Όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο ανακοινώθηκε η συναυλία των The Cure οι περισσότεροι καταλάβαιναν ότι αυτή θα αποτελέσει ένα από τα κορυφαία μουσικά highlights τουλάχιστον για το 2019. Σε πρόσφατη ψηφοφορία στο POEt'S SOUND αναδείξατε το συγκεκριμένο live ως το πιο αναμενόμενο για το φετινό καλοκαίρι. Κάπως έτσι σκέφτηκε και το Ejekt Festival και έφερε το συγκρότημα του Robert Smith για να γιορτάσει τα δεκαπέντε χρόνια του και το κοινό ανταποκρίθηκε στο έπακρο. Βασικά δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο στην Πλατεία Νερού και αν δεν κάνω λάθος ήταν η πρώτη φορά που μια διοργάνωση σε αυτό το χώρο γίνεται sold out. Άλλωστε δεκατέσσερα χρόνια μετά από την τελευταία τους επίσκεψη (και τριάντα τέσσερα μετά την πρώτη) είναι πάρα πολλά για ένα σχήμα με τόσο μεγάλο κοινό.

Όπως και στην ιστορική πλέον περσινή συναυλία των The Cure στο Hyde Park, οι Ride ήταν και στο Ejekt Festival για να τους πλαισιώσουν. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά συγκροτήματα των 90s, επανασυνδέθηκε το 2014, για να μας προσφέρει άλλους δυο δίσκους μέχρι στιγμής, με τον δεύτερο, το "This Is Not A Safe Place", να αναμένεται τον φετινό Αύγουστο. Όπως ήταν φανερό αρκετοί είχαν έρθει από νωρίς για να δουν τους Ride, αλλά ακόμα περισσότεροι τους χάρηκαν. Με καλό ήχο και τα απαραίτητα επίπεδα θορύβου σε σωστή ένταση, παρουσίασαν ένα σετλιστ δέκα κομματιών που περιελάμβανε τις περισσότερες επιτυχίες τους. Ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα που άκουσα ζωντανά το εξαιρετικό single "Charm Assault", από το "Weather Diaries" του 2017, ενώ όταν μια μπάντα έχει στο "οπλοστάσιο" της κομμάτια όπως τα "Leave Them All Behind", "Taste" και "Vapour Trail" και τα παίζει το ένα μετά το άλλο, δεν μπορείς να νοιώσεις θαυμασμό.

O Michael Kiwanuka σίγουρα έδειχνε αρκετά πιο παράταιρος για το συγκεκριμένο line-up, αλλά αναμφίβολα κέρδισε τις εντυπώσεις. Ζωντανά αποτελείται από ένα καλά δουλεμένο εξαμελές σχήμα, με την πολύ ιδιαίτερη φωνή του σε πρώτο πλάνο. Είναι δύσκολο να μείνεις αδιάφορος σε κομμάτια όπως το "One More Night", με το οποίο άνοιξε την εμφάνισή του, ή το "Black Man In A White World". Φυσικά όλοι περίμεναν τα πιο εμπορικά και ραδιοφωνικά "Cold Little Heart" και "Love & Hate", που όντως είναι δυο φανταστικά κομμάτια. Θα προτιμούσα να τον ακούσω σε κάποιον κλειστό χώρο με το δικό του κοινό, όποιο και αν είναι αυτό. Πραγματικά με εντυπωσίασε και αν και δεν τον είχα παρακολουθήσει στην πρώτη του επίσκεψη στη χώρα μας, αν ξαναδοθεί η ευκαιρία δεν θα την χάσω.

Η αλήθεια είναι ότι όποια και να ήταν τα συγκροτήματα που προηγήθηκαν, οι 25.000 άνθρωποι που βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού είχαν έρθει για τους The Cure. Ακόμα και να έχει ξαναδεί κάποιος τον Smith και την παρέα του, κάθε φορά είναι τόσο ιδιαίτερη που νοιώθεις τέτοιο ενθουσιασμό σαν να είναι η πρώτη φορά που τους βλέπεις. Πως γίνεται η φωνή του να είναι τόσο εντυπωσιακή και αναλλοίωτη; Οι Cure δεν χρειάζονται φωτιές, πυροτεχνήματα, διαστημόπλοια ή οτιδήποτε άλλο για να προσφέρουν μια από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες που θα μπορούσε να βιώσει κανείς. Είναι τα κομμάτια; Είναι η φωνή του Smith; Ότι και να είναι πάντως, είναι από τα λίγα γκρουπ που μπορούν να σε ταξιδέψουν στον μαγικά στοιχειωμένο κόσμο τους τόσο ολοκληρωτικά και να σου δημιουργήσουν ένα τόσο μοναδικό συναίσθημα. 

Με ένα σέτλιστ που περιελάμβανε τις περισσότερες ποπ επιτυχίες τους είχαν εύκολο έργο. Άλλωστε και ο πιο "απαίδευτος" μουσικά με το συγκρότημα δεν θα μπορούσε παρά να να τραγουδήσει ή να κουνηθεί στους ρυθμούς των "Lovesong", "Just Like Heaven", "Friday I'm In Love", "Why Can't I Be You?" και τόσων ακόμα. Φυσικά έχουν τέτοια δισκογραφία που θα μπορούσαν να παίζουν τον διπλάσιο ή και τον τριπλάσιο χρόνο και πάλι να δημιουργούν την ίδια εντύπωση. Επίσης δεν θα με χαλούσε καθόλου αν έκαναν και την Ελλάδα μέρος της "Disintegration" περιοδείας τους για τον εορτασμό των 30 χρόνων από την κυκλοφορία του άλμπουμ.

Δεν θα μιλήσω για κορυφαίες στιγμές, αφού δεν υπήρχε δευτερόλεπτο από τις δυόμιση ώρες που εμφανίστηκαν στη σκηνή του Ejekt Festival που να υστέρησε. Θα μιλήσω όμως για προσωπικά αγαπημένα κομμάτια και τη συγκίνηση που μου πρόσφεραν αυτά που τα άκουσα ζωντανά, όπως είναι τα "Burn", "Want" και "From the Edge Of The Deep Green Sea", ενώ αφού έπαιξαν και το "39" δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα περισσότερο. Οι The Cure είναι αξεπέραστοι ζωντανά προσφέροντάς ένα καταπληκτικό σόου, από αυτά που δύσκολα μπορεί να δει κανείς οπουδήποτε. Ελπίζω μόνο ο αναμενόμενος νέος δίσκος τους να τους φέρει ξανά σύντομα κοντά μας...