Το αμερικάνικο όνειρο, κάτω από την σκεπή του Josh Homme των Queens Of The Stone Age, συνεχίζεται για τους Arctic Monkeys. Η μπάντα από το Sheffield πλέον, ακούγεται περισσότερο σαν κάποια καλιφορνέζικη με βρετανική προφορά. Φυσικά η θέληση τους να εξελίσσουν τον ήχο τους είναι σεβαστή και θεμιτή, όπως κατανοώ επίσης ότι θέλουν να πουλήσουν και να φτάσουν σε περισσότερα και μεγαλύτερα ακροατήρια. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι με τι λογική συμπεριλαμβάνουν ένα κομμάτι που υπάρχει για πάνω από ένα χρόνο ("R U Mine?"), και αρχικά κυκλοφόρησε ειδικά για την περσινή Record Store Day, όταν συμπτωματικά αυτό είναι ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει το συγκρότημα. Αν καλοπροαίρετα η μπάντα θέλει να προσφέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, τότε μάλλον πρέπει να φροντίσει τα υπόλοιπα να βρίσκονται σε παρόμοιο επίπεδο, ώστε να μην τα αδικήσει αλλά και για να αποφύγει να εκτεθεί. 

Δυστυχώς πέρα από το εναρκτήριο "Do I Wanna Know?" πολύ λίγα πλησιάζουν, χωρίς όμως και να συγκρίνονται, με τα δυο πρώτα κομμάτια. Σε αυτά ανήκουν το "Arabella" με τα classic-rock riffs, το beatl-ικό "Nο. 1 Party Anthem", το "I Wanna Be Yours" με τους μελοποιημένους στίχους του ποιητή John Cooper Clarke και τον γνώριμο ήχο του "Fireside". Και κάπως έτσι συνοψίζεται ό,τι ενδιαφέρον άκουσα στο "ΑΜ". Το "I Want It All" είναι τόσο Queens, που αν o Turner δεν ήταν τόσο φιλαράκι με τον Homme θα τους ζήταγε πνευματικά δικαιώματα. Το χειρότερο σημείο της κυκλοφορίας είναι άνετα το "Snap Out of It" που μοιάζει να βγήκε από δίσκο των Maroon 5. Οι Arctic Monkeys στον πέμπτο δίσκο τους πειραματίζονται με R&B/ hip-hop ρυθμούς, και ανεξάρτητα αν σε σημεία το κάνουν πιο επιτυχημένα όπως στο "Why'd You Only Call Me When You’re High?" ή όχι, το αποτέλεσμα απλά δεν μου προκαλεί τίποτα. 

Αν και αρκετά κλισέ φράση, με το νέο δίσκο μάλλον κάποιους θα κερδίσουν και κάποιους θα χάσουν. Οι Arctic Monkeys προσπαθούν να προσφέρουν κάτι νέο, οπότε δεν υπάρχει νόημα στη σύγκριση με το "Suck It Αnd See", που είναι η πιο κοντινή χρονική και μουσική αναφορά, ή με παλιότερες κυκλοφορίες τους, αλλά πέρα από κάποιες δυνατές στιγμές, το "ΑΜ" απλώς κάλυψε την ανάγκη μου για νέο υλικό από μια από τις καλύτερες βρετανικές μπάντες των 00s.

Βαθμολογία: 7 / 10