Ο συναυλιακός χώρος Temple συμπλήρωσε δυο χρόνια παρουσίας γεμάτα από ενδιαφέρουσες συναυλίες καλύπτοντας παράλληλα ένα πολύ μεγάλο φάσμα μουσικών ειδών. Για δεύτερη φορά πραγματοποιήθηκε και το Templefest. Φέτος ήταν μια πενθήμερη διοργάνωση που συγκέντρωσε πολλά αξιόλογα συγκροτήματα από την ελληνική σκηνή. Η δική μου επιλογή ήταν η δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ, κυρίως εξαιτίας των Church Of The Sea.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Between Sky And Sea. Αυτή ήταν η μόλις δεύτερη ζωντανή εμφάνιση της νέας αυτής post-rock μπάντας. Δυστυχώς δεν πρόλαβα όλο το σετ, αλλά όσο άκουσα μου άφησε μια ιδιαίτερα καλή εντύπωση. Πολύ μεγάλη, θετική, έκπληξη μου προκάλεσε επίσης η επιλογή τους να διασκευάσουν την κομματάρα των We Lost The Sea, "A Gallant Gentleman". Το πρώτο EP των Between Sky And Sea κυκλοφορεί τη νέα χρονιά και θα έχω το νου μου...

Σειρά είχαν οι Church Of The Sea που, όπως ανέφερα και στην αρχή της ανάρτησης, ήταν το συγκρότημα που ήθελα να δω περισσότερο. Το σχήμα έκλεψε τις εντυπώσεις στο πρόσφατο φεστιβάλ Cult Of The Amps δίπλα στους Tuber και το ίδιο έκανε και εδώ. Η Ειρήνη Αργύρη πολύ φυσιολογικά τραβάει την προσοχή, όχι με φτηνές κινήσεις εντυπωσιασμού, αλλά με τη φανταστική ερμηνεία της. Δίπλα της ο Βαγγέλης Σταυρουλάκης στη κιθάρα και ο Αλέξανδρος Δαρμής στα πλήκτρα παίζουν εξαιρετικά το ρόλο τους αποδεικνύοντας πόσο καλά δεμένη μπάντα είναι. Ειλικρινά δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος όσο έπαιζαν. Στα περίπου σαράντα λεπτά που εμφανίστηκαν παρουσίασαν κομμάτια από το EP, "Anywhere But Desert", αλλά και πέντε νέα κομμάτια από το πρώτο τους άλμπουμ το οποίο αναμένεται μέσα στο 2020. Οι Church Of The Sea γίνονται γρήγορα ένα από τα νέα αγαπημένα μου σχήματα και δεν λέω μόνο ελληνικά γιατί κάτι τέτοιο θα τους αδικούσε μιας και δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από πολλά καθιερωμένα συγκροτήματα του χώρου.

Σύμφωνα πάντα με το πρόγραμμα του φεστιβάλ, ακολούθησαν οι Hypnotic Nausea. Ο ήχος τους αντλεί επιρροές από τη prog, metal και post-rock σκηνή, με το αποτέλεσμα να ακούγεται σαν οι Tool να συναντούν τους God Is An Astronaut. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη μουσική τους και μπορώ να πω ότι με κέρδισαν σε μεγάλο βαθμό. Γενικά έχουν ωραίες μελωδίες και ακόμα καλύτερες αλλαγές και τα μεγάλα χρονικά κομμάτια τους κάθε άλλο παρά κουράζουν. Φέτος τον Μάρτιο κυκλοφόρησαν και το δεύτερο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο ''The Death of All Religions''.


