεχε και κανείς. Οι Γαλλίδες με τις πιανιστικές διασκευές εμφανίστηκαν για 45 λεπτά, αλλά δεν θα ήταν η μοναδική φορά που θα τις βλέπαμε.

Γενικά διάβασα πολλά διθυραμβικά σχόλια για τη συναυλία των Rammstein. Μπορεί κάποια να ήταν λίγο υπερβολικά αλλά ήταν απολύτως δικαιολογημένα, μιας και εδώ μιλάμε για μια από τις περιπτώσεις που ό,τι και να πεις είναι λίγο! Σαν κάποιος που είχε αυτή την εμπειρία το 2010 μπορώ να πω ότι όλο το σόου τους ήταν μεγαλύτερο, εντυπωσιακότερο και ίσως ένα από τα κορυφαία που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στη χώρα μας (και λέω ίσως γιατί δεν έχω παρεβρεθεί σε όλα αλλά από αυτά που έχω παρεβρεθεί είναι με διαφορά το πρώτο). Τα σκηνικά ήταν καλύτερα, ο ήχος ήταν καλύτερος ακόμα και η απόδοση της μπάντας μου φάνηκε καλύτερη. Βασικά όχι απλώς καλύτερα αλλά τέλεια. Ειδικότερα για τον ήχο μπορώ να πω ότι ήταν ο κορυφαίος που έχω ακούσει στην Ελλάδα τουλάχιστον σε εξωτερικό χώρο.

Με μια μικρή καθυστέρηση και υπό τους ήχους του “Music for the Royal Fireworks” οι Rammstein κατέβηκαν από τον πύργο που είχαν χτίσει με ένα ανοιχτό ασανσέρ, για να αρχίσουν το σφυροκόπημα με το Ramm 4. Η συνέχεια έρχεται με τα φανταστικά ”Links 2-3-4” και “Keine Lust”, με τα οποία γίνεται εύκολα κατανοητό ότι βλέπουμε κάτι ιδιαίτερο σε περίπτωση που κάποιος δεν είχε μπει στο κλίμα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Για το σετλιστ σίγουρα ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του ή την προτίμησή του για το τι θα ήθελε να ακούσει. Φυσικά έχουν τόσο πλούσιο κατάλογο που και το διπλάσιο να έπαιζαν πάλι θα υπήρχαν και κάποιοι ανικανοποίητοι. Αν έπρεπε να αναφερθώ σε κάτι κάπως αρνητικό ήταν ότι η συνεργασία με τις  Abélard στο “Engel” δεν μου πρόσφερε και εννοείται θα προτιμούσα να είχα ακούσει κανονικά το κομμάτι, ενώ θα προτιμούσα να λείπει και το Pussy και να έπαιζαν οποιοδήποτε άλλο.Τα κομμάτια από τα δυο τελευταία τους άλμπουμ ακούγονται φανταστικά ζωντανά, με αποκορύφωμα το Deutschland και τη χορευτική εισαγωγή του με το σκηνικό να φέρνει λίγο σε Kraftwerk.

Η κορυφαία μου στιγμή του live ήρθε με το Sonne που έκλεισε το βασικό σετ τους, όμως η πιο θεαματική στιγμή της συναυλίας ήρθε στο πιο γνωστό τους κομμάτι, το “Du Hast” με το σόου να πηγαίνει σε άλλα επίπεδα. Βασικά όλη η συναυλία τους ήταν μελετημένη μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Μετά από δύο encore, μας αποχαιρέτησαν με το “Adieu”, με το οποίο συνήθως κλείνουν τις συναυλίες τους τα τελευταία χρόνια. Ανά συναυλία διάβαζω πλέον τη φράση «Πω τι ζήσαμε πάλι;» αλλά αν δεν μπορείς να το πεις για μια τέτοια συναυλία των Rammstein τότε πότε μπορείς να το πεις; Απλά επική εμφάνιση…Ich will ξανά τους Rammstein στην Ελλάδα!