Οι Pearl Jam με το "Gigaton" έφτασαν στο ενδέκατο άλμπουμ της καριέρας τους. Μπορεί να μην είναι μια τεράστια δισκογραφική παραγωγή για τριάντα χρόνια καριέρας, αλλά ακόμα και ο πιο φανατικός φίλος της μπάντας (μέσα στους οποίους συγκαταλέγω και τον εαυτό μου), πρέπει να αναρωτηθεί αν ο μουσικός κόσμος χρειάζεται ακόμα ένα Pearl Jam άλμπουμ. Σίγουρα δεν χρειάζεται να ανακαλύψουν ξανά τον τροχό. Άλλωστε άφησαν το στίγμα με το καλύτερο τρόπο στις αρχές των 90s. Το ζήτημα είναι αν μπορούν να παρουσιάζουν κυκλοφορίες που έχουν κάτι καινούριο να "πουν". Τα "Backspacer" και ακόμα περισσότερο "Lightning Bolt" είναι εξαιρετικά άλμπουμ αλλά σπάνια θα τα προτιμήσει κάποιος από όλα τα προηγούμενα. Έτσι αν κρίνουμε από τις τελευταίες δουλειές τους, η απάντηση είναι μάλλον όχι. Φυσικά ακόμα η κυκλοφορία νέου υλικού, έστω και ως αυτοσκοπός, επιτελεί το έργο της, μιας και αυτό είναι ανώτερο απ' οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί στον χώρο.

Οπότε έρχεται και η δεύτερη ερώτηση που αφορά στο αν το "Gigaton" είναι καλύτερο από τα άλμπουμ που διαδέχτηκε. Η απλή απάντηση είναι ένα μεγάλο ναι και σίγουρα αυτό οφείλεται και στην πρόθεση της μπάντας να πειραματιστεί περισσότερο. Τρανό παράδειγμα είναι το πρώτο single που έκαναν γνωστό από τον νέο τους δίσκο. 

Το "Dance of the Clairvoyants" είναι ότι πιο διαφορετικό έχουν παρουσιάσει οι Pearl Jam και θα μπορούσε να αποτελεί ένα Talking Heads κομμάτι και αν δεν υπήρχαν τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Vedder, κανείς δεν θα σκεφτόταν ότι αυτό μπορεί να είναι ένα Pearl Jam κομμάτι. Πάρα πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στο "χτίσιμο" και κλιμάκωση κομματιών όπως φαίνεται στο εξαιρετικό "Seven O’Clock". Αυτό μαζί με τα τρία που κλείνουν τον δίσκο σε κερδίζουν από την πρώτη ακρόαση με τις απλές αλλά τόσο μαγικές μελωδίες τους. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τα "Alright" και "Buckle Up" που αποτελούν τις πιο βαρετές στιγμές του "Gigaton". Η πιο ποπ προσέγγιση που ακολουθούν στο "Superblood Wolfmoon" είναι καλοδεχούμενη. Στον αντίποδα, up-tempo κομμάτια όπως το "Who Ever Said", που σου φέρνει στο μυαλό εποχές "Yield", και το "Never Destination", αν και εξαιρετικά σε κάνουν να νοιώθεις ότι τα έχεις ακούσεις αρκετές φορές στο παρελθόν. Από την άλλη οι μελωδίες του "Quick Escape", που θα μπορούσε να βρίσκεται στο ομώνυμο δίσκο των Pearl Jam, και του κιθαριστικού "Take the Long Way" είναι μάλλον οι δυο αγαπημένες μου του άλμπουμ. Ιδίως το πρώτο "φωνάζει" ότι πρέπει να παιχτεί ζωντανά.

Συνολικά το "Gigaton" είναι μια αρκετά αξιόλογη προσθήκη στην εκπληκτική δισκογραφική πορεία των Pearl Jam, με μερικές ευπρόσδεκτες εκπλήξεις που το βοηθούν να ξεχωρίσει και να ξεπεράσει τα προηγούμενα άλμπουμ. Δεν συνηθίζω να γράφω δισκοκριτικές για τις δουλειές του ιστορικού σχήματος από το Σιάτλ, μιας και με τους Pearl Jam εξαφανίζονται τα οποιαδήποτε κριτήρια αντικειμενικότητας μπορεί να έχω, οπότε μην περιμένετε και βαθμολογία...

Διαβάστε επίσης:

Τα 10 άλμπουμ των Pearl Jam από το καλύτερο στο... λιγότερο καλό

Τα 10 κορυφαία κομμάτια των Pearl Jam