Προς τα τέλη των 90s, αρχές των 00s άκουγα πολλά alternative metal, nu metal συγκροτήματα, άλλωστε τότε "έβγαιναν" με το κιλό λόγω μόδας, και το επόμενο γκρουπ κατάφερε να μου θυμίσει τις μέρες εκείνες. Οι POEM, που υπάρχουν από το 2006, υπηρετούν αυτό το είδος, με αρκετά prog στοιχεία, και το κάνουν και πολύ καλά. Τόσα χρόνια έχουν χτίσει ένα δικό τους κοινό και αυτό φάνηκε και την Παρασκευή που μας πέρασε, συγκεντρώνοντας τον περισσότερο κόσμο (σε μια βραδιά όμως που συνολικά η ανταπόκριση δεν ήταν μεγάλη). Όπως μας πληροφόρησαν έχουν κυκλοφορήσει και νέο δίσκο από τον οποίο παρουσίασαν αρκετά κομμάτια. Φαίνεται ότι πρόκειται για μια πολύ καλά δουλεμένη μπάντα που ξέρει πως να ικανοποιεί τους φίλους της. Συνολικά όμως όλα τα σχήματα που εμφανίστηκαν ήταν άψογα, συμβάλλοντας σε μια εξαιρετική βραδιά. Μακάρι τέτοιες διοργανώσεις και συναυλιακοί χώροι να υπάρχουν για πολλά χρόνια ακόμα.

Με μεγάλη καθυστέρηση έρχεται αυτή η ανάρτηση (λίγο η blogovision, λίγο οι γιορτές), μιας και έχουν περάσει δυο εβδομάδες από τη συγκεκριμένη εμφάνιση, αλλά δεν μπορούσα να μην γράψω τίποτα για την επίσκεψη των Parzival στην Αθήνα. Το συγκρότημα είναι ενεργό από το 1999 και έχει μια πλούσια δισκογραφία, αλλά προσωπικά το έμαθα πολύ πιο πρόσφατα. Το τελευταίο τους άλμπουμ μας ήρθε φέτος με το εξαιρετικό "The Golden Bough". Οι Ρώσοι με έδρα την Κοπεγχάγη παρουσιάζουν μια gothic, doom, neoclassical μίξη με πολλά samples που ακούγεται κάτι μεταξύ ατμοσφαιρικού metal και γρηγοριανών ασμάτων. 

Μπορεί αυτό το συνονθύλευμα μουσικών ερεθισμάτων να ακούγεται περίεργα στο χαρτί, αλλά το τελικό αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Και αν το στουντιακό αποτέλεσμα ακούγεται ενδιαφέρον, το συναυλιακό είναι πολύ, μα πολύ, καλύτερο. Προφανώς παρουσίασαν υλικό από όλο τον δισκογραφικό κατάλογό τους (άλλωστε έχουν δέκα άλμπουμ στο ενεργητικό τους) και εκεί παρατηρεί κανείς και την εξέλιξη στον ήχο τους, αλλά το σετ τους ήταν πολύ φυσιολογικά αφιερωμένο κυρίως στη τελευταία τους δουλειά (πράγμα που δεν με χάλασε καθόλου). Ένα ακόμα από τα χαρακτηριστικά του ήχου τους είναι τα ιδιαίτερα φωνητικά του Dimitrij Bablevskij, που ζωντανά είναι πολύ μια δυναμικά και άμεσα. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, οι ζωντανές αποδόσεις όλων των κομματιών είναι κατά πολύ ανώτερες από αυτές των άλμπουμ (μακάρι να μπορούσαν να το αποτυπώσουν και σε δίσκο το ίδιο συναίσθημα) και το σχήμα πραγματικά μας ταξίδεψε στον δικό του μαγικό κόσμο. Θα ήθελα πολύ να ακούσω τη διασκευή τους στο "Zavarakatranemija" και ζωντανά, αλλά μετά από μια ώρα που πέρασε σαν νερό, μας αποχαιρέτησαν με το κομμάτι να παίζει στα ηχεία. Μοναδικό αρνητικό σε όλη τη βραδιά ήταν η πολύ μικρή ανταπόκριση του κόσμου. Αυτό φυσικά δεν σταμάτησε ούτε στιγμή τους Parzival από το να μας χαρίσουν μια εξαιρετική εμφάνιση. Μπράβο και στη Nox Music & Voodood Promotions που τους έφεραν στη χώρα μας και ελπίζω να μην σταματήσει ούτε εκείνους να τους ξαναφέρουν στην πρώτη ευκαιρία.