Οι προσδοκίες που δημιούργησε το πολύ καλό "Primary Colours" του 2009, για τον τρίτο δίσκο των The Horrors, ήταν μεγάλες. Ακολούθησαν διθυραμβικές κριτικές και αφιερώματα από τις περισσότερες μουσικές ιστοσελίδες και έντυπα. Μετά το garage punk αυθορμητισμό του "Strange House" και το post-punk, shoegaze θόρυβο του "Primary Colours" το "Skying" κινείται σε πιο new wave μονοπάτια. Αλλά πέρα από τα new wave στοιχεία, με σαφείς αναφορές σε μπάντες όπως οι Simple Minds, The Psychedelic Furs ή και New Order, υπάρχει μια brit-pop/ Madchester αίσθηση στον δίσκο με επιρροές από Primal Scream εποχής Sreamadelica, Charlatans ή ακόμα και από The Stone Roses. Τα φωνητικά του Faris Badwan είναι καλύτερα από ποτέ. Χαίρομαι να βλέπω συγκροτήματα να εξελίσσουν τον ήχο τους από δίσκο σε δίσκο αλλά παράλληλα να διατηρούν και τα στοιχεία που τους ξεχωρίζουν. Με το "Skying" οι The Horrors παραδίδουν κάτι αρκετά διαφορετικό σε σχέση με τα προηγούμενα. Αυτό είναι κάτι θεμιτό για την οποιαδήποτε μπάντα αλλά χωρίς να ισχυρίζομαι ότι πρόκειται για απλώς ένα revivalist συγκρότημα, θεωρώ ότι χάνουν λίγο τον προσωπικό τους ήχο. Ο καλύτερος όμως χαρακτηρισμός που θα μπορούσα να δώσω στην κυκλοφορία αυτή είναι από τον τίτλο ενός κομματιού του τελευταίου δίσκου του Peter Murphy, το Uneven & Brittle. Υπάρχουν τα “Still Life” (που είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει φέτος), "Endless Blue", “I Can See Through You” και “Monica Gems” που ξεχωρίζουν εμφανώς από τα υπόλοιπα τραγούδια τα οποία βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Για μένα σίγουρα δεν είναι καλύτερο από το "Primary Colours". Είναι όμως κακός δίσκος; Όχι κάθε άλλο, απλώς περίμενα περισσότερα πράγματα από τους The Horrors.