Το Ejekt Festival κατάφερε να φέρει φέτος κάποια πολύ μεγάλα ονόματα. Η αρχή έγινε με τους The Killers, την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ. Αυτό που περίμενα όμως, όσο τίποτα άλλο, ήταν η εμφάνιση των The Jesus And Mary Chain. Φτάνοντας στην Πλατεία Νερού, οι Of Montreal βρίσκονταν ήδη στη σκηνή του Ejekt, έχοντας αρχίσει το σετ τους. Είχα ακούσει πολύ καλά λόγια για τις ζωντανές τους εμφανίσεις, τα οποία με χαρά είδα να επαληθεύονται. Αναμφίβολα τα βλέμματα έπεσαν πάνω στον frontman τους, Kevin Barnes, ο οποίος εμφανίστηκε με γυναικεία ρούχα και ήταν η ψυχή του γκρουπ. Παρουσίασαν νέα αλλά και παλιότερα κομμάτια, που όλα ακούγονταν πολύ καλύτερα ζωντανά, ενώ έκλεισαν με το χιτάκι τους "The Past Is A Grotesque Animal".

Για τις ζωντανές εμφανίσεις του Peter Hook με την μπάντα του, τους The Light, έχω αναφερθεί ξανά στο παρελθόν. Άλλωστε είχαν παρουσιάσει το ίδιο σετ για το "Unknown Pleasures" σε συναυλία τους στα μέρη μας το 2011. Αν κριθούν ως μια μπάντα διασκευών ήταν άψογοι ή τουλάχιστον ήταν ακριβώς όπως θα περίμενα μια τέτοια μπάντα. Αν υπολογίσει κανείς ότι το σχήμα περιλαμβάνει και ένα αυθεντικό μέλος των Joy Division, η συναισθηματική φόρτιση γίνεται μεγαλύτερη. 

Το να ξεχωρίσω καλύτερες στιγμές από το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών, έστω και live, είναι αδύνατο. Ο Hook πάντως, ήταν επικοινωνιακός όσο ποτέ, έδειξε να το χαίρεται, όπως άλλωστε και μεγάλη μερίδα του κόσμου που είχε έρθει για να τον δει. Αφού αφιέρωσε το "Atmosphere" στον Ian Curtis, μας αποχαιρέτησε ιδανικά, με το τρίπτυχο "Ceremony", "Transmission", "Love Will Tear Us Apart" και τον ίδιο να πετάει τη μπλούζα του στο κοινό.

Αρχικά ένα, όσο γίνεται, αντικειμενικό συμπέρασμα. Οι The Jesus And Mary Chain ήταν θεοί. Οι άτυποι headliners της βραδιάς ήταν ο λόγος που πολλοί βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού το βράδυ της Παρασκευής και δεν απογοήτευσαν κανέναν. Και πως να το κάνουν άλλωστε, με ένα σετ αποτελούμενο με κομμάτια από όλη τη καριέρα τους, με εξαίρεση το άλμπουμ "Stoned & Dethroned". Μπορεί να περίμενα να ακούσω κάποια κομμάτια όπως τα "Darklands", "Cracking Up", "Happy When It Rains", ή οποιοδήποτε ακόμα από το "Psychocandy", όμως έχουν τόσο αξιόλογη δισκογραφία που ότι και να έπαιζαν θα μου ήταν αρκετό (και ήταν). 

Εννοείται ότι έδωσαν βάρος στο καταπληκτικό νέο τους άλμπουμ "Damage And Joy", από το οποίο έπαιξαν πέντε κομμάτια. Από αυτά απόλαυσα περισσότερο ζωντανά τα "Always Sad", "All Things Pass" και κυρίως το "War On Peace". Δεν έλειψαν φυσικά τα πιο γνωστά τους κομμάτια, όπως τα "April Skies", "Head On" και "Just Like Honey". Συνολικά είχαν πολύ καλό ήχο, αν και λίγη περισσότερη παραμόρφωση δεν θα με χαλούσε. Οι ίδιοι πάντως έδειχναν να αντιμετωπίζουν κάποιο τεχνικό πρόβλημα, που δεν έγινε εμφανές από κάτω, με μοναδικό ίσως αρνητικό σημείο στο live τους, το ότι χάνονταν λίγο τα γυναικεία φωνητικά. Μετά από κάτι παραπάνω από μια ώρα, μας "αποτελείωσαν" με το "Reverence". Σίγουρα η κορυφαία εμφάνιση της βραδιάς.

Οι, πλέον γνώριμοι του ελληνικού κοινού και του Ejekt Festival, Kasabian ανέβηκαν στη σκηνή με μισή ώρα περίπου καθυστέρηση, λόγω κάποιου προβλήματος στον ήχο. Φέρνοντας μαζί το νέο τους άλμπουμ, το "For Crying Out Loud" που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο που μας πέρασε, το ζητούμενο για μένα ήταν πως θα ακουγόταν το νέο υλικό ζωντανά. Άνοιξαν το live τους δυναμικά με το καλύτερο κομμάτι από αυτό, το "Ill Ray (The King)". Όμως και τα πέντε κομμάτια που παρουσίασαν από τη νέα τους δουλειά, ήταν ανώτερα από τις στουντιακές εκτελέσεις τους (ναι, ακόμα και το "You’re In Love With A Psycho"), με το προαναφερθέν και το "Bless This Acid House" να ξεχωρίζουν, ενώ και η πιο κιθαριστική προσέγγιση του "Bumblebeee", από το "48:13", το ανέβασε επίπεδο. 

Από την αρχή ήταν εμφανές ότι ο τραγουδιστής Tom Meighan ήταν σε μεγάλα κέφια και αυτό έσπρωξε την μπάντα σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που την έχω δει. Η μόνη αρνητική εξέλιξη στις ζωντανές εμφανίσεις των Kasabian είναι το setlist, μιας και τα κομμάτια των δυο τελευταίων δίσκων (με το φετινό πάντως να αποτελεί βελτίωση), δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τα αντίστοιχα των παλαιότερων δισκογραφικών προσπαθειών τους. Από το σημείο που βρισκόμουν (αρκετά μπροστά), ο ήχος ήταν ιδιαίτερα καλός, αν και άκουσα αρκετά παράπονα για το συγκεκριμένο θέμα από πιο πίσω. Οι Kasabian πάντως, ξέρουν όσο λίγοι να προσφέρουν ένα απόλυτα διασκεδαστικό σόου και έτσι κατάφεραν να κλείσουν μια απολαυστική φεστιβαλιακή βραδιά.

Φωτογραφίες: Gordon Haswell