Είναι δύσκολο να γράψω τη συγκεκριμένη ανάρτηση, χωρίς να αναφέρω το συγκρότημα των Wu Lyf. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν γίνεται για να μειώσω την αξία του συγκροτήματος των Holy Esque, που ακολούθησε αυτό του Ellery James Roberts, αλλά γιατί απλά είναι ίσως τα δυο κορυφαία βρετανικά indie rock συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στην αρχή της δεκαετίας που διανύουμε. Και μπορεί να πέρασαν αρκετά χρόνια, έξι για την ακρίβεια, για να ακούσουμε επιτέλους το ντεμπούτο των Holy Esque, αλλά άξιζε την αναμονή μιας και ήταν ένας από τους κορυφαίους δίσκους του 2016. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "At Hope’s Ravine" εδώ.
Για τη δεύτερη δουλειά του σχήματος όμως, ήμουν λίγο επιφυλακτικός. Δεν μπορούσα να φανταστώ που θα μπορούσαν να κινηθούν και να εξελίξουν τον ήχο τους, πέρα από το να παρουσιάσουν λίγα ή περισσότερα καλά κομμάτια στο ίδιο στυλ. Στιχουργικά σαφώς δείχνουν επηρεασμένοι από τα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Μουσικά όμως προσφέρουν την μεγαλύτερη έκπληξη. Δεν είναι ότι μεταμορφώθηκαν σε άλλη μπάντα ή ότι παίζουν jazz ή shoegaze black metal. Διατηρώντας αρκετά από τα χαρακτηριστικά στοιχεία τους, όπως τα ιδιαίτερα φωνητικά, μας παραδίδουν ένα αρκετά πιο σκοτεινό αποτέλεσμα με πολύ έντονη θεατρικότητα. Είναι σαν οι Bauhaus, βασιζόμενοι σε έναν synth ήχο, να προσπαθούν να φέρουν στα μέτρα τους το Φάντασμα της Όπερας.
Αυτό γίνεται φανερό από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το "Image of Man", που σε βάζει σταδιακά στο στοιχειωτικό κόσμο τους. Το εξαιρετικό πρώτο single "I Am The Truth" έρχεται σαν μια μίξη Sisters Of Mercy με The Twilight Sad. Η ίδια ενέργεια συνεχίζεται και με το "House Of Hounds", με την φανταστική αλλαγή στη μέση του κομματιού. Το ίδιο μαγικές είναι και οι πιο εύθραυστες στιγμές τους, όπως αυτές αποτυπώνονται με τα ατμοσφαιρικά "Give Me Your Stillness" και "Anxiety" (με μια χαρακτηριστική Cure μελωδία). Οι πιο ποπ ευαισθησίες των Σκτωτζέζων φαίνονται σε κομμάτια όπως τα "Belly full of dread", "He, Spectral Electra" ή το "To the Cage You Go" που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί μια Lana Del Rey διασκευή.
Βασικά ακούγεται σαν ένα concept album, στη μέση του οποίου υπάρχει το postpunk-οειδές "Modern Tones", που είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι που έχει παρουσιάσει το σχήμα. Θα μπορούσα να το φανταστώ ως ένα θεατρικό ή μια ταινία, με τις στιγμές μεγάλης έντασης να ακολουθούνται από πιο ήρεμες και τον Pat Hynes πρωταγωνιστή να μεταμορφώνεται από σκηνή σε σκηνή.
Η κορύφωση έρχεται με το επιθετικό "Filth Or Passion", πριν την κάθαρση με το νικειβικό ομώνυμο κομμάτι του "Television/Sweet". Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση η σχεδόν μηδαμινή προσοχή που έχει λάβει η συγκεκριμένη κυκλοφορία μέχρι σήμερα. Ανεξάρτητα πάντως αν πρόκειται έναν σκοτεινό indie rock δίσκο ή έναν darkwave δίσκο για indie ακροατήρια, οι Holy Esque μας πρόσφεραν μια καταπληκτική δεύτερη δουλειά.

Βαθμολογία: 8,5 / 